nie chcę z nim zamieszkać - Netkobiety.pl

nie musza

ale pod warunkiem, ze obu stronom to odpowiada. u Ciebie niestety bedzie problem,bo Ty nie chcesz, a on chce.
no i sytuacja moglaby sie skomplikowac przy dzieciach, ale ja uwazam,ze zawsze jest jakies rozwiązanie

ale rozumiem Cie. teraz mieszkam sama, ale jak kogos poznam to nie bedzie mowy o wspolnym mieszkaniu. noclegi, weekendy - ok,jestem za. ale na wspolne mieszkanie sie nie zgodze. za dobrze jest mi samej, lubie mieszkać sama,nikt mi nie balagani,niczego nie rusza, nie musze nic zmieniać, ani sie dostosowywac do kogos.

Dzięki za odpowiedzi.

_v_ cieszę, że ktoś mnie rozumie. Ja po prostu jestem typem samotniczki. Lubię ludzi, spotykać się ze znajomymi, z chłopakiem na mieście, w kinie, w pubach, na domówkach, ale swój dom wole trzymać z dala od ludzi. Zwykle wpada do mnie od czasu do czasu koleżanka, rodzice, no i chłopak, ale ja są tam dłużej, to się irytuję. Po prostu moje mieszkanie jest moim światem i nie lubię jak ktoś z buciorami się do niego dobija. To jest dobre tylko na krótką metę, bo na dłużej wolę być po prostu sama. Mój chłopak mówi o wspólnym zamieszkaniu coraz częściej, trochę się smuci, kiedy go zbywam z tym pomysłem, bo ciągle unikam tego tematu, albo mówię mu, że może kiedyś, za parę lat... No a przecież większość par chce mieszkać ze sobą, żeby się bliżej poznać, docierać, przyzwyczajać... Moje koleżanki w przeciwieństwie do mnie mieszkają już ze swoimi partnerami, niektóre to nawet chciały tego bardziej niż oni sami, co dla mnie jest kompletnie niezrozumiałe.

zaklopotana123451 Owszem mam w sobie coś z perfekcjonistki, szczególnie w pracy staram się robić wszystko idealnie, nie mogę pozwolić sobie na niedociągnięcia. Kiedyś marzyłam o własnym mieszkaniu, rodzice pomogli mi spełnić to marzenie. Zanim poznałam R. urządzałam go z wielką starannością. Nie mogę wyobrazić sobie, że on mógłby się wprowadzić i zepsuć wszystko, wstawić swoje rzeczy, ubrania, zrobić bałagan... W dzieciństwie raczej nie miałam poważnych problemów. Dobrze się uczyłam, rodzice mnie wspierali, mam starszą siostrę, obie miałyśmy osobne pokoje. Naprawdę nie wiem z czego wynika moje zachowanie.

I tego się obawiam. Nie chcę go stracić. Chcę z nim być, ale nie mieszkać na co dzień. Jakiś czas temu rozmawialiśmy na ten temat. On uważa, że to normalne i że w końcu trzeba będzie razem zamieszkać, bo jako para tworzymy związek i po prostu musimy być razem co dzień. Poza tym on uważa, że takie mieszkanie razem pozwoli zweryfikować, czy nadajemy się do wspólnego życia. On bardzo lubi moje mieszkanie, bo jest takie przytulne i w ogóle. Pewnie nie miałby problemu, żeby się wprowadzić do mnie, a swoje mieszkanie wynająć. Jemu wszystko jedno w którym, ważne żeby miał przy sobie swój komputer, łóżko, no i mnie. Gdy mówiłam mu o swoich zasadach, że nie lubię tego czy tamtego, to powiedział, ze postara się ich przestrzegać, ale i tak potem się zapominał. Drażniło mnie to. Dlatego nie wiem co będzie dalej. Boję się, ze jak będzie naciskał, a ja będę sceptyczna, to się na mnie obrazi.

Tylko tu nie chodzi o samą czystość, bo tak się składa, że mam w domu królika w klatce Ale on ma swoje miejsce, sprzątam po nim regularnie itp. Bardziej chodzi mi o obecność drugiej osoby, która burzy mój cały uporządkowany świat. Czystość też ma dla mnie duże znaczenie, zresztą mój chłopak nie jest brudasem, chodzi tylko o to, że nie robi czegoś po mojemu i to mnie drażni, a ja nie chcę być od uczenia go co powinien a czego nie powinien. Choćby składnia ubrań powinna go nauczyć mama, a nie ja. Co do dzieci, nawet o nich nie myślę w perspektywie najbliższych 5 lat.

