Kochamy za bardzo Grupa wsparcia II - Netkobiety.pl

dzięki, ja to wszystko wiem, problem z tym ma mąż, teściowie oraz moja mama, mąż mi powiedział, że skoro wszyscy według mnie robią źle, to może nie oni mają problem, tylko ja jestem psychiczna....
...mąż nie widzi problemu, bo sam został tak wychowany, jego rodzice też nie, to są ludzie, którzy nie wiedzą co to odpowiedzialność, że aby czegoś nauczyć dziecka trzeba poświęcic na to czas, ale łatwiej i szybciej jest to zrobić za niego, szacunku nidgy nie byo w tej rodzinie, tam nikt nie ponosi konsekwencji, życie z dnia na dzień, a moja mama wg mnie jest po prostu nadopiekuńcza...i ciężko jej coś wytłumaczyć, bo wie swoje...

Hej dziewczyny!
Chciałabym się Was poradzić w dosyć dla mnie kłopotliwej sprawie. Tym razem nie chodzi o żadnego faceta, tylko o moją siostrę. Otóż sytuacja dotyczy samochodu i przedstawia się następująco.
Dostałam samochód od rodziców. Obecnie studiuję i dojeżdżam na uczelnię mpk'a bo parkowanie w centrum jest nieopłacalne, więc żeby samochód bezczynnie nie stał to postanowiłam go sprzedać. Miało to miejsce gdzieś na początku lutego.
Wtedy mój szwagier poprosił mnie żebym nie spieszyła się ze sprzedażą auta, że on je ode mnie odkupi ale żebym mu dała czas do kwietnia to zapłaci mi pierwszą ratę.
Mamy połowę maja a szwagier milczy i konto puste.
Z racji tego, że ja samochodu obecnie w ogóle nie używam, to przez cały ten czas (od lutego do maja) korzystała z niego moja siostra. Muszę przyznać, że samochód jest jej bardzo potrzebny- ma małe dziecko, więc wygodnie jej podjechać do sklepu, zawieźć zakupy itd.
Tylko tak... Samochód jest mój a ona z niego korzysta jak z własnego. Umawialiśmy się na ratę w kwietniu i cisza, a wiadomo kasa zawsze się przyda.
I teraz jestem trochę w kropce, bo z jednej strony wiem, że są nie w porządku w stosunku do mnie a z drugiej wiem, że ona naprawdę potrzebuje tego samochodu. Tylko z drugiej strony- dlaczego ja, młodsza siostra, mam robić za Samarytankę i sprezentować (bo w sumie do tego się sprowadza) samochód mojej siostrze, która de facto ma już własną rodzinę, męża i mogliby sami zadbać o taką sprawę jak własny samochód a nie korzystać ciągle z mojego, przy okazji zachowując się tak jakby ten samochód był już ich własnością...
Myślicie, że powinnam ich zapytać czy decydują się na kupno auta? Wtedy walczyłabym o siebie, ale trochę mam wyrzuty, że zabieram jej samochód kiedy jest jej naprawdę potrzebny.

(Wyrzuty sumienia, że dba się o własny interes? Kurczę, jak ja zazdroszczę ludziom, którzy nie mają takich problemów tylko dbają o siebie i robią swoje. Jeszcze długa droga przede mną...)

Witam!
Chciałabym sie pożalić.Nie mam teraz do kogo Drugi już raz w życiu wybrałam sobie dupka za faceta.Z jednej strony kochany,z drugiej  zimny jak głaz.Wczoraj z nim zerwałam.Miałam juz dość.Bylismy razem okolo roku i nigdy nie uslyszalam od niego wyznania milosnego.Na swieta wielkanocne rozstalismy sie,ale po 2 tygodniach wrocilismy do siebie.Myslalam,ze juz bedzie dobrze i wszystko sie ulozy,ale niestety nie
Jakies 2 tygodnie temu zaczelismy sie klocic o rozne sprawy.On pojechal do Polski (bo mieszkamy w Holandii) i nie widzielismy sie dlugo.Niestety nic to nie dalo.Czuje sie jak gówno.Jemu to bylo obojetne, bo "sie nie roczula".Nie wiem jak moglam sie zakochac w kims takim.

Mam coś dla Was!

http://zenforest.wordpress.com/2007/11/20/kogo-wybierasz-na-partnera-w-zwiazku-lek-przed-autentyczna-bliskoscia/

Obowiązkowa lektura. Indyjko-przeczytaj, może Ci się rozjaśni kilka spraw.

A co do artykułu.Ciekawy. Napewno warto przeczytac.

