4 rocznica ślubu - kryzys pełna parą! - Netkobiety.pl

marto1978- jakbym czytała o swoim małżeństwie sprzed lat (dziś 13 lat po ślubie) już nieraz tu na forum pisałam o naszych mężach którzypo pewnym czasie w małżeństwie zapominają że żona to nadal kobieta i uwazają że skoro się ożenił to już wystarczy. U mnie taż tak było i z brakiem czulości (bo to takie nie męskie) pomocy w domu przy dziecki (bo pomyślę że jest pantoflarz) Do rzeczy w nawiasach przyznał się dopiero niedawno gdy przechodziliśmy 3 kryzys - najpoważniejszy (wcześniejsze po ok 4 lat potem 7 i teraz)tylko że ja zawsze walczyłam , ale nie dość skutecznie i dziś wiem że im wcześniej sprawy całkiem się poukłada tym lepiej, też rozmowy prowadziłam ale dopiero po 13 latach i ostatnim kryzysie dały one namacalny efekt. Teraz jest tak jak powinno być zawsze. Dlatego drąż temat nie daj się zbywać bo problemy nie znikną tylko się skumulują a ty będziesz czuła się zmęczona i wypalona.
Co do picia, u mnie było co dzień piwko, dwa... Ale kiedyś powiedziałam dość tylko w dni wolne i spytałam się mąża: Nie wstyd ci żeby syn widział codziennie podchmielonego ojca jaki przykład dajesz? poskutkowało.
Myślę, że długa droga przed tobą ale nie poddawaj się - chłop jak dziecko trzeba mu tłumaczyć dużymi literami , prowadzić za rękę i pokazać palcem - bo sam to nie pojmie - i można go "wychować"
Trzymam kciuki.

marta1978- wierzę że jesteś zmęczona i czasem masz ochotę posłać go do diabła. Itu zasadnicze pytanie czy kochasz go? Ja przetrwałam (nie bez strat własnych) ciężkie czasy, kryzysy, łzy itd... dlatego że kochałam i kocham i nie wyobrażam sobie życia bez niego i z jego strony też tak jest choć przez tyle lat się do tego nie przyznawał. Dopiero po ostatnim kryzysie gdy miałam dość i powiedziałam kocham ale nie wiem czy chcę tak żyć? płakał i błagał że bezemnie nic nie ma sensu - czekałam na to tyle lat bo do tej pory był "chardy" a ja ulegałam.
Więc musisz zrobić rachunek czy na tyle kochasz że potrafisz tak żyć czy wiesz że nie dasz radę to wtedy im szybciej ostro postawisz sprawę tym lepiej, niech on się określi co i jak.

Marta1978- najtrudniejsze pytanie świata ale jak to mówi mój mąż napewno miłość i napewno przyzwyczajenie i jeśli te dwa uczucia idą w parze to związek jast udany (choć nie bez wzlotów i upadków) Tak czasem myślę jeżeli ludzie są ze sobą tylko z przyzwyczajenia to nie powinni niczego oczekiwać od drugiej strony, nie czekać na gesty i słowa bo oni już się przyzwyczaili do takiego sposobu bycia życia partnera - i jeśli nadal są razem to widocznie im to odpowiada. Natomiast jeżeli chcemy by było lepiej , ranią nas zachowania partnera chcemy czegoś więcej i inaczej to sądzę że mimo wszystko jest to uczucie może w tej chwili lekko zachwiane, zbuntowane ale jednak.

Tak jak bym czytala o osobie...   jestesmy po slubie 3 i pól roku i kryzys i to jaki.. zdradą  wtle..
Poszłam do Pracy gdy Marcin mial 2 latka a Wojtek niespełny rok...  charowalam jak woł  na nockach w piekarni...
Jedynie co oczekiwałam od niego to ze jak wroce to bedzie pozadek w domu...  Moj maz do okoła gadal ze jestem taka nie dobra i znalazł sobie pocieszenie w postaci sąsiadki.
Byc moze bym z zczasem  wyciszyła tą zdrade... bo rzeczywiscie gdy sie dowiedzialam o tym to obiecal mi poprawe... tylko wciaz miedzy nami jest Ona która wciaz miesza bysmy niebyli razem...
Przeprowadzila sie do mamy bo stwierdzilam ze wyjsc z tej chorej sytuacji..
jestem rozdarta  bo go kocham... ale rozum wciaz podpowiada bym nie wracala tak szybko bo to i tak nic nie da..  Co ztego  ze moj maz obiecal poprawe ale mam dosc tej szmaty widywac codziennie...
Chora sytuacja.

