Oschły, skryty, nieczuły facet... jak z nim żyć, jak go zmienić?? - Netkobiety.pl

Alexa

  Polecam Ci fajna ksiazke pt" Jak kochac trudnego mezczyzne" autor;Nancy Good . Popytaj w ksiegarni albo w bibliotece. Sa w niej poruszone takie tematy jak :

!.Dylemat:Czy kobieta kiedykolwiek otrzyma od mezczyzny swojego zycia
to,czego pragnie?

2.Mezczyzna,ktory boi sie zobowiazan

3.Wszystkie te czul slowka :Mezczyzna ,ktory o ciebie nie dba

4.Drazliwe tematy:Wakacje,prezenty,pieniadze...On zawsze robi cos nie tak

5.Czas na samoocxene:jestes zlosnica czy cierpietnica?
Siedem pulapek w komunikacji miedzy wami,ktorych powinnas sie wystrzegac

6.Mezczyzna ,ktory buduje wokol siebie mur
Odkrywanie jego uczuc

7.Kazdy mezczyzna moze byc trudny:
Jak go kochac i dlaczego w ogole sie nim zajmowac?

Mysle ,ze duzo znajdziez tu dla siebie

Pozdrawiam

Ja nie miałam nigdy takiego faceta, ale mogę powiedzieć śmiało, że znam jednego o takim właśnie charakterze- jest nim mój Tata . Moja Mama zawsze mi powtarza, że nigdy nie wyznaje jej miłości, że nie prawi komplementów, że... Generalnie tych "że" było i jest wiele. Jest tego jednak bardzo dobra strona. Jak wynika także z postu yvette, czyny są znacznie ważniejsze od słów. Mój ojciec okazuje mojej Mamie miłość właśnie gestami, czynami. Nie należy do wylewnych romantyków, a jednak zawsze był i nadal jest przykładnym mężem i ojcem. Owszem, parę razy zdarzyło się mu wypowiedzieć imię mojej Mamy zdrobnieniem bądź nazwać ją "Rybuś", ale to była rzadkość, taki.. smaczek, można powiedzieć . Po prostu niektórzy faceci, nawet, jeśli chcą, nie potrafią okazywać miłości w taki sposób, w jaki chciałaby tego kobieta. Ot, mają takie charaktery.

Mój obecny mężczyzna zawsze wyznaje wiele czułości, prawi komplementy, a jednak skrzywdził mnie, pomimo wszelkich zapewnień. Dlatego nie ma co stawiać ładnego opakowania poza atrakcyjniejsze wnętrze. Czyny są zawsze ważniejsze od słów, bo to one pieczętują i są dowodem uczuć. Słowa bardzo często można rzucać na wiatr i do woli nimi operować.

Dziękuje dziewczyny za odpowiedź
Zdaję sobie sprawę, że nie słowa a czyny są ważne, szczególnie, że w przeszłości miałam faceta, który był mega wylewny, pięknie pisał, czuły, kochający... do tego zazdrosny, a kilka tygodni po naszym rozstaniu tak samo pięknie pisał do swojej nowej dziewczyny...
Wtedy zrozumiałam, że te wszystkie piękne słowa jakie wypowiedział, nie miały nic wartościowego i prawdziwego w sobie...

Czasem po prostu miewam doła z tego powodu, bo chciałabym właśnie poczuć się w ten sposób kochana i potrzebna... wiem, że on nie odczuwa takiej potrzeby, ma inny charakter... staram się z tym żyć i nawet mi to wychodzi... na początku łudziłam się, że to przyjdzie z czasem, bo może potrzebuje się otworzyć... minęły 2 lata, a zmian nie ma.... a nawet na początku bardziej się starał okazywać czułość i miło się zwracać do mnie, teraz już nawet tego nie ma...
Na szczęście nic poza tym się nie zmieniło, więc sama się pocieszam, że nie mam chyba powodów do obaw

Szczerze przyznam, że spać z nim nie lubię... Ma problemy z kręgosłupem, lubi spać na plecach, na płaskim, bo wtedy go nie boli, a to oznacza, że nawet się do niego przytulić nie mogę... i mimo, że to rozumiem strasznie mi przykro...
leżymy wtedy jak dwie kłody obok siebie... a ja czuję się z tym źle... Ale znalazłam sposób na to nocujemy osobno, każde u siebie i tymczasowo po kłopocie

Jeśli coś takiego wynosi się z domu, to obserwując jego tatę, ta teoria się nie sprawdza, bo jego tata jest bardzo czuły dla mamy, zachowuje się tak, jak ja bym oczekiwała tego od niego...
Natomiast mój Pan jest tak samo oschły dla rodziców i rodzeństwa... Jeśli tym mogę się pocieszać...

Wasze posty dodały mi otuchy, to jednak nie koniec świata chyba, bo najważniejsze, że jest przy mnie, towarzyszy, wspiera, nie zawodzi itd....

