Jak to zrobić by nie być samotną ? - Netkobiety.pl

Skąd ja znam ten scenariusz?:-) Mnie już nawet to nie zaskakuje! Mam opanowane wymówki znajomych z którymi próbowałam utrzymać kontakt. Jak życie pokazuje to wszędzie jest tak samo. Każdy patrzy wilkiem. Nie wiem w jakim jesteś wieku ale skoro ja nie straciłam jeszcze wiary w przyjaźń to znaczy że ona gdzieś jest tylko głęboko się zakopała i chce przeczekać te szalone czasy:-) Głowa do góry! Samotność też trzeba polubić aby móc ją pożegnać:-)

Wiem jakie to trudne! Jestem sama, nie mam dzieci a znajomi są jacy są czyli jak potrzebują pomocy to nawet pamiętają nr telefonu ale kiedy ja mam dosyć wszystkiego to oni nagle bardzo zajęci są:-( Polubić samotność to polubić spędzać czas z kimś inteligentnym czyli ze sobą:-) Nigdy nie trać wiary w siebie! wtedy wszystko podporządkuje się Twoim marzeniom! Pozdrawiam! Szkoda że nie mieszkamy blisko siebie:-)

Julia,

nie wspominałaś o tym, więc piszę trochę w ciemno.. Może spróbuj zrobić coś ze swoimi zainteresowaniami? Albo np. zapisz się na jakiś fitness czy coś w tym stylu. Wyjdziesz do ludzi, pojawią się nowe znajomości a wraz z nimi możliwości poznania kogoś?

PS. Też nie mam z kim do kina pójść..

Julia....   spróbuj odnaleźć choćby jedną osobę , która będzie Ci bliska ....
Z samotności trudno wyjść samemu .
Ja chciałabym znaleźć dodatkową pracę....im mniej samotnych chwil w domu.. tym lepiej ....

Ja po poprzednim rozstaniu zapisałam się na hiszpański, teraz zamierzam regularnie chodzić na basen. Mam jedną bliską przyjaciółkę, poza tym jakieś mniej lulb bardziej dobre koleżanki, ale wszystkie w związkach. Stwierdziłam, że muszę się przełamać i zacząć wymyślać różne zajęcia uwzględniając tylko siebie. Kosztuje mnie to bardzo dużo, mam wrażenie, że wszyscy widzą, że jestem sama. Ale z czasem stanie się to na pewno czymś naturalnym.
Pamiętam jak cieszyłam się, gdy zaczęłam robić postępy w nauce, a ruch zawsze powoduje lepsze samopoczucie, a lepsze samopoczucie sprawia, że lepiej myślimy o sobie, a to z kolei przyciąga do nas ludzi. Dzisiaj taka mądra jestem, bo dół mi trochę minął A poza tym osiągnęłam już taki stan, że w końcu musiałam coś zrobić ze sobą

Julia rób te wszystkie rzeczy, bo chcesz, bo sprawiają przyjemność czy rozwijają. Niech one nejpierw będą celem samym w sobie, a nie środkiem do poznania kogoś. Masz dużo pomysłów na siebie, to jest naprawdę godne podziwu. Ja przez długi czas niz nie robiłam ze sobą właśnie dlatego, że musiałabym robić to sama. Strasznie dużo kosztuje mnie wtedy zmobilizowanie się do czegokolwiek. Z tego powodu przez długi czas moje życie stało trochę w martwym punkcie. Mam nadzieję to zmienić.

Miałam taki okres, rok po ukończeniu studiów, kiedy byłam absolutnie sama. Nie mam na myśli braku faceta, tylko braku przyjaciół i znajomych- dopireo wtedy zauważyłam jakie to jest ważne. Nie studiowałam w miescie w którym mieszkam, więc te znajomości znacznie osłabły, znajomości ze studiów powoli wygasały, w pracy nie natrafiłam na zbyt przyjaźnie nastawione osoby- byłam całkowicie sama. To był dość czarny okres w moim życiu, więc postanowiłam troche zainwestować w siebie; kurs doszkalający ( to był dobry pomysł), podszkoliłam się w angielskim, przedtemmój angielski był dość dobry, teraz jest bdb.
Fitness , basen, ruch ogólnie- tak jak pisze Aga30- to świetny pomysł, bo znakomicie poprawia nastrój.
Każda z nas chce uratowła ją książe , ale nieraz musimy uratować się same.

