Kochać albo znienawidzić... - Netkobiety.pl

Niestety byłam w takiej sytuacji kiedy ex zastanawiał sie którą wybrać, choć już wyboru dokonał wcześniej, o czym nie wiedziałam a  byłam jak takie wyjście awaryjne, koło zapasowe lub substytut, cóż jeżeli bliska osoba nie wie co do nas czuje i czy chce z nami być w przyszłości, to nie kocha, tylko lubi, czuje jakiś sentyment,no bo nad czym się zastanawiać, to się wie. Wydaje mi się że uczucie do Ciebie w niej wygasło, chce abyś był przy niej jako przyjaciel bo dla niej to wygodne a dla Ciebie raniące bo kochasz i się łudzisz. Może byc tak że w tej chwili nie ma nikogo innego więc co jej zależy pospotykać się z Tobą do czasu az kogoś znajdzie na poważnie, wtedy zerwie z Tobą a to już będzie bardzo bolało, wiem to po sobie. Co do uczuć to przeplatają się, po rozstaniu czuje się czasem miłość czasem nienawiść, złość, smutek, żal, że wszystko stracone. Te emocje są we mnie i czasem tryskam energią że mogłabym góry przenosić a czasem płaczę pół nocy do poduszki, tak jak dziś. Jeżeli ona powie że chce jeszcze raz spróbować to z reguły takie powroty kończą się fiaskiem, a ponowna rozmowa po jakimś czasie czy zerwanie może być jeszcze boleśniejsze niż obecne. Trzymaj się i powodzenia życzę mimo wszystko.

Boi się zostać sama, stracić pewny grunt pod nogami, jaki jej zapewniałeś.
Chcesz być takim gruntem czy raczej wolałbyś spowodować jej trzęsnienie ziemi...?

bez serca ?> liczę się z tym, że jej uczucie wygasło. Nie wiem jakie ma zamiary, bo jest osobą raczej skrytą, która sprawia problem z rozmowa na temat uczuć. Ja nie zamierzam tego na siłę przedłużać, ale nie chcę z niej zrezygnować dopóki jest dla nas cień szansy.

Wiele razy mówiłem jej, że wystarczy tylko NIE z jej strony, że nie chce być ze mną, nie mamy szans i wtedy zgodnie z jej życzeniem mnie nie będzie. Nie jestem typem natręta, który się narzuca. Jeśli będzie chciała stanę się przeszłością, przy czym nie wyobrażam sobie abym akurat z nią utrzymywał później jakiekolwiek kontakty. A po tym w jaki sposób się na niej zawiodłem, jestem pewien, że ją znienawidzę. Nie chcę takiego rozwiązania, niesety jest one mocno prawdopodobne...

Muszę coś więcej wyjaśnić, chociaż w dużym uproszczeniu. Cała nasza wspólna przeszłość jest naprawdę mocno skomplikowana. To najlepszy przykład na to, że miłość jest ślepa, gdzie rozum krzyczy ?możliwe, że Cię nie kocha, uciekaj?, a serce silniejsze podpowiada ?zostań pomimo wszystko?... Pomimo to, że kiedyś dokonała wyboru na moją niekorzyść wskutek którego, teraz ma śliczną małą córeczkę... Pomimo tego, że możliwe, iż nie będzie mieć już więcej dzieci... Ale to i wiele innych mogę wybaczyć/zaakceptować, bo jestem przekonany, że to ta jedyna i dalej chcę być częścią planów, które do niedawna snuła. Nie wiem na ile teraz są aktualne, ale nie mogę dłużej czekać. Potrzebuję jej decyzji bardziej niż kiedykolwiek i jeśli nam się nie powiedzie nie widzę innej ucieczki jak w skrajne uczucie.

Mój tata w świetle naszych wcześniejszych przejść chciał mnie odwieść od zamiaru bycia z nią. Odradzał mi to przez co nasze rozmowy były dość nieprzyjemne. Nie dochodziło do kłótni, ale atmosfera między nami mocno ?zgęstniała?. Doszło do tego, że w ostatnim miesiącu unikałem z nim rozmów, odsunąłem po to aby nie tłumaczyć jemu jak bardzo jest dla mnie ważna. Nie chciałem spowodować jakiejś kłótni, ale teraz tego cholernie żałuję i wiele dałbym aby móc z nim porozmawiać, nawet na ten drażliwy temat. Spędzić z nim bliżej ostatni miesiąc jego życia. Teraz go nie ma... Straciłem najbliższą osobę i nie chcę stracić drugiej. Jeżeli jednak ona odmówi okaże się, że cała ta sytuacja między mną, a tatą poszła na darmo. Będę żałował tego do końca życia i pozostanie mi tylko nienawiść...

