Bogaci mężowie... - Netkobiety.pl

Kochana ja powiem tak - pieniądze dzisiaj są a jutro może ich nie być.Tak samo z pracą.Ważne są uczucia i dążenia do celu.
W moim związku było zawsze tak, że ja byłam bez kasy a mój mąż szastał nią na prawo i lewo nawet kosztem dzieci.Ciesz się, że masz dobrego partnera,a pieniądze przyjdą z czasem.Takie Kasie nie przeszły ze swoimi mężami od niczego do czegoś, a nic tak nie wiąże jak wspólne pokonywanie przeszkód życiowych.One poszły na gotowe, na pewno wygodniej, ale czy lepiej?Zastanów się.

CatLaydy zachęcam do przeczytania mojego posta,jestem taka dziewczyną,tego właśnie sytuowanego faceta.Przeczytaj i będziesz mieć obraz sytuacji jak część takich bajek od środka wygląda.A te dziewczyny które wybierają bogatych,hm,tak jest,lale mają to we krwi.Jak jest wybór to wybierają  z bogatych

Ale tak to możesz się dołować z każdego powodu. Niska samoocena?

Pieniądze szczęścia nie dają, ale bardzo ułatwiają życie.
Ja przez wiele lat byłam z mężczyzną, który zarabiał bardzo dobrze, dawał mi poczucie bezpieczeństwa finansowego a jednak rozstałam się z nim, bo drogie przedmioty nie wypełnią pustki związanej z brakiem bliskości w związku.
Mieszkałam przez dwa lata w Londynie więc wiem,iż tam sytuacja na rynku pracy jest bardzo dynamiczna więc wasz status finansowy może się zmienić na lepsze, a miłość i prawdziwe poczucie bliskości z drugim człowiekiem jest czymś bezcennym

Takie rzeczy to tak naprawde ruletka. Są małżenstwa uboższe i kochające, uboższe i beznadziejne, bogate i kochające, bogate i beznadziejne. Są "lale", które wychodzą za faceta tylko dla pieniędzy, i sa normalne kobiety, które po prostu sie w takim zakochały, chyba im wolno? Tak samo bogaci panowie - jedni biorą taką jako "trofeum", bo mogą sobie pozwolić, inni kochają szczerze swoje zony i są wspaniałymi męzami.

Nie powiem Ci, dlaczego akurat Tobie przypadło w udziale tak. Ale możesz sie zastanowić: czy zamieniłabys swojego męża na bogatszego, kimkolwiek by on nie był? Czy gdybys miala wybor, wybrałabys teraz inaczej? Bo jesli nie, to nie ma czego roztrząsać, każdy ma swoją drogę. A żeby dorównać "Kasiom", pomyslcie po prostu, jak poprawić swoją sytuację...

Ja od kiedy pracuję w miejscu gdzie przewijają się na prawdę bogaci i znaczący ludzie też zaczełam mieć takie myśli, porównywac siebie i męża do innych, zaczeło mi przeszkadzać najpierw że ja więcej zarabiam a potem to że on mało zarabia, odebrało mi to po części radość z małżenstwa, stałam się marudna, wypominam wiele rzeczy.Najpierw takie mysli nachodzily mnie momentami tak jak piszesz a teraz to juz codziennie ale uwazam ze to nie powod aby zakonczyc malzenstwo jednak boje sie co by sie stalo jakby na serio zainteresowal sie mnie ktos z takiej "górnej półki", serio nie wiem co bym wtedy zrobiła i tak wiem jak to brzmi...

Moze właśnie dlatego że on dobrze zarabia i ty mniej od niego? Typowy, wygodny układzik gdzie facet oferuje więcej. Zaraz ci będą zazdrościć.

może właśnie dlatego cie zostawił. Po co komu zbędny mebel w domu?

Z jednej strony psizesz że to nie powód, ale i tak wypominasz, marudzisz.
Z drugiej jakby sie tak bogaty tobą zainteresował... ale nie zainteresował więc nie masz powodu by konczyc malzenstwa. Po co być samą?

Czyli byś odeszła. Pojawi się bogatszy, wygodniejszy, a jednocześnie bedzie wam w miare dobrze dogadywało i to równa się koniec wielkiej miłości do poprzedniego.

