Dwudziestoletni rozwodnicy... - Netkobiety.pl

Myślę że aby stworzyć udane małżeństwo potrzebna jest dojrzałość.Druga sprawa to to z czym wchodzi się do małżeństwa a zupełną głupotą jest myśleć że małżeństwo rozwiąże wszystkie moje problemy.W małżeństwie w większości przypadków partnerzy nie zabiegają już o siebie czar pryska ,romantyczność diabli biorą.Przepadł gdzieś rycerz w lśniącej zbroi a gorąca seks blondyna jakoś często ma migreny.
  Zastanawia mnie co piszą w uzasadnieniu że sąd tak szybko unieważnia małżeństwa?

alaclaudie przeczytany przeze mnie artykuł nie jest abstrakcją. W swoim otoczeniu mam 4 młode małżeństwa zawarte z powodu ciąży i 3 zawarte z ,,miłości".
Te z dzieckiem (osoby brały ślub w wieku 19-23 lat) przeszły przyspieszony kurs dorastania. Od kilku lat tworzą w miarę zgodne rodziny. Przyznają jednak, że ciążą o wiele przyspieszyła ich ślubne plany. Bez pomocy rodziców byłoby im bardzo ciężko.
Natomiast 3 kolejne pary to zupełnie inne historie.

1) Koleżanka A. i kolega P. Ona -22 lata, on -24.Bezdzietni. Oboje wychowani w bardzo katolickich rodzinach, P. jakiś czas był nawet w seminarium. Starszy od A. o 2 lata. Wzięli ślub po 1,5 roku znajomości, zaraz po jej maturze, przy wielkim poparciu obu rodzin. Stwierdzili, że ,,po co tyle zwlekać skoro i tak chcą być razem". Małżeństwo przetrwało 3 lata, obecnie są w trakcie rozwodu. Obowiązki domowe i finansowe utrzymanie rodziny ich przerosło. Zgodnie przyznają, że nie tak to sobie wyobrażali. Rozstają się bez awantur.

2) Koleżanka N. i jej mąż. Ona-21 lat, on- 24. Bezdzietni. Wychowani w typowych, polskich rodzinach. Ślub po 3-letniej znajomości, w maju tego roku. Wzięty pod naciskiem rodziny N., która uznała, że czas najwyższy z tym związkiem ,,coś robić". Oboje pracują, mieszkali u jej rodziców. Mąż coraz częściej pił i awanturował się pod wpływem alkoholu. Cholernie zazdrosny. Wypominał każdą nową rzecz, jaką N. kupiła sobie do ubrania oraz jej wizyty u fryzjera. Odcinał od koleżanek. Uważał siebie za pana i władcę. N. wytrzymała niezwykle krótko. Złożyła pozew o rozwód, ku wielkiemu niezadowoleniu matki, która uważała, że N. przesadza bo ,,każdy chłop pije i bije". Z mężem N. rozstaje się w atmosferze kłótni.

3) Kuzyn K. i jego żona M. Ona- 25 lat, On- 26. Małżeństwo z 4 letnim stażem. Bezdzietni. Ślub po 3-letniej znajomości. Rodzice K. bardzo bogaci, finansują całe wesele, budowę i urządzenie domu. M. pochodząca z biednej, rozbitej rodziny, żyje jak księżniczka. Solarium, kosmetyczki. Pewnego dnia oświadcza, że nie zamierza mieć dzieci. K. w szoku. Owszem, nigdy na ten temat nie rozmawiali ale dzieci wydawały mu się oczywiste. Chce walczyć o małżeństwo, jednak M. żąda rozwodu. K. godzi się załamany.

I o co w tym wszystkim chodzi? Zbyt młody wiek, niedojrzałość, krótka znajomość przed ślubem, brak dzieci...? Wszystkie pary przed ślubem były w sobie szaleńczo zakochane...

Nie rozmawiamy ze sobą na niezbędne tematy.
Patrzymy na siebie wzajemnie przez różowe okulary.
Robimy "dobry PR", który przemienia się w smutną rzeczywistość po-małżeńską.
Nie szanujemy się i nie jesteśmy wobec siebie uczciwi.
Nie mamy dobrych wzorców z domów rodzinnych.

Mogę tak długo.....

Wydaje mi się, że główną przyczyną takich rozwodów jest zbyt młody wiek. Np ze zdziwieniem czytam na tym forum posty dziewczyn, które, mając 18 czy nawet 20 lat piszą, że starają się z mężem o dziecko... Dla mnie to jakaś abstrakcja. Mając 18 czy 20 lat jest się dopiero na etapie kształtowania charakteru, osobowości, oczekiwań, życiowych priorytetów. Oczywiście człowiek zmienia się przez całe życie, ale przez pierwsze kilka lat dorosłości te zmiany są wyjątkowo intensywne. I po kilku latach okazuje się, że to kształtowanie dziewczyny i jej chłopaka przebiegło w odmiennych kierunkach, że za bardzo się różnią, że są dla siebie obcymi ludźmi. W wieku lat 20-tu żyje się marzeniami, wyobrażeniami. Kilka lat później łatwiej przyjmuje się do wiadomości, że życie różni się od wyobrażeń.
Ale chyba najważniejsze jest to, że w młodym wieku nie bardzo wiemy, jak należy dbać o związek i pielęgnować wzajemnie swoje uczucia. Czasem dopiero przy "kolejnym podejściu" wiemy, jakie błędy popełniliśmy, czego się wystrzegać, wiemy, że różowe okulary nie wystarczą, aby pokonać prozę życia...

