depresja po zakończeniu związku i rozstaniu z facetem - Netkobiety.pl

Normalna, choć szalenie trudna do przeżycia sprawa. Trudno się pozbierać, jeszcze trudniej odsunąć na bok czarne myśli. W podobnej sytuacji sięgnęłam po PERSEN. Oczywiście, żeby "złapać" chociaż trochę snu.... Spróbuj, o ile masz taką możliwość, wesprzeć się pomocą babci. Jestem przekonana, że zrozumie. Postaraj się nie być sama, bo wówczas pogłębiasz się w jednym temacie, a i tak nie znajdziesz rozwiązania. Czy to tata tych dzieci? Jeśli tak i jeśli przyczyną jest inna kobitka oddaj mu - na tydzień-dwa - dzieci pod opiekę. Wiem, że to boli, bo jako matka nie będziesz się z tym czuła komfortowo, ale on będzie miał ograniczone możliwości spotkań etc. Poza tym kobitka  zobaczy, że nie ma takiego luzu na jaki liczyła. Metodę przerobiłam i gorąco polecam, ale pamiętaj o wszystkich wspomnianych warunkach. Jeszcze jedna uwaga, od której pewnie powinnam zacząć, gdzie on mieszka? To również musisz rozważyć, zanim sięgniesz po środek ostateczny jakim jest oddanie mu pod opiekę dzieci. Smutna jest prawda, ale taka - niestety - jest, że najczęściej kobieta wychodzi na takim rozstaniu o wiele gorzej niż jej partner. Rozumiem brak możliwości koncentracji na sprawach dzieci, ale pamiętaj, że po jakimś czasie to właśnie one dadzą Ci najwięcej zadowolenia i ciepła. Z nimi tworzysz rodzinę i - choćby nie wiem co - dla nich musisz się jak najszybciej pozbierać. Ściskam i mam nadzieję, że sprawa nie jest beznadziejna.

Szczerze mówiąc, po tym co napisałaś powiem krótko: otrzyj łzy, głowa do góry bo nie masz po kim płakać. Nie warto....

Agnieszka, to jest koniec twojego małżeństwa. Nie masz już męża, on już nie istnieje, masz teraz dzieci i ojca dzieci, który z własnego wyboru przestał być dla ciebie żywym mężem. Przejdź żałobę, pożegnaj to przeszłe małżeństwo i przestań zatracać się we wspomnieniach. Jeszcze i dla ciebie zaświeci słoneczko, pozwól tylko wyschnąć łzom, by twoje oczy mogły je zobaczyć.
Najwyraźniej na tym etapie skończyło się wasze wspólne życie, przyjmij to jako fakt. Nie twierdzę, że jest to łatwo. Twierdzę, że jest to możliwe i warto włożyć wysiłek, by żyć dalej bo rodzinę masz nadal.
Pozdrawiam cieplutko

NIe macie pojęcia czym jest prawdziwa depresja. To jest straszny stan. Beznadzieja, nic nie cieszy, nic nie ma sensu, boisz się ludzi, izolujesz się, bo myślisz tylko o chorobie. Chcesz tylko położyć się, żeby wszyscy dali ci spokój. Nie możesz na niczym się skoncentrować. Nie możesz podjąć decyzji. Nie możesz rano wstać, bo boisz się kolejnego dnia. To jest straszne.