Jak sobie wyobrażasz Waszą wspólną przyszłość? Ślub, dzieci?
W końcu TRZEBA będzie razem zamieszkać.

Twój chłopak ma rację. Tułać się z mieszkania do mieszkania w tym wieku to strata czasu. Zamieszkanie wspólne szybko zweryfikuje ten wasz 3 letni związek. Jemu tam wszystko jedno (tak jak piszesz) gdzie będzie mieszkał, byleby z Tobą, Ty go musztrujesz, że "podkładki pod kubek nie położył" (to przykład ) i może jest trochę gapowaty bo podłogi po prysznicu nie wytrze... no ale bez przesadyzmu, od niewytartej podłogi świat się nie zawali przecież

Skoro piszesz, że zarobki masz niezłe to co stoi na przeszkodzie zamieszkać z nim w jego mieszkaniu na jakiś czas? No nie wiem, pół roku i zobaczyć na próbę jak to będzie? A Twoje mieszkanie, na ten czas zamknąć na klucz, klucz oddać rodzicom na przechowanie (udać, że go nie ma - mieszkania znaczy się ) i spróbować? Jak będzie źle - wracasz do siebie. Jak będzie dobrze... to pomyślicie w którym zamieszkacie na stałe i dopiero zacznie się "wojna"

Tak się składa, że on uwielbia moje mieszkanie bardziej niż swoje Jego mieszkanie jest minimalistyczne, klasyczne, raczej nie przywiązuje wagi do wystroju, takie typowa męska kawalerka. Moje jest przesłodzone Kolorowe ściany, bardzo dziewczęcy styl z elementami orientu Czasami, nie chce mu się ode mnie wychodzić i jechać do siebie. Ale kiedy już wychodzi po wspólnie sprzędzonym poprzednim dniu i nocy, to czasami czuję, że nareszcie (nie mam oczywiście niczego złego na myśli) mam spokój i poprawiam po nim wszystko. Co do jego mieszkania - na dłuższą metę czułabym się tam jak nie u siebie, pisałam, że nie wyobrażam sobie opuścić swojego gniazdka Ja naprawdę jestem w kropce, bo wiem, że R. robi się przykro, jak za każdym razem nie daje mu jednoznacznej odpowiedzi. On myślał, że będę skakała z radości na myśl o wspólnym zamieszkaniu, a ja nawet nie potrafię. Czuję, że ten problem stanie się z czasem poważniejszy.

No nie, ale co to ma do rzeczy. Mieszkam sama, zarabiam na siebie, utrzymuję to mieszkanie i jest mi z tym dobrze.

Nie lubię tworzyć takich sugestii typu "nie jesteście dla siebie". Wszystko jest między nami ok, tylko ta kwestia nas różni. Czasami sobie myślę, że idealnie byłoby gdybyśmy mieli mieszkania obok siebie w tym samym bloku, na tym samym piętrze, naprzeciwko siebie.

To może tak...

Widzicie się codziennie?
Masz u niego/On u ciebie jakieś swoje rzeczy?
Wolisz spać sama czy z nim?
Chodzicie przy sobie w "podomowych gaciach" ?
Ile czasu masz to mieszkanie i ile już w nim mieszkasz? Rok, trzy?

Porozmawiaj z nim, powiedz mu o swoich obawach tak jak nam tutaj. Nie możesz go tak trzymać w niepewności, on ma chyba już inne spojrzenie na wasz związek i pewnie jakieś plany na przyszłość. Może się zdarzyć i tak, że nie znajdziecie kompromisu i wasz związek się rozpadnie. Tak czy siak pogadać trzeba.

Mam trochę doświadczenia z królikami i sądzę, że jeśli udało Ci się zamieszkać z królikiem, to w końcu i mężczyznę zaakceptujesz. Mężczyznom zdarza się częściej słuchać niż królikom Może po prostu nie jesteś jeszcze na etapie życia, w którym wspólne zamieszkanie jest atrakcyjniejsze niż solo.