Jak nie w domu prostytutka, to w burdelu. Wnętrze portfela najważniejsze, wygląd tylko jedne korzystają z uroku, drugie go nie mają.

Chwała tym które mają urok, mają opcje bogatych, a wybierają uczucia.

Ja nigdy bogata nie byłam. Miłości szukałam długo. Znalazłam. I jestem pewna,że to dzięki niej jestem szczęśliwsza. Nie mamy pieniędzy. Raczej częściej ich nam brakuje. Ja i mój TŻ jesteśmy już dojrzałymi ludźmi. Oboje też chorujemy i musimy brać leki. Dbamy o siebie,cieszymy się chwilą,każdym dniem. Nie muszę mieć willi z basenem,ani domu z ogrodem. Wystarczy,że umiem docenić to,co mam. I że On jest obok

Zgadzam się całkowicie z 5025. Ja pieniądze zarabiać umiem i zawsze dobrze sobie radziłam, nawet oboje bym utrzymała, ale biedaka po prostu bym go nie szanowała i nie traktowała jako równorzędnego partnera. Za to mój mąż nie jest bardzo zamożny (a nawet mniej, niż kiedykolwiek zakładałam, że zaakceptuję), a nie zamieniłabym go na żadnego innego A pewnie bym mogła, bo od lat pracuję w znanym i zamożnym środowisku, wiec może ktoś by się znalazł, jak nie teraz to kiedyś, a ja głupia nawet się nie rozglądałam

Jakoś tak wygląda, że problem z kasą może być trudniejszy do zniesienie dla Niego niż dla Ciebie.
A nie moglibyście zrobić zrzutki na tydzień po połowie i z takiej wspólnej zrzutki robić wspólne zakupy - jak się skończy kasa to dorzutka ?
Bo te sytuacje to faktycznie nie za fajne...

Dla mnie coś takiego jest okropne. Serio.
Gdyby mój facet tak się zachowywał, to bym się poważnie zastanowiła nad przyszłością związku.

Może pogadajcie o tym szczerze? Może on ciężko znosi fakt, że jest bez pracy?

Po 5 latach??
Dla mnie nie do pomyślenia.
To jesteście rodziną czy współlokatorami? Choć sorry, że współlokatorami też się nie liczyłam nigdy co do grosza - raz kumpela kupowała raz ja i było sprawiedliwie.

No mam takie wrażenie, ale tez nie wiem ile On dla Ciebie znaczy, no i nie wiem nic o Nim - może akurat ten temat jest jakiś specyficzny (no w sumie to niedobrze że taki temat u faceta jest aż tak drażliwy) a On nadrabia innymi cechami.
No cóż powiem szczerze - mnie takie zachowania mocno wkurzają, byłoby mi ciężko to znosić, choćbym nie wiem jak starała się zrozumieć i być wyrozumiałą bo jest ku temu powód.

Ja sam nie popieram rozliczania sie o każdą złotówkę. Raz płacisz Ty raz on nie ważne ile jest do zapłacenia.
Musisz się zastanowić nad sensem zwiazku.
Ja miałem takiego kolege co zawsze się do grosza rozliczal. Był skąpy co było widać na wszystkim wiecznie oszczędzal. Jak się ożenił to zona nie mogła wody spuszczac w toalecie bo będą oszczędzać, a naczynia trzeba było myć na raz bo woda nie mogła lecieć:)
5 lat to kupa czas i myślę że kłótnia o parę centów jest poniżej Twojej i jego godności.
Trzeba się zastanowić co będzie jak np będziesz  w ciąży. Będziesz żyć ze swoich oszczędności i dokładać polowke do wszystkiego?????
Nie sądze żeby ten facet traktował Cię poważnie.

