epilog - Netkobiety.pl

Budzę się z myślą, że jestem złym człowiekiem. Jestem w związku od 12 lat. Małżeństwo od 8. Dzieci 5 i 2 lata. Kocham je i one mnie, bardzo. Czuję, że znalazłem się w miejscu, w którym każdy wybór jest zły. Z własnej winy. Ostatniego roku , w wakacje coś we mnie pękło. Straciłem siłę do zaklinania rzeczywistości. Gdy przebywasz z kimś codziennie, gdy nie masz ucieczki. Zadajesz sobie pytania. Czuję się jak instytucja męża, nie jak facet kobiety. Rola kogoś, kto kupi listę zakupów z smsa, zabierze dzieci do lekarza, do przedszkola, do szpitala, kto kupi jej samochód, laptopa, komórkę, spa, kupi dom, wakacje, posprząta bajzel, wypad na weekend, kino , restauracje. Remont ? jasne, czemu nie. Ale nie chodzi o pieniądze. Fajnie, że są, jak ich nie będzie damy radę. Kiedyś dawaliśmy. Dawanie przychodzi mi łatwiej, nie oczekuję nic w zamian. To przeważnie tylko rzeczy. Ale, gdy zdaję sobie sprawę, że miło by było dostać za to choćby całusa w policzek, jakiś miły gest, spojrzenie. Poprostu docenić. Przywieźć chociaż raz obiad, gdy przez tydzień zawalasz brudny od farby, tynku, zmęczony. By nie wpieprzać bułek i pizzy. Wkurza mnie, że stać nas na fajny apartament, z wielkim łóżkiem, gdy wiem, że spędze w nim wieczór na kanapie z piwskiem w ręku. Bo co można samemu robić wieczorami... Nie chcę być sam w takie weekendy. Dość. Od lat w łóżku czuję się jak petent. Próby zbliżeń, są jakbym był natrętem. To zabija totalnie chęć na seks. Chcę by chociaż raz to ona sama przyszła do mnie. Bo mnie pragnie, bo mnie kocha, bo ma chcice , cokolwiek. To jest tylko symptom tego, jak bardzo ten związek kuleje. Bez tego czujesz się nieatrakcyjny, znika intymność, blikość z drugą osobą. Znika przytulanie i trzymanie za ręce. Masakra, że człowiek się przyzwyczaja jak szczur, do wszystkiego. Pragnę rozmów, milczenie mnie dobija, milczenie w samochodzie, w restauracji, na spacerze. By starała się o mnie tak samo, jak ja o nią. By dbała o siebie. Zdałem sobie sprawę, że już pół życia za mną, a za 20 lat, znienawidzę siebie za to, że pozwoliłem zmarnować je tak głupio. Dzieci i tak kiedyś odejdą, odjadą... Zapamietają mnie wtedy jako zgorzkniałego człowieka, wiecznie czepiającego sie ich mamy. Doszedłem już do etapu, gdy w myślach nie boję sie słów "pieprz się" , "jesteś beznadziejna" . Ona już przeszła na dalszy, potrafi wyrazić na głos. Tylko, że to wszystko odbywa się po cichu tak naprawdę, ta agonia. Nie ma karczemnych awantur, trzaskania talerzami. Są mijanki w przedpokoju, mijanki w zasypianiu, w osobnych pokojach. Codzienność jest poprawna. Bywają wybuchy. Czuję, że już za późno, by to zmienić. Zobojętniałem... Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że błędem kardynalnym jest brak rozmów o naszych pragnieniach, potrzebach. Że osoba, która kochasz nie domyśli się, czego ty potrzebujesz, tylko dlatego bo ją kochasz. Później może już być za późno, za dużo goryczy. Na początku był gniew, rozczarowanie, krytyka, później obojętność... ale nie było rozmowy. Może za dużo wymagam. Bo ona w końcu pierze twoje gacie, jest dobrą mamą, kupi piwo, które lubisz w sklepie. Może każdy związek tak się kończy, wchodzi w taki etap. Ale dlaczego czuję się tak cholernie samotny, będąć w związku....

