ZAKAZANA MIŁOŚĆ!!!!!!!!! - Netkobiety.pl

Uzależnienie, a nie miłośc, moim skromnym zdaniem. Masz męża i dzieci? On jest dla Ciebie w takim razie atrakcyjny, bo... jest nowy, pojawił się nagle (niespodzianka!), i jeszcze mu na Tobie zależy (a to tak mile nas łechta, gdy wiemy, że komuś się podobamy).

"Dwa miesiące temu" - to za krótko by kogoś pokochać. Widzieliście się już? Może się okazać, że nie wyglądacie tak jakbyście tgo wzajem oczekiwali, co więcej, nie pociągcie się wzajemnie. A wtedy tragedia gwarantowana.

Bo wiesz, czasami po pewnym czasie w małżeństwie robi się tak, że nie ma tej "adrenalinki" i na ogół znajduje się ją gdzieś indziej. A objawia się właśnie w postaci zauroczenia, zakochania czy namiętności.
Poza tym, z autopsji wiem, że nie ma czegoś, co byłoby uczuciem lub emocją, a byłoby ode mnie silniejsze. Tzn. hasło w stylu "serce nie sługa" - przynajmniej jeśli chodzi o mnie jest całkowicie nieprawdziwe

Byłabym hipokrytką, gdybym napisała, że nigdy tak zakochana nie byłam, będąc w związku z kimś. Oczywiście, że tak
Tylko że zawsze jakimś cudem, najczęściej bardzo bolesnym cudem, udawało mi się to pokonać.

Wiesz, ja Cię nie potępiam, Twojego sposobu myślenia znaczy się, tylko wiem, że każdy z nas jest na tyle silny, żeby takie rzeczy zwalczyć w sobie. Dlaczego zwalczyć? Bo jest mąż, któremu kiedyś przysięgało się przed ołtarzem, którego kiedyś niesamowicie silnie się kochało, czasem są też dzieci, które mogą nie tyle ucierpieć, ile przeżyć szok, że ich własna matka, z innym facetem...

W tym momencie masz dwa wyjścia: zaryzykować, zakończyć znajomość i cierpieć lub zaryzykować, zaangażować się, odejść od męża i... nie wiem, ale zawsze, cokolwiek wybierzesz, to ktoś cierpiał będzie. Trudne, to prawda...

Pewnie, równie dobrze twój "chłopak" może zakończyć znajomość, w końcu jest jeszcze młodziutki i wystarczy, że pozna równolatkę i się zadurzy, albo mąż może się domyślić i Cię po prostu zostawić... Różnie bywa i sądzę, że powinnaś być przygotowana także na takie scenariusze.

To zazdroszczę. Jakbym miała tak myśleć, to też pewnie już dawno wybrałabym zupełnie inną drogę, niż ta, którą kroczę; ale nie tylko ja jestem na świecie, a robiąc to, co chcę, ktoś cierpi. A tak - ja się męczę, ale ktoś inny nie

Życie jest pełne niespodzianek, tak i owszem. Trzeba jednak być świadomym i odpowiedzialnym. Zwłaszcza gdy weszło się w związek małżeński oraz w romans. Z jakiej strony by nie patrzeć na tą sytuację trzeba być świadomym konsekwenscji swoich czynów. Branie sytuacji na "odczekanie", życie w marzeniach i odsuwaniu od siebie rzeczywistości i faktów (mąż i dzieci tu i teraz, kochanek na telefon) nie zmieni realiów.

Życie jest czasem zbyt ciężkie i przytłaczające, stąd lubimy uciekać w sworzony przez nas świat. Jednak przyjdzie chwila na zmierzenie się z tym, co było odsuwane.

Zgadzam się, iż matka może wciąż być cudowną mamą dla swych dzieci przy tym szczęśliwszą z nowym partnerem. Przy odpowiednich staraniach i opiece nad dziećmi, dzięki pracy obu stron można oszczędzić dzieciom bólu i cierpienia. Będzie to jednak zawsze ciężkie przeżycie i wielka zmiana w ich życiu.