@Cyngli i Małpa69 Też o tym myślałam - że po prostu odwala mu, bo jest bez pracy, biorę to pod uwagę.
@Random further - ten temat jest specyficzny, bo on ma ciągoty do skąpstwa. Jak to mówią głębokie kieszenie i krótkie ręce nadrabia innymi cechami, ale te jego nagłe wybuchy mnie wytrąciły z równowagi.
@Romek - męskość ma to do pieniedzy, że takie zachowania jak opisałam są burackie - nie chodzi o sam fakt dzielenia się, ale o to, że muszę to robić natychmiast. Nie sądzę, że to on wydaje ciągle, bo jak pisałam ja kupuję sporo rzeczy, o których on nie myśli, ja też robię zakupy. Poza tym awantura nie jest jak ktoś pisał o 100, czy o 50 tylko o 5. A to dobrze nie wygląda.

@Klio - jak zawsze w punkt i rozsądnie. Nie mam nic przeciwko podziałowi wydatków, tylko sposób jego komunikacji mi się nie podobał. I właśnie czuję się jak pasożyt - albo też zastanawiam się, na ile mogę na nim polegać. W życiu są różne sytuacje, teraz moje bezrobocie jest zaplanowane, mam oszczędności, ale nie zawsze tak musi być. Czy jeśli kiedyś zostanę bez pracy i kasy, to będę się musiała prosić o pieniądze n jedzenie i środki czystości? Tego się boję. Muszę też przyznać, że ja mam problem z pieniędzmi wyniesiony z domu. Jak byłam nastolatką, nigdy nie dostawałam kieszonkowego, jak na coś potrzebowałam, to musiałam powiedzieć na co, moja matka zawsze używała pieniędzy jako kontroli, a ja się musiałam prosić. Więc teraz takie zachowanie mnie niepokoi.

Chyba zdecydujemy się na to wspólne konto, na które będziemy przelewać po równo i z tego będzie szło na wydatki.

Tyle, że pytanie pozostaje nadal - na ile on jest pewny i na ile mogę na niego liczyć.

