Teściowa Ukochana?! - Netkobiety.pl

Kochana weszłaś do tej rodziny świadomie i cóż wydawało by się masz co chciałaś.
Ale że nie jestem okrutna to powiem zacznij działać, przede wszystkim wkręć twojego faceta w tą sprawę w końcu to jego matka, niech się zaangażuje.
Po drugie jak teściowa mówi ci słodkim głosem jak masz zrobić , słuchaj a jak powie ''Ale ja zrób jak uważasz " to powiedz ma mama racje.I zrób po swojemu ! Absolutnie to twoje życie , więc nie reaguj na ''dobre rady teściowej" .
Jak zauważy że masz swoje zdanie i jej nie słuchasz to odwali się w końcu.
Ja mam tak z moja matka akurat , wpadnie to aby zamieszanie sprawdza co mam w szafkach, bierze co jej potrzebne, nie pytając .
No i zmagam się a najlepsze było gdy kiedyś poszłam do niej i wyciągałam jej rzeczy oj jaka była zła  no proszę.
Jak ona jest dla ciebie mecząca to nie reaguj, obojętnie myśl wtedy o czymś dla siebie jakie byś zrobiła zakupy czy co , idą ci spokój.
Ona myślę potrzebuje słuchacza do tego żeby mieć nad kim po marudzić.

Masz rację różyczko weszłam do tej rodziny świadomie, mąż na ile to jest możliwe staje za mną ale czy jes sens kłócic się o każdy drobny szczegół. Wiele spraw wolę przecież przemilczec. I jest rzeczywiście niesamowicie marudna, uwielbia nad wszystkimi i nad wszystkim utyskiwac i martwic się na zapas, mówię o niej że płacze nad rozlana szklanką mleka zanim jeszcze krowę wydoi. Wiem, że muszę byc bardziej stanowcza ale dopiero się uczę.

Problem chyba jest też w tym, że ja sama traktuję siebie jak intruza. Bo przecież ta kobieta całe życie była 'pnią domu' a tu przychodzi tak na prawdę obca baba i nie dośc że kradnie jej ukochanego syna, to jeszcze chce sie rządzic w jej domu. Po prostu uważam, że dwie baby w jednym domu to o jedną za dużo, ale przecież chcę ten dom prowadzic po swojemu, ale nie mogę powiedziec 'przykro mamusiu, twój czas sie skonczył, pora na mnie' i koło się zamyka. A poza tym, ja jestem wychowana w zupełnie inny sposób niż moja teściowa wychowywała swoje dzieci, takie dwa światy. I moja mama praktycznie mnie nie odwiedza, bo nie przepada za moją teściową, a ta czasem głośno wyraża swoją opinię na ten temat.

Jest takie stare powiedzenie (dla mnie święte) "Nic tak nie dzieli, jak wspólny dom"
Pozdrawiam

Witam
Od dłuższego czasu chciałam o tym z kimś porozmawiać, ale z kims kto ma podobny problem, bo sama juz nie daje rady.
ifka tez mieszkam u tesciów i doskonale cię rozumie. U mnie to wygląda trochę inaczej, bo mieszkamy na poddaszu mamy osobne mieszkanie, ale i tak widuje teściów kilka razy dziennie. Niby teściowa się nie wtrąca, ale zawsze wie co powiedzieć i myśli że jest najmądrzejszą na świecie. Wszystko było dobrze dopóki nie urodziłam pierwszego dziecka. Codziennie przychodziła, i słuchałam że kapie go w zimnej wodzie, ubieram ciasne śpiochy, spodnie i body. Przychodziła i jak płakał to pytała mojego męża kiedy jadł kiedy był przewijany itd. Ja to jakaś obca osoba dla tego dziecka w jej mniemaniu. Nawet jak kiedys miała go na rękach i bardzo płakał miał kolki, chciałam zabrać od niej przytulić to ona sie odwróciła powiedziała nie, myslałam że mi serce pęknie. No i miałam nadzieję że jak dorośnie to się zmieni wszystko i tu sie bardzo pomyliłam bo płaczę teraz codziennie. Uważa się za idealną babcię, bez której moje dziecko nie może żyć. Mój syn leci za każdym kto od nas wychodzi, juz taki jest szybko się przywiązuje, ale jak ona wychodzi od nas, i a on np. nie zareaguje to do niego podchodzi i tłumaczy babcia musi iść, a jak nie biegnie za nią to się wraca, albo czeka pod drzwiami aż w końcu za nia biegnię, a ona z takim wzruszeniem on tak zawsze za mną leci. Robi wszystko żeby tylko pokazać jak bardzo jest za babcią. Jak tylko mój mąż wyjdzie z domu od razu do mnie przychodzi i pyta czy może go zabrać. A ja co mam patrzeć w sufit. Tez chcę sobie pobyć z dzieckiem. Jak wychodzę na podwórko to zaraz ktos podchodzi zabiera go, i nikt nie pyta czy mam jakies plany albo może chce iśc na spacer z własnym dzieckiem albo po prostu, chce sobie z nim pobyć. Dlatego jak nie ma męża to jadę do swojej mamy, żeby stąd uciec. To bardzo boli, urodziłam teraz drugiego syna, dobrze sobie radzimy. Ale gdy jestem sama z nimi w domu to nigdzie nie moge wyśc bo samej to ciężko jeden ma 20 miesięcy a drugi 3 miesiące, ale super teściowa zaraz mnie kontroluje. A i wszystko robi w białych rękawiczkach. A jak moje dziecko jej coś opowiada, że np. śpi z mamusią to ona a nie z tatusiem, noi oczywiście sa bardzo podobni do taty, a przyzwyczajenia to mają jak jej dzieci. Kim ja to do cholery jestem w tej rodzinie.