Teraz też często czuje sie samotna, ale jest lepiej niż rok czy dwa temu. Jednak nadal mnie zdumiewa, że moi znajomi ze studiów z którymi spędziłam 5 lat ( mieszkaliśmy w akademiku) teraz nie mogą znaleźć chwili by pogadać. Chyba tylko ja mam tyle wolnego czasu.

NiobeXXX wcale nie mysle o tym, nie liczę na to a nawet nie chce by mnie uratował "ksiąze na bialym rumaku". Chodzi mi o to by nie byc samotna - bez znajomych. Facet znajdzie sie sam, w odpowiednim momencie i niekoniecznie książe, ale taki w moim typie z podobnymi zainteresowaniami wystarczy. Poza tym nie chce dopuscic do sytuacji w ktorej poznalabym faceta i jego znajomych a w razie niepowodzenia zwiazku byla znow sama i nie majac nikogo z kim moglabym nawet przez telefon porozmawiac, nie wspominajac juz o wyjsciu gdzies na impreze. W mojej pracy sa mlode osoby w moim wieku, ale tak jak wspomnialam jakos po pracy czasu nie mają, mimo ze w pracy mamy dobry kontakt ze soba. Tez mi sie wydaje ze mam duzo czasu, a inni jakos mniej chyba ze sa tak leniwi ze im sie nie chce robic nic poza powrotem do domu na kanape przed tv. No wiec tak sobie probuje organizowac sama czas. Tylko ze ja mam taka nature, ze sie nudze szybko ja musze z kims gadac, smiac sie itd. lubie to a jak jestem sama to więdne, uchodzi ze mnie powietrze i popadam w jakis marazm i nic sie nie chce.
Aga30 - bycie bez faceta to wcale nie jest defekt, przezylam rok bez faceta, wokol mnie bylo kilku zainteresowanych, ale ja nie chce zwiazku (przynajmniej na razie). I nie czuje by ze mna cos bylo nie tak bo nie mam faceta. Biore tez pod uwage to, ze nas kobiet jest wiecej niz facetow. Jestem wolna tylko ze doskwiera mi samotnosc w postaci braku znajomych.

Napisałam , że "czaesm musimy uratować się same", bo wierzyłam, wierze i będe wierzyć w siłe kobiet. Psychicznie jesteśmy o wiele silniejsze od mężczyzn ijest pocieszające. W mężczyzn też wierze, tylko troche słabiej, chociaż po wczorajszym dniu ta wiara mocno zmalała, ale to tylko moja wina- skoro wiem, że to oschły i zimny typ nie powinnam szukać u niego ciepłych uczuć. On ich zwyczajnie nie ma.

selena sprawdz poczte

Jasne pomysł super, w końcu człowiek się rozwija tyle, że jakoś tych nowych ludzi przyciągnąc nie mogę...uśmiech na twarzy tez jest (w większości). Nie wiem co robie źle, dlaczego tak się dzieje. Brzydka nie jestem, glupa tez nie, staram sie byc mila pomocna itp. probuje roznie sie zachowywac w roznych sytuacjach ale rece normalnie opadaja, ze czlowiek sie stara i nic. Co najwyzej zainteresuja sie mna faceci po to by ze mna poflirtowac, byc itp. a ja tego nie chce...chce miec znajomych czy to tak wiele...chyba tak

she87lodz faktycznie moze i masz rację ze za bardzo się staram, za bardzo chcę i dlatego to nie wychodzi. Ale wiesz jestem juz zniecierpliwiona. Innym (patrz moj ex) jakos latwo to przychodzi - poznanie nowych ludzi, poszerzenie grona znajomych a co do tych znajomosci z facetem, to przerobilam to juz i jak znajomosc nie idzie w kierunku zwiazku czy lozka to juz nie sa zainteresowani posiadaniem kolezanki...no coz probuje dalej teraz moze skupie sie na moich zainteresowaniach a mniej na schwytaniu nowego znajomego/nowej znajomej.
Wczesniej napisalam Wam ze jestem niesmiala...no i apropos tego podpowiedzcie mi jak moglabym dobrze sie poczuc, nastroic na pojscie gdzies samej np. silownie, jak przelamac ten strach przed obcymi patrzacymi na mnie, nie umiem tak swobodnie zagadac do kogos nieznajomego a z kolei nie chce wyjsc na niedostepna i zimna co to przychodzi tylko cwiczyc i do domu....

