jak uwierzyć w siebie i odblokować się? - Netkobiety.pl

Na początek wyszukaj w sobie jak najwięcej pozytywnych rzeczy ( choćby uśmiech ),spisz na kartce i codziennie stając przed lustrem i patrząc na siebie kilkakrotnie je głośno powtarzaj.Aż do skutku.Ja dostałam takie ćwiczonko od psychologa Zresztą ! W necie jest sporo o poczuciu własnej w.,poczytaj.

Dlatego,że powiedziałaś ogólnikiem,musisz wyłuszczyć największe nawet drobnostki,poza tym duuuuużo razy to trzeba powtarzać Trzymam kciuki,każdy sposób jest dobry,żeby się podbudować,np.znajdź sobie jakąś pasję i realizuj się w niej,to dodaje wiary.

No to już tylko psycholog i ileś sesji.

Myślę, że ważnym krokiem do sukcesu byłoby wpuszczenie do swojego życia mężczyzny, który będzie Cię kochał i akceptował dokładnie taką jaka jesteś, pozwoli uwierzyć, że nie musisz nikomu nic udowadniać, bo jesteś wartościowym człowiekiem (a ja jestem pewna, że jesteś). Widzisz, ja mam naturę perfekcjonistki, kiedyś bardzo często nie podejmowałam wyzwań, bo zawsze czułam, że za mało umiem, za mało wiem, nie nadaję się. I choć odnosiłam sukcesy, najlepiej w szkole zdałam maturą, podczas obrony pracy na studiach otrzymałam od recenzenta pochwałę, że tak dobrej pracy jeszcze nie recenzował, w pracy szybko byłam doceniana, awansowałam, podobałam się mężczyznom- to ja w głębi siebie i tak czułam, że to wciąż za mało. I okazało się, że tak naprawdę brakuje mi mądrego mężczyzny u boku, przy którym będę mogła czasem poczuć się małą bezbronną dziewczynką, a on będzie mnie kochał nie za to kim jestem i jak wyglądam, ale za to... że jestem. I nawet nie masz pojęcia jaka to siła. Dlatego Tobie radzę, żebyś nie zamykała się na miłość.

Cześć. Proszę nie obraź się ale idz do psychologa. Mam koleżankę, która jest psychologiem. Miałam styczność z ludźmi o tej specjalizacji. Obiecałam sobie, ze jak pojawi sie jakiś problem w moim życiu to udam się tego lekarza.
Mój kolega po wizytach u lekarza w koncu jako 35 latek odcial sie od mamusi i zaczal normalnie zyc.
TO DOBRA RADA.
Ja pozbylam sie niesmialosci chodzac na sporty drużynowe.

camilla napisał:

Hej. Pomyslałam, że napisze tutaj, żeby wyrzucić to z siebie.
Moim problemem jest brak poczucia własnej wartości. Kiedy jestem w towarzystwie to zawsze staram się udawać, że jest inaczej, że nie jestem nikim, że coś sobą reprezentuje, ale mam już dość noszenia tej maski. Zawsze staram się znaleźć we wszystkim potwierdzenia, że nie jest totalnym zerem. Kiedy z kimś rozmawiam, to cały czas jestem w strachu, że coś głupiego wywale i szukam w każdej wypowiedzi potwierdzenia, że jest ok.