Trudno napisać całą złożoność wielu lat zaniedbań i wzajemnych uników w zaledwie kilku zdaniach. Dlatego rozumiem, że pewne rzeczy można odczytać dość powierzchownie. Nie piszę też tego jako kto uważa się za świętego. Nie jestem poprostu. Do tego to wszystko to tylko mój punkt widzenia. Ona napewno ma niemało też do powedzienia o mnie. Roxann -atakujesz na oślep. Czy uderzyłem w czułą nutę ? Nie wracam znikąd na weekend, nie oczekuję zupki na stole, chociaż fajnie by było Nie jestem kierowcą tira. Delegacja to nie jazda tirem.. To z tą zupką do pracy to kompletne nieporozumienie.
Tak naprawdę tutaj nie szukam wcale aprobaty ani rady. Tak mi się wydaje. Mam zamiar porozmawiać z żoną o tym wszystkim w najbliższym czasie. Dojrzewam do tego od jakiegoś czasu. Myśli przelane na papier, nawet ten elektroniczny, lepiej się porządkują w głowie. Chciałbym rozwiać wizję kanapowca z piwskiem w ręku. To ślepy zaułek. Ja tam pisałem o wakacjach, weekendach poza miastem, by nie siedzieć w domu. Jestem osobą aktywną, uprawiam sport regularnie, od wielu lat, dietetyk, nie chodzę w znoszonych łachach. Dbam o siebie i dla mnie siedzenie w domu to niemal kara. Wolny czas to wyjazdy, spacery, rozrywka i rozwój dla dzieci, rower, dbanie o dom też. Chyba jak normalny człowiek. Od razu zaznaczam, nie latam po pracy ze ścierą, ale też nie jest tak, że nic nie robię.  Wiem jak włączyć pralkę, zmywarkę, gdzie jest odkurzacz i jak się używa mopa Moja rola to też opieka w tygodniu nad dziećmi, samemu. 2-3 dni, do bardzo późna. Ogarniam wtedy też dom W miarę możliwości, by nie mieszkać w syfie. Żona jest aktywna zawodowo. Przykro mi się  robi, gdy "nie chce" jej się wspólnie spędzać czasu, gdy ma opcję : zostać w domu/jechać z nami. Przecież ja też jestem zmęczony, najlepiej bym siadł na dupie, ale robię to dla nich i dla siebie w sumie też. Kiedy będąc kolejny raz w bawialni jesteś w zasadzie jedynym tatą, bez żony. Do parku zabierasz je jako samotny tata bez żony, do teatru sam z dziećmi, na basen sam, z dziećmi, na rower ja i dzieci. Gdy się bawi z dziećmi i przychodzisz się dołączyć, wkurzam się, bo wiem, że zaraz zniknie i zostawi mnie z nimi samego. Jakby nie miała potrzeby ze mną przebywać, a ja byłbym tylko od czynności, od instytucji mąż. Dzieci mnie uwielbiają, czasami wręcz ją ignorują, i obłaża mnie nie bierze się to z niczego. Spory problem to też właśnie brak inicjatywy, nie usłyszę nigdy - jedźmy zwiedzić to i to, że dziś piękny dzień, jedźmy tu i tu. Czuję się jakbym do wszystkiego zmuszał, a ja chcę gdzieś jechać razem, bo to wiąże, zbliża, łamie rutynę. Seks jest ważny dla mnie, ale wtedy, gdy obie strony tego chcą. To przelanie uczuć na kogoś. Myślę, że mimo wspólnych obowiązków i codziennej gonitwy, abstynencja potrafiąca trwać nawet i pół roku to już w zasadzie jego pogrzeb. Jak długo to trwa? Tak długo, że tygodnie, zlewają się w  miesiące, lata. Napewno od czasu narodzin 1 dziecka to się bardzo pogłębiło. Tylko że od pierwszego dziecka to już będzie jakieś 5 lat.. Tylko, że już się wypaliłem w tym i w zasadzie nawet nie chcę słyszeć, że będzie lepiej. Kiedyś nie było jak dziś, nie było szału, ale było ok. Może to przez to, że nie było tego szału na starcie.... Że zawsze jej i mnie czegoś jednak brakowało.. Sam nie wiem. Obecnie czuję niezrozumiany, samotny, w dodatku czuję się jakbym tkwił w miejscu i nie lubię siebie za to, że nie mam odwagi tego zmienić. Ale nabieram jej. Bo szkoda życia, nawet jeśli jest wszystko inne, to ważne, mieć świadomość, że ktoś tam myśli o tobie.