Hmm,kupa poniewaz mam 27 lat.Mieszkam za granica.Pracuje fizycznie.Praca jakos mnie nie uszczesliwia.Wyplata żałosna.Język nie chce wchodzic do glowy.Do Polski nie mam po co wracac,poniewaz nie mam domu rodzinnego.Mieszkam ze znajomymiktirzy maja 2 malych dzieci.Perspektywy na samodzielne mieszkanie marne.
Juz raz sie rozstalismy.Wczesniej nie bylo mowy o mieszkaniu razem-bo on nei byl gotowy.Po powrocie juz byl.Uwierzylam,ze dzieki temu,ze bedziemy razem wszystko sie ułozy.Wkoncu samodzielne mieszkanie.Moze zmiana pracy...Ech...Nie udalo sie.
Widzisz nie chodzi o niego.Chodzi o mnie.Nie mam zadnej szkoly i zadnej juz raczej nie zrobie.Talentu tez nie.
Moze wszyscy uznacie,ze narzekam.Mozliwe.Ale mam na co.Jedynie zdrowie dopisuje.

Chce.Bardzo.

Masz dopiero 27 lat, jeszcze wszystko przed Toba. Na nic nigdy w zyciu nie jest za pozno.
Rob teraz wszystko tak, zebys nie uznawala przyszlych lat za stracone. Jestesm z Toba.

Hmm,robie!
Jest lepiej.Dostałam oferte mieszkania z gminy.Jak wszystko pojdziedzie dobrze,to zamieszkam sama!:) Wkoncu bede mogla miec psa.I bede miec pełen luz.
Poza tym zaczełam kurs językowy,wiec jak się podszkolę to bede mogla poszukac nowej pracy.Powoli sie wszystko ułozy.Dziękuje za wsparcie.

Od ostatniego wpisu wiele sie zmienilo.
Nie miałam mieszkac sama tylko z NIM.Wkoncu zaczelo byc tak jak powinno byc od pocztatku.Po 5 tygodniach powrót.Wspolne urzadzanie mieszkania.Potem wakacje.Ale cos mi nie grało.Po raz 1 zajrzałam mu na konto na portalu społecznosciowym.Pisal z jakas.ALe nie bylismy razem wtedy.Dałam sie przekonac.Po powrocie z wakacji i tak sprawdziłam reszte.Zdradzal.Od samego poczatku.
Nie płacze,nie rozpaczam.Tylko nie moge zrozumiec jak mozna takim byc.Jak?!
Wiedział,ze porzedni mnie zranił.Bardzo.Miałam depresje.Ech...Skad sie tacy biorą?

A z tą dziewczyną?Ona wiedziała o mnie.
Ja wiem,ze na swiecie są dobrzy i źli ludzie.Ale nie przypuszczałam,ze az tak.Ze jest ich tak wiele.Ze kobiety będą niewzruszone na krzywde innych kobiet.Poza tym tak głupie,ze bedą myslec,ze zdobeda faceta dajac mu dupy....

Pisałam o tym jak mi się życie pochrzaniło,a komentarz hmm był o błędach ortograficznych.Dzięki.

AdaBea,
Myślę,że terapia to dobry pomysł.Nawet jeśli nie pomoże,to napewno nie zaszkodzi.

Raczej nie

Podziękowałaś za współpracr rozumiem

Witam
Kocham za bardzo. Kocham toksycznie.
Poniżam siebie.
Straszna jestem.
Ciągle płacze ze mnie zostawił.
Wysyłam maile, smsy dzwonie.
Jestem toksyczna.

Realna ja wie jak bez niego żyć.
Odtrącona nie umie się podnieść

Witam,

Dzisiaj uświadomiłam sobie że jestem od niego uzależniona, w życiu bym nie pomyślała że moje związki opierały się na takich relacjach ale obecny doprowadził mnie do takiego stanu że mam wrażenie że stanę się jakąś wariatką, mam depresję, stany lękowe, nie umiem sobie z tym radzić, zapisałam się na terapię, ale potrzebuję wsparcia od kobiet które to rozumieją, nie chce zniszczyć sobie życia i wiem że muszę walczyć ale są chwile ze nie wierzę już w nic. Proszę pomóżcie, chce wiedzieć że nie jestem sama że nie tylko ja jedyna tak mam i że da się jeszcze normalnie żyć...