Dzięki wszystkim za odpowiedzi

Odświeżam temat – jako, że jeden związek, jeden wątek, choć problem nieco inny, szerszy.
Kwestię finansową rozwiązaliśmy przez otwarcie wspólnego konta na domowe wydatki. Ale i tak „rozwiązaliśmy” to jest słowo nieco na wyrost. I tak, np idziemy do kina, ja rezerwowałam bilety online, więc płaciłam swoją kartą, on kupił popcorn, ale po chwili zachciało mu sie czegoś słodkiego, więc wysłał mnie do kasy, ja kupiłam ze swoich – 3 funty. W domu oddał mi połowę. Nie upominałam się o to. Sam pamiętał.
Albo inna sytuacja. Mówi, że idziemy na lunch, normalnie możnaby rozumieć, że zaprasza, a skoro zaprasza, to płaci. Wyszło na to, że zapłacił kartą z naszego konta – sama się o to upomniałam, bo zwyczajnie obawiałam się w domu sceny pt. To kiedy się rozliczymy? Przeczytałam fajny tekst na blogu i on mi dał do myślenia: wpiszcie Wychowałaś mężczyznę utrzymanka? Tolerujesz mamisynka?
Można powiedzieć, że przestałam mu ufać w kwestii finansów. To jest poważny problem, bo nadal mieszkamy na wynajmowanym, myślimy o kupnie swojego, ale w UK ceny są jakie są i oznaczałoby to wziecie kredytu. Tyle, że ja nie wiem, czy chcę brać kredyt na 20 lat z człowiekiem, który rozlicza się ze mna co do pensa, który mi nie ufa – bo tak to widzę. Mam wrażenie, że on widzi mnie jako pasożyta, albo osobę nieuczciwą. Jednak znając historię mojego związku oskarzanie mnie o materializm nie ma sensu. Gdy się poznaliśmy oboje mieliśmy beznadziejną pracę, on był całkowitym gołodupcem, wręcz na minusie, więc nie da się powiedzieć, że lecę na kasę. Sam się nieraz pytał, czemu nie znalazłam kogoś lepiej sytuowanego, ale mi nigdy nie o to chodziło. Chciałabym jednak kogoś z zrównoważonym podejściu do pieniędzy...
Teraz dochodzą kolejne problemy. Generalnie, czuję się jak mebel w tej relacji. Nie ma między nami już nic. Jestem ja i jest on. On ogląda na laptopie jakiś film, ja oglądam inny na swoim. Nie ma bliskości, nie przytulamy się. Seksu brak. O tym już kiedyś próbowałam rozmawiać, mówiłam, że seks to taki wskaźnik problemów w związku, ale stwierdził, że wyolbrzymiam, że to pewnie przez zmęczenie, stres, po czym wyszedł do sklepu i temat się urwał.
Brak mi zwyczjnego kontaktu z drugim człowiekiem, rozmów, wymiany myśli. Z nim się nie da porozmawiać – ot tak, na aktualne obecnie tematy. Jego to albo nieinteresuje, albo irytuje, albo irytuje go to, że ja się rozemocjonuje na dany temat i jego denerwuje mój sposób mówienia – że mówię głośno, krzyczę itd. Każe mi mówić ciszej i się nie unosić, co z kolei mnie wkur***a, bo się nie unoszę – jedynie dopiero po tego typu komentarzu. On mówi, że odbiera to tak, jakbym na niego krzyczała – ale jak to? Po 6 latach związku on nie wie, że ja tak mówię? Że mówię głośno? Chyba jest różnica między głośnym mówieniem a wrzeszczeniem na kogos? Efekt jest taki, że szukam rozmówców gdzieś indziej, na Netkobiety wchodzę , a z nim mi się już nie chce rozmawiać. Albo jest tak, że ja coś powiem, ale on jest tak wpatrzony w laptopa, że nawet do niego nie dociera, nie słyszy. Mam wrażenie, że wyszłabym i nawet by nie zauważył, że mu to obojętne, czy jestem, czy mnie nie ma.
Brak mi czułości, przytulenia, objęcia. Nie ma tego. Jakbym była w pokoju z kumplem. Związek przeradza się we friendzone. Nie ma dotyku miedzy nami.
Kiedyś czułam się z nim jak ciekawa, fajna dziewczya,partner do długich rozmów, do wspólnego spedzania czasu. Dziś czuję się jak nudna upierdliwa baba, albo jak zrzęda i jakaś wariatka, która nie umie kontrolować emocji, czuję się jak cień, jak element wystroju, mebel. Mam wrażenie, że opadają po kolei kolejne warstwy. Najpierw seks poszedł za okno – ale może niekoniecznie seks był piewszy? Odpadła czułość, bliskość. Odpadły rozmowy. Odpadł wspólnie spędzany czas. Nie wiem, co zostanie, jak tak dalej pójdzie.
Zauważyłam, że odczuwam ulgę, gdy on wychodzi z domu do pracy. Cenię sobie ten mój czas.
To się zaczęło od tego czasu, gdy przez zmianę pracy zaczęliśmy oboje mieć więcej czasu. Ja pracuję na razie na niecały etat, on ma też lepszą pracę, ale widzimy się przez to częściej i jego oecność wręcz mnie irytuje. Bo jak jestem sama, to jestem sama – ale jak on jest i mnie ignoruje, zajmuje się laptopem, oglądaniem, grą na gitarze, whatever, to ten brak kontaktu, brak rozmowy doprowadza mnie do szału. Dla mnie taka cisza oznacza, że coś jest nie tak. Gdy ja się do kogoś nie odzywam, to z jakiegoś powodu – jestem zła albo mam tą osobę gdzies i tak to odbieram, gdy on nie odzywa się do mnie. Zastanawiam się, czy wcześniej, gdy oboje pracowaliśmy dłużej, widzieliśmy się mniej, nie mieliśmy po prostu czasu, by to dostrzec, by zauważyć, że nie mamy sobie za wiele do powiedzenia. Teraz czas jest, możnaby go miło spędzić, ale okazuje się, że nie ma w nas tej chęci, pragnienia. Tak, jakbym teraz stanęła twarzą w twarz z prawdą, z prawdziwym obliczem tego związku, ze wcześniej po prostu nie byłoczasu by to dostrzec.
Planuje o tym z nim porozmawiać, ale sama nie wiem, jaki efekt chciałabym uzyskać. Czy chcę zerwać, czy nim wstrząsnąć... Wg mnie o takie coś nie powinno się walczyć. Chęć bycia blisko, rozmowy, czułości powinna być naturalna w związku. Jeśli tego nie ma, to nie ma sensu, nie da się tego wymusić. Bo co mi po tym, że rozmawialiśmy o tym, że źle się czuję, gdy on pierwszy skończy jeść, wstaje od stołu i idzie do laptopa, że to jest po prostu niegrzeczne. Niby przestał to robić, zje pierszy, siedzi i czeka jak na skazanie aż ja skończę. Co mi po tym, jeśli wygląda to tak, jakby siedział tam za karę?
Czy w ogóle w związkach w takiej sytuacji jest sens coś naprawiać? Da się?
Zapraszam do wymiany myśli i opinii.

