maz nie szanuje zony - Netkobiety.pl

Co Cię jeszcze trzyma przy takim człowieku?

Kiedy przeczytałem to co napisałaś, byłem zdumiony jak Twoja historia jest mi znajoma. Tym co napiszę, postaram się przekonać Cię do odejścia.

Uznajmy, że nie dajesz mu żadnych powodów do niezadowolenia, a on zachowuje się tak sam z siebie. Pomyśl teraz o swojej przyszłości.
Chcesz spędzić całe życie przy partnerze, który nie ma do Ciebie szacunku? Jeśli nadal masz wątpliwości, pomyśl też o swoim synku, bo Twój partner niedługo zacznie traktować go tak jak traktuje Ciebie (a może nawet i gorzej). Wystarczy, że Twój synek nieco dorośnie. W pewnym wieku zacznie zadawać pytania i zacznie rozumieć pewne sprawy na swój sposób, co nie spodoba się Twojemu partnerowi, który myśli, że zawsze ma rację. Jeszcze gorzej, jak zacznie znęcać się nad nim nie tylko psychicznie, tak jak nad Tobą, ale również fizycznie.

Psychika takiego dziecka będzie tak zmasakrowana, że później w dorosłym życiu przez długie lata będzie musiało sobie radzić z problemami i bić się z myślami. Życie pokazuje mu, że przez lata dzieciństwa i młodości przejął wiele cech po tacie. Nienawidzi siebie za to i czasem na siłę stara się pozbyć pewnych cech charakteru. Nawet jeśli nigdy nie powie Ci tego prosto w oczy, będzie miał do Ciebie wielki żal, że przez tyle lat dopuszczałaś do tego, aby tak Was traktował. Będzie starał się też zrozumieć zachowanie taty, szukając dla niego usprawiedliwienia.
A może nie zobaczy nic złego w takich zachowaniach? W końcu, tata jest "duży", dlatego też Twój synek potraktuje go jako autorytet. Chcesz żeby był taki sam?

Twój partner to typ człowieka, który nie szanuje ludzi, traktując ich jako swoją własność. Jest impulsywny i myśli po fakcie. Przeprasza Cię dopiero wtedy, kiedy widzi, że czujesz się przez niego źle. Wie, że może sobie pozwolić na pewne zachowania, bo z jego strony wystarczy tylko przepraszam, aby za chwilę znów było dobrze. Wydaje mi się, że Ty nie wyciągasz żadnych konsekwencji, bo nieświadomie się go boisz. Z Twojej strony może to być swojego rodzaju syndrom sztokholmski. Natomiast ze strony Twojego partnera, wieloraka osobowość.

Pamiętaj, moja droga! Jesteś odpowiedzialna nie tylko za siebie, ale przede wszystkim za swoje dziecko.

W dodatku ta jego kochanka. Powtórzę pytanie koleżanki powyżej:
co Cię jeszcze trzyma przy takim człowieku?! Musisz już mieć odpowiedź na to pytanie, także słuchamy Cię.

Mam taka sama sytuacje przez 17 lat znosilam jego obelgi zaniedbalam siebie i corke liczyl sie on jego potrzeby. Pomogly mi najpierw znajome ktore wstrzasnely mna abym wziela sie za siebie .Potem przypadkowy mezczyzna zauwazyl ze jestem fajna kobieta dowartosciowal mnie   zaczelam pisac z panami i to mi pomoglo .Zalozylam sprawe o znecanie walcze choc prawo jest bardziej przychylne dla oprawcy .Poznalam fantastycznego faceta  i mam nadzieje ze skonczy sie ten stres ponizanie musisz sama zdecydowac i zrozumiec ze jestes wartosciowa osoba nikt nie moze cie ponizac i ublizac ci .Masz dziecko ono jest najwazniejsze niech widzi ze jego mama to kobieta ktora trzeba szanowac i kochac jesli to pokarzesz dziecku to ono bedzie szanowac innych .Sama musisz zrozumiec o to cie prosze powiedz sobie jestem fantastyczna kobieta wartosciowa nikt nie moze mnie ponizac .Powodzenia