Było tak ze mną, od kiedy tylko pamiętam. Poszłam do najlepszego liceum w województwie, dojeżdzałam, bo przecież musiałam udowodnić, że jestem coś warta. Trzy lata męczarni. Czułam się głupia, ale przynajmniej do najlepszego ogólniaka chodziałam. Zawsze chciałam studiować pewien kier. (powiem tylko, że jest troche artystyczny i wymaga kreatywności i pewności siebie), ale stwierdziłam, że przecież ja nie mam szans i nie będe się tylko kompromitować. Potem, po maturze, kompletnie się pogubiłam, wybrałam studia, które mi nie odpowiadały, chociaż to był ciężki kierunek, ale czułam się życiowym nieudacznikiem. Postanowiłam walczyć o  swój wymarzony kierunek, bo przecież chciałam być kimś. Cały rok studiowałam ten swój nietrafiony kier. i chodziłam na kursy . Oszczędzałam na kurs, na egzaminy wstępne, praktycznie głodując, bo postanowiłam, że nie wezmę dodatkowej kasy od rodziców. Nie wiem, jakim cudem, ale dostałam się. Wtedy wydawało mi  się, że pana boga za nogi chwyciłam, że mogę chodzić z podniesioną głową, no bo przecież porządny kierunek. Strasznie dostałam po tyłku na początku , długa historia, miałam już rezygnować, bo prowadzący mi to sugerowali, ale walczyłam. Cały czas żyłam w strachu, że się wyda, że ja nie powinnam tutaj być, że się nie nadaję, że tak naprawdę jestem głupia, że nic nie potrafię wymyśleć i nic sobą nie reprezentuję. Nie wiem, jak to się stało, ale pierwszy rok zakończyłam z najlepszą średnią na roku i najwyższym stypendium. Ale cały czas wydawało mi się, że to tylko fart, udało mi się i to jest niesprawiedliwe, bo ja w rzeczywistości jestem do niczego.
Tak naprawdę to nikt z moich znajomych nie spodziewa sie pewnie, jakie ja mam o sobie zdanie. Jeśli gdzieś razem wychodzimy to jestem uważana za osobę rozrywkową i z poczuciem humoru. Wśród swoich czuje się w miarę bezpiecznie i swobodnie. Gorzej, kiedy przychdzi do rozmowy z kimś obcym, to zaraz stawiam siebie niżej, boję się odezwać, co by się nie skompromitować. I tak jest zawsze.

Strasznie ciężko mi się z tym żyje. Za przyczynę tak niskiej samooceny stawiam fakt, że  jestem DDA, bynajmniej mam wszystkie objawy tego syndromu. Moje niskie poczucie własnej wartośc strasznie mnie blokuje. Mam wrażenie, jakby wszyscy moi znajomi dostali bułkę i ostry nóż - dawno już przkeroili. Ja natomiast dostałam bułkę i totalnie tępy nóż  - za cholere  przekroić nie mogę.

Kolejną rzeczą, która powoduje, że czuje się gorsza są relacje z facetami a właściwie ich brak.  Mówi się, że ludzie żyją za skorupą, za ścianą. Ja w takim razie obudowałam się murem warownym i tak siedzę , bo jest  za nim bezpiecznie. Boje się kogokolwiek tam wpuścić, otworzyć się przed kimś. Kiedy pojawiał się jakiś facet ( dwa czy trzy razy w moim dwudziestoczterolenim żywocie), to po pewnym momencie zaczynałam go traktowac jak intruza, robiłam się niemiła, bo ktoś chce wejść do mojej twierdzy. Z drugiej strony to myślałam sobie , jaki on musi byc beznadziejny, że mnie chce ( wiem wiem, dużo jest we mnie sprzeczności). Dodam tylko, że nie jestem komletnym paszczurem. Koleżanki mi mówią, że faceci się za mną oglądają, ale ja oczywiście tego nie widzę. No bo jak się może ktoś za mną oglądać. Nie wiem, jak to się dzieje, ale wszyscy (rodzina i znajomi) myslą, że ja napewno kogoś mam, tylko przedstawić nie chcę. A ja tak naprawdę zawsze byłam sama. I to też powoduje, że czuje się gorsza od innych.

No i napisałam, Wyrzuciałam to z siebie i zaraz lżej się zrobiło, Nigdy nikomu nie mówiłam, co we mnie siedzi, bo otworzenie sie przed kimś jest dla mnie nierealne a tutaj to jakoś tak łatwiej idzie. Cały czas walcze z sobą, żeby iśc na terapie DDA, bo wiem, że to jest nieuniknione i iść musze. Nie wiem, może to jest przyczyna mojej niskiej samooceny.

Jesli macie jakieś pomysły to poradźcie, przyjmnę każdą konstruktywną krytykę i opinię.