PS. Pojawiała się na tym forum kilkukrotnie opinia, że kobiety potrzebują emocji. Coś  w tym jest. Ja już nie czuję żadnych emocji. A jemu się wydaje - jak wynika czasem z rozmów - że nasz związek jest ok. Czyli dla faceta stabilizacja, spokój, wspólna nuda, to udany związek i nie czują potrzeby niczego zmieniać?

U mnie też dochodzi wiek, bo jakbym teraz zerwala i miała znów randkować i bawić się w te głupoty, to mi sięna wymioty zbiera. Chyba już wybrałabym samotność, przynajmniej przez jakiś czas - dopóki w naturalny, niewymuszony sposób kogoś nie spotkam... Dziwnie tak byłoby kończyć związek w wieku 34 lat

Wątek założyłaś dwa lata temu. Cos się zmieniło na lepsze od tamtego czasu? Masz perspektywy na to, że za kolejne 2 lata bedzie lepiej?

Masz 34 lata i ci się nie chce w tym wieku zaczynac od nowa? Po 40 ci sie bedzie chcialo bardziej?

W tym momencie jestes odpowiedzią na pytanie zadawane w wielu watkach ... dlaczego nie odejdziesz jeżeli jest ci źle OD LAT?  Jeżeli ciągle pojawia się jakiś  nowy problem... bo ci się nie chce zaczynać od nowa? No to.. brutalnie mówiąc - siedź i nie marudź

Zalezy jakie masz podejscie. Jezeli uwazasz, ze mozna popracowac nad tym, zeby było lepiej, ze mozecie wspolnie dogadac sie i rozwiazac problem to działajcie. Jesli uwazasz, ze juz go nie kochasz to zostaw go, bo bez sensu jest byc z kims i byc biernym.

Moim zdaniem skupiłas się na tych pieniadzach i zapomnaiłas jak bylo kiedys miedzy wami. Do sukcesu dochodzi sie latami. Wam nic rodzice nie zasponsorowali, oboje dochodzicie do swego wlasna drogą. Dlaczego tak do tego nie podejdziesz. Pieniadze szczescia nie daja. Owszem jesli jest ich duzo to i lepiej sie zyje. Ale jesli nie byloby milosci to tez taki zwiazek bylby na krotka metę. Dlatego moze warto zmienic nastawienie, docenic co sie ma, co sie osiagneło. Musicie przede wszystkim rozmawiac, chocbys miała zmusic sie do tego. W malzenstwach myslisz jak jest. Wszedzie sa problemy latwiejsze czy trudniejsze ale ludzie zyja ze soba latami. Czesto musisz zrezygnowac ze swoich planow, bo choroba, bo dzieci...Nie wiem, teraz sa czasy ze w kazdej chwili mozna sie rozstac. Ja wychowana zostałam tak, ze problemy trzeba rozwiazywac razem. A nie zawsze jest to łatwe...Przemysl sobie wasz zwiazek, czy rzeczywiscie jest tak zle? Czy poprostu od czytania tu na forum roznych problemów albo porownywaniu sie z innymi masz takie przykre mysli? Moze warto zrzucic z siebie ten ciezar powiedziec mu co myslisz, chocbys miała sie rozpłakac. Ale bedzie Ci lzej, atmosfera sie oczysci i moze jednak wypracujecie jakis kompromis.

Cat... ja ma wrażenie,że jako "stała" użytkowniczka Netkobiet znasz tak naprawdę zdrowe odpowiedzi na swoje pytania.
Tylko odwagi brak...