Jeśli jeszcze ktoś ma coś do powiedzenia na ten temat będzie mi bardzo miło, jeśli dopisze

Każdy człowiek jest inny , każdy z nas ma inny charakter, nie sądzę że możesz go zmienić, nie wszyscy okazują uczucia, jedni są wylewni i czuli do przesady a inni nie, albo zaakceptujesz go takim jakim jest albo musisz zastanowić czy na pewno chcesz wiązać z nim swoją przyszłość. A z drugiej strony pomyśl czy ty byś chciała żeby on cię zmieniał.
I jeszcze jedno pamiętaj że to że się różnicie nie musi oznaczać że nie nie pasujecie do siebie.

Mój P jest dość zamkniety w sobie tez nie bardzo umiał okazywać uczucia....

Kiedys spotykaliśmy sie po koleżeńsko zakochalismy sie w sobie ale on mi to okazywał po czynach tzn mogłam sie domyślać ja bylam otwarta on byl tak zamkniety w sobie że nawet bał sie ze mna byc mimo tego że chcial....

Jak juz wszyteko sie poukładało zaczelismy ze soba byc na poważnie to nauczyl sie w domu mi okazywac uczucia ale nie za bardzo,ciezko mu przychodzilo dac mi buziaka czy od tak sobie przytulic...

Po czasie jak ja mu to okazywałam zmienil sie ale tylko wtedy jak bylismy sami jak juz gdzies poszlismy to jak najdalej odemnie abym przypadkiem sie nie chciala calowac przy znajomych...

Nie robilam z tym nic poprostu ja wiedzialam ze on mnie kocha zreszta znalam go wczesniej 4 lata wiec wiedzialam jaki on jest i teraz jestesmy ze soba 3,5 roku i wszystko sie zmienilo nauczyl sie pokazywac uczucia w domu przy znajomych gdzie kolwiek...

Boli to czasami bo masz dziwne mysli ale czasami ludzie maja taki charakter dlatego nie zmieniaj go na sile to przyjdzie samo,wiesz ze cie kocha i ciesz sie tym

A powiem ci jeszcze od siebie ze ja po czasie docenilam to ze mam takiego faceta bo wiedzialam ze on nie jest zdolny zeby poderwac jakas laske gdziekolwiek   to taki moj mały plus tego ze moj P mial problem z okazywaniem uczuc

Masuję go tak często i bardzo się o niego troszczę, że mogę się nazwać jego osobistą rehabilitantką To jednak niczego nie zmienia
Z gardłem nic nie ma, ale poza tym ma jeszcze kilka "usterek"

Zobaczysz bedzie dobrze okazuj ty mu te uczucia ale nie badz nachalna  

Na ulicy tez czasami daj mu buziaka w policzek powolutku do celu  

A taki facet to skarb pomijajac fakt że rozmowy typu przyszłośc zaczynać musze ja,pewnie tez tak bedziesz miała 

Akexa,pewnie dla tego że został zraniony,tak sie zachowuje. O przyszłosci nie mówi,bo widzi że z palnowania mogą być nici w jednym dniu. Czasem faceci tak mają,ze nie lubia okazywać uczuć,nie mówią tego,nie trzymają za rękę,niby kochają ale tak oschle....:(
Kobieta gdy kocha to chce sie przytulać,głaskać,całować i dla na s to jest normalne i nie rozumie niektórych facetów,ze oni nie odczuwają takiej potrzeby,no ale niestety czasem sie tacy zdarzają. Fajnie jest to wytłumaczone w książce "Kobiety są z Wenus,faceci z Marsa".

Dziewczyny, przeczytałam kilka fragmentów tej książki Nancy Good "Jak kochać trudnego mężczyznę" i komentarze internautów na ten temat. Napotkałam kilka sprzeczek pomiędzy kobietami a mężczyznami, przeczytałam najróżniejsze opinie i... Mogę zgodzić się z jedną z nich: Trudnego mężczyznę można kochać, tak samo jak TRUDNĄ KOBIETĘ. Pierwsza moja myśl po przeczytaniu tego  tekstu była taka - MÓJ FACET NALEŻY DO TRUDNYCH MĘŻCZYZN. Ale po dłuższym namyśle stwierdzam, że ja w jego oczach też na pewno jestem trudną partnerką, mam wiele wad, nie jestem idealna i zapewne strasznie go drażnie swoim zachowaniem. Dlatego - czemu to ja mam go zmieniać i dostosowywać? A jeśli on wpadnie na ten sam pomysł i zechce zmieniać mnie? Przecież to przypomina jakąś strategię gry, a nie dbanie o związek dwojga kochających się ludzi! A to nie o to chodzi. Zamiast zacząć pracować nad nim - popracuję nad sobą. Kiedy zechcę powiedzieć coś, co go może rozgniewać i przywołać ostrą wymianę zdań albo ciche dni, lepiej ugryzę się w język i uspokoję samą siebie. Myśle, że wyjdzie mi to na lepsze, bo widzę że mój partner docenia moje starania i gdy przymrużam oko na jego nie zawsze dobre zachowanie to chętniej przeprasza, poprawia się i liczy się z moim zdaniem. Nie mogę na niego naciskać i przymuszać do bycia kimś, kim nie jest bądź nie chce być. Poznałam go takiego i nie chcę przerabiać go na swoją modłę. Ja też nie lubię nacisku z drugiej strony. Dlatego drogie Panie - spójrzmy też krytycznie na siebie, na własne wady. Może nasz facet nie byłby taki TRUDNY gdyby nie MY? gdyby nie JA?