Moje związki zawsze okazywały się dosć krótkie, więc dosc czesto byłam sama. Sama podróżuje ( nawiasem to akurat lubie robić sama), samotne wyjscie na siłownie- nie ma problemu, sama na zakupach-no problem. W końcu stałam sie Zosią- Samosią do tego zbyt niezależną. Martwi mnie to, bo jeśli pojawi się w końcu "ten jedyny" (czeka na niego od dawna), nie wiem jak to będzie.

Ale jak o tym nie myśleć?? Nie da się. Wszędzie pary, małżeństwa... A mnie ostatnio nikt już nawet nie pyta czy kogoś poznałam...

to jest najgorsze, gdziekolwiek chciałabym wyjść to wszędzie same pary, małżeństwa z dziećmi, ręce opadają, ogólnie beznadzieja

Niektórzy moi znajomi mają męża/żone i dzieci a częsć jest wolna tak jak ja i zauważyłam jedną rzecz, która tycz się kobiet; jeśli spotkam koleżankę, która jest wolna gada nam się całkiem fajnie i jest ok. Jeśli spotkam koleżanke-mężatke i dzieciatke (tzn. taką która ma już dziecko) za CHINY LUDOWE nie umiem z nią rozmwiać, Cały czas mam wrażenie, ona czyje sie mądrzejsza, lepsza,zwyczajnie patrzy na mnie z góry. Wtedy moje ego redukuje się do wielkości muszki owocówki.

Trafiłaś w sedno. Niestety ja należę do takich kobiet, które bezgrancznie wchodzą w związek i dają całą siebie. Dbam zawsze, aby był zadowolony,  a nie zwaracam uwagi na to czego ja chcę.  A kiedy w końcu dotrało do mnie, że w zasadzie ja tylko daję , a on bierze, to zaczęły się kłótnie, że oczywiście ciągle mi coś nie pasuję i zrzędzę.
Skozystam z Waszych rad i ruszę się z domu. Pokażę mu, że cały świat nie kręci się wokół niego i już.
Julia82  musimy przełamać się , pokonać nieśmiałość i wyjść do ludzi. Ja też nie potrafię zagadywać ludzi.  Bardzo długo walczyłam ze sobą, aby coś tutaj napisać. Ale się odważyłam i nie żałuję.  W moim życiu jest pełno problemów, więc zastanawam się nad rozpoczęciem nowego tematu.  Nie wiem tylko, którą kategorię wybrać ; rozstanie, psychologię czy miłość.

duszka, właśnie ja też jestem taką kobietką, która robila wszystko dla związku, dla swojego faceta. On był na pierwszym miejscu, na piedestale...ale w drugą stronę tak nie było. Kiedy zaczełam sobie to uświadamiać i domagać się czegoś dla siebie (od niego) już było za późno, bo on był przyzwyczajony do tego, że nic nie musiał dawać z siebie tylko być. A ja się dostosuję. Wtedy zaczynały się sprzeczki, kłótnie itp. ale to wszystko na nic. Nie widział, że ja potrzebuję jego, widział we mnie tylko kłótliwą babę. I tyle. Długo bo aż 5 lat walczyłam, imałam się różnych sposobów, ale nic to nie dało. Zrozumiałam też, że już mnie nie kocha. Doprowadziłam się w tym związku do fatalnego stanu, aż postanowiłam odejść. To był moment, kochałam go, a jednak musiałam go zostawić. Wszystko co działo się poźniej, tylko potwierdziło moje obawy. Nie walczył o mnie, nic nie zrobił w tym kierunku by mi pokazać, że mnie kocha i że da się to wszystko naprawić, że zrozumiał o co mi chodzi. Wymagająca nie jestem, nie chodziło mi o chodzenie na kolanach i błaganie. Tylko o to by pokazał swoje uczucia i trochę tęsknoty itp. nic nie było. Przeżyłam to strasznie, na prawdę było cienko. Teraz jest lepiej. Z tym, że jestem samotna. Najbardziej brakuje mi właśnie ludzi ludzi i jeszcze raz ludzi - znajomych, koleżanek/kolegów, przyjaciół/przyjaciółek. Starzy olali (chociaż to byli nasi wspólni z podwórka). A z nowymi, no wlasnie nie mam przez kogo ich poznac. Pod względem poznawania ludzi to ze mnie totalny wafel...nie umiem, nie wiem jak, nie wiem gdzie, wstydze sie nie wiadomo czego...no i nie mam nawet jednej kolezanki, ktora by mnie poznala z innymi boje sie ze w tym wieku to juz nie zaprzyjaznie sie z nikim, bo wiadomo to są juz inne relacje z ludzmi (są już dorosli, maja swoje plany na zycie, cele, niektórzy rodzine itp).
ech...gdybym miala choc jedną dobrą duszę z którą możnaby poznawać inne dobre dusze, wyjść na piwo, do teatru, kina, na rolki, rower, do silowni, na basen, fitness by to zycie nie bylo takie smutne...

