Tęsknię za przyjaźnią, zaczynam od Was - Netkobiety.pl

Witaj! :-)
Super, że masz wspaniałego męża, wydaję mi się, że jest Twoim przyjacielem, więc nie jesteś aż taka sama. Jednak rozumiem, że chciałabyś też mieć takie osoby płci kobiecej. Największym problemem u Ciebie jest chyba mała wiara w siebie. Nie wierzysz, że na początku znajomości ktoś mógłby Cię polubić, że jesteś wartościową osobą. Dlaczego nie masz dodatkowych aktywności? Czy nic nie lubisz robić? Zastanów się co sprawia Ci radość i rób to, wtedy będziesz otaczać się ludźmi podobnymi do Ciebie. Jeżeli kogoś poznasz to nie bój się sama czegoś zaproponować. Możesz wtedy wiele zyskać. Odwagi! Wszystko co dobre jest dopiero przed Tobą. :-)

Dobrym pomysłem będzie mały powrót do Twojego dzieciństwa. Przypomnij sobie co wtedy lubiłaś robić, w czym chciałaś się rozwijać. Możesz podzielić się tym tutaj ze mną. Podejście Twoich rodziców do Twoich zainteresowań mogło spowodować, że uwierzyłaś w to, że nie warto nic robić, bo i tak nic z tego nie wyjdzie i nikogo to nie obchodzi. Rodzice powinni wspierać dziecko w jego marzeniach, pasjach. Niestety nie każdy rodzic jest tego świadomy. Jednak pomimo tego możesz odnaleźć to, co sprawia Ci radość, może będziesz musiała poświęcić na to trochę więcej trudu niż inni, ale jest to jak najbardziej możliwe. Uczucie, kiedy robimy coś, co kochamy robić jest wspaniałe. Nie bądź na siebie zła, bo to nie jest Twoja wina. Weź się w garść i poszukuj swojego miejsca na świecie. Zasługujesz na to! :-)

Zakłopotana dziękuję Ci za te miłe słowa

Hmm nie wiem czy to będzie pomocne, dziecko jak to dziecko, wiele je interesuje. Ja chodziłam na zajęcia tańca, później trochę trenowałam siatkówkę. Sama z siebie pamiętam, że lubiłam szkicować, rysować, kiedyś miałam jakąś krótką fazę na wyszywanie obrazków - nic szczególnego.
Dziś sama nie wiem, tak na szybko myśląc to lubię gotować, lubię coś od siebie dodawać, tworzyć, ulepszać przepisy ale jak dla mnie w całym tym procesie najważniejsi są odbiorcy, lubię szykować coś dla innych, lubię, jak już wspomniałam gościć ludzi.
Mówią też (np. mój mąż), że nieźle wychodzi mi jakieś projektowanie. W związku z naszą pracą (wykonujemy ten sam zawód i mamy firmę) projektowałam całą szatę graficzną naszej firmy (logo, wizytówki, stronę, i tego typu rzeczy), w związku z jej działalnością i usługami dla innych, zdarzyło mi się wymyślić kilka projektów graficznych (ale to jako dodatek i coś pobocznego do naszych usług).

Mirirale - również znam uczucie, gdy ciągle jedna strona się stara. To mega przykre.. Jak pisałam w pierwszym poście ja długo walczyłam o swoje ostatnie znajomości, chowałam też honor do kieszeni, każdą odmowę przepłakałam ale próbowałam i próbowałam, w końcu trzeba było powiedzieć dość (mój ślub zweryfikował to wszystko:() Teraz tęsknię jeszcze za tymi ludźmi ale ja od zawsze byłam chyba zbyt wrażliwa, zbyt empatyczna, zbyt naiwna i zbyt dla kogoś, niestety twardej pupy nie miałam a wiele osób chętnie i podle to wykorzystywało.

Tak, masz rację. Lubię widzieć efekty mojej pracy, tak autentycznie, namacalnie. Nie wiem tylko jak mam to przełożyć na swoje życie i aktywność. Boję się, że wymyślę coś, co nie do końca będzie "tym czymś" a znając siebie po tym odechce mi się czegokolwiek. Już kilka razy tak robiłam, łapałam wiatr w żagle, później coś nie wychodziło i miałam wrażenie, że nie tyle co wracam do punktu wyjścia a jeszcze się cofam. Mam 28 lat, nie chcę zachowywać się jakbym miała 18 lat i dawała sobie przyzwolenie na niekończące się próby i porażki albo porzucanie czegoś i poszukiwanie nowych wrażeń, bo przecież powinnam być odpowiedzialna. Zazdroszczę tak bardzo wszystkim tym którzy w moim wieku rozwijają się i umacniają już swoje pozycje np w pracy a ja mam poczucie właśnie jakbym się chciała bawić w nastolatkę.