Może wykupi mieszkanie obok i będzie wracał na noc do siebie

A tak serio, lepiej z nim teraz pogadaj o waszym związku i jak widzisz kwestię wspólnego zamieszkania w najbliższym czasie. Śluby, dzieci to inna kwestia... ale o tym też warto pogadać. On dogania 3 z przodu i możliwe (a nawet wielce prawdopodobne ), że to powoli ulega zmianie niż to było mówione 2 lata temu lub 3, na samym początku

edit:

Wiesz na co to zaczyna wyglądać dla mnie? Na przechodzony związek. Tkwicie w jednym punkcie i ani w lewo ani w prawo. Ślubu nie chcecie (mnie tam nic do tego, no ale to już jest krok do przodu ), zamieszkać ze sobą nie chcecie, jak macie lenia to w sumie wystarczy sms - a zmęczyłam/em się pracą, nie chce mi się jechać dzieci... a z tym to kwestia indywidualna

Na moje oko twojemu partnerowi zaczyna to przeszkadzać. On by chciał ruszyć do przodu a tobie jest wygodnie tak jak jest.

I serio, przez 4 lata można się już nacieszyć swoim mieszkaniem i zdążyć je 2 razy wyremontować bo się już coś znudziło.

Po prostu uważam, że taka relacja nie ma racji bytu ze względu na to, że latka lecą, przychodzi chęć założenia rodziny, a na odległość się tego zrobić nie da.
Lepiej już teraz związek zakończyć, bo jeśli się nie chce zamieszkać z ukochaną osobą, bo nam nabrudzi, poprzestawia - to dla mnie to nie jest miłość, a jedynie coś na zasadzie relacji biznesowej: spotykamy się na parę godzin 3 razy w tygodniu i do widzenia, każde do swojego mieszkania.

Mamidełko, jesteś moją boginią

Autorko kochana - polecam również kotka, byle nie był rasowy, bo te są za grzeczne Taki ze schroniska najlepiej, odważny i nie boi się zrobić bałaganu

A co do tematu - kochasz na tyle swojego chłopaka, że jesteś w stanie przymknąć na pewne rzeczy oko? Znaczy - na podkładkę do kubka i te sprawy. Gdzieś tu na forum czytałam, że jak się nie domyka drzwiczek od pralki, to też jest tragedia.
To Ty musisz się zastanowić, czy naprawdę aż tak Ci to przeszkadza, jaki jest Twój facet, czy ewentualnie jest w stanie zmienić pewne nawyki, a do pozostałych Ty jesteś w stanie się przyzwyczaić. Jeśli nie - zostaw go, nie marnuj czasu ani jemu, ani sobie... Może to nie musi być już, Ty pomyśl - czy np. za rok podczas jego coraz dłuższych pobytów u Ciebie nadal będzie to miało znaczenie? Jeśli masz pewność, że te pierdoły Cię przerastają, a chłopak chce z Tobą mieszkać - zostaw go, nie marnuj czasu itd.
Jeśli jednak on jest dla Ciebie ważniejszy niż rozsypany cukier - to dalej wiesz.
Mam wrażenie, że jednak go nie kochasz, tylko po prostu jest Ci fajnie. To nie jest nic złego, ale on powinien to wiedzieć.

Proszę, nie sugerujcie mi, że go nie kocham. Wiele ze sobą przeżyliśmy, kiedy leżał w szpitalu, bo był operowany, czuwałam przy nim prawie codziennie. Kochamy się, razem byliśmy w wielu miejscach, spędzamy czas, konsultujemy się w prawach zawodowych. Czemu wszyscy czepiliście się tej podkładki pod kubek? Nigdzie o tym nie napisałam. Ja po prostu nie chcę na razie dzielić z nikim swojego terenu. Nie czuję się na to gotowa, ale to nie znaczy że go nie kocham, bo nie wyobrażam sobie, żebyśmy się więcej nie spotykali, on zresztą też.

Kiedy temat zamieszkania razem znów się pojawi, postaram się powiedzieć mu o tym co czuję, nie chcę zamiatać problemu pod dywan, ale po prostu nie wiem jak rozwiązać ten problem.

A ja Ci napisałam, że w końcu praktycznie każdy chce iść krok dalej. Nawet, jeśli Wy tego jeszcze teraz nie planujecie, temat wypłynie.

Masz rację. Ja to wiem, ja wiem, że trzeba iść dalej. On po prostu już tego chce, a ja? Nie wiem. Na razie jest mi tak dobrze, ale w przyszłości wiem, że musielibyśmy zamieszkać razem. Może ja po prostu potrzebuję czasu. Na razie nie potrafię zrezygnować z tej swobody jaką mam mieszkając sama.

Dla Ciebie jest czas, dla niego może coś się zmieniło. Moim zdaniem powinnaś z nim przegadać temat zamieszkania razem i powiedzieć mu jak Ty to widzisz - że to będzie za rok, trzy, a może pięć. Nie musisz z tym wyskakiwać jutro ale jak on zacznie coś wspominać to taka otwarta rozmowa wiele wyjaśni.