,,Spruboj zmienic siebie,a zrozumiesz jak trudno jest zmienic kogos" 

Ktos mi powiedzial, ze zwiazek to nie jakies tam kwiatki czy motylki... Zwiazek jest jak ogrod. I to zdanie zrozumialam w pelni dopiero ostatnio kiedy pomagalam w wiosennych ogrodowych porzadkach w domu kolezanki. Cztery dni tyrania, zeby pousuwac te wszystkie chwasty, liscie, itp. itd.
Zwiazek jest jak ogrod bo wymaga nieustannej pracy dwojga ludzi. Jesli tego brak, w przeciagu kilku chwil zarasta chwastami i innymi niechcianymi krzaczorami (takimi, jak wasze glupie lub denerwujace nawyki...). A pozniej ciezko jest to wszystko posprzatac.
Musisz nad soba pracowac, jasne (kto nie musi??) ale to chyba tez nie jest tak, ze ty musisz walczyc ze swoimi wadami/slabosciami, a jednoczesnie tolerowac wszystkie jego i po prostu sie z nimi godzic... Masz swoje potrzeby i on powienien chciec je zaspokoic... Osobiscie uwazam, ze dlugo nie zaspokajane potrzeby prowadza do lzejszej lub ciezszej frustracji w zwiazku..  Rozmawiaj z nim - na luzie, bez presji, kłótni, itp. Mów o tym, co dla ciebie wazne, czego ty potrzebujesz... Nie mow, ze chcesz zeby okazywal ci milosc przez przytualnie i czule slowka - bo ci powie, ze on cie kocha i okazuje to inaczej... Mow po prostu, ze chcesz zeby cie przytulal. Amen. Bo lubisz i potrzebujesz. Nie chodzi rzecz jasna o to, zeby cos wymusic... Ale sprobujcie wypracowac jakis kompromis pomiedzy spelnianiem twoich potrzeb, a calkowita zmiana jego charakteru... Kompromisy sa fajne...

Witam, czytajac ostatani post, to jak czytała o sobie. Poniżej przedstawiam swoją historię.