Myślę, że syn Cię nie znienawidzi. Pomyśli, że miałaś jakieś powody, aby być z tym człowiekiem. Mimo, że będzie Cię kochał, zawsze będzie czuł do Ciebie dystans, zawsze będzie się zastanawiał, czemu nie zrobiłaś nic, lub niewiele, aby zmienić sytuację. Może ten dystans kiedyś minie, bo zastanawiam się, czy mam prawo winić ją za jej własne słabości? Może dała się mu osaczyć? Z drugiej strony, na własne życzenie.
Okres dzieciństwa i dojrzewania ma wielki wpływ na to jak wygląda nasze późniejsze życie i potrzebny jest ogrom pracy, aby wyprzeć z siebie negatywne emocje związane z tym okresem.

U mnie to wygląda tak, że moja mama wciąż jest z moim tatą. Do bójek nie dochodziło (przynajmniej między nimi), ale ewidentnie się nie rozumieją. Ona wybacza mu wszystko co powie i zrobi, wszyscy dziwimy się dlaczego z nim jeszcze jest. Gościu jest osobą, która w towarzystwie jest miłym człowiekiem, którego wszyscy lubią i szanują. W domu też niekiedy taki jest, ale tak samo często pokazuje tą swoją drugą stronę. Stronę swojego rodzaju socjopaty, który nie dopuszcza do myśli, że ma ze sobą problem.

Wracając do sedna, to dziecko cierpi tutaj najbardziej, bo może Ty jesteś już przyzwyczajona do takiego traktowania. Ono ojca sobie nie wybiera, Ty natomiast wybierasz sobie partnera z którym chcesz budować relację.
Pamiętaj, że dziecko musi mieć wzory, które naśladuje. Kogo ma naśladować, jeśli ojciec jest jaki jest, a matka nie potrafi zabrać sprawy w swoje ręce i stanowczo przeciwstawić się chorym zachowaniom? Bądź asertywna, powiedz "NIE!". Wydaje mi się, że Twój mąż nauczył się wykorzystywać Twoje słabości- nie możesz sobie na to pozwolić. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, a później prawdopodobnie będzie jeszcze gorzej.

Niema na co czekać  będzie  tylko gorzej  a jesli dojdzie przemoc fizyczna.
Pisze z perspektywy dziecka które  żyło w takiej rodzine mój  ojciec  przez  wuekszosc mohego życia ponad 30 lat obrażał  i bił  moją  mamę  i przy okazji  mnie  również dopiero gdy wyszłam za mąż to sie uwolnił ale do tej pory siedzi  to w mojej głowie
Bardzo długo  pracowałam  nad swoją samoocenę
Próbowałam  wyrwac i swoją mamę  ake niestety. .
Wiec  tu niema  na co czekać

No tak, w Polsce to trzeba zabić żeby ktokolwiek w ogóle zareagował. A potem mówią w telewizji, że nikt z rodziny nic nigdy nie zgłaszał że dzieje się coś złego, sąsiedzi też się nigdy nie skarżyli. Takie mamy w Polsce porąbane prawo, które wobec sprawcy jest bardziej przychylne. Człowiek nawet nie ma prawa się bronić. A potem chodzi taki tyran po świecie i czuje się bezkarny i myśli że mu wszystko wolno.

Dziwię się, że trwasz w tym związku aż 10 lat. Mi by wystarczyła jedna taka chora akcja żeby zrozumieć co to za człowiek i po prostu odejść. Ale sama świadomie w tym siedzisz i się męczysz. Zafundowałaś sobie 10 lat nerwów i dalej się zastanawiasz? Paradoksalnie w takich toksycznych związkach im jest gorzej, tym trudniej jest odejść, zrezygnować z takiej relacji. Musisz uzbroić się w silną wolę i pozytywne myślenie, że będziesz szczęśliwsza poza tą chorą relacją.