tylko że wciąż ciągnie w dół tw świadomość , że ta osoba obok ciebie , ona już nie myśli o tobie jak o swoim facecie z kim chce się zestarzeć. Ta obojętność.

A ja myślę, że ona siedzi i ma w głowie podobne myśli do Twoich.
Może warto je zwerbalizować..., bez szantażu, pretensji.
Najprostsze rzeczy są najtrudniejsze do zrobienia.
Potem powiesz w sądzie, na sprawie rozwodowej, że ona o Ciebie nie dbała, że dzieci były dla Ciebie najważniejsze.
Gdy sędzia zapyta "a powiedział Pan jej o tym" odpowiesz "nie" sędzia zapyta "dlaczego" odpowiesz "nie wiem"
Tylko, że wtedy będzie już za późno na cokolwiek.
ROZMAWIAJ

DopókiTy napisał/a:

Żadne gadki tu nie pomogą. Bo on będzie wciąz na kolanach, a ona łaskawie powie o co jej chodzi, będzie się dąsała, przeciągała, itd. Autorze przejmij kontrolę, raptownie, szybko i tak, żeby zauważyła i żeby zabolało. I za szybko się z tej zmiany nie wycofuj, niech pierze sprząta, i będzie ze wszystkim sama, a Ty burcz, wychodź, krzycz, itd. Może będzie chciała rozwodu, wtedy tez sytuacja wiadoma.

Tylko 1 post czytasz,koleego?? To On burczy, nawet na rodzinnych wyjściach i się dąsa.. Z d..porada.. Ona ma swoje za uszami, ale nie tędy droga..

Żadne gadki tu nie pomogą. Bo on będzie wciąz na kolanach, a ona łaskawie powie o co jej chodzi, będzie się dąsała, przeciągała, itd. Autorze przejmij kontrolę, raptownie, szybko i tak, żeby zauważyła i żeby zabolało. I za szybko się z tej zmiany nie wycofuj, niech pierze sprząta, i będzie ze wszystkim sama, a Ty burcz, wychodź, krzycz, itd. Może będzie chciała rozwodu, wtedy tez sytuacja wiadoma.

Twoje marzenia wszechwiedzo. uwagi powinny być do Autora, a nie do wypowiadających się niezależnych ludzi.

MrówkaBigbitówka napisał/a:

Ciekawe co myśli Twoja żona. Czy unika Cię, bo już nie kocha, czy nie potrafi być jednocześnie matką,  gospodynią,  pracownikiem i żoną i z czegoś musi zrezygnować- padło niestety na Ciebie. Co myśli o seksie, że jest niepotrzebny do niczego,  czy nie potrzebuje go z Tobą?  Może myślami jest już na sali sądowej a może czeka na Twój gest by wszystko naprawić? Jak myślisz?