To naprawdę bardzo okrutne zachowanie... nie mogę uwierzyć, że tak robią ludzie, którzy się kochają.

Mnie też byłoby przykro. Nie wiem, co Ci doradzić. Próbowałabym rozmawiać, a jeśli to nie dałoby rezultatu... odeszłabym. Jest tylko jedno życie, i nie warto tracić czasu na coś, co czyni Cię nieszczęśliwą. A może wtedy on zrozumie błąd w swoim postępowaniu?

facet35 - i tu mamy idealny przyklad slepoty niektorych mezczyzn ...............

Marta czytając Twoje posty wnioskuję, że wdarła sie w wasz zwiazek okrutna rutyna i jakiś obusronny pesymizm życiowy. Nie obwiniajcie się nawzajem z mężem. To nic nie da. Trudno dziś prosperować w Naszym społeczeństwie, wiele udziela się każdemu z nas, wielu z nas ma dość wszystkiego. Brakuje w Waszym związku jakiegoś Światełka Porozmawiaj z mężem, nie wiń za nic. Pomyślcie o wspolnych celach ( ale nie tych, że trzeba opłacić rachunki, ugotoać obiad, czy odfajkowac rocznice ślubu). Musicie mieć jakiś wspólny cel w życiu, jakieś marzenia do których się wspólnie dąży. Niestety kochana dużą role usisz Ty tu odegrać, z facetem trzeba dużo rozmawiać, uwierz nawet jak wydaje Ci sie ze nie słucha- zawsze coś zostaje mu w głowie. Poza tym to my silniejsze jesteśmy. Zachęc męża do wspolnych spacerów, weź Ty za rękę, zalotnie się uśmiechnij Faceci są "trudni" (wybaczcie mężczyźni), trzeba z nimi po prostu pracować No i ustalcie jakieś obowiążki w domu, powiedz mu: kochanie, dziś potrzebuje Twojej pomocy, pozmywasz? Albo weź go za rekę i powiedz: "choć dziś wspólnie zrobimy kolacje" u mnie to skutkuje

kurcze ludziska i nie piszcie ze warto odejsć!! jesli tak to co bedzie za kilka lat? rozwodów przecież nie brakuje, każde nieporozumienie ma być wyznacznikiem rozpadu związku? bez sensu..

facet35, nie powiedziałam nic o rozwodzie. Mam na myśli standardową metodę push&pull. Trochę odepchnąć partnera, wziąć go na dystans, by sam do nas wrócił. Może to drastyczne, ale może przynieść dobre efekty!

Poza tym jego zachowanie było żałosne. Tak się nie robi, kiedy mówimy o miłości.

rozmowa rozmowa rozmowa w kazdym przypadku bym przepisala... a gdy rozmowa nie daje zadnych rezultatow to tylko i jedynie dzialanie, np na licz jego piwa, codziennie zapisuj, pod koniec miesiaca pokaz ile wypil w sumie, moze wtedy dojzy problem, gdy mowicie ze cos tam wam nie pasuje to nie robcie tego za niego, mysle ze facet potrzebuej gestow.

ja jestem taka madra a sama mam podobny problem choc zupelnie inny...
wlasnie przybralam obcje ze mam go gdzies i poradze sobie, a co on nie zrobi to zrobia inni i to bardzo chetnie:P
wiem ze elekty beda, na poczatku pretensje al egrunt to nie dac sie zaszczuc i poddac sie wyzutom, ja chcem zyc a mam dosc dojenia ze mnie!!

ja to sie skutecznie wypalam kazdego dnia...13lat walki, szok
kocham meza ale mam wrazenie ze ta walka poniza i niszczy mnie...
zajzyjcie na moj temat, ja juz nie mam pomyslow co robic

jestem w identycznej sytulacji, nie umiem dotrzec do niego, strasze groze a i tak nic...przed slubem wiele razy sie pakowalam i co...wracalam raczej z wlasnej woli bo rodzice mnie nie chcieli.
a teraz..wie ze do rodzicow nei pujde, wie ze nie mam gdzie pojsc, od ponad roku nie wyszlam z domu bez dzieci czy bez niego... on tylko i jedynie bierze z tego malzenstwo wszystko ale to wszytsko, nie umiem tlumaczyc wyrazniej ze mi zle, nie umiem mocniej juz plakac, nie umiem bardziej sie juz starac...
nie wiem co robic