Pamiętajmy o tym, że życie z drugą osobą, przy tym wychowywanie dzieci i inne ciężkie wyzwania dnia codziennego, wymagają współpracy obojga partnerów. Częstego wypracowywania kompromisów. Poświęcenia. Romans tym się ma do twardej rzeczywistości, iż jest od niej odskocznią. Słodką odskocznią.

A czy to, że Hana zostawi swojego męża, którego również kocha, by być z kimś, z kim czuje się szczęśliwa, nie jest poświęceniem? Poświęca dobry kontakt z dziećmi, nie wiadomo, jak zareagują na jej decyzję. Poświęca swoje małżeństwo, bo wie, że może się przejechać na tym "młodszym" i zrobić źle zostawiając, że tak powiem, spokojny dom. Poświęca "ułożone życie". A to wszystko dla miłości. Romans jest odskocznią, to prawdaAle skoro ktoś potrzebuje odskoczni to znaczy, że nie czuje się szczęśliwy w tym, co ma.
Marzenia są po to, by zdobyć się czasami na to, żeby je zrealizować. Życie trzeba przeżyć tak, by nie żałować, że się czegoś nie zrobiło.

Oj bo z tym facetami to zawsze problem. Oni jak coś przeskrobią to tylko patrzą żeby im dobrze było, a my kobiety to się musimy starać o wszystko i jeszcze o siebie. A jak już o siebie to wielki problem jest, bo egoistkami wtedy jesteśmy przecież i jeszcze wyrzuty sumienia mamy i tylko przeżywamy czy kogoś nie uraziłyśmy. No cóż... czasami trzeba gonić za tym, na czym nam zależy. A że gonimy za tymi facetami, z którym zawsze jest problem, to kółko się zamyka. I tak do końca świata...

sorki ale ja mam 20 lat i nie wierze ze 20-latek chciałby miec dziecko z tak dojrzała kobieta,nie mowie ze jestes stara ale bez obrazy to moj rówiesnik i az sie dziwie ze masz prawie 4 dychy i wierzysz w takie bzdury!

Izunia, wybacz, ale znam faceta, który mając 20 lat, jak Ty teraz, poznał kobietkę starszą o te 20 lat i ma z nią dziecko. Dziś, 20 lat później, nadal się kochają, pomimo że ona jest już stara, a on jeszcze w kwiecie wieku.

hej wszystkim pisze bo to co  tu przeczytalem to mnie  przerazilo w szczegolnosci tyczy to sie jednej z was. chodzi mi o to ze pewna osoba uwaza ze nie mozna kochac starszej kobiety. to nie prawda!!!! ja jestem przypadkiem zakochania sie w pewnej kobiecie ktora jest starsza odemnie o 16 lat i mam w nosie ze dzieli nas taka roznica wieku kocham ja  a ona kocha mnie i to jest najwazniejsze. nic sie procz niej nie liczy!!!!! jest dla mnie wszystkim . kocham ja nad zycie i wiem ze to uczucie jest szczere. A to ze waszym zdaniem nie mozna kochac starszej kobiety to jakies bzdury!!!!! Widac ze nie potarfisz kochac skoro nie wierzysz w taka milosc!!!!  bez urazy oczywiscie!!!

Boziuniu, jak ktoś myśli inaczej, tzn że w miłości mogą być tak głupie przeszkody, jak np wiek, to znaczy, że nigdy nie kochał ponad wszystko... Ech... Biednyś człeku...

A tak w ogóle... To ja kiedyś byłam prawie 2 lata z mężczyzną starszym ode mnie o 17 lat!! I powiem, że to była prawdziwa miłość... ech...

"Nigdzie nie kupisz szczęścia. Miłość daje je gratis"
pozdrowionka!!!

Moim zdaniem jak facet zakocha sie w starszej kobiecie "leży" Ona ma go w garsci Pokocha ze wszystkich sił... Pozdrawiam

Każda miłość ma szanse. Trzymam kciuki za każdą:)

ale i tak moim zdaniem powinniście się jak najszybciej spotkać. Wyjedź z nim na wakacje, mężowi powiedz, że musisz sama odpocząć

Jedno jego słowo i rzucam wszystko. Niczego tak nie pragnę jak być z nim.
Dłużej nie mogę tak żyć. Coś musi się zmienić. Albo będę szczęśliwa albo będę cierpieć.
Dziś powiedziałam mężowi, że mam kogoś ale to do niego nie dotarło.