Julio, zastanów się nad tym, czego tak naprawde się wstydzisz, czy tego ,że jesteś sama ( wiele osób jest samotnych- to forum jest tego najlepszym przykładem). By wybrać się na siłownie, czy basen nie potrzebujesz drugiej osoby i wierz mi wiele osób przychodzi w pojedynke. My widzimy tylko pary, bo to nasz słaby punkt i 2 osoby zajmują więcej przestrzeni niż jedna przez co bardziej rzucają się w oczy.
Nie lekceważe twojego problemu, bo to tez mój problem i nigdy sama nie wybiore się do kina czy teatru, bo to wybitnie nie są miejsca na wyprawe w pojedynke, ale fitness, czy siłownia jak najbardziej, a ruch naprawde poprawia humor i samoocene i masz poczucie, że robisz coś dla siebie.

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Teraz też stoję przed poważną decyzją co dalej z moim związkiem. Bo to, że jestem samotna w tym związku to tylko kropelka w morzu, jest mnostwo innych problemów i wątpliwości.   Ale do tego trzeba się dobrze psychicznie przygotować.  Bo wiem, że będę bardzo cierpiała: samotna 38 latka, bez dzieci, bez poczucia własnej wartości. 
Bardzo się cieszę, że odważyłam się wypowiedzieć.  Julia82 widzę w Tobie bratnią duszę

To prawda, każdy ma prawo do szczęścia. Ale ja odkąd sięgam pamięcią zawsze mialam gigantyczne kompleksy co do wyglądu i nieśmiałości.  Bardzo trudno nawiązuję relacje z ludźmi. Zawsze myślę, że znajomość ze mną, może być dla kogoś mało atrakcyjna.  Stąd fiasko mojego pierwszego małżeństwa.  Z tego "szczęścia", że zainteresował się mną jakiś facet, zerwałam wszystkie znajomości, bo on był zazdrosny i nawet jak poszłam do kumpeli na pogaduchy to po godzinie przychodził po mnie i musiałam wracać do domu.Obrażał się o byle co.  Po kilku latach znajomości wyszłam za niego (bo oczywiście bezgranicznie się zakochałam, z tej wdzięczności chyba że mnie zauważył). Po 7 latach toksycznego związku, udało mi się jakoś z niego wykaraskać. Było ciężko, bo to był bardzo silny charakter, a ja zawsze uległa. Ale zawziełam się w sobie (nie obyło się bez terapii u psychologa) i nie pomogły nawet jego płacze, błaganie na kolanach i prośby teściów. Rozwiodłam się. Teraz jak patrzę na to z perspektywy czasu to mogę powiedzieć, że jestem z siebie dumna. Poradziłam sobie i z nim  (próbował nękać mnie psychicznie także po rozwodze) i z jego rodziną i z problemami finansowymi. Ale dałam radę.   Teraz brakuje mi znajomych do pogadania, kina itp.  Stąd moja obecność na forum. Pocieszające jest tylko to, że problem samotności nie dotyczy tylko mnie, i jest wiele osób, które też są samotne.  Bo wcześniej myślałam, że tylko ja nie potrafię nawiązywać znajomości.