Kochane jak ja was rozumie.Człowiek sie poswieca całym soba dla innych i co ma w zamian-nic wielkie nic.:(

ohh dziewczynki? jak tak czytam wasze posty- bo aktywna specjalnie nie jestem- to czuje sie wsrod swoich (moze glupio to sformulowalam, ale tak jest

przez ostatnie dwa miesiace tak walczylam z moim uzaleznieniem? czytalam, pracowalam nad soba?.jeszcze dzisiaj do popoludnia czulam sie taka silna i pewna siebie.
wieczorem przez przypadek widzialam zdjecia Nowej mojego bylego ?. przyznam, chodz mi wstyd, ale ogladalam jego Facebooka?. Ma nowa? jest modelka?

myslalam ze stalam sie silniejsza, ze wiele rzeczy zrozumialam dzieki pracy nad soba?. a tu...caly wieczor przeryczalam, bo placzem nie mozna tego nazwac?. glowa mi peka z bolu?. wspomnienia rozrywaja mi wszystko w srodku?. mysle o kazdym spotkaniu od poczatku naszej znajomosci...
czuje sie jak mala bezradna dziewczynka? znowu wrocily do mnie mysli, ze to przeciez ja chcialam byc dla niego najwazniejsza i dlaczego jakas inna kobieta mi go odebrala? itp?.

Witam Was kobiety!!!
Tak się cieszę, że istnieje takie forum, liczę zaś, że będzie nas tu dużo i będziemy wzajemnie się wspierać!
Wszystkie WAsze historie są identyczne jak moja jedna!! MOJA KRÓTKA (BARDZO KRÓTKA HISTORIA):Też kłamał, a w dodatku co najgorsze- znęca się nade mną psychicznie co niesie za sobą fatalne skutki jeżeli chodzi o moją psychikę, zdradzał, wielokrotnie potrafil podniesc reke (co zdarzalo mu sie ostatnio czesto) POMIMO ZE JESTEM W CIAZY !!!!!! No wlasnie - jestem w ciazy z takim psychicznie chorym czlowiekiem, myslalam, a nawet bylam pewna, ze CIAZA go zmieni - g*** prawda!! DZIEWCZYNY , NIE ŁUDŹCIE SIĘ!!!!!!!!!!!! Ciąża go jeszcze bardziej upewni, że jesteście JEGO!!! Tak jak jest aktualnie u mnie, odkąd dowiedział się, że jestem w ciąży ma mnie totalnie za śmiecia! Zero wsparcia, miłości, czegokolwiek. Zamieszkałam z nim, miałam nadzieje, że jakoś to się ułoży, niestety - po 2 miesiącach nie dałam rady, definitywnie się wyprowadziłam, była męczarnia!! Ciągłe wyzwiska, obelgi, znęcanie się nad moją psychiką!!! A co gorsza - w momentach gdy tracił kontrolę - SZARPANIE MNĄ, POPYCHANIE!! Teraz mieszkam z rodzicami i siostrą, od których wsparcia niestety nie mam, mają do mnie (szczegolnie mama) okropny zal ze zaszlam w ciaze co okazuja mi na kazdym kroku, są chamscy, uszczypliwi, niemili. A ja..... siedzę całymi dniami w domu zamknięta w pokoju i nie mam siły nigdzie wyjść, najgorsze, że nawet nie mam z kim porozmawiać.. teraz kiedy w tym ,,błogim stanie" potrzebuję spokoju, wsparcia - NIE MAM NIC. Od początku ciąży (jestem w 8miesiącu) miałam takie nerwy, że szczerze boję się żeby niunia była na pewno zdrowa!!!!! WIEDZIALAM OD DAWNA JAKI JEST I CO ROBI - ODCHODZILAM TRILION RAZY, ZA KAZDYM RAZEM WRACALAM, NIE DAWALAM RADY!!! Dziewczyny, które nie są uwiązane DZIECKIEM z toksycznym palantem - uciekajcie gdzie pieprz rośnie, wiem jak jest ciężko, ale lepiej wcześniej niżeli później ma Cię jeszcze gorzej traktować bo będzie Was pewny!! Ja pomimo to wszystko i tak jeszcze minimalną nadzieje mam, jest o 40% nadziei że się zmieni bo tak naprawdę wiem, że to nie nastąpi. Ja teraz siedzę całymi dniami w domu, a on.... podejrzewam, że z kimś się spotyka, kogoś ma. Ale jedno jest pewne - jak ja do niego się nie odzywam ON MA MNIE I DZIECKO GDZIEŚ, nie interesuje się kompletnie!!! A jak już piszemy, czy nawet dojdzie do spotkania - wini mnie o wszystko i nie da się pod żadnym względem z nim dogadać!!! TERAZ TEZ CIEZKO MI DO NIEGO NIE PISAC, NIE ODZYWAC SIE... BYC ZE SOBĄ 4 LATA, MIEC W DRODZE DZIECKO I OLAC KOBIETE?? JAK TAK MOZNA??!!
Dziewczyny, piszcie, odzywajcie się!!!! Czekam z niecierpliwością - może tutaj komuś się w końcu wygadam... tak bardzo mi to potrzebne.