Myślę, że możesz mieć rację. Że trudy codzienności i matczyny instynkt mógł stłumić w niej inne potrzeby. Dlaczego ja je miałem, bo jestem facetem ? Bo jestem mniej zmęczony? Bo mi zależy? Nie wiem co może myśleć o seksie... chyba każdy go potrzebuje. Czemu go nie chce? Zapewne jest wiele czynników, może żywi do mnie już taką urazę, że nie ma ochoty, nie czuje bliskośći. Może jestem kiepski w łóżku albo nie podobam się jej już, może rutyna. Może to wszystko na raz. Tylko czemu ona tego nie powie, jeśli coś nie pasuje, przez tyle lat..  Żebym mógł to naprawić. Ja już jestem na etapie, że czuje tyle żalu, że przestałem tego od niej oczekiwać. Zamiast zareagować wcześniej i sam spytać. To tak naprawdę kolejny przykład, do czego prowadzi braku dialogu, o trudnych tematach. Ja wychodziłem zawsze z założenia, że mimo tego, że też mam obowiązki, potrzebuję go z nią. Już nie chodzi tylko sam testosteron....  Wątpie, że czeka na rozwód. Nie wiem czy czeka na gest.. Może to efekt gotowanej żaby, już zapomnieliśmy, jak powinno być normalnie. Przyzwyczajenie, i tak mija kolejny dzień za dniem. A we mnie coś wrzeszczy, NOSZ wulgaryzm!!!!

DopókiTy napisał/a:

Bardzo mi Ciebie żal. Wręcz czuję Twoją samotność i rozpacz, bezsilność. Myślę, że czujesz się dla niej przezroczysty. I chyba przed Tobą ostatnia akcja. Po prostu musisz zacząć inaczej niż zawsze. Wlaśnie przestań się starać. Olej ją, zbesztaj, rób co chcesz i to na maksa, wychodzenie z kolegami, itd. Przykre uwagi, porównania, aż ją zaboli i zauważy, będzie kłótnia, nie poddawaj się, niech musi zasłużyć na Twój nie lodowaty wzrok, niech doceni co miała. tu sa same Panie, które same czują się skrzywdzone i dalej będa Ci wkręcać jak mało się starasz, jaka ona samotna. Nie wiem czy coś wygrasz, bo czasami partia jest od dawna przegrana i żaden ruch nie wiem jak przemyślany już niczego nie zmieni. Może tak jeszcze nie jest, ale całkowicie zmień zasady, żeby sie pogubiła, żeby jej było źle. Powodzenia

I jaki będzie tego efekt?
Oni już są na równi pochyłej. Jeśli oddalą się jeszcze bardziej, staną się wredni i kąśliwi, to będzie koniec. Nie dość, że już nie ma komunikacji w ich związku to taka forma będzie zjazdem bez trzymanki na główkę.
Ona nie potrzebuje aż tak jego atencji, żeby o nią zabiegać. Gdyby potrzebowała, to by się starała.
Owszem mamy tu aktywnego ojca, poświęcającego czas dzieciom i pomagającego w domu. Ale jak wykorzystany jest czas w ich małżeństwie, między mężem i żoną? Są jeszcze nimi, czy już nie?

Zam małżeństwo, które zawsze spędza wakacje razem. Wybierają miejsca, gdzie oboje mogą się spełniać i wypocząć - ośrodki SPA w górach. Ona wypoczywa na licznych zabiegach i kąpielach, on łazi w tym czasie po górach. Wieczorem się spotykają i rozmawiają ze sobą. Ale własnie - rozmawiają ze sobą. A tu tego nie ma.

DopókiTy napisał/a:

Bardzo mi Ciebie żal. Wręcz czuję Twoją samotność i rozpacz, bezsilność. Myślę, że czujesz się dla niej przezroczysty. I chyba przed Tobą ostatnia akcja. Po prostu musisz zacząć inaczej niż zawsze. Wlaśnie przestań się starać. Olej ją, zbesztaj, rób co chcesz i to na maksa, wychodzenie z kolegami, itd. Przykre uwagi, porównania, aż ją zaboli i zauważy, będzie kłótnia, nie poddawaj się, niech musi zasłużyć na Twój nie lodowaty wzrok, niech doceni co miała. tu sa same Panie, które same czują się skrzywdzone i dalej będa Ci wkręcać jak mało się starasz, jaka ona samotna. Nie wiem czy coś wygrasz, bo czasami partia jest od dawna przegrana i żaden ruch nie wiem jak przemyślany już niczego nie zmieni. Może tak jeszcze nie jest, ale całkowicie zmień zasady, żeby sie pogubiła, żeby jej było źle. Powodzenia