Brak wiary w sibie to też mój problem. Nie dotyczy  to wygladu, bo jestem bardzo zadowolna z tego jak wyglądam, ale mam chroniczny brak wiary w swoje dokonania. to bardzo utrudnia życie w pracy, gdzie współpracownicy szybko rozszyfrują, że jestem osobą nie grzeszącą pewnością siebie i spychają mnie na boczne tory, ża w końcu praktycznie mnie nie było. W taki sposób straciłam prace.
To dało mi do myslenia.
Nie było mnie stać na psychologa, ale sama postanowiłam popracować nad sobą.
Zaczełam mówić  głośno o rzeczach, które mi sie nie podobają, np; jeśli ktoś w pracy zle mnie traktuje ( mobbing pracownika przez pracownika jest bardziej powszechny niż sie wydaje), stałam się bardziej stanowcza ( to dotyczy wszystkich sfer mojego życia).
I co najważniejsze przestałam się przejmować krytyką innych- ludzie zawsze będą gadali, a tylko odemnie zależy co z tego przyjme do świadomości- zwalczyłam niską samoocene (przynajmniej w dużym stopniu).

Julia skąd jesteś?
Ja też przesiedziałam cały weekend w domu, co prawda nie płakałam (już nie płaczę), ale tak było. Chce mi się wyć, że ciągle tak siedzę, nie mam do kogo się odezwać i czuję jak życie mi ucieka

Aga30, popieram -  Julio82  zobacz ilu ludzi pisze tutaj na tym forum.   Trzeba walczyć, wiem że to niełatwe, ale trzeba próbować.  Ja postanowiłam zawalczyć i spóbować. W ten weekend jakoś się udało wyszłam naprzeciw, przełamałam się i zadzwoniłąm do dawnej koleżanki, które kiedyś też wykręcała się od spotkania, bo dom, dziecko itd.  i udało się. Wpadała w mężem i dzieckiem. Było nawet całkiem miło.  Postanowiłam też bardziej docenić rodzinę, rodziców, rodzeństwo i częściej zapraszać ich do siebie.  Liczę, żę przyniesie to w przyszłości efekty.  Wiadomo nic nie da się zbudować od razu, ale małymi, małymi kroczkami, może się udać.

Dzięki dziewczyny za wsparcie. Oczywiście nie zamykam się w domu. Tak wychodzi, bo nie mam na prawdę do kogo zadzwonić. Wszyscy moi znajomi mnie olali, probówałam niejednokrotnie utrzymywać kontakt z nimi ale tylko ja. Jak bylam jeszcze z zwiazku to spotykalismy sie co weekend wszyscy razem cos robilismy a teraz ja juz nie istnieje dla nich. To mnie wlasnie boli. Nie moge sie z tym pogodzic znalismy sie prawie 15lat i co z tego. Zawsze pomagalam wszystkim jak mieli problemy, kolezanki pocieszalam wysluchiwalam, wspolne zakupy imprezy itp. A teraz ? Jestem tym zalamana. A nowi ? Nie wiem gdzie moge sama zupelnie pojsc, brak mi sil i to ze jestem w takiej sytuacji mnie dobija. Dlatego czuje sie bezwartosciowa i beznadziejna, bo nikt juz o mnie nie pamieta. Do kogo mam zadzwonic. Z rodzina owszem fajnie jest. Mam bardzo dobry kontakt, ale ile mozna z nimi spedzac czasu ? Czuje ze sie nie rozwijam wrecz cofam.

Wrażliwa mieszkam w W-wie

czuje sie kompletnie beznadziejna ze nie umiem wybrnac z tej sytuacji

duszka38 - no właśnie, problem z tym - co ludzie powiedzą ? Bardzo dużą wagę do tego przywiązuję, staram się z tym walczyć

martilla21 - dzięki, nie. Dlaczego? Po pierwsze nie jestem gotowa na nowy związek, po drugie już się nauczyłam, że aby samoocena i psychika była silna trzeba samemu na to zapracowac. Uwiezyc sama w siebie i pokochac się. Bo takie dowartościowywanie przez faceta jest kruche. Konczy sie na pewnym etapie znajomosci, potem czlowiek nie czujac zadnej milosci ani milych gestow zaczyna znow miec niską samoocenę. Więc nie tędy droga. Jeżeli sama uwierzę w siebie to wtedy nikt mnie nie zdoluje. Na pewno nie facet, któremu przestałam sie podobac, chociaz sie wcale nie zmienilam...Poza tym portale randkowe to nie dla mnie, wole kogos poznac przez kogos a nie zupelnie obcego nie wiadomo skad i z jaka przeszloscia moze podawac sie za kogos kim nie jest (nie mam na mysli zlych rzeczy, chociaz i takie sie zdarzaja).