Hm..., Dziewczyny rację mają, Ty wiesz i rozumiesz.
Natomiast w którą stronę powinnaś podążyć ? A jakbys przeczytała swoje posty tak jakby to inna kobieta napisała to co byś poradziła ? Z tym mężczyzną budować dalej czy raczej nie ?

Dziękuję wszystkim za odpowiedzi.

Najlepsza będzie rozmowa, takie szczere wywalenie kawy na ławę. Głupio by było po 6 latach zerwać bez choćby próby naprawienia. Facet ma swoje zalety, jest troskliwy, raczej odpowiedzialny, praktyczny, lojalny i pomocny.

Ja nigdy nie byłam otwarta na tego typu wielke rozmowy o uczuciach, to raczej on rozmawia w bardziej otwarty sposób, czy gdy się kłócimy, to jemu jakos lepiej idzie wyłożenie, co mu leży na wątrobie, ale i dążenie do zgody.

Sama nie wiem jeszcze jak taką rozmowę zacząć? Nie chcę zaczynać od "Musimy porozmawiać", bo to samo w sobie wywołuje dzwony alarmowe. Nie chcę czekać "aż się samo zbierze na rozmowę". Kiedy jest taki dobry moment?

to bardzo dobry wybór, skoro z facetem, z którym mieszkasz, nic cię nie łączy (poza wspólną powierzchnią mieszkalną i wspomnieniami ), to po co się męczyć?
Trochę się to oczywiście gryzie z postem z przed ~2 lat - mieć bogatego męża i móc sobie pozwolić na leżenie do góry sękiem vel leżeć i pachnieć, wtedy trzeba być samowystarczalnym (zwłaszcza finansowo, no ale wy nie macie wspólnej kasy, więc chyba nie ma wielkiej różnicy)

EDIT: sorry nie czytalam wszystkich postow powyzej. Widze, ze planujesz go jednak zostawic. Ale mniejsza o to, chodzi o regule:))

Kochana... nie jestes stara, to po pierwsze. Mam kilka kolezanek, ktore w zasadzie teraz zaczely myslec powazniej o zyciu - nie zadreczaj sie. Moj brat wystartowal w dorosle zycie np. z nieswoimi dlugami (50tys zl). Tez mieszka w Londynie. Tez ciula kazdy grosz. Tez mieszka w kawalerce i ma prace, ktorej nie lubi. Wiem, ze czesto jest dobity i ze mu ciezko, ze czuje ze przegral zycie. Ale to nie jest wina jego partnerki, ktora tez malo zarabia, ani jego, bo tez srednio zarabia. Tak ulozylo im sie zycie. Troche pecha, troche zbyt pozno podjetych decyzji.

Mysle, ze wiekszosc ludzi nie ma bardzo dobrej sytuacji finansowej. Kiedys dzielilam sie troche swoja historia gdzies tam we watku. Wyjezdzajac z POlski mielismy 10.000zl odlozone w sposob, w jaki nie powinny byly nigdy zostac zarobione. Wszyscy smiali sie i pukali w glowe, ze "taka inteligentna dziewczyna z takim chlopem co ma pensji 1000zl siedzi". Ja sie w nim zakochalam. Naprawde go pokochalam.

Na emigracji nam sie poszczescilo, narpawe kupe szczescia, troche odwaznych decyzji, ale glownie szczescia. Dzis zarabia 10razy tyle co te wszystkie pindy smiejace mi sie niegdys w twarz:)

Sluchaj - to ze teraaz zarabia slabo, czy ty zarabaisz slabo... to sie przeciez moze zmeinic. Pomyslcie, co moglibyscie zmienic. Ale mysl pozytywnie. Moze za rok, moze 2, moze 5, a moze i 10 - moze sie okazac, ze jest on w czyms dobry, w czyms, o czym nigdy wczesniej by nie pomyslal (tak bylo u nas) i zarobi bez problemu na rodzine.

Odrzuc mysli, ze moglabys byc z kims innym, bogatszym... Jedna taka moja znajoma bardzo szukala bogatego meza. Od kilku lat ja leje, krzyczy na nia, ma ja za nic, a ona to znosi. No bo przeciez jest od niego calkowicie uzalezniona finansowo.