Ja mam 26 lat i jestem rozwódką, w poprzednim związku nie układało mi się najlepiej, zresztą, jak tylko poznałam mojego dotychczasowego partnera, to uświadomiłam sobie, że z tamtym mnie nic nie łączy, nie wiem dlaczego wyszłam za mąż? Zresztą to już nie ważne, szybko się z tego otrząsnęłam, bo nic do niego tak naprawdę nie czułam. Mój obecny partner, który ma 34 lata, również jest po rozwodzie, sąd nakazał mu płacić alimenty na byłą żonę, która jest chora, a która go zdradzała. Z tego co wiem to bardzo ją kochał, nieba by jej przychylił, więc bardzo to przerzywał. Postanowił złożyć apelację, ale jeszcze podobno nie było sprawy. Poznała nas sobie jego siostra, z którą pracuję, wcześniej opowiadała mi trochę o nim, a jemu o mnie. Pojechaliśmy wszyscy na dyskotekę i tak zostaliśmy parą. Od razu między nami coś iskrzyło, nie wiem, może potrzebowaliśmy czułości, której nie zaznaliśmy od byłych partnerów. Na początku naszego związku nikomu w domu o nim nie mówiłam, bałam się, że mama będzie się martwić. Wiedziała, o tym tylko moja starsza siostra. U niego natomiast w domu wiedzieli wszyscy, ale nie od niego, bo jest on bardzo skrytym człowiekiem, tylko od jego siostry. To był wspaniały czas, czułam się kochana, adorowana, godzinami potrafiliśmy rozmawiać, spotykaliśmy się też często, ja do niego jeździłam, w domu o tym nie wiedzieli, kryła mnie zawsze siostra. Gdy mama zaczęła coś podejrzewać, a nie trudno było zauważyć moje szczęście, to powiedziałam jej o nim. Na początku miała wątpliwości, ale potem bardzo go polubiła, zresztą tak jak wszyscy. To był bardzo porządny, odpowiedzilany i pracowity mężczyzna. Sielanka trwała w najlepsze, spotykaliśmy się dalej codziennie, ale na zmianę jedno przyjeżdżało do drugiego. Potem coraz częściej zostawał u mnie na noc, ja również u niego nocowałam. Było tak cudownie, romantycznie, po prostu żyć nie umierać. W łóżku też było super, nigdy wcześniej nie doznałam takich rozkoszy, zresztą on mówił, że też. Planował, że razem zamieszkamy, jak tylko sparwa się zakończy z jego eks, że będziemy mieli dzieci, bardzo tego pragnęłam, jak z nikim. Myślałam, że tak już będzie. Wiadomo nawet w najlepszym związku są jakieś małe sprzeczki, u nas również były, ale to ja zawsze je zaczynałam. Czasami miałam rację, a czasami przyznaję się, że nie. Jakieś 2 miesiące temu wszystko się zmieniło, zaczął częsciej pić, z kuzynem, który przez pewien czas przebywał w więzieniu, za drobnostkę. Czułam, że jestem odstawiona na drugi tor, że nie jestem najważniejsza, a wcześniej tak się czułam. Coraz częsciej robiłam mu o to awantury, że pije, że woli tak spędzać czas, niż ze mną. Może miała tego dosyć, może to moja wina, że chciałam go mieć na wyłączność, spędzać z nim każdą chwilę wolną. Może poczuł się bezpiecznie, wiedział, że bardzo go kocham i że i tak nie odejdę od niego. Czekałam tylko na telefon od niego, byłam na jego rozkazy. Może byłam za dobra, może wpadł w rutynę i musi to przemyśleć. Sama już nie wiem. Dobra przechodzę do najważniejszego momentu. 2 tygodnie temu w niedzielę nakrzyczałam na niego przy ojcu i tym kuzynie, że woli z nimi siedzieć w altance, niż ze mną być. Od tego czasu milczy, nie widziałam go tyle czasu, to dla mnie wieczność. Nie dzwoni, tak jak wcześniej, nie odp na SMS, na nie wszystkie. W poniedziałek próbowałam dzwonić, pisałam SMS, ale on jak odebrał telefon to się rozłanczał, wpadłam w taką panikę, że zwolniłam się z pracy i pojechałam do jego rodziców, wiedziałam, że tam będzie. Jego mama powiedziała, że poszedł do ciotki, czekałam 3 godziny, poszła po niego, ale jego już tam nie było. Za kilka minut napisał mi, że "niechce się na razie z nikim spotykać przez jakiś czas, że ma duży problem". W następnym SMS napisał, że mnie kocha, ale nie może pisać, przez  nią. Nie wiedziałam co jest, dlaczego sie tak zachowuje. Myślałam, że zbliża mu sie rozprawa i dlatego, ale on twierdzi, że jeszcze nie wie kiedy ona będzie. W takich chwilach do głowy wpadają różne myśli, że może chce do noej wrócić, że mnie nie kocha, że jemu na niej zależy, a nie na mnie. Nigdy się tak wcześniej nie zachowywał, wpadłam w ryk. Jego siostra próbowała z nim rozmawiać, ale nic  nie powiedział, jest bardzo skrutym człowiekiem. Ja po prostu, chcę wiedzieć na czym stoję, pewnie inne dziewczyny już dawno by dały sobie z nim spokój, ale nie ja. Byliśmy razem 10 miesięcy, i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Non stop czytał jego SMS i oglądam zdjęcia. Czy to już koniec, czy ja straciłam ? podpowiedżcie mi co mam robić. Trzy dni temu, zadzwonił do sowjej siostry z którą pracuję, by mi przekazała inf, żebym do noego nie pisała i nie dzwoniła, że jak będzie chciał lub mógł, któryś z tych wyrazów, to sam się odezwie. Ja nie mogę tak żyć w nie pewności, nie chcę, potrzbuję go. Bardzo mi go brakuje, jego pocałunków, czułości. Nie dam sobie bez niego rady. Dzisiaj postanowiłam, że jak przyjedzie z pracy, to pojadę do jego mieszkania i poproszę o wyjaśnienia, ale się bardzo boję, że powie, KONIEC..... Nie przerzyję tego, cały czas ryczę, nic mi się nie chce wcześniej byłam osobą radosną, a teraz najchętniej zapadła bym się pod ziemię, żeby o nim  nie myśleć, żeby sobie nie przypominać, tych wspaniałych chwil, jakie z nim spędziłam. Boje się, że go nie będzie w mieszkaniu, że będzie cały czas u swoich rodziców, a tego bym chciała uniknąć, chcę z nim na osobności porozmawiać, bez świadków, może mi wtedy wyjaśni. Co o tym sądzicie?

Online

Pracuję nad sobą, walczę ze swoimi potrzebami i wmawiam sobie, że to nie jest koniec świata i da się z tym żyć, ale czasem trudno. Jak np. wczoraj... spotkanie ze znajomymi, my plus dwie pary, siedzimy, rozmawiamy, jest miło, tamte 2 pary obściskują się, trzymają się mniej lub bardziej dyskretnie za rękę, a my siedzimy jak dwa intruzy, nie koło siebie - byliśmy gospodarzami domu, więc tak się złożyło... Generalnie było mi bardzo smutno, przykro i źle... fakt, że tamte dwie pary są z krótszym stażem i dzieli ich różne odległości,a my widujemy się ze soba codziennie, ale nie wiem czy można to sobie choćby w ten sposób tłumaczyć...
Najgorsze jest, że nie da się z nim o tym rozmawiać... już...
jego to denerwuje i uważa, że się czepiam drobnostek, a to przecież nie jest nic poważnego i zagrażającego nam...