Ja tez jestem DDA, dlugo bo ponad pol roku myslalam nad terapia i w koncu zdecydowalam sie pojsc, jest to dla mnie ogromny stres ale wiem ze sama sobie z tym problemem nie poradze a im dluzej bede zwlekala tym trudniej bedzie mi sie zdecydowac. Tobie tez radzilabym isc na terapie, napewno ci to nie zaszkodzi a moze pomoc.

Dzięki za posty. Wiem, że powinnam iść do psychologa, tylko jakoś nie moge się przemóc, żeby to zrobić. Wogóle to mam ostanio wrażenie w jakąś depresję wpadłam przez to dołowanie samej siebie. Doszły jeszcze kłopoty w rodzinie, które dodatkowo wyssały ze mnie energię. Strasznie to dziwne uczucie. Nic mi się nie chce, najchętniej to bym wogóle nie wychodziła z domu, nie zależy mi na tym, jak wyglądam, bo co po mam wyglądać !; nie maluje się, bo po co !
Wszyscy dookała mnie są megaaktywni, robią tysiąc rzeczy jednocześnie, ciągle za czymś gonią a ja nie mam na nic siły.Mam wrażenie, że się wewnętrznie wypaliłam. Najchętniej rzuciłabym wszystko i wyjechała gdzieś w góry, żeby leżeć na polanie i obeserwować pasące się owieczki. I pomysleć, że kiedyś, pomimo niskiej samooceny, miałam tyle siły w sobie i wrażenie, że mogę góry przenosić. Żyłam nadzieją, że spotka mnie cos dobrego. Dzisiaj już wiem, że raczej nic dobrego mnie nie spotka. Pogodziłam się z tym, że już zawsze będę sama. Niby smutne a jednak jakoś po tym "pogodzeniu się losem zeszło ze mnie ciśnienie i presja otoczenia, żeby kogoś mieć.  Wolę żyć sama, żeby nikt widział, jaka jestem lewa.
Za rok kończe studia i strasznie się boję, że sobie nie poradze, nie znajde pracy, nie dam rady się sama utrzymać, nie zostanę  na powierzchni i będę musiała z podkulonym ogonem wrócić do rodziców.
Najgorsze jest to, że mój zawód wymaga dużo odporności psychicznej, kreatywności itd. Trzeba być pewnym siebie i przebojowym,żeby się utrzymać na powierzchni. No bo kto widział zakomplesionego arch. z podkulonym ogonem. Ostanio żyje mi się cholernie ciężko samej ze sobą. Chciałabym to zmienić, tylko nie mam siły.

hej netkobietki czytam wasze posty i jeśli chciałybyście poczuć się piękną i pewną siebie kobietką mogę zaproponować Wam coaching połączony z nauka makijażu w Krakowie. Coaching polega na wyznaczaniu i osiąganiu celów. Prowadzi do zmiany swoich przekonań i poznania swoich wartości. Podczas sesji otrzymujesz mnóstwo motywacji i pozytywnej energii do działania. Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej na temat tej cudownej metody jaką jest coaching to oczywiście mogę Wam więcej napisać na czym ona polega:)

Hej dziewczyny Jestem dokładnie taka sama jak pisze o sobie Camilla Dzisiaj miałam szkolenie związane z pracą i wiadomo na początku jak to każdy po kolei musi sie przedstawić i cos o sobie powiedzieć, a ja od razu w środku panika. Jedyne co mi do głowy przychodziło, to od razu myśl co ja moge o sobie powiedzieć, przeciez ja jestem nikim, bez ambicji, nic sobą nie reprezentuje, jestem beznadziejna, brzydka i jak coś powiem, to zaraz wszyscy będą się ze mnie śmiać. Nie dałam rady Przedstawiłam się tylko krótko i pani prowadząca szkolenie musiała ciągnąć mnie za język, żebym cos o sobie powiedziała, nie dałam rady, blokada całkowita, strach przed tym, ze zaraz coś palne głupiego i będą się śmiać. Od razu nazwała mnie nieśmiałka. Każdy coś o sobie powiedział, swoje osiągnięcia itd. A ja nic. Tak słuchałam co oni mówią i w pewnym momencie zdałam sobie sprawe, kurcze jak mogę być nikim, przecież skończyłam studia na administracji, teraz robie  na uniwersytecie magisterke z finansów, mieszkam sama, utrzymuje sie sama, pracuje, mam fajnego kota, chyba az taka beznadziejna to nie jestem? Czułam się zła na siebie, za to że nie doceniam się Ta złość trwała tylko chwile, potem wróciło z powrotem to moje uczucie beznadziejności. O facetach już nie wspomnę, nie mam nikogo już od roku. Nie wierze w to, żeby ktoś mógłby mnie pokochać być ze mną. Wszystko to za sprawą mojego byłego faceta, to przez niego przestałam wierzyć w siebie. Zawsze mi powtarzał, że jestem bez amibcji, nie mam pasji, nie ma o czym ze mna rozmawiać, a był ze mna 4 lata Jak się odblokować? Poczuć znowu ta, że jestem wartościową osobą taka jak kiedyś byłam?