I pamietaj - nawet te bogatsze kolezanki twoje, nie zawsze mowia cala prawde o swoim zyciu. Bogactwo zawsze jest czyms okupione, w dzisiejszych czasachnie ma NIC za darmo. Placi sie za bogactwo w rozmaity sposob.

A t ak wogole jestes fajna, madra i dobra - i ulozy ci sie jeszcze w zyciu. Tylko mysl pozytyniee o sobie kochana prosze cie!

Gary, no bez przesady nawet jakbym była zdecydowana na zerwanie - a nie jestem - to jak się wygasza związek, w którym mieszka sie z partnerem? Mam po trochu wywozić swoje ciuchy tak by nie zauważył, a potem pewnego dnia się po angielsku ulotnić? To tak nie działa... Przez wzgląd na sam staż rozmowa by się należała.

Natalia - to dobra rada, dzięki. Tak samo Ela - chyba nawet użyję tej metafory o gwoździu w bucie

Vicky, dzięki za dobrą radę i miłe słowa.
Gdyby problem był tylko w pieniądzach, to by nie był problem. Gorzej, że ja się czuję w tym związku nieważna i samotna...

Przestaję też powoli mówić sobie, że nie wiem, że może mi się tak wydaje... Nie, skoro tak czuję, skoro czuję, że coś jest nie tak, to tak jest. Gdyby wszystko było cacy, to bym tak nie czuła.

Teraz tylko znaleźć dobry moment... Na kartce sobie spisze w podpunktach, zeby niczego nie zapomnieć ;P

Nie o to chodzi. Chodzi o relację.

Relacja jest jak róża. Widzisz że więdnie, niedługo całkiem umrze. Możesz jej nie ratować i poczekać aż zwiędnie, uschnie i będzie się nadawała do kosza. Możesz próbować dawać odżywki do wody, zmieniać wodę -- może zgnije 2 tygodnie później, ale może się odrodzi. Zwiędłą różę lepiej się wyrzuca niż więdnącą dopiero, która ma nadzieję ożyć.

Jeśli zaś chcesz naprawiać związek, to na pewno jedną wielką rozmową tego nie załatwisz. Trzeba delikatnie problem za problemem. Sygnalizować, rozmawiać, załatwiać. Wielu problemów nie załatwisz niestety. Zaczniesz od niego odpływać zrezygnowana. I to jest ta więdnąca róża.

Wniosek?   Wielkiej rozmowie -- daję na "nie robić tak".     Małym rozmowom -- "tak, trzeba aby ratować".

Wynoszenie ubrań, to jak mycie dzbana po róży -- to następuje już po wszystkim. Tylko formalność.

CatLady, jak u ciebie?
Doszło do rozmowy czy odpuściłaś, albo jeszcze zbierasz siły i argumenty?

Nie o pieniądze w życiu chodzi. Ważne by mieć kogoś bliskiego, do kogo można się przytulić i kto o nas dba.

Ja jestem z takim bogatym (dobrze zarabiającym, bez majątku) mężczyzną i widzę dużo ograniczeń, które przez to mamy w życiu. Poznaliśmy się na studiach i absolutnie nie przez pryzmat go oceniałam ale gdzieś chyba w tyle głowy wiedziałam, że będzie miał dobrą pracę. Ja też mam dobrą pracę. Generalnie jesteśmy chyba dobrze zarabiającą parą. Oddałabym w tym momencie połowe tego, by inaczej układać życie niż to teraz robimy. Pieniądze podporządkowują nas sobie, ale z drugiej strony bardzo trudno z nich zrezygnować, szczególnie że w związku to musi być decyzja 2 osób.

Z wielkim uczuciem patrzę na pary, które w miłości dochodzą do czegoś w życiu. Latami oszczędzają, pracujują, troszczą się o siebie i później z wielką satysfakcją patrzą w przeszłość
Szybko zarobione pieniądze to psują.

LadyCat w takich momentach, ważne by ustalić kwestie pieniędzy. Po 5 latach moze to już moment by mieć wspólne pieniądze.

Jak już wcześniej ktoś wspomniał - lepiej wspólnie dojść do czegoś, niż przyjść na "gotowe