U mnie identycznie - staram się czymkolwiek zająć żeby tylko nie myśleć o NIM. Doslownie-czymkolwiek, ale niestety jest tak cholernie ciężko... a najciężej jest NIE PISAĆ DO NIEGO! Na terapię też chodziłam przed ciążą, niestety musiałam zrezygnować... a ona zawsze coś dawała, wygadałam się chociaż. Książek też czytałam dużo... ale to wszystko NA NIC!!!! LUCY - to u Ciebie koniec toksycznego związku?? Ty zakończyłaś czy on? Dasz radę, ciesz się, że dziecka Ci nie zrobił i nie uciekł jak MÓJ Wiem, że łatwo powiedzieć, ale tak jest lepiej... ja gdybym to wiedziała co teraz wiem... eh.
Jak na razie zaczynam dzień... i zapewne jak każdy inny - najwięcej czasu będę spała, leżała, może na jakiś spacer wyjdę. Ale nawet chodząc po mieście mam nadzieje, że go spotkam!!! Już z samego rana zaczepił mnie smsem niby przez pomyłkę, który miał iść niby do siostry On czeka aż znowu zacznę Go prosić (pisać) jak zawsze to robiłam...a on z satysfakcją mnie oleje. ehhh..

No właśnie-jak wyjść z tego bagna? Nikt tego wokoło nie rozumie jak bardzo jest to ciezkie. W ciągu dnia zaczepial mnie sms o witaminy których już miesiąc nie biorę bo nie mam pieniędzy ile kosztują,jakie i kiedy może mi je dać. Odpisałam jakie ale że nie wiem z jaki sposób, więc co? Oczywiście olal to totalnie. Najbardziej ciezko mi z tym że nie mam w nikim wsparcia. Mieszkam z rodzicami i siostra, którzy traktują mnie tak jakiegoś śmiecia, szczególnie siostra, mama która przed ciążą była jak przyjaciółka (z czego to zawsze ja bardziej ja wspierałam) teraz olewa mnie po całej linii, obraża razem z siostra i ojcem, najbardziej dokucza mi siostra i ojciec którzy notorycznie mnie poniżają. Jest mi tak ciezko, że gdyby nie świadomość że mam w sobie dziecko - zrobiłabym sobie coś :-( sama ze wszystkim. Dlatego cały czas myślę o tym by napisać do niego i wrócić tam, ale znowu tam będzie to samo. Nie wiem co dalej robić, w dodatku po porodzie gdzieś będę musiała się wynieść bo mieszkanie rodzinne jest za małe żeby jeszcze mieszkać tu z dzieckiem. A gdzie pójdę - nie mam pojęcia, nie mam gdzie.