starling napisał:

Problem z nieśmiałością wynika z nieumiejętności mówienia o swoich uczuciach. Człowiek nie jest pewny siebie i boi się odezwać, ciągle udaje kogoś innego. Polecam wam test na asertywność np na stronie Centrumkobiet.edu.pl
Odpowiadając na pytania można sobie uświadomić wiele rzeczy na swój temat...

Jakoś nie widzę na tamtej stronce takiego testu :-?

Ja mam podobnie. Byłam nieśmiała w dzieciństwie, miałam wrażenie że jestem gorsza od innych dzieci, choć odnosiłam wysokie wyniki w nauce. Nieśmiałość przełamałam, teraz mam 23 lata i zawierane znajomości na studiach przynoszą mi wiele radości, szybko nawiązuje nowe znajomości. Być może też jestem DDA , w moim domu od dzieciństwa był problem z alkoholem. Życie w ciągłej niepewności, brak poczucia bezpieczeństwa. Brakuje mi pewności siebie, gdy muszę się zgłaszać. Wtedy bardzo się stresuję, że  będzie mnie słuchać większa grupa ludzi. Zgłaszałam się do referatów na studiach , słyszałam słowa pochwały. Pytam się zawsze czy widać ,że się stresuję. Nikt tego nie dostrzega, a ja w środku czuję tyle emocji. Odmawiam sobie wiele rzeczy z obawy przed tym ,że sobie nie poradzę,że nie pogodzę wszystkiego. Nowa praca - kurcze znów stres. Egzamin- stres. Nawet jazda samochodem mnie stresuję, brakuję mi pewności siebie za kierownicą . Unikam egzaminów ustnych, bo się wtedy stresuję.
Jestem nerwowa, brakuję mi takiego wewnętrznego spokoju. Przeżyłam śmierć ojca w wieku 16 lat., alkoholizm brata, choroba mamy, z dziadkami też nigdy nie byłam związana, z rodzeństwem też bo jest ode mnie dużo starsze. Od zawsze jestem sama, choć mam już 23 lata. Choć mam powodzenie, wydaję mi się ,że jestem atrakcyjną kobietą. Ale na to też raczej wpływa ocena innych, dla mnie obcych ludzi. Nigdy nie byłam zakochana. Przez ten rok mieszkałam sama, koleżanka była tylko w weekendy. Nie chciałam zmieniać mieszkania ze względu na cenę. Choć mi było bardzo źle. Obecnie studiuje na studiach uzupełniających na uniwersytecie, uczęszczam już na 3 kurs z kolei, cały czas mi brak tej pewności siebie. Zdarza mi się nie uczyć na egzamin, wychodząc z założenia że i tak sobie nie poradzę. Na studiach mam wzloty i upadki, wszystko zależy od mojego samopoczucia, motywacji. Dużo tracę przez to, pojawiają się problemy, które później muszę naprawiać. Życie kojarzy mi się z ciągłą walką o dobre wykształcenie, dobrą pracę .I ciągłym brakiem czasu w tej karuzeli życia. A uczucia hmm, ja nic nie czuję. Przecież muszę być cały czas silna. Miałam podejrzenie raka w tym roku, a raczej żeby go wykluczyć,wtedy to ja dopiero była zestresowana:) ale na szczęście wszystko dobrze. Badanie miałam w trakcie sesji, czułam że dla mnie to jest za dużo, przecież mam dopiero 23 lata. Odczuwałam duże napięcie.jeszcze mieszkałam sama. Ten zbieg okoliczności sprawił ,że poszłam do psychologa,. A może mi doradzi jak się uspokoić., to była moja pierwsza i ostatnia wizyta, zniechęciłam się, wspominał tylko ile kosztują u niego wizyty, gdzie i za ile, nie zadawał mi pytań, tylko słuchał. Na samym początku rozmowy powiedziałam ,że w domu był problem z alkoholem. Od razu poleciła mi płatną wizytę DDA., nic więcej nie zdążyłam powiedzieć.  Podniosłam się szybciej niż myślałam,wyniki okazały się dobre, pozdawałam egzaminy... Ale pozostała we mnie wątpliwość , czy ja tez mam syndrom DDA.