Nie mogę znieść jej widoku. Niedługo to ja będę jej pytac czy mogę pobyc z własnym dzieckiem. Wyjdę na pole, zaraz go woła. Dziś np. zawołała go poszedł z nią do domu, pobawił się dała mu obiad, umie go zabawić, a ja jak ta głupia idiotka czekałam na niego. Nie wystarczy jej godzina dziennie ona chce z nim być cały dzien, więc jak juz go dorwie to już tak zajmuje żeby sobie o mnie nie przypomniał. Super uczucie I co ja mam robić. Codziennie płaczę, juz nie mam sił, po prostu nie mam. Czy ktos to czyta dodajcie otuchy błagam.

Jeśli chodzi o mojego męża jest po mojej stronie, nawet jej chce zwrócić uwagę, ale ja mu nie pozwoliłam, bo skoro nie było go przy tych sytuacjach, to chyba nie powinien. W tej chwili jest juz mi wszystko jedno, nie chiałam sporu, ale pozwoliłam sobie wyjść na głowę. On jesli ona go zdenerwuje, zawsze jej mówi żeby sie nie wtracała, ale to matka i syn, i tak sie potem odzywa. A ja zwróciłam uwage ostatnio to obraza straszna, niby mówi dobra dobra, ale i tak robi to samo, a przy tym wydaje mi się że jak zwracam uwagę, to jeszcze bardziej jest złosliwa, więc odpuszczam. Sytuacja bez wyjścia, a ja odchodzę od zmysłów. każdy dzień jest dla mnie wyzwaniem. Jak chodzi do pracy to jest jeszcze w miarę, rzadziej sie widujemy a teraz ma długi urlop.:(

Iwona80, dzięki za pocieszenie. Byłam teraz dwa dni u mamy, bo mąż był w pracy 24 godziny. Poczułam się super, znów byłam matką własnych dzieci, właśnie wróciliśmy, mam doła, nawet nie chce mi się wychodzić z domu, znowu coś pewnie wymyśli.

Wiem Iwona80 że, to jet ważne. chciałabym to jakoś załatwić, ale nie mam odwagi. Jak zrobi coś co mnie znowu mocno zdenerwuje to może wtedy wybuchnę i powiem co o niej myślę, bo póki co ja jestem tak już zdołowana tą sytuacją, że byle głupota mnie już załamuje i powoduje płacz:(Jest mi źle. Nie umiem sobie poradzić z tą sytuacją, to wszystko się już tak nawarstwiło, że nawet nic nie musi robić i tak mnie denerwuje to trwa już dwa lata, mogłam to załatwiać na bieżąco i nie dać wejść sobie na głowę żeby wiedziała gdzie są granice, a teraz jak zwracam uwagę to pewnie jestem zła synową, nie lubię konfliktów dlatego wszystko zawsze próbowałam załagodzić, teraz wiem że nie tędy droga:(