Czasami bliscy nam ludzie zdają się nas nie rozumieć albo robić coś wbrew nam, czasami wydaje nam się, że są po drugiej stronie barykady. A oni tylko bardzo, badzo chcą, żebyśmy sobie uzmysłowili coś, czego nie widzimy.
Najwyraźniej twój Tata chciał ci coś takiego przekazać.
Mam wrażenie, że odmienna opinia na temat twojego związku doprowadziła do "zagęszczenia" atmosfery, ponieważ ty nie chciałeś przypuścić, że on nie popiera twojego punktu widzenia.
Ale ludzie, jeśli nawet nie mają takiego samego zdania jak ty, nie zawsze są przeciwko tobie. Po prostu tak bardzo im na tobie zależy, że nie chcą bezczynnie przyglądać się, jak... niszczysz sobie życie?
Pytanie brzmi, czy zmarnowaniem sytuacji między tobą a Ojcem będzie rozstanie się z twoją dziewczyną, czy zagłębienie się znowu w ten związek.
Czasem pozorny krok w tył jest tak naprawdę krokiem do złapania równowagi i solidnego odbicia się do przodu.
Czy naprawdę ma sens poświęcenie wszystkiego dla niej w imię jakiejś utopii, ideałów, które mają niewielkie przełożenie na życie realne?
Czy bycie z nią naprawdę cię uszczęśliwi?
Czy będziesz umiał zaufać, że pewnego dnia po prostu nie obróci się na pięcie, a ty już nie będziesz miał siły do porządnego odbicia się?
I w końcu... czy TO jest naprawdę miłość???

@ SemperFidelis:
to nie tak, że ona się tobą bawi.
Ona po prostu jest chyba jeszcze bardzo, bardzo niedojrzała emocjonalnie. Nic, co robi, nie jest skierowane - wg mnie - przeciwko tobie, ale w ten sposób chce chronić siebie. Taki niedojrzały egoizm (ha, tak jakby istniał egoizm dojrzały)... Ty jesteś taką opoką w jej życiu, kiedy traci grunt pod nogami - zawsze może do ciebie wrócić. I taką funkcję będziesz zawsze pełnić
Nie chcę jej jednoznacznie oceniać, bo wiem, że każda historia ma zawsze dwa oblicza i pomimo, że na pewno starasz się być obiektywny, ona ma pewnie swoje powody, żeby się zachowywać tak, jak się zachowuje. Co nie zmienia faktu, że w pewnym momencie życia trzeba przestać oglądać się tylko na siebie i dać wolność człowiekowi, który ma do tego prawo. Tak, mam na myśli ciebie
Ja po prostu nie wierzę, że taka sytuacja już się nie powtórzy... Mimo że teraz może znajdziecie wspólną drogę, co będzie za miesiąc, za rok?
Może się mylę, może ona jest po prostu zagubiona i szuka swojej drogi, na której końcu jednak jesteś ty... Ale czy szukanie drogi polega na zafundowaniu sobie dziecka z przypadkowym facetem (przepraszam, jeśli brzmi to brutalnie - nie chcę dotknąć się jej uczuć macierzyńskich ani samego dziecka, ale sytuacji).
Piszę to wszystko, bo znam doskonale taką historię. Sama to przeżyłam. Tyle że z drugiej strony... Teraz patrząc z pewnej perspektywy widzę, że po prostu nie chciałam wypuścić z rąk czegoś pewnego, faceta, który mnie kochał, starał się o mnie, który zawsze pomógł i na którego mogłam liczyć. A z drugiej strony bałam się przyznać sama przed sobą, że go nie kocham. O taaaak, to był egoizm doskonały. Teraz wstydzę się takiej niedojrzałości - ale rozumiem, skąd się bierze i wydaje mi się, że umiem ją rozpoznać na odległość... I wiem, że pomimo prób powrotu, taki związek jest skazany na niepowodzenie. Bo kiedyś przyjdzie impuls silniejszy niż inny, który każe jej w końcu dokonać wyboru.