Muszę przyznać rację, że zawsze brakowało mi tej czułości, w domu atmosfera zawsze była napięta, nerwowa, kłótnie. Nikt nie rozmawiał o uczuciach. I niestety dzieciństwo ma wpływ na nasze dorosłe życie. Nie czuję szczęścia, bo czuję pustkę. Chyba nie można być szczęśliwym w samotności. Z jednej strony bardzo pragnę czułości, miłości, z drugiej obawiam się ,że moja decyzja będzie niewłaściwa. Obawiam się ,że wybiorę niewłaściwego człowieka i mogę później cierpieć. Tak jak moja mama. Chciałabym się usamodzielnić, i chyba w głębi duszy zawsze polegać wyłącznie na sobie.
Chyba faktycznie ta wieczna gonitwa nie ma sensu, tylko ja niektóre rzeczy dopiero teraz sobie uświadamiam. I chyba jest tak ,że skoro w domu nie było ciepła, nie rozmawiało się o uczuciach. Później trudniej buduje się trwałe relację damsko-męskie. Boje się zaangażowania, chyba swoich własnych uczuć. Bo jako dzieci nauczyłyśmy się nic nie czuć...Nieśmiałość, niska samoocena , myślę że dzieciństwo miało ogromny wpływ. Staram otaczać się zaufanymi osobami, na których mogę polegać, oni wiedzą o tym,że w moim domu był problem z alkoholem. Nauczyłam się mówić o tym głośno, nie traktują mnie inaczej, takich ludzi jest dużo. Lepiej przełamać wewnętrzną barierę niż z tym żyć.Na pewno poradzisz sobie z nieśmiałością. Z tego co piszesz jesteś osobą o silnej osobowości.

Nie wime czy pomogę, ale uważam że powinnaś wyznaczać sobie odpowiednie cele, tak aby były dostatecznie ambitne i jednocześnie osiągalne, poprzez ich realizowanie uzmysławianie swojej wartości i tego że nie ma dla Ciebie rzeczy nie możliwych, bo tak jest. Kwestia tylko zbudzenia się. Po pół roku takiej pracy nad sobą będziesz zła na siebie że nie odkryłaś tego wcześniej, przynajmniej ja tak miałam.

bladzejakwemgle:To jest cały szkopuł w tej zabawie, że wszelkie znaki na niebie i ziemii mówią, że jest się wartościowym człowiekiem, a człowiek ciągle z zacięciem twierdzi, że jest totalnym zerem i do niczego się nie nadaje. Nawet, kiedy sobie uzmysłowię, że się mylę, to pomaga mi to może na dzień, góra dwa a potem dalej zaczynam się pogrążać. Za jakiś czas znowu coś, jakieś zdarzenie czy miłe słowo, postawi mnie nogi, ale to dosłownie na chwilę i potem dalej spadam. Ta ciągła huśtawka nastrojów mnie wykańcza. Jednego dnia się budzę i myśle sobie tak: lubię siebie, świat stoi przede mną otworem i z podniesioną głową zaczynam dzień. Drugiego dnia się budzę i nawet w lustro nie moge patrzeć, mam ochote nie wychodzić z domu, a jak już wyjdę z konieczności to najchętniej stałabym się niewidoczna albo zapadła pod ziemię.