Kurde nie wiem co się ze mną dzieję ale czuję, że przechodzę jakieś załamanie. Ciągle chodzę zła na siebie, płaczę i czuję taką cholerną bezradność i beznadziejność, że aż czasem wzbudza to we mnie agresję na samą siebie

Po prostu w czasach  szkolnych i studenckich poznaje się najwięcej ludzi, potem już mniej, zwłaszcza jeśli charakter pracy jest taki, a nie inny. Ty się do tego przeprowadziłaś jako dorosła już osoba do nowego miejsca, nie miałaś tam jak kogoś poznać i tak wyszło. W dorosłym życiu trudniej się zawiera znajomości, bo wszyscy za czymś gonią.

Goździk'owa, czy wczoraj coś złego się wydarzyło? Każde życie ma sens, ale często ten sens człowiek musi sam nadać swojemu życiu. Trzeba mieć jakiś cel, coś do czego się dąży, wtedy jest o wiele łatwiej. Warto się starać przede wszystkim dla samego siebie, żeby odczuwać satysfakcję, radość, szczęście. W tym wszystkim to Ty masz być najważniejsza! I tylko Ty możesz odmienić swoje życie. Walcz! Pokaż, że potrafisz. Zasługujesz na wszystko, co najlepsze, jednak musisz tego chcieć i wykonać pierwszy krok do zmian. Wierzę w Ciebie!

Ja swoją przyjaciółkę od serca poznałam przez internet... może to da Ci jakąś nadzieję!

Dziewczyny dziękuję Wam za odpowiedzi i przepraszam za moje milczenie.
Nie umiem cytować kilku z Was naraz więc odpiszę ciągiem.

Co się stało? - nie wiem. Miałam jakieś załamanie, przeleżałam cały dzień w łóżku. Nie otwierałam rolet, nawet nie chciało mi się umyć. Leżałam, płakałam i było mi po prostu źle. Strasznie mi źle z tym, że nikogo nie ma, że nikt nie odezwie się do mnie, nie zapyta co u mnie, co z moim zdrowiem itd. Pisałam już, że miałam wypadek, to było na początku kwietnia i już długo przed nim z nikim nie rozmawiałam więc nawet nie wiedzą, że coś się stało, dlatego tak pomyślałam, że gdyby coś naprawdę złego się stało to nikt by się nie przejął...

chwilę przed tym poniedziałkiem dowiedziałam się, że jeszcze dłużej będę musiała zostać w domu, dwa dni temu miałam wizytę kontrolną u lekarza, okazało się, że wszystko jeszcze się przeciąga i będę siedzieć w domu nadal. Nawet już nie chcę się przywiązywać i liczyć na te daty, o których mówi lekarz, bo ciągle się zmieniają na moją niekorzyść. Dobija mnie to siedzenie samej, ta moja niezdarność i to, że nawet przy kąpieli musi pomagać mi mąż. Dziś popłakałam się w łóżku zaraz po tym jak się obudziłam, już nie radzę sobie z tymi emocjami

elzbieta47 to przykre co mówisz, nie chcę by tak było. Wiem, że teraz świat jest inny ale czy mam przyjąć, że tak jest i już nikogo nie poznam, z nikim nie poplotkuje, nie usiądę z lampką wina, a buty do nowej sukienki już zawsze będzie podpowiadał mi mąż?

patison77 jak ją poznałaś?

Cholercia. jak z Tobą można porozmawiać?