Za bardzo to wszystko analizujesz. Wyluzuj troszkę.

To wszystko było takie bolesne, takie krzywdzące...czuję dziś ulgę, że to już mnie nie dotyczy, ten cały jego świat, jego kariera, jego przyjaciele, jego byłe, wciąż w dobrym kontakcie z nim, jego rodzice. Byłam w tym wszystkim nikim. Wymagał ode mnie akceptacji wszystkiego co robił, podziwu dla niego, nawiązywania ciepłych kontaktów z jego znajomymi, cudnych relacji z jego rodzicami. Nie mogłam już tak dłużej. Mówił mi, że jestem egoistką, że myślę tylko o sobie, dużo mnie krytykował, oceniał mnie, moją rodzinę, moje plany. Mówił mi "gdy zaufam Ci w 100%, wtedy będzie to oznaczać, że Cię kocham. i wtedy Ci to powiem". Wciąż myślałam, że nie jestem wystarczająco "dobra", że nie zasłużyłam widocznie na niego, że jeszcze nie teraz...starałam się. Lecz wciąż było tego za mało, wciąż żądał więcej. A on? On bardzo się starał, wspaniale się starał! Zabierał mnie...na spotkania...z JEGO  przyjaciółmi. Zabierał mnie do rodziny...bo chciał się mną pochwalić....pomagał mi w nauce....i tak też pomagał wszystkim przyjaciołom....rozmawiał ze mną w nocy przez telefon, gdy było mi źle....i tak też rozmawiał z koleżankami z całej Polski, gdy potrzebowały rozmowy....chciał mnie zabrać na romantyczną wycieczkę do Budapesztu....bo tam mieszka jego była i będzie gratis nocleg u niej....wiele robił dla mnie, ale nie mniej robił dla innych...to dobry człowiek...bardzo pomocny, szczery, dlatego tylu miał przyjaciół. Cenił sobie wysoko rodzinę...to cudownie, ale ja czułam się gdzieś daleko...gdzieś na końcu ich wszystkich....nie planował przyszłości ze mną, przynajmniej nie mówił mi tego....nie chciał rozmawiać o tym co będzie, co zrobimy wtedy i wtedy, gdzie pojedziemy, jak będzie dalej....tylko wtedy, gdy zrobiłam coś nie tak, gdy coś mu się nie spodobało, słyszałam wtedy "obawiam się, że będziesz złą matką, taka jesteś nerwowa i tak nakrzyczałaś na tego człowieka...",  tylko jego plany się liczyły..."za rok dostanę prawdopodobnie propozycję wyjazdu do Austrii w celu rozwijania tam firmy", tak mówił do kumpla gdy stałam obok, a kumpel spytał: "A Magda? Zostawisz ją tu samą", a on na to: "zabiorę ją ze sobą"...nie było pytania czy chcę, o czym marzę, po prostu zabierze mnie ze sobą, spakuje w walizkę jak jedną z wielu rzeczy....Ach...boli, kiedy to wspominam....A czułości już dawno od niego nie otrzymałam, już bardzo dawno.......................................................!!!!!!!!.....................................nie, nie żałuję, że go zdradziłam! Wiem, że to źle, ale nie żałuję, dzięki temu drugiemu mężczyźnie zrozumiałam, że nie jestem żadnym elementem do kolekcji, ale że jestem wartościową osobą, która zasługuje na coś więcej. Dziś nie jestem ani z jednym ani z drugim. Ale nie to ma dziś znaczenie. Znaczenie i to wielkie ma to, że wiem, że jestem kobietą niezależną, silną, świadomą swojej wartości. W głowie pozostały mi słowa mężczyzny, który pokazał mi czym jest szacunek dla kobiety i czym jest docenianie jej: " Jesteś wspaniałą i piękną kobietą. Mogłabyś mieć każdego. Jesteś taka silna, zaradna, mądra, nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. Nie potrzebujesz nikogo, by osiągnąć to, o czym marzysz". Właśnie. Nie potrzebuję nikogo. A przez długi czas związku z moim eks czułam się jakaś taka....słaba...taka nijaka...taka zależna od niego....taka zakochana....taka bezradna....myślałam, że bez niego sobie w życiu nie poradzę. A dziś? Proszę bardzo. Przeżyłam rozstanie, mocno i dramatycznie, ale przeżyłam! Dalej studiuję! Dalej mam marzenia! Spełniam je! radzę sobie sama! Sama w wielkim mieście! Pokonuję przeszkody! Nie potrzebuję płaczu do telefonu i faceta na zawołania! Rozwijam nowe pasje! Dbam o siebie! Jestem rozsądna! I dopiero dziś czuję, że tak! Naprawdę jestem silna. Że musiałam być zaślepiona, skoro wydawało mi się, że wszystko co osiągnęłam, osiągnęłam dzięki niemu. Dziś już wiem, że bez niego osiągnęłabym o wiele więcej. A gdy czasem jest mi smutno i melancholijnie, pragnę się do kogoś przytulić....pragnę troszkę czułości, ciepłego, męskiego objęcia...jak każda z nas....czasem i ja tak mam....ale wierzę, że póki co, musze nabrać jeszcze wiele siły i pewności siebie. I dopiero gdy zrozumiem, że jestem odrębną istotą, godną szacunku, niezależną, odważną i świadomą samej siebie, kiedy ta świadomość się we mnie zakorzeni, wtedy będę gotowa na nowy związek...by już nigdy nie popełnić tego samego błędu.