To naprawdę wspaniałe, że ta historia tak właśnie się skończyła:) Cieszę się, żę Ci sięudało. Zasłużyłaś na spokój i miłość.

To chyba znak, że dla miłości warto zaryzykować wszystko, bo ona zawsze wygra. Jak sądzicie drogie panie???

Jetem szczęśliwa Gosiu Twoim szczęściem. Nie każdemu jednak się to udaje, mój przypadek jest o wiele trudniejszy.
Kocham nad życie i wiem,że jestem bardzo kochana ale to takie ciężkie uczucie. Prawdziwe a zarazem zakazane. Wiem, że wiele osób myśli,że w tak krótkim czasie nie można się zakochać a tym bardziej na odległość. Rozumię ale zapewniam, to jest możliwe. Jestem z nim taka szczęśliwa a jedocześnie zmęczona życiem w dwóch światach. Gotowa jestem na ryzyko ale mój ukochany jeszcze nie. Szanuję jego wiek i nie naciskam ale jak długo da się tak żyć. Łatwo jest krytykować gdy się czegoś takiego nie przeżyło. To naprawdę bardzo trudna,wielka miłość!!!

Staram się myśleć pozytywnie ale powoli tracę nadzieję. Ta ogromna różnica wieku i ta odległość, wszystko jest przeciw.
Wiem, że on nie jest gotowy na spotkanie a ja boję się rozczarowania z jego strony. On naprawdę nie jest jeszcze przygotowany na tak poważny związek a mnie niestety lata uciekają. Boję się,że to tylko bajka, która kiedyś się skończy. Tego dnia moje serce pęknie.

Hana, to miłe i fajne, że tak piszesz, ale dla mnie nierealne.
Nie piszę po to żeby Ciebie budzic z Twojej bajki, ale ot tak sobie, bo akurat natrafiłam na Twój temat.

Obawiam się, że chłopak może miec niezłą zabawę.
Dla mnie internet to jeszcze większe bagno niż rozmowa w cztery oczy, przynajmniej wtedy widzę oczy.

Jeszcze pare słów do Ciebie Gosiu. Marcin jest Twoim największym szczęściem. Jesteście dla siebie stworzeni, przeznaczeni sobie.
Przeszłaś prawdziwe piekło ale nie poddałaś się i teraz zbierasz tego owoce. Ciepło robi mi się na sercu gdy czytam jaka jesteś teraz szczęśliwa.
Zasłużyłaś, oboje zasłużyliście sobie na wielkie szczęście.
Życzę Wam wszystkiego co najpiękniejsze, żeby miłość i szczęście nigdy Was nie opuściły. Pielęgnujcie to uczucie, bo nie ma w życiu nic ważniejszego. Niech Wasza miłość da Wam w przyszłości największy dar-dziecko.
           KOCHAJCIE SIĘ!!!

No tak Gosiu, los Wam odebrał dziecko. Przepraszam, że zapytam ale czy tylko dzięki adopcji możecie je odzyskać?
Jeśli tak to nie zastanawiajcie się. Wspólne wychowywanie dziecka to największe szczęście.
Nie jest ważne kto urodził, ważne jest kto obdarzy je miłością.
Los Was nie oszczędzał, pokonaliście wiele przeszkód. Prawdziwa miłość przezwycięży wszystko.