Goździk'owa, a czym spowodowane są Twoje przerwy w pisaniu tutaj na forum? Rozumiem, że jest Ci źle, że na tym etapie co jesteś teraz masz mało bliskich osób obok siebie, ale Ty też musisz zrozumieć, że to nie zmieni się samo i nagle, to Ty musisz najpierw poznać samą siebie, nauczyć się być sama i czerpać z tego radość. Dopiero później można stworzyć bliskie relacje z innymi. Skąd wiesz, może ten wypadek to właśnie czas dla Ciebie, byś to wszystko zrobiła, powinnaś wykorzystać te momenty najlepiej jak się da, a nie załamywać się, że nikogo nie masz, bo masz wiele, kochającego męża, to przecież jest dużo!
Możesz w swoim życiu poznać jeszcze wiele ciekawych osób, możesz robić jeszcze wiele pięknych rzeczy, możesz być szczęśliwa, jednak to wszystko zależy od Ciebie. Najpierw musisz nauczyć się być szczęśliwa z samą sobą, a potem wszystko zacznie się układać. Tylko się nie poddawaj, walcz o siebie!

To właśnie źle robisz, bo wtedy kiedy nie czujesz się dobrze, powinnaś przede wszystkim tutaj pisać, żeby wszystkie negatywne emocje z siebie wyrzucić. Coś zmienić w swoim życiu powinnaś dla samej siebie, nie dla znajomych, nie dla rodziny, nie dla męża. Dobija Cię to, że jesteś teraz skazana na samą siebie, ze swoimi myślami, uczuciami. Ale właśnie to jest dobre, ten czas jest Ci potrzebny. Masz teraz szansę naprawdę siebie poznać, skorzystaj z tego. Twój wpis wcale nie jest chaotyczny, nie masz za co przepraszać. Nie bój się pisać o trudnych sprawach, bo jesteśmy tutaj po to, żeby pomóc Ci najlepiej jak potrafimy. Każdy człowiek przechodzi przez trudne sytuacje w swoim życiu, ale ważne jest to, aby się z tego podnieść. Każdy może mieć wspaniałe życie, wszystko jest w Twoich rękach kochana! :-)

Może spróbuj się zapisać na jakieś zajęcia np. na jogę, aerobik, jakiś kurs np. językowy, warsztaty? Może to niezbyt zaskakująca rada, ale w takich miejscach naprawdę można poznać fajne, aktywne osoby A nawet jeśli nie znajdziesz tam znajomych na stałe, to może poczujesz się lepiej, bo jakieś zajęcie stanie się Twoim hobby?

Znam to doskonale, w dodatku nie raz na podziękowanie dostawałam jeszcze jakieś pretensje lub obgadywano mnie za plecami za 'formę' pomocy, ehh... Świeży przykład, moja znajoma planuje ślub, niedawno zadzwoniła po bardzo długiej przerwie podpytać o sprawy związane z organizacją, na zakończenie powiedziała mi, że teraz ja mam zadzwonić do niej. Po jakimś czasie pisze znów do mnie, niby żartem, niby serio, że miałam się odezwać i pytać (o ślub) a ja nic. Raz, że upłynęło niewiele czasu od naszej rozmowy, dwa - przed moim ślubem ani raz nie zapytała o nic a wydawało mi się, że miałyśmy lepszy kontakt niż teraz. Żeby było śmieszniej myślałam o niej jako mojej świadkowej a ona i tak odmówiła przyjścia bo tam coś jej facetowi nie pasowało...

* co do reszty Waszych rad to macie rację, gdzieś wyjdę, coś zrobię. Muszę poczekać tylko jeszcze chwilę aż dojdę do siebie, no i niestety zapewne nie będą to żadne zajęcia fizyczne (mimo, że patrzę na siebie i wiem, że tego potrzebuje)

Przeczytalam z duzym zainteresowaniem ten watek.  Gozdzikowa  ja tez czuje sie ostatnio cholernie samotna.  Jakos tak ludzie zajmuja sie swoim zyciem, pedza gdzies, duzo pracuja i malo Maja czasu dla innych.  A mi tez bardzo brakuje bratniej duszy.  Chetnie nawiazalabym z Toba kontakt.   
Co do mojej osoby to kiedys mialam duzo przyjaciol i znajomych ale po wyjezdzie z Polski pourywalo sie to .  Stalo sie bardzo sporadyczne.  Tutaj znowuz poznaje Jakis ludzi ale czesto ludzie Ci wyjezdzaja albo sa to kontakty takie powierzchowne.  Brakuje mi kogos takiego od serca do pogadania o wszytkim i niczym.  Juz prze miesiac sie nie odzywasz.  Jak tam sie czujesz po wypadku?  Doszlas do siebie?   Odezwij sie i opowiedz co teraz sie u Ciebie dzieje?   Pozdrawiam Cie serdecznie i wszytskich innych ludzi, ktorzy czuja sie samotni...