Hmmm...
Ja jednak mimo wszystko będę próbować go lekko zmiękczyć, może płyn Coccolino mi w tym pomoże
Kocham Go bardzo i cenie, są gorsze dni, kiedy mi brakuje jego czułości, ale są takie jak dzis, kiedy nie przeszkadza mi to
Mimo wszystko będę z nim, bo miłość, wierność  i szacunek są najważniejsze

Moze jest tego jakas przyczyna, ja jestem taka osoba jak twoj partner autorko posta. Jestem ze swoim partnerem ponad rok i niestety zadko okazuje mu uczucie bo nie jestem wylewna w tym temacie. Wiem ze chcialby zebym go przytulila itp sama z siebie ale nie potrafie, robie to tylko wtedy gdy on rzuci tekst pt "w ogole mnie nie przytulasz". Przyczyna takiego zachowania tkwi w dziecinstwie ( przynajmniej jesli chodzi o moja osobe).Postanowilam cos z tym zrobic i we wtorek ide na konsultacje DDA. zyczcie mi powodzenia bo strasznie sie stresuje.

Zrozumiałe że kobiety lubią usłyszec te dwa małe słowa, dla faceta to oczywistosc...skoro z nim jestes to widocznie tak!

Możliwe że naszła Was mała rutyna...macie na to swoje zagrywki, wzbudzanie zazdrosci itd

Nie próbuj go zmieniac, nie manipuluj...nie lubimy tego!
Pomyśl jak on musi życ z Tobą, może po prostu przyda Wam się rozmowa...tylko bez płaczu

Dawno mnie tu nie było, ogarniałam swoje życie, związek...
Udało sie Ogarnęłam to wszystko tak szczegółowo, że ponad miesiąc temu rozstałam się ze swoim facetem, wielką miłością, chemią itd. Z osobą, która dawała mi namiastke, tego co potrzebowałam do pełni szcześcia...
Uznałam, że tak lepiej będzie... On się męczył, bo ja się męczyłam, choć myślałam, że się nie męczę

Czuje ulgę i choć nie mam pewności, że to była trafna decyzja, staram się żyć...
Nie ma sensu tkwić w czymś co nie do końca nam pasuje...

Nie mam dziś głowy do pisania, ale wiem jedno... czuję się bardziej szczęsliwa teraz, mimo, że kocham tego skryciucha nadal...
Bo wierzę, że spotkam kogoś, kto będzie miał podobne oczekiwania, spojrzenie na świat i będziemy bardziej podobni do siebie, niż różni...

Sama jestem tym wszytskim zaskoczona, że 1. z nim wytrzymałam tyle, 2. że podjęłam tę decyzję i w końcu zakończyłam związek, który mimo miłości nie miał sensu dalej trwać...
Jestem dumna i czuję się silniejsza

Witam Alexa .... cóż ... ja w sumie mam podobny problem tylko w mniejszej skali. Mój facet jest ciepły względem mnie w domu ... w czterech ścianach kiedy nikt nie widzi ... ale przy ludziach baaardzo rzadko okazuje uczucia, jak sobie wypije to sie rozluznia dopiero. Jak idziemy ulicą to nigdy mnie nie złapie za rękę, nie pocałuje. Jak idziemy na imprezę do znajomych to praktycznie spędzamy ją w dwóch różnych krańcach pomieszczenia. Też mnie to długo drażniło .... ale zrozumialam ,ze to wynika z jego charakteru ... ze on ma takie jakies zahamowania dziwne. To prawda , ze czyny są ważniejsze niż słowa i to nawet mi moja mama powiedziała ... niekiedy jeden uśmiech więcej znaczy niż tuzin wyznań " kocham cię". Pocieszę Cię , że faceta da sie stopniowo zmiękczac ... ja cały czas próbuję . Ale słowo kocham Cię powiedziane raz na miesiąc niekiedy wiecej znaczy jak to mowione codziennie no i tez lepiej smakuje ... odpowiednio dawkowane

Najważniejsze to, by słowa były zgodne z czynami. Nie zawsze za słodkimi słówkami stoi prawda.