Jak ja to wszystko dobrze znam . Od ponad roku jestem za granica i im dluzej tutaj jestem tym bardziej jestem samotna i dopiero teraz wiem co tak naprawde oznacza samotnosc. W kwietniu koncze 30 lat to chyba najgorszy okres w moim zyciu nie chce dalej byc sama  szkoda ze nie jest tak prosto odnalesc kogos bliskiego.

Niestety ja nie znam ŻADNEJ dziewczyny, która nie dowartościowywałaby się (matko, ale długie słowo ) facetem i dobrze czuła się sama. A te, które są już w związkach (niekoniecznie szczęśliwych, często właśnie tylko z lęku przed samotnością czy samodzielnością) czują się jakiejś lepszej kategorii. I te współczujące pytania "poznałaś kogoś"?... Masakra. Nistety nie umiem być ponad tym, bez faceta czuję się jak bez ręki, bez męskich spojrzeń od razu czuję się nikim. Niedawno zadzwonił do mnie chłopak, z którym spotykałam się jakiś czas temu i co? Od razu poczułam się lepiej. Ale nowością jest to, że odmówiłam spotkania. Uczę się akceptacji siebie używając innych metod, niestety bardziej czasochłonnych . Postanowiłam skończyć z łatwymi rozwiązaniami, bo dają krótkotrwałe efekty. Ale nie jest łatwo...

NiobeXXX - mówisz, że mądrze piszę. Tylko dlaczego jestem taka dobra w teorii ? A praktyka kuleje he he. Wciąż problem z poznawaniem ludzi.
Wrażliwa - zrób coś sama dla siebie. Ja staram się (pomimo mojej niesmialosci i czesto przy braku motywacji). Jednak gdy coś już robię np. zdjęcia, jeżdzę na rolkach  to lepiej sie czuje. Czuje sie atrakcyjniejsza i nie taka pusta. Ze nic nie robie tylko siedze w domu (chociaz teraz czesciej siedze bo mam dola). Ale utwierdzanie samej siebie ze jest sie atrakcyjna i cos sie umie, ma sie jakies zainteresowania duzo daje. To wiem.

Aga30 ja też mam problem ze musze sie zmuszac do czegos, ze nie przychodzi mi to z latwoscia (ale to spowodowane u mnie jest ta niesmialoscia). Taka jakas blokada przed wyjsciem z domu, tez czesto sie nie chce w tyg. po pracy i jeszcze samej. Ale wtedy sie mobilizuje mowiac sobie, ze musze isc, bo to mi pomoze bede sie lepiej czula. Wtedy tez przypominam sobie poprzednie wyjscia jak bylo i jak dobrze sie potem czulam, taka zrelaksowana bo bylam wsrod ludzi (nawet jak do nikogo nie zagadalam), bo zrobilam cos dla siebie, bo samo to robienie przynioslo mi satysfakcje, po takim zajeciu mialam wiecej energii i ochoty do zycia i latwiej bylo. I tak sobie w myslach to odtwarzam i jakos pokonuje to niechcenie się i wychodzę i idę np. na rower, czy gdzies tam i wtedy znow sie okazuje ze to bylo dobre posunięcie.
Ale tak jak Ty tez widze jakby ludziom wszystko z latwoscia przychodzilo chociaz przeciez nie wiem co sobie tam mysla. Moze tez sie zbieraja do czegos godzinami, dniami, tygodniami itd. Może spróbuj myśleć w ten sposób co ja i może to zmobilizuje Cię do zrobienia czegokolwiek, wyjścia gdzieś.

Hehe uśmiałam się, bo ja Niobe mam IDENTYCZNE ostatnio doświadczenia z randkami internetowymi. I taki sam schemat uczuć i myśli potem. Teraz już nawet boję się z kimś umówić z obawy, że to porażka kolejna będzie, a ja nie chcę czuć się potem tak jak zwykle. Ale wierzę, że tam są fajni faceci (dowodem ten mój były co nieźle mi namieszał-on też lata po tych portalach, a jest piękny i mądry:)) Może nie zniechęcajmy się... A jak ten Twój ostatni co jest zamknięty w sobie?

A co do tego wychodzenia z domu, to owszem robię to, ale wkurza mnie, że nie czuję takiej przyjemności z tego, łatwości, lekkości... Jestem zmęczona tą ciągłą harówką (podobno życie jest harówką dla tych co myślą, że takie jest ) Może to kwestia nabrania jakiejś rutyny i zmiany schematów myślowych...