Mam jedną koleżankę, która wzięła ślub z powodu wpadki w wieku lat 19. W wieku lat 21 była już po rozwodzie z tak zniszczona psychiką, że minęło 10 lat a ona dalej jest sama - z wyboru. Mam tez kilka koleżanek, które pozostają w małżeństwach zawartych z powodu ciąży. Jakoś im się układa, chociaż jedna z nich wyznała mi, że gdyby miała teraz podjąć decyzję to by wolała być samotną matką niż nieszczęśliwą mężatką.

Ja osobiście nie zdecydowałam się na ślub z powodu, że dziecko w drodze. Uznałam, ze jedna głupota w życiu wystarczy - zaszłam w ciążę z niewłaściwym człowiekiem więc po co robić kolejną głupotę i wychodzić za niego za mąż? Aczkolwiek moja sytuacja niewiele się różni od sytuacji rozwódki - tyle, że nie było ciągania po sądach. Ale 7 lat życia zmarnowane na toksyczny związek, pamiątka na zawsze w postaci dziecka. Teraz wyraźnie widzę różnicę między mentalnością 20-latki a 30-latki. Wtedy żyłam ideałami, nie zwracałam uwagi na oczywiste sygnały niedopasowania, nie wiedziałam co jest dla mnie ważne, wydawało mi się, że wszystko musi być tak, jak ja sobie wymarzyłam, że mam moc zmieniania świata a najważniejsze są te motylki w brzuchu i emocje. Teraz doceniam spokój, poczucie bezpieczeństwa, jestem bardziej świadoma mechanizmów rządzących ludzkimi relacjami, wiem czego szukam, wiem, czego nie umiem tolerować i teraz decyduję ja - nie przypadek. W pierwszy związek skacze się jak w ogień, w drugim związku w ogień się nie skacze tylko ogrzewa jego ciepłem i korzysta z jego blasku...

Brak milosci jest przyczyna rozwodow.
Najpierw nie dostajemy tej milosci od rodzicow (albo sa zajeci, albo nie potrafia okazac, albo nas nie kochaja) Wychodzimy w swiat z ogromnym glodem milosci, nieuksztaltowani, niedojrzali, czasem z nalogami, nie wiemy kim jestesmy... i gdy tylko mozemy zaspokoic nasz glod milosci... wariujemy ze szczescia, slepi i glusi... romantyczni. Wydaje nam sie, ze milosc rozwiazuje wszystkie problemy.. zaskoczeni, ze to problemy "rozwiazuja" nam milosc...
Zranieni szukamy znowu milosci, bo mamy przekonanie, ze to wlasnie milosc lub jej brak wplywa na nasze zycie decydujaco i tylko glod milosci jest wart zaspokojenia, najwiekszych poswiecen, walki. Wszystkie inne potrzeby sa prozaiczne, nudne, przyziemne, niegodne uwagi i egoistyczne. Tylko glod milosci jest malo egoistyczny... dlaczego?
Duzo czasu ostatnio poswiecam na zaspokajanie glodu milosci moich dzieci. Wierze, ze ich szczescie i sukces  zyciowy zalezy od tego jak bardzo zaopatrze ich zbiorniki milosci... wedlug ich potrzeb a nie mojego rozumienia tych potrzeb. Rozmawiam z dziecmi i duzo pytam... ciagle pytam.... ha ha
Nauczylam sie napelniac te zbiorniki i wbrew pozorom to nie jest metoda uniwersalna. Dwoje dzieci i dwie rozne metody

Rodzice maja jedno glowne zadanie.. napelnic miloscia swoje dzieci. Pieniadze, warunki materialne, wakacje na Florydzie, ... nic nie jest wazne.
Jesli nie wiemy jak to robic.. szukajmy po psychologach, literaturze..obserwujac i patrzac na nie sercem.
Nie mowmy, ze godzimy sie na krzywde dzieci dla ich dobra. Zyjemy np z alkoholikiem bo dzieci maja ojca, jego wyplate, pelny dom...

Sami nie potrafimy byc szczesliwi ze soba i nie umiemy nauczyc tego dziecka. Jego dojrzalosc emocjonalna zalezy od nas rodzicow... Nauczmy sie inwestowac w dobro dziecka... tylko taka inwestycja przyniesie plony... dla przyszlych pokolen... nic juz nie zrobimy z zagubionymi niekochanymi dziecmi w cialach doroslych ludzi. Oni sami musza chciec dojrzec dla swego dobra.

http://www.umysl.pl/umysl/26.php

Powód główny - niedojrzałość.
Emocjonalna (jak pięknie opisała Zazdrość) i ta "zdroworozsądkowa" też wyniesiona z domu.
Od jakiegoś czasu zaczytuję się na forum historiami młodych ludzi decydujących się na założenie rodziny w rodzinie.
Pokasłuję tu już od kilku postów że nierealne jest siedzenie kilku pokoleń w tym samym gnieździe.
Młode żony albo zaraz-żony szukają na gwałt tlumaczeń żeby przeforsować ideę mieszkania z teściami/rodzicami.
Jest też kilku pożal-się-panów, któży udowadniają wyższość seksu i przytulanek w takt jękliwej muzyczki nad pracą i własnym dachem nad głową.
To jest glówna przyczyna - zabawa w dom. Buzi dupci randeczki od święta, każdy w humorku i wydepilowany.
Samodzielność jest kluczem do szczęśliwego związku (oczywiście pomijam patologie, srogie i inne zdrady).
Przestawić kolejność z "najpierw dupczenie" na "najpierw poznanie, a dupczenie przy okazji".
Trzeba najpierw razem pomieszkać "u siebie", zobaczyć dłubanie poranne po nabiale tudzież przedziałku, wspólna kasa, papu, lulu.
Kościół nie ma tu nic do rzeczy. Kalendarzyk jest do bani.

Kurcze, do teraz byłam przekonana, że nie znasz M.
Zdekonspirowałam Cię Tak dokładnie go opisałaś