Byłam w związku gdzie było i przytulanie, całowanie, słowa kocham cię, wspólne plany, spacery - ale jak tylko bylismy z innymi to ja przestawałam dla niego istnieć. Obdarowywał szczodrze wszystkich swoim zainteresowaniem, poza mną. Nigdy nie opowiadał o mnie przy swoich rodzicach, przyjaciołach, a często było tak że wcinał mi się w zdanie i nie dawał skończyć. Kiedy skończył się okres zauroczenia i zaczął prawdziwy związek z odkrywaniem swoich zalet i wad, okazało się, że jego słowa są bardzo naciągane i nie mają pokrycia z rzeczywistością. Przykłady, zapewniał, że chce mnie słuchać i że chce rozmawiać, po czym wychodził. Kiedy czułam się źle, potrafił mnie zostawić samą kiedy płakałam i jeszcze zezłościć się na jakąś pierdołę. Kiedy się pokłóciliśmy jemu nie przeszkadzało bawić się wyśmienicie z przyjaciółmi, ale kiedy ja wtedy miałam dobry humor to robił mi wyrzuty że wogóle z kimkolwiek rozmawiam i że się dobrze czuję. Na koniec końców okazało się, że jest tylko wyrafinowanym, podle traktującym człowiekiem, który owija w słodkie słowa a gdy przyjdzie co do czego, to ani nie mozna na nim polegać, ani mu się wyżalić, do tego okazało się że kpi z ludzkich słabości. Był cholernie wyniosły, pewnie dlatego że zawsze miał wszystko zapewnione i gardził wszystkim co było "nieidalne" choć nigdy się do tego nie przyznał, nie potrafił zrozumieć że ktoś może mieć gorzej, czuć było jak gardzi takimi osobami. Ale to nie było takie oczywiste w zestawieniu z "dobrym" chłopcem który przytula i robi szerokie oczy, że kocha i mu zależy (by po pierwszej lepszej kłótni zaprzeczyć wszystkiemu i wyniośle, paskudnie potraktować).

Niestety to wszystko było trudno dojrzeć, mając w głowie jego słowa, przytulanki, plany na przyszłość i tak dalej. W ogóle to nie szło w parze z czynami, często sobie przeczył i niestety nigdy też nie udawało się porozmawiać normalnie o pewnych rzeczach. Zawsze manipulował sytuację tak by nie rozmawiać na temat, aż ostatecznie doprowadzał człowieka do złości i na koniec wmawiał że w ten sposób nie będzie rozmawiać. Trochę to trwało kiedy przejrzałam na oczy, to całe jego mydlenie, ciągle sprzeczne komunikaty, mówi jedno, robi drugie. W tym przypadku lepiej gdyby tych słodkich słów nie było - byłaby to znacznie jaśniejsza sytuacja.

Dziewczyny, ufajcie przede wszystkim swojej intuicji. Jeśli facet dba o was, rozmawiacie o swoich problemach, uczycie się siebie jak być dla siebie lepszym, jeśli możesz na nim polegać i traktuje cię dobrze jak jesteście sami i w towarzystwie, to naprawdę macie dobrą osobę przy sobie. Oczywiście też uważam, że chłopaki powinny zrozumieć że parę słów powiedzianych dla kobiety oznacza ogromną różnicę.

Znam pewną historię związku, gdzie para mieszkała już ze sobą, byli zaręczeni ale dziewczyna odwodziła ślub na później, ponieważ nie słyszała od swojego chłopaka słów "kocham cię, chcę być z tobą zawsze". Uznał że to nie jest potrzebne, albo miał jakieś tam blokady, nieważne. Dla kobiety takie szczere słowa są bardzo ważne, zwłaszcza jeśli czyny też to potwierdzają. Owa historia skończyła się smutno, bo przez stres wynikły z tej sytuacji i parę innych rzeczy, chłopak zmarł przedwcześnie. Może tak by się nie stało, jeśli ona zdecydowałaby się na małżeństwo? A ja powiem - może ona by się zdecydowała, gdyby usłyszała od niego pewne słowa i zamiast pogrzebu byłoby wesele.

Tu trzeba znaleźć złoty środek - związek to ciągłe docieranie się, trzeba dbać o potrzeby partnera, trzeba ze sobą szczerze rozmawiać i trzeba znajdować kompromis. Nie wierzę w teorię że trzeba się akceptować jakim się jest i że w związku nie powinno się zmieniać. Parnetrzy powinni się siebie uczyć i wiedzieć jak mogą sprawić by druga połowa pragnęła być z nimi na zawsze - tak jak to bywa na początku, że bardzo się starają. Niestety szkoda że po jakimś czasie niektórzy uznają związek i partnera za rzecz nabytą, że nie trzeba już się starać, bo "i tak będzie". Dwie osoby nie muszą ze sobą być, a jeśli zależy, to każdego dnia powinno się dbać o drugą osobę i wzajemną relację, tak by związek każdego dnia jeszcze bardziej się umacniał.

Jeśli się szczerze kocha, to człowiek zrobi te parę drobnych rzeczy z radością, wiedząc, że sprawi tym swojej partnerce/partnerowi wiele przyjemności. Zrobi to chętnie, a nie dlatego że ma się zmienić, czy z przymusu. Kupienie kwiatów czy powiedzenie "kocham cię" (jeśli kobieta tego pragnie) to nie żadna zmiana charakteru, a jeśli facet uważa że to "niemęskie" to raczej sam ma problem z wchłoniętymi schematami jakie zarzuciło mu otoczenie.

