Widok pijanego ojca prześladuje mnie do dziś - Netkobiety.pl

vivien strasznie ci współczuję okropnego dzieciństwa. Wiem co to znaczy bo sama mam ojca alkoholika, ciągłe awantury ciągną się do dziś.
Znam to uczucie obrzydzenia i jednocześnie smutku ze mój tata który powinien być oparciem zachowuje się jak kawaler, jak wolny . Nazywam takich ludzi wiecznymi kawalerami, a powinnam chyba wiecznymi egoistami.
Od dziecka ciągle na bani , słuchanie jak szmaci matkę, no i wstyd bo żadnej koleżanki nie zaprosisz w takie bagno.
Dzis ma 6o prawie lat a nadal nie pamięta że ma obowiązki, rodzinę. Narobił długów w tajemnicy przed matka 50 tys, ona jeszcze nie wie. Nie wiem co zrobi jak się dowie.
Widzisz doskonale rozumiem ze lepiej by było jak by se walnął w łeb jak wiele razy groził.
Ale to życiowy tchórz.
We mnie te wspomnienia tak jak w tobie długi lata tkwiły, jak zadry ostre. Niby lata płynęły powinnam się cieszyć życiem a stałam jakby w miejscu rozumiesz?
Doszłam do momentu gdzie powiedziałam sobie chcesz latami tkwić w przeszłości czy zacząć naprawdę żyć/
pragnęłam żyć.
Ciągle te wspomnienia i sny nie dawały mi spokoju. Poszłam do psychiatry i mówię mam dosyć niech mi pan da leki na sen i coś na te nerwy.
A wiesz co mi on powiedział? Niema leku na nieszczęśliwa dusze, tu potrzebna jest pomoc psychologa, i twoja wola i zaufanie w pomoc która ci da.
Poszłam, ryczałam w poczekalni, trzęsły mi się kolana , a pan psycholog tylko spytał czego najbardziej pragnę.
Powiedziałam ze pragnę spokoju, i żeby te wspomnienia przestały być tak żywe, ciągle okrutne.
I chodziłam raz na tydzień na godzinne wizyty przez rok i pół.
Powiedział że pomoże i pomógł, ostre myśli przykrył kurz, już się tym nie gryzę.
SA owszem we mnie te wspomnienia ale teraz żyje innymi rzeczami i coraz rzadziej wracam myślami do dzieciństwa, ciesze się każda minuta.
Terapia to jak operacja na duszy, najpierw musi wyjść całe złe dzieciństwo na wierzch , żeby potem móc zaszyć i zaleczyć nasze dusze.
Vivien nie czekaj a idź uratuj sama siebie, twoja dusza była zraniona, ma stan zapalny w tobie, nie będziesz mogła się cieszyć dniem dzisiejszym dopóki nie rozetniesz tego wewnętrznego wrzodu żalu.
Gdy boli nas ząb idziemy do dentysty, a gdy nie do zniesienia boli nas wnętrze od tego jest psycholog, potraktuj to jak leczenie własnej siebie.
Trzymaj się cieplutko.

Tak,wam moze jest łatwiej,Ja pochodzę z małej miejscowosci dostęp do takich specjalistow jest ograniczony...Pozatym nawał codziennych obowiazkow,tyle rzeczy do zrobienia.Ijak tu zapomniec,jak to dzieje sie nadal...tyle ze kilkanascie kilometrow dalej.Uciekłam ale nie zbyt daleko,zreszto nie chce zrywac kontaktow z rodzina,jest siostra jest brat ktory dalej tam zyje.I to mnie najbardziej boli ze oni musza patrzec dalej na to wszysko,zyc w tym.Czasami chciała bym juz tam nigdy nie wracac,nie pytac ,nie dzwomic.A najgorsze jest to ze choc to ojciec jest wszystkiemu winien,to najwiekszy zal mam do mamy...za to ze tak zyje w tym,ze na to pozwoliła ze nie potrafiła temu jakos zaradzic...

Prawda jest taka że mało kto lubi chodzić do psychologa i otwierać się przed obcymi ludźmi.Myślę że na początek można zasiegnąć poradników, jest na rynku wiele ksiażek na temat DDA, wiele można się nauczyć o tym syndromie.Niestety ludzie z patologicznych, destrukcyjnych rodzin maja problemy w życiu doroslym w postaci nerwic, na zewnątrz jest ok, ale w duszy nie gra jak grać powinno.

Witaj .To już siedzi Ci w głowie i domyślam się co przeszłaś w dzieciństwie. Ja mam tak samo ale ja nie mam dokąd uciec w dodatku mam mamę która jest nie lepsza od ojca wstydzę się za nich.Nie mam wsparcia w żadnym z nich nie mam ni ko go jestem SAMA jest mi strasznie ciężko i trudno czasami żałuję,że się urodziłam mam 26L i boję się,że któregoś dnia nie wytrzymam tak jak mój ŚP brat kilka lat temu popełnił samobójstwo siostra się wyprowadziła do swojego chłopaka ja próbowałam uciec i uciekłam ale wróciłam bo nawet za granicą nie było dla mnie miejsca.Wszystko traci sens.