Hana, przeczytałam w którymś poście, że powiedziałaś mężowi, ale do niego to nie dotarło....i co dalej?? Jak zareagował...wróciliście do rozmowy jeszcze raz??
I mam jeszcze jedno pytanie...jak udaje Ci się rozmawiać z mężczyzną godzinami przez telefon, rano mówić mju dzień dobry itd. skoro mieszkasz razem z mężem?? Czy on z Tobą nie sypia (przepraszam za takie głupie pytanie)...mój by sobie na to nie pozwolił, dlatego pytam....
Być może Wasza miłość już po prostu wygasła skoro mąż nie reaguje na długie rozmowy telefoniczne z innym facetem, mnie wydawałoby się to conajmniej podejrzane

A co do różnicy wieku, między moimi rodzicami było 14 lat różnicy ( co prawda w drugą stronę mama młodsza - ale myślę że to bez znaczenia w którą stronę) - piszę było, ponieważ ojciec zmarł dwa lata temu na raka , mama strasznie to przeżyła i po prostu uciekła...mieszka już rok w Irlandii...

Trzymam za Was kciuki, choć nie umiem sobie wyobrazić chłopaka w wieku 20lat myślącego dojrzale...może ja nigdy takiego nie spotkałam...życzę jak najlepiej !!!
Pozdrawiam i wierzę w Waszą miłość.

Hana, ja po prostu nie wierzę w szalone miłości i dojrzałych 20latków.
Może i są wyjątki, ale naprawdę bardzo, bardzo niewiele. A nie przekonuje mnie tym bardziej to, że znasz go przez internet - a z całym szacunkiem rozmowa telefoniczna nie jest dla mnie niczym więcej niż tylko rozmową.
Bo nie da się tak poznac człowieka, jego trzeba czuc, jego trzeba widziec, jego trzeba dotknąc.
Byc może to ja jestem mało ufna i staram się byc mniej naiwna i do wszelkiego rodzaju znajomości podchodzę na dystans.
Zbyt wiele razy w życiu się już rozczarowałam, chociaż ja się Tobie dziwię trochę, bo nie masz już 20 lat, a mimo wszystko nie do końca podchodzisz do tego jak dorosły człowiek.
Przede wszystkim dlatego, że nie rozmawiasz otwarcie z mężem. Nie wydaje mi się, żebys próbowała ratowac tę miłośc, Ty wolisz życ swoim wyobrazeniem o Nim.
Mam nadzieję, że to nie będzie tylko wyobrażenie, a prawda.

Hana... tak sobie siedzę i czytam te wszystkie posty... Moje zdanie jest takie, ze Ty wiesz co jest dla Ciebie najważniejsze.. Żadna z nas nie wie co tak dokładnie dzieje się w Twoim związku, co czujesz, albo odwrotnie- CZEGO NIE CZUJESZ... Bardzo mądrze robisz czekając na dalszy bieg sytuacji, nie warto się z niczym śpieszyć. To, że Twoja miłość ma 20 lat o niczym nie świadczy, nie musi to być rozbrykany nastolatek, który Cię wykorzysta i porzuci. Tylko musisz zdawać sobie sprawę z tego, że może być i zupełnie odwrotnie.. Tak jak i w realu, niczego nie możesz być pewna.  Nie czuję się odpowiednią osobą, żeby dawać Ci jakieś rady, żeby wypowiadać się krytycznie o Twoim zachowaniu, postawie wobec np. męża. Każda z nas ma prawo kierować swoim życiem i musi zdawać sobie sprawę, że wiele spraw może przegrać. Czytałaś moją historię, wiesz już dobrze, że odległość nic nie znaczy, jeśli się kocha. Jestem idealistką, sprawy przyziemne nie mają dla mnie tak wielkiego wymiaru jak te "górnolotne"- np. uczucie. Dlatego dobro dziecka, owszem jest ważne, ale czy będzie ono szczęśliwe widząc, że jego mama żyje w smutku?
Cokolwiek postanowisz, będę Cię wspierać w tej walce.
To Twoje życie, Twoje uczucia i Twoje decyzje.

A powiedz mi, czy się widzieliście? Bo nigdzie się tego nie doczytałam. Może to by wskazało Ci jakąś konkretną drogę, co robić...

Gosia popieram Cię w 100 % 

to świadczy tylko że jak na swój wiek jest dojrzały, widać ze jesteś szcześliwa, super

No to w takim razie czekamy na opis dalszego rozwoju sytuacji

Trzymamy kciuki, powodzenia