Niedojrzalosc emocjonalna - Netkobiety.pl

Musisz dorosnąć ,wyszaleć się mysleć poważnie podjąć kroki ułożyć sobie życie spełniać swoje marzenia realizować się .Jak Cię widzą tak Cię piszą głowa do góry i pokaż na co Cię stać .

To nie jest reguła.

A czym u Ciebie objawia się ta niedojrzałość?
Ktoś Cię poinformował o problemie z twoim charakterem, czy samej Tobie zaczęły jakieś cechy przeszkadzać?

Wcale tak nie musi być . Niektórzy nigdy nie dorastają, nie dojrzewają psychicznie.
Można nad sobą pracować, ale trzeba się zmobilizować, chcieć wziąć odpowiedzialność za siebie, być konsekwentnym w działaniu. A jeśli sami nie jesteśmy w  stanie, to terapia pomoże.

Trzeba umieć zastanowić się nad sobą, sowim postępowaniem i tym, czym się w życiu kierujemy. Dla mnie pomocna była w takiej sytuacji kultura. Można znaleźć dużo dobrych historii o dorastaniu albo takich, gdzie bohaterów dręczą rozterki, dylematy itp. Masz możliwość wtedy zrozumienia czyjegoś punktu widzenia, zobaczenia jak bohaterowie radzili sobie lub nie z problemami i tym samym przemyślenia sobie pewnych rzeczy i poszerzenia własnej perspektywy. Nawet jeśli nie przez książkę, film, etc. to dzięki rozmowie z kimś na ten temat.

Jest całe mnóstwo takich powieści i nie musi to wcale być drogie, bo wewnętrzne przeżycia to temat poruszany przez wielu wybitnych pisarzy: Wielkie nadzieje, Stracone złudzenia czy Wielki Gatsby. To wszystko książki, które można znaleźć chyba w każdej bibliotece, więc nawet nie trzeba się wykosztować na książkę, jeśli masz ochotę na coś co daje do myślenia.

Jeśli wolisz jednak coś bardziej współczesnego, to możesz szukać po blogach typu krytycznym okiem czy zwierz popkulturalny czegoś dla siebie.

No chyba, że taki sposób jak zaangażowanie się kulturę w ogóle Ci nie odpowiada. W takim wypadku musi szukać dalej czegoś dla siebie.

Dojrzałość emocjonalna? Co masz na myśli, co to dla Ciebie znaczy?

Dla mnie dojrzałość emocjonalna oznacza: wiem, kim jestem i co czuję, nie boję się tego okazać, umiem reagować adekwatnie do sytuacji, wiem, kiedy działać i mówić, a kiedy zatrzymać się; jednocześnie potrafię zobaczyć i zrozumieć drugą osobę - nie tylko intelektualnie, ale też emocjonalnie.

Tego da się nauczyć, można zacząć od książek, ale tak naprawdę to po pierwsze, polecam dużo... myślenia, a po drugie - kontaktu z dojrzałymi ludźmi. Uczymy się zachowań od osób wokoło. Ostatnio zauważyłam, że przez to, że otaczam się głównie młodszymi osobami, to sama przejmuję ich sposób działania i nagle stałam się bardziej rozchwiana emocjonalnie niż wcześniej, gdy przebywałam głównie w towarzystwie, które potrafi powiedzieć, co czuje, bez atakowania, odruchów obronnych i głaskania swojego ego przede wszystkim.
Ostatecznie, jeśli masz dużo samozaparcia, to polecam książki, np. ukochana przeze mnie "Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały" i przekładanie tego dzień w dzień, rozmowa po rozmowie, na swoje życie i na swoje kontakty z innymi. W momencie, kiedy zaczniesz żyć w bardziej otwartym i przyjaznym komunikacyjnie świecie, będzie też łatwiej rozumieć i siebie, i innych, i reagować odpowiednio.