Na moje oko - Ty się zwyczajnie boisz z nim zamieszkać Sama z nim, na stałe i że on ciągle w tym domu będzie i wieczorami też będzie siedział na kanapie po pracy i że się nie wyśpisz bo on za "gorący" itd No, ale ma to też swoje plusy o których się przekonasz jak z nim zamieszkasz

Sorki, to ja coś tam napomknąłem o tym

A ja wierzę Harvey'owi i przyjęłam za pewnik, sorki

Ale o drzwiczkach od pralki naprawdę gdzieś był taki temat

vs

Albo da za wygraną i odejdzie w poszukiwaniu dziewczyny, która będzie chciała z nim stworzyć wspólny "dom". Sory, taka prawda.

3 lata związku a ty nadal potrzebujesz czasu. Ciekawe ile on jeszcze wytrzyma...

To może być jednym z powodów rozstania. Może nie teraz ale w niedalekiej przyszłości.

Pewne w życiu są podatki i śmierć. Cała reszta to podejmowanie decyzji. Ludzie dorośli podejmują decyzje. Od tych decyzji zależy ich życie. Każda decyzja to ryzyko. Twoją decyzją jest mieszkanie osobno a ryzykiem tej decyzji może być "pass" powiedziany przez twojego partnera.

Jasne!

Tyle tylko, że w tym przypadku obie strony nie chcą tego samego. -

No, otóż to. Autorka chce czegoś innego niż jej chłopak i w tym całe zamieszanie

Swoją drogą, za królikami też nie przepadam. Ale jakbym miała do wyboru "pies czy facet", to chyba bym wolała psa. Nie focha się, jak zrzucam z łóżka.

noooo, tylko wtedy wracamy do tego, co juz bylo walkowane setki razy:

czemu to ona ma sie dostosować do niego?

noooo a czemu on ma się dostosować do niej?

V (tak mnie naszło... czy to od filmu "V jak Vendetta" ? ) jak się ludzie kochają, to chcą być ze sobą. W końcu zamieszkać ze sobą, może jakiś tam ślub (bądź nie - jak kto chce) i najprawdopodobniej dzieci - taki jest schemat i w takim schemacie to działa w większości "par".

Bardzo mało jest "indywiduów", które świadomie "łamią" ten schemat bo... tu mają swoje powody.

Ale moim skromnym zdaniem - jeżeli autorka chce "łamać" schemat to powinna poinformować o tym swojego partnera. Wtedy będzie fair wobec niego. Jeżeli partner to zaakceptuje to wszystko hula, gra i buczy

Skąd nam wiedzieć, czy mu się nie odmieniło i nie chce nadal ślubu, dzieci, wspólnego domu z drzewkiem, żony... a nie, to już było Ludzie nie krowy - tak sama autorka napisała - i zmieniają zdanie

Tak się składa, że ja też mam w domu królika, ja tego mojego uszaka uwielbiam, dlatego on nie mieszka w klatce, ale biega swobodnie po mieszkaniu. Jeśli zdarzy mu się nabrudzić czy coś zbroić (sporadycznie), to nie złoszczę się, ale wpisuję to w ryzyko posiadania w domu królika, tłumaczę sobie, że on przecież nie jest złośliwy, lecz wynika to z jego natury. Mój królik jak na królika, czyli zwierzę o bardzo małym rozumku, jest inteligentny, a dzięki cierpliwości i właściwemu podejściu nauczył się załatwiać do kuwety, nie gryźć kabli, nie niszczyć mebli ani niczego, na co mu nie pozwalam. Ba, jeśli go uprzejmie poproszę, żeby nie właził pod łóżko w sypialni, to zawraca i idzie na swój dywanik (słowo daję! ). Drobne niedogodności, w tym konieczność sprzątania klatki (nocuje w niej) i wymiany zawartości kuwety rekompensuje mi samą swoją obecnością wielokrotnie. Nigdy nie miałam wątpliwości, że wolę mieć w domu swojego małego 'potworka' z jego drobnymi wadami niż miałabym zrezygnować z tego, co dzięki niemu zyskuję. Coś za coś, kwestia priorytetów. 

Poszukaj sobie, proszę, analogii do swojej sytuacji, być może coś Ci się nasunie.

Czy to jest Twój pierwszy poważny związek?