Drogie kobitki Ten post napisałam już przy wątku dotyczącym grupy wsparcia w Katowicach, ale chciałam tak też na szerszym forum.
   Witam serdecznie. Jestem świeżo po rejestracji, więc nie do końca wiem jak to wszystko działa (to mój pierwszy w życiu wpis na forum, a mam 29 lat, nigdy nie miałam odwagi nawet przez neta cokolwiek pisac, bo czułam zawsze, że jestem beznadziejna i nikt nawet nie zareaguje na to co piszę, choc teraz też tak może byc, to po 3 latach psychoterapii pewnie mnie to, aż tak nie dotknie;) Zapewne powtórzę post na temat uzależnienia od mężczyzny, ale szukam wsparcia wśród kobiet podobnych do mnie, bo momentami mam wrażenie, że jeszcze trochę i oszaleję. Tak bardzo uzależniłam swoje życie, szczęście i samopoczucie od męża, że trudno mi się teraz z tego wyplątac, pomimo - jak już wspomniałam uczęszczania na psychoterapię grupową.
Po ślubie jesteśmy już 10 lat (wszystko bardzo szybko i niedojrzale), bo biorąc ślub miałam 19 lat i byłam już w ciąży. Kiedy mój ówczesny mąż powiedział wtedy, że bardzo mnie kocha i chciałby miec ze mną dziecko jak najszybciej to ja byłam w siódmym niebie. ON MNIE KOCHA! WŁAŚNIE MNIE - myślałam sobie. I tak się potoczyło: ciąża, ślub, wspólne mieszkanie w domku moich rodziców, gdzie urządziliśmy sobie osobne 47-siedmio metrowe gniazdko. Ja wychowywałam synka, mój mąż pracował na zmiany, a moje życie polegało na czekaniu na niego, aż wróci z pracy i dopiero wtedy czułam, że żyję. Chciałam miec go tylko i wyłącznie dla siebie, żebym była dla niego najważniejsza i tego samego oczekiwałam od niego, ale on jako typ mało wylewny i unikający bliskości coraz więcej znajdował powodów do wyjścia z domu, głownie po to, aby dorobic po pracy pomagając tu i ówdzie. Chciałam żeby on tak samo poświęcił swoje życie dla mnie, ale niby czemu miał to robic? Wbrew moim nieświadomym jeszcze wtedy oczekiwaniom oczywiście nie robił tego, a coraz bardziej czuł się przeze mnie omotany, był wybuchowy, krzyczał na mnie, nie miał cierpliwości do naszego synka i często pił. Wtedy to on przed bliskością się nie bronił i mówił jak to mnie kocha, i że jestem jego gwiazdką na niebie, no chyba, że upoił się wręcz alkoholem i nie panując nad sobą używał wobec mnie okrutnych wulgaryzmów i wyrzygiwał wszystko co miał do mojej osoby(zdarzało się to baaardzo rzadko, ale się zdarzało), a na co dzień milczał, zawsze mu wszystko pasowało jeśli chodzi o moją osobę - tak mówił gdy był trzeźwy, ale czepiał się o byle pierdołę i zawsze miał pretekst żeby się na mnie powydzierac. Więc ja myśląc, że winna wszystkiemu jestem ja - starałam się jeszcze bardziej i coraz mniej miałam swojego życia. Wszystko robiliśmy pod niego. Aż mając 25 lat popadłam w depresję i tak zaczęła się moja przygoda z psychiatrami, psychoterapią i takie tam. Dodam iż przez te wszystkie lata nie pracowałam - cholernie bałam się iśc do pracy, no i...tu jest problem, bo mąż wyjechał do pracy za granicę dwa tygodnie temu, a ja zostałam z synem w domu, ponieważ został mi ostatni rok studiów, a to jest jedyna rzecz, którą chcę zrobic dla siebie samej. Najbliższą perspektywą wspólnego zamieszkania jest przyszła połowa roku. Boję się, że do tego czasu dosłownie zwariuję. Mój paniczny lęk przed pozostaniem samej, bez partnera zmusza mnie do ciągłej kontroli jego osoby, tzn. sprawdzam nieustannie czy jest dostępny na fb, a jeśli tak to dlaczego do mnie nie pisze, a jak już pisze to czy na końcu napisze, że mnie kocha czy nie i tak w kółko. Sama sobie robię tym krzywdę i boję się, że moje ciągłe osądy w jego kierunku zupełnie go do mnie zniechęcą i pozna tam inna kobietę. Taką, która będzie z radością wstawała rano z łóżka, a nie wiecznie depresyjną, taką, która nie będzie go wiecznie kontrolowała, tylko będzie mu szczerze ufała. Proszę, jeśli miałyście podobnie, poradźcie jak sobie z tym radzic.
Przepraszam za dłuuugaśny post

Witam Was. Ja rownież kocham za bardzo. Jestem chora, uzależniona od miłości i cierpienia. Wyprowadziłam sie, chce pracować nad sobą. Chcę wypełnić wewnętrzną pustkę i głód. Czytam Norwood Robin. Chcę wyzdrowieć. Czy orientujecie się czy w Trójmiescie działają grupy wsparcia, które rozumieją tego typu uzależnienie? Chcę poprawić swoje życie dla siebie, ale boję się że bez fizycznego kontaktu z ludźmi nie będę potrafiła sobie pomóc. Proszę o pomoc.

Czy ktos tutaj jeszcze jest??
Tez jestem kobieta kochajaca za bardzo. Noe potrafię uwolnić się z toksycznego związku. Chodzę na terapie ale oprócz tego fajnie by bylo mię wsparcie od osob takich jak ja.

To decyzja.

Witam Was serdecznie. Ja też kocham za bardzo. Nie potrzebuję nikogo, ani rodziny, ani żadnych przyjaciół (których z resztą nie mam i mieć nie chcę), liczy się tylko on. Chcę z nim spędzać każdą chwilę. Każdy jego kontakt z obcą osobą, rozmowa z jakimś kolegą sprawia że czuję się zdradzona, znikam. Chodzę na terapię. Jest trochę lepiej, już tak nie przeżywam np tego że gada z chłopakami z pracy.