Dianaa lepiej bym tego nie ujęła, dzięki:) A wczoraj to dostałam normalnie jakiegoś ataku nerwicy, przyszła do nas no i moje dziecko jak to dziecko chciał z nią iść a, że  ma teraz innego wnuka na wakacjach to on ciągnie do niego, zapytała się pozwoliłam, dobrze na chwile niech idzie, oczywiście sama go nie przyprowadzi po godzinie słysze na dole płacz mojego dziecka które mówi do mamy do mamy, myślałam że go prowadzi i czekam ale ich nie ma, więc zeszłam tam on sie przewrócił i chciał do mamy a ona zamiast go przyprowadzić do go zagadywała, żeby tylko nie płakał i nie musiała go odprowadzać. Tak się wkurzyłam że cała się trzęsłam głos też, ale wydusiłam "jak płakał to mogłaś go przyprowadzić a nie zagadywać". A dziś się nie odzywa do mnie, to ona robi z siebie ofiarę.

Od tamtej sytuacji co opisywałam powyżej, nie było juz okazji, bo byłam teraz z dziećmi i mężem u mojej mamy, a teraz ona wyjechała na wakacje, w góry, wyjazd organizowany z pracy, wróci za kilka dni, i zycie wróci do normy. A może się coś zmieni, ja juz sobie nie pozwolę na takie akcje. Skoro już się odważyłam raz, to jak znowu się zachowa tak jak nie należy to zwrócę uwagę. Nie wiem czy to jest dobre wyjście, bo ona za każdym razem sie obraża, a z drugiej strony muszę wytyczyć granice, ona musi pogodzić się z tym że to ja jestem matką, a ona babcią. Zobaczymy co życie pokaże, albo zwariuje albo odpuszczę, nie wiem. Ludzie się nie zmieniają.

Witam
Dianaa, wreszcie to zrobiłam wyrzuciłam wszystko z siebie. Była wielka awantura. Powiedziałam jej wszystko co mi leżało na sercu, i jak bardzo jestem tam nieszczęśliwa, włącznie z przykładami. Usłyszałam że jestem chora, zazdrosna, nie pozwalam jej na nic, co jest nie prawdą, bo uwagę zaczęłam zwracać od nie dawna, i że był święty spokój jak pracowałam bo mogła się zająć dziećmi, a teraz jak siedzę w domu to tak się dzieci do mnie przyzwyczaiły, że nie chcą iść do niej. Ja jej nie zabraniam przychodzić może kiedy chce i bawić się z nimi, ale ona nie przychodzi do nich, tylko po nich od razu chce je do siebie zabierać. No i zrobiła z siebie ofiarę, a ja jestem potworem. Mój mąż stanął po mojej stronie, potem do niej poszedł i też powiedziała co myśli, i kazał jej żeby mnie przeprosiła za wszystko. Przyszła przeprosiła, zaczęłyśmy się odzywać wypiła kawę, pobawiła się z dziećmi i od kilku tygodni w ogóle nie przychodzi, chyba się na nas obraziła. A ja czuję ogromną ulgę, że to z siebie zrzuciłam, mimo że usłyszałam dużo przykrych słów. Aha jak przepraszała, to ją spytałam czy wie za co przeprasza, no nie do końca, bo to co ja nazywam wtrącaniem, to była jej pomoc dla mnie. Bo skoro ja nie prosiłam to ona sama dawała rady. Ciągle słyszałam że źle ubieram dzieci, np. za mała bluzka za dwa dni przynosiła nową rozmiar większy. Zobaczymy co będzie dalej, przecież jest tylko babcią, a ja nie zamierzam dzielić się z nią opieką i wychowaniem moich własnych dzieci, bo one są moje  i męża a niej.

Nie było mnie tu wieki, nie było bo teściowa się odczepiła, tzn nie przychodziła już tak często aja do niej z dziecmi tylko okazyjnie, wtedy kiedy wypada, swieta urodziny imieniny, dzień babci, i od czasu do czasu ale rzadko. Jak się widzimy to wiem że się pilnuje ale czasami się zapomina i tak robi co chce nie zwraca uwagi na to co ja mówię, na szczęście widzimy się rzadko jakoś to znoszę, teraz świeta i kolejne wspólne spotkanie juz się boję i czuję lęk przed spotkaniem wciąż mam uraz i niskie poczucie wartości a ona wie czego chce pewna siebie cwaniara, dama pełną  gębą ach........już mnie nerwy biorą.