Marta 12 ma racje depresja jest bestia,pozera czlowieka zywcem.Nawet nie wiadomo kiedy.Lecze sie od roku,walcze kazdego dnia wiec wiem co mowie.Mam rowniez w zyciu epizod z rozstaniem z malzonkiem.Zostalam sama z dziecmi bez dachu nad glowa bez pracy ale wolna i choc bylo ciezko,mam depresje ale spotkalam innego po kilku latach.I los sie do mnie usmiechnal.Wiec do gory glowa i nie daj sie.Rozpacz po rozstaniu bedzie coraz mniejsza,popatrz na dzieci porozmawiaj z nimi o tym co sie dzieje badz wobec nich uczciwa.powiedz im prawde,to pomoze Ci zobaczyc z boku siebie i swoj problem.Jesli to facet Cie zostawil to znaczy ze to dupek i nie zasluguje na Ciebie z czasem przekonasz sie ze bez niego jest wam lepiej.czas pokaze ze mam racje.Moje zycie kopalo mnie wielokrotnie i podnioslam sie za kazdym razem.Pamietaj,nie jestes sama masz tu z kim pogadac.A dzieci sa Twoja radoscia zycia powiedz im ze jestescie teraz rodzina,cala rodzina.Nie pozwol mu wrocic,nie daj sie zrobic w konia.Mezczyzna ktory zostawia rodzine nie potrzebuje jej.Jesli czujesz ze sama sobie nie poradzisz idz do psychiatry.Pomoze zrozumiec siebie wybaczyc sobie i jezeli przepisze leki nie sluchaj nikogo lekarz wie co robi.Leki ktore da ci lekarz nie sa uzalezniajace i mocne,lecz pomogaTo nie narkotyki.

...to się nazywa uzależnienie a nie depresja...

Napewno jest Ci trudno Agnieszka...ale nie nazywaj depresją tego co nie ma jej symptomów.
Ból jaki przeżywasz jest oczywisty-odrzucenie, strata, rozstanie-zawsze bolą i myśle, że nie ma co go uśmierzać-trzeba to przeżyć-a jest do przeżycia.

Depresja jest dojmującym smutkiem i bólem, jaki w zasadzie nie musi mieć wyraźnych przyczyn-odbiera oddech, odbiera chęć do życia, obezwładnia-nie dlatego, ze ktoś nas nie chce, ale dlatego, że sami siebie odrzuciliśmy i spisaliśmy na straty. Mam nadzieję, że nigdy nie będziesz w takim stanie. Jeśli jednak nie radzisz sobie z emocjami, pomyśl o pomocy psychologa bądź psychiatry...choć czasem w takich sytuacjach wystarcza życzliwe ramię "do zasmarkania".
Zatroszcz się o siebie i nie pozwól by ktoś kogo de facto nie ma, odbierał Ci kolejne dni życia.

Głowa do góry.

edit: znalazłam taki wątek - myślę, że będzie Ci bliższy niż "depresja"
http://www.netkobiety.pl/t7482.html#p128713

polecam psychologa, a sama dodatkowo pije floradix, poprawia nastroj jesli depresyjka wynika z przemęczenia, odchudzania lub niedoboru witamin, dodaje energi, rano chce sie wstac z lozka.w twoim zyciu pojawilo sie wiele trosk, musisz o tym z kims pogadac, postaraj sie sama uporac zanim wpakujesz sie w leki uspokajające, uwierz uzalezniają a potem juz nie wyobrazasz sobie zycia bez nich są lekiem na kazdą troskę, pij ten floradix to witaminki, one wzmocnią twoją odporność-ktora przy stresie znacznie spada,  a zadnych lekow nie stosuj, koniecznie psycholog lub przynajmniej kolezanka na ktora mozesz liczyc, musisz z kims pogadac, a leki nie rozwiaza problemu, na chwile go stlumią, bo nie będziesz czuc, ale klopoty zostaną i jak tabletka przestanie dzialac znow bedzie bolec.

Zgadzam się z Elą i Niccolą-jeśli jest Ci bardzo trudno Agnieszko-pomyśl o pomocy psychologa. Znalazłaś się w trudnej sytuacji-masz prawo czuć jej ciężar.

uno-dobrze dobrane leki pomagają

due-z życiem jest problem, z ludźmi jest problem
Problemów (mniejszych/większych) tak zupełnie się nie uniknie, grunt to umieć sobie z nimi radzić.
Ale jak sobie kto chce szukać problemu to znajdzie go nawet w drepczącej po listku biedronce
Zgorzkniała kobieta może skakać z kwiatka na kwiatek i zawsze będzie widziała problem...co tylko utwierdzi ja w przekonaniu, ze "z facetami jest problem"