Moim problemem, nasilającym się w ostatnich miesiącach i pogrążającym moją osobę, jest poczucie ogromnej samotności. Od 6 lat mieszkam poza domem, daleko, sama. Nie mam przy sobie nikogo bliskiego. Kiedy wracam do domu,  nie mam się komu wyżalić ani pochwalić na żywo,  zawsze wtedy dzwonie do mamy i relacjonuje, przynajmniej to. Wczasie tych 6 lat  średnio raz na rok zmieniałam mieszkanie. Do domu jeżdzę tylko na święta, bo podróż zajmuje koło 10h i trochę kosztuję. I tak jestem kompletnie sama w wielkim mieście, zero rodziny. Nie mam przyjaciółek, tylko dobre koleżanki, bo przed nikim nie potrafię się otworzyć. Nauczyłam się, że żyjac samemu trzeba być twardym i pokazywać, że dobrze Ci jest samej. Tak to właśnie czynie, wszyscy bliscy i znajomy myślą, że jestem szczęśliwa i zadowolona z życia, bo ja ciągle udaje. Zakładam taką maskę, a po powrocie do domu zdejmuję ją ale takiej mnie,bez maski, nikt nie zna.
Kiedy jestem wród znajomych, albo w domu, to jest dobrze, czuje się w miarę bezpiecznie, pewnie, jestem wesoła . Natomiast, kiedy kilka dni spędzę sama w domu to wtedy zaczynam się łamać, ogromny smutek się we mnie wdziera, nie mam się do kogo odezwać,  już nie jestem twarda i chciałabym, żeby ktoś był obok, ktoś, z kim mogłabym porozmawiać.
Jeszcze dwa lata temu nie miałam problemu z tym, że wiode żywot samotnika, ale teraz potrzebuje ludzi. W ciągu tych kilku lat uzbierało się tyle momemntów, kiedy potrzebowałam wsparcia  bliskiej osoby, że na dzień dzisiejszy już jakoś tego nie dźwigam, bo nie mam nawet perspektyw żeby tą moją samotność zakończyć. To poczucie ogromnego osamotnienia powoduje, że czuje się gorsza, nikomu niepotrzebna, równie dobrze mogłoby mnie nie być...

...uff, wyżaliłam się. Czasami, jak coś tutaj nasmaruję i się otworzę to czuję się potem dużo lżejsza.

Myślę że podniesie Wam pewność siebie każdy sukces do którego własnoręcznie się przyczynicie.
Nie umniejszajcie swoich osiągnięć np.: a to tylko 4 z biochemii (choć reszta grupy ma 3 w tym połowa 2 termin).
Stawiajcie sobie cele: np. zaliczę sem. na poziomie 4.5, zrobię prawo jazdy, dostanę pracę (..), namówię grupę na wypad do pubu.
Musicie nauczyć się zbijać mysli typu jestem nieciekawa.
A to co pisze Camila- wśród tej grupy ludzi staraj się ich obserwowac, wybierz osobę która nie jest plotkarą o której wiesz conieco. I postaraj się otworzyć. Po malutku nie od razu jak procy. To pomoże nie być samemu w momencie kiedy potrzeba bliskości 2 człowieka. Oczywiście jesli ta os. nie będzie zainteresowana - nie zaprzestawajcie szukajcie dalej koleżanek.
3mam za Was kciuki Dziewczyny!!

Ostatnio edytowany przez alaclaudie (2010-06-21 18:52:37)

camilla: też tak mam, że jedno miłe słowo potrafi mi dać wiarę w siebie na 2,3 dni a potem znowu to samo... Eh, próbowałam już wiele razy się zmieniać ale za każdym razem twardo lądowałam i okazywało się, że jednak nie podołałam...Czasami myślę, że posiadanie faceta może dowartościować, tylko jak go przy sobie zatrzymać skoro ciągle w głowie mam myśli o mojej beznadziejności itp. I tak koło sie zamyka

Thank you so much.