Nie chce Cie martwić bo w Twoim przypadku może być inaczej, ale miałam identyczną sytuację i właśnie wczoraj rozstałam się z chłopakiem z tego powodu. W końcu po 8 miesiącach sam się przyznał że nie umiał się zaangażować i zakochać, dlatego miał problemy z okazywaniem uczuć i zainteresowania.

Trzymam kciuki

Witam stary watel ale czytalem i mialem juz si ewypowiedziec ze tonie bedzei mialo sensu i bedzei musial asi erozejsc bo tak si enie da zyc i czytam druga strone i okazuje sie ze jednak sie rozstali i dobrze. Chcialme tylko dodac ze trzeba si edobrac w zwiazku i patrzec na wszystko na poczatku i byc z zasada ze ludzie sei nie zmieniaja jacy sa tacy beda wiec tak aoschla osoba tak abedzei i szkoda czasu ze moze si ezmieni. I najwazniejsze dodoam od siebei bylem w zwiazku z taka kobieta i co powiecie na to kobieta ktora nie lubi sie przytulac i calowac  pocalunek byl tylko na dziendobry i dowidzenia i tyle od czasu do czasu jais w ciagu dnia  przytulania jako takiego tez nie bylo chab ze jak lezelismy i filmy ogladadlismy ale to bylo tylko lezenie czesciowo na mnie :d . No i malo oznak ze mnie kocha , a ja jestem z tych co wola czyny niz slowa bo mowic mozna wiele. To chyab tyle w tym temacie

Scorpi nie wymagasz za duzo i tyle bo ja jako facet lubie w najroznijeszych przypadkach przytulic kobiet ai pocalowac nawet jak cos zamiesza w garku przy obiedzie od tylu zajde przytule i pocaluej  takie zwykle gesty w roznych sytuacjach a nie zero czy jak tam. Wiec powtorze trzeba sie odpowiednio dobrac  sporo juz jetsescie lat razem na pozcatku tez byl taki ??. Wiem ze tak ciezko zyc jak jedna osoba potzrebuje czulosci a druga nic niedaje ma si ewrazenie ze jej nie zalezy np. i ciezko jest tak zyc dlugo, wiec jak ktos to widzi na poczatku to lepiej nie zaglebiac si ew takie zwiazki.

Hej a prosze bardzo no to taki przyklad ale chyab dobry jest wele jescze inych sytuacji i mozliwosci ale trzeba chceiec jak facet nie chhce to lipa a ty nie mozesz mu ciagle wszytskiegoi tlumaczyc i mowic bo z czsem bedzie ci eto meczylo a on i emoze nie zmienic . Wiesz wiem ze mozna troche wyciagnac cos z czlowieka i dobrze ci zycze ale to juz ty stwierdzisz czy chchesz tk dalej zyc czy nie. Dla mnei bylo by to ciezko tak bez uczuc a ciagle tlumaczenie i nauka innej ososby do czulosci jest ciezka i kiedys czlowiek przestaje bo nei przychodzi to efektu ja mialem taka kobiete i naprawde nie dalo sie ona taka byl ai koniec nawet czlowiekowi si epotem odechciewalo przytulania bo ja rozblem a ona nic nawet przezemeni nie nauczyla sie. A ja nie lubie mowic wes meni przytul teraz bo to glupie takie na rozkaz na sile. Scorpi wyobraz sobei brak czulowsci przez tydzien miesiac jak bys to znosila chodz nie wiem co twoj facet sie nauczyl ? czy ty go raczej nauczylas z tych czulosci .

witam wszystkich ostatnio poznałam chłopaka i muszę przyznać, że bardzo dobrze się dogadujemy, imponuje mi pod wieloma względami, ale... problem taki jak wyżej! zastanawiam się czy się zaangażować? z poprzednim miałam aż za dużo okazywania uczuć, potrafił mówić mi, że mnie kocha po 5 razy dziennie, co chwilę przytulał i całował a jak ja już miałam tego dość to się obrażał...marzyłam wtedy o kimś takim jak ten obecny, z którym się spotykam, o kimś silnym, stałym, kto nie będzie wymagał ode mnie takiego okazywania uczuć. można powiedzieć, że mam to czego chciałam. teraz zastanawiam się czy zdołam się przyzwyczaić do tego, jeżeli poprzedni partner był zupełnie inny i to było głównie powodem kłótni w naszym związku, on chciał okazywania miłości na każdym kroku ja już miałam dość, bo prócz tego nic nas nie łączyło. z tym jest zupełnie odwrotnie, łączy mnie wiele ale kompletny brak okazywania uczuć, nawet komplementu w życiu nie powiedział... czy ja muszę popadać ze skrajności w skrajność? może to ze mną jest coś nie tak i mi nikt nie pasuje?