Harvey, ludzie chca byc ze soba na rozne sposoby niekoniecznie musi to zaraz oznaczac bycie ze soba 24h na dobre

czubaszek i karolak mieli osobne sypialnie i zupelnie odmienny tryb życia (jedno nocny, drugie dzienny). nie jadali razem posiłków,a jednak byli ze sobą szczęśliwi.

szymborska i filipowicz spedzili ze soba szczesliwych dwadziescia lat, a nigdy ze soba nie zamieszkali i wcale tego nie planowalii.

dlatego jestem ciekawa jaki powód wspolnego zamieszkania ma chlopak autorki.
bo moze juz mu sie znudzilo samodzielnie pranie swoich majtek i balagan w swoim domu

wiadomo ze nie moga jesnoczesnie ze soba mieszkac i nie mieszkać, wiec ja sie zawsze zastanawiam kto do kogo powinien sie dostosowac i dlaczego.

takie jest życie, ze jesli chce sie zyc wg wlasnego planu i wlasnych zasad, to trzeba czasem podejmowac trudne decyzje.

(V nie jest od vendetty )

Dziękuję, że jesteś na tym forum

Pewnie, że są różne... np jest jeszcze tomasz karolak i viola kołakowska - narobił jej dzieci, potem ją zdradzał, się schodzili i rozstawali, teraz jakiś tam ślub chyba będzie. Ale ktoś kto w tv mówi, że "Facet ma za zadanie rozsiać jak najwięcej nasienia" nie jest dla mnie wyrocznią i guru związkowym No ale jakiśtam związek jest

Autorka napisała (nie chce mi się już odgrzebywać ale sens był mniej więcej taki) "że najlepiej sprawdzimy czy będziemy pasowali do siebie jak ze sobą zamieszkamy" - jak po 3 latach jeszcze tego nie wiedzą to... czarno to widzę

Oboje. Po równi. W związku jest się razem więc każdy powinien dawać też coś od siebie dla tego związku a nie oczekiwać że 2ga osoba poświęci się całkowicie dla tej pierwszej.

Decyzję owszem, ale też powinno się poinformować drugą stronę jakie są te "własne zasady i plan" by się nie zdziwił, że "przecież miało być inaczej"

Fajny film i jakoś tak mi przyszło do głowy

No i super, no i fajnie

Zostałaś "poinformowana" przez niego: Chcę z tobą zamieszkać.
Twoja odpowiedź: poczekajmy, bo mi jest tak dobrze w moim mieszkanku mieszkać samej, bo jest takim "azylem" od 4 lat i wiesz... no nie chce teraz ale może kiedyś.

No, bardzo konkretni

Wiesz jaka byłaby konkretna odpowiedź?

A np. taka: "Kotku, jeżyku, precelku (czy jak tam go zwiesz ) nie zamieszkam z Tobą. Mi ten związek odpowiada na tym etapie w takiej formie w jakiej jest. Jestem szczęśliwa, że widujemy się 4 razy w tygodniu i spędzamy w weekend wspólną noc i to mi wystarcza. Chcę cię, ale mieszkać z tobą razem nie będę."

I to jest dla niego jakaś konkretna odpowiedź i sygnał. Jak mu to będzie pasowało to dalej mieszkajcie tak jak teraz. A jak nie... to już chyba się domyślasz

Miłość, gdzie trzeba się "poświęcać" jest "złą" miłością albo to w ogóle nie jest miłość.

Jak się dba, tak się ma.

Jak trafisz na "odpowiednią" osobę z takim samym podejściem co Twoje... nie będziesz miała takich dylematów

Akurat to jest śmieszne i żenujące. Od kiedy ślub biorą tylko katolicy bo takie są schematy?
Ślub to uregulowanie sytuacji prawnej dwojga ludzi, ślub daje Ci możliwość opieki w razie choroby, podejmowania decyzji, wyboru miejsca pochówku etc.
Wyobraź sobie że któreś z Was ląduje w szpitalu, chce się czegoś dowiedzieć trzeba podjąć jakieś decyzje, a lekarz pyta "a kim pani jest" i może Ci wtedy potraktować jako zupełnie obcą osobę bo z punktu widzenia prawa jesteś OBCA.

Co ma tu katolicyzm do rzeczy? Nie jestem katolikiem ślub wzięłam.

Ja akurat Cię rozumiem, mam podobnie, mimo to żyję z drugą osobą w małym pokoju Jednak rozumiem, każdy ma prawo żyć tak jak chce jeśli nikogo nie krzywdzi. Dzieci nie planuje. Nie ma jednej słusznej wizji życia. To że niektórym się wydaje że ślub i dzieci nią są to inna sprawa...

Ale to co napisałaś o ślubie jest po prostu głupie.