Jesteś tym kim jesteś w sercu swoim ...  Blokada nie powstala w wieku lat 20-stu czy 25-ęciu. To jest problem od dziecinstwa . Teraz w dorosłym życiu  zastanawiamy sie dlaczego tak się dzieje. Nie uwierzę w to , że był to wspaniały dom rodzinny ,bez problemów jak niektóre z was opisują. Zazwyczaj taka  blokada następuje w młodym wieku jeszcze przed rozpoczęciem nauki. A potem zaczyna się szkoła i już czujemy , że jesteśmy gorsi od koleżanek . Pózniej jest wiek dorastania i wiemy mniej niż nasze koleżanki . Wzbudza się w nas zazdrośc , niesmialośc ,niska samoocena,brak wiary w siebie i wreszcie następuje blokada. Zadajemy sobie  pytanie, dlaczego taka jestem ?Jak mam z tego wyjść ? Na pewno zacząć od siebie. Po pierwsze to poznać siebie,swoje wnętrze !!! Kim jestem naprawdę?? Jaka jestem dla siebie ?? Muszę zadać sobie takie pytanie - CZY JA SIEBIE KOCHAM-!!!!  Czy zdaję sobie sprawę ,że zdrowa forma miłości do siebie konieczna  jest w moich relacjach z innymi ?  Czy jestem otwarta i uczciwa w relacjach z innymi ? Czy potrafię dawac miłośc nie oczekując w zamian wzajemności ? Jak często mówię innym ,że ich kocham ?Czy zanim  podejmę decyzję rozważam moje własne dobro ?Czy inni mogą na mnie polegać ? Miłośc do samego siebie nie może pochodzić z serca pełnego obaw i uraz.Milośc to bycie sobą i sympatia wobec siebie.To wiedza jak bardzo musimy dojrzeć ,aby być szczęsliwym z  sobą.Oznacza to też szacunek do innych ludzi. Złe myślenie o sobie prowadzi do utraty wiary w siebie. Nikt tak zle nie myśli o nas jak my sami o sobie. Musimy pamiętać , że myśli sa tak silne ,że mogą nas nawet zabić. Należy zmienić myślenie o sobie i zacząć myśleć pozytywnie . A wszystkie złe myśli po prostu odrzucic . Jeżeli nachodzą natychmiast kazać im odejść i myśleć o przyjemnych rzeczach np; jak wspaniale było na spacerze i pochwalić siebie za to. Kocham was! Lena.

w niektórych postach chyba dostrzegłam samą ssiebie.. ech..
Czasami nachodzą mnie jakieś dziwne myśli i gadam bez sensowne rzeczy. Nawet mojemu ukochanemu czasami powtarzam rzeczy, których nigdy w życiu bym nie chciała, żeby się zrealizowały.. Zagubić się w sobie nie jest trudno.. już kiedyś ktoś mnie namawiał na wizytę w jakiejś poradni.. ale powiedziałam, ze nie pójdę.. ostatnio szukałam sobie co mogę z tym zrobić innego.. znalazłam cos takiego jak "coaching" - hm, to taki "trener osobisty", który ma nam pomóc.. dokładnie nei wiem jak to ma działać.. ale z tego co czytam to chyba sam wygląd takiego coachingu jest lepszy od zwykłej terapii.. nie wiem, być może działa to właśnie poprzez naszą psychikę..

Lena Lena napisał:

Należy zmienić myślenie o sobie i zacząć myśleć pozytywnie . A wszystkie złe myśli po prostu odrzucic . Jeżeli nachodzą natychmiast kazać im odejść i myśleć o przyjemnych rzeczach np; jak wspaniale było na spacerze i pochwalić siebie za to. Lena.

właśnie te słowa Leno mnie podkusiły, żeby się tutaj Was zapytać o coaching.. jest to modne za granicą.. do Polski chyba dopiero wchodzi.. ale już oczywiście nie chodzi o samą modę.. tylko o to czy "daje radę" / pomaga..? bo jeśli tak to chyba by warto było spróbować..

Co myślicie..?