Jesteś wojowniczką Też nie lubię stać biernie. Ty mówisz z perspektywy kogoś, kto czułby złość o to jak jest. Najgorsze, gdy ta złość już znika i pozostaje ... gorycz.
Chciałbym tylko nakreślić, że nic nie jest czarno białe. Życie to szarość, odcienie. Pamiętaj, że znasz tylko wersję jednej strony. Mojej. Ja nie jestem ideałem, ale staram się nie być kulą u nogi. Myślę, że jej też jest źle tak naprawdę. Tylko ona nie ma odwagi tego wyartykułować. Może się boi mnie, że ją wyśmieję. Że nie zrozumiem, albo może faktycznie jej tak dobrze. Chyba każdy potrzebuje zdrowej relacji. Kiedy pisałem, że mijamy się, to tak naprawdę oznacza, że ja już w sumie przestałem zabiegać... Robię swoje. Nie chcesz jechać ze mną? OK wszystko jedno, i tak będe się bawić dobrze sam lub z dziećmi. Bo stwierdziłem, że życie jest zbyt piękne, by pogrążać się ciągle w bylejakości i żalu. Tylko że z biegiem czasu zamienia się to w chłód i drogę bez powrotu. Poczucie osamotnienia.

Przykro mi się  robi, gdy "nie chce" jej się wspólnie spędzać czasu, gdy ma opcję : zostać w domu/jechać z nami. Przecież ja też jestem zmęczony, najlepiej bym siadł na dupie, ale robię to dla nich i dla siebie w sumie też. Kiedy będąc kolejny raz w bawialni jesteś w zasadzie jedynym tatą, bez żony. Do parku zabierasz je jako samotny tata bez żony, do teatru sam z dziećmi, na basen sam, z dziećmi, na rower ja i dzieci. Gdy się bawi z dziećmi i przychodzisz się dołączyć, wkurzam się, bo wiem, że zaraz zniknie i zostawi mnie z nimi samego. Jakby nie miała potrzeby ze mną przebywać, a ja byłbym tylko od czynności, od instytucji mąż.

zawsze jej i mnie czegoś jednak brakowało

Obecnie czuję niezrozumiany, samotny, w dodatku czuję się jakbym tkwił w miejscu i nie lubię siebie za to, że nie mam odwagi tego zmienić.

ja nie oczekuję motylków , tylko poczucia bliskości i zaufania. Intymności . Bycia kochanym , to daje siłę .

Po co ten wątek? by wyłowić to, co mu pasuje do obrazka.

Ela210 napisał/a:

DopókiTy napisał/a:

Żadne gadki tu nie pomogą. Bo on będzie wciąz na kolanach, a ona łaskawie powie o co jej chodzi, będzie się dąsała, przeciągała, itd. Autorze przejmij kontrolę, raptownie, szybko i tak, żeby zauważyła i żeby zabolało. I za szybko się z tej zmiany nie wycofuj, niech pierze sprząta, i będzie ze wszystkim sama, a Ty burcz, wychodź, krzycz, itd. Może będzie chciała rozwodu, wtedy tez sytuacja wiadoma.

Tylko 1 post czytasz,koleego?? To On burczy, nawet na rodzinnych wyjściach i się dąsa.. Z d..porada.. Ona ma swoje za uszami, ale nie tędy droga..

A ty jesteś mędrcem, twoja rada jest lepsza od mojej, co za wyżyny mądrości. Tylko Ty umiesz i wiesz co czytać. Daj sobie spokój, to NIEZALEŻNE forum i każdy może się wypowiedzieć. I wyobraź sobie, że jestem kobietą.

Jesteś kobietą???
Też wzięłam cię za chłopa.
Za takie rady namawiające do agresji,
do dręczenia psychicznego, atakowania, powinnaś wylecieć z hukiem z tego forum.
To tutaj NIEDOZWOLONE!

Budzę się z myślą, że jestem złym człowiekiem. Jestem w związku od 12 lat. Małżeństwo od 8. Dzieci 5 i 2 lata. Kocham je i one mnie, bardzo. Czuję, że znalazłem się w miejscu, w którym każdy wybór jest zły. Z własnej winy. Ostatniego roku , w wakacje coś we mnie pękło. Straciłem siłę do zaklinania rzeczywistości. Gdy przebywasz z kimś codziennie, gdy nie masz ucieczki. Zadajesz sobie pytania. Czuję się jak instytucja męża, nie jak facet kobiety. Rola kogoś, kto kupi listę zakupów z smsa, zabierze dzieci do lekarza, do przedszkola, do szpitala, kto kupi jej samochód, laptopa, komórkę, spa, kupi dom, wakacje, posprząta bajzel, wypad na weekend, kino , restauracje. Remont ? jasne, czemu nie. Ale nie chodzi o pieniądze. Fajnie, że są, jak ich nie będzie damy radę. Kiedyś dawaliśmy. Dawanie przychodzi mi łatwiej, nie oczekuję nic w zamian. To przeważnie tylko rzeczy. Ale, gdy zdaję sobie sprawę, że miło by było dostać za to choćby całusa w policzek, jakiś miły gest, spojrzenie. Poprostu docenić. Przywieźć chociaż raz obiad, gdy przez tydzień zawalasz brudny od farby, tynku, zmęczony. By nie wpieprzać bułek i pizzy. Wkurza mnie, że stać nas na fajny apartament, z wielkim łóżkiem, gdy wiem, że spędze w nim wieczór na kanapie z piwskiem w ręku. Bo co można samemu robić wieczorami... Nie chcę być sam w takie weekendy. Dość. Od lat w łóżku czuję się jak petent. Próby zbliżeń, są jakbym był natrętem. To zabija totalnie chęć na seks. Chcę by chociaż raz to ona sama przyszła do mnie. Bo mnie pragnie, bo mnie kocha, bo ma chcice , cokolwiek. To jest tylko symptom tego, jak bardzo ten związek kuleje. Bez tego czujesz się nieatrakcyjny, znika intymność, blikość z drugą osobą. Znika przytulanie i trzymanie za ręce. Masakra, że człowiek się przyzwyczaja jak szczur, do wszystkiego. Pragnę rozmów, milczenie mnie dobija, milczenie w samochodzie, w restauracji, na spacerze. By starała się o mnie tak samo, jak ja o nią. By dbała o siebie. Zdałem sobie sprawę, że już pół życia za mną, a za 20 lat, znienawidzę siebie za to, że pozwoliłem zmarnować je tak głupio. Dzieci i tak kiedyś odejdą, odjadą... Zapamietają mnie wtedy jako zgorzkniałego człowieka, wiecznie czepiającego sie ich mamy. Doszedłem już do etapu, gdy w myślach nie boję sie słów "pieprz się" , "jesteś beznadziejna" . Ona już przeszła na dalszy, potrafi wyrazić na głos. Tylko, że to wszystko odbywa się po cichu tak naprawdę, ta agonia. Nie ma karczemnych awantur, trzaskania talerzami. Są mijanki w przedpokoju, mijanki w zasypianiu, w osobnych pokojach. Codzienność jest poprawna. Bywają wybuchy. Czuję, że już za późno, by to zmienić. Zobojętniałem... Dopiero teraz zdałem sobie sprawę, że błędem kardynalnym jest brak rozmów o naszych pragnieniach, potrzebach. Że osoba, która kochasz nie domyśli się, czego ty potrzebujesz, tylko dlatego bo ją kochasz. Później może już być za późno, za dużo goryczy. Na początku był gniew, rozczarowanie, krytyka, później obojętność... ale nie było rozmowy. Może za dużo wymagam. Bo ona w końcu pierze twoje gacie, jest dobrą mamą, kupi piwo, które lubisz w sklepie. Może każdy związek tak się kończy, wchodzi w taki etap. Ale dlaczego czuję się tak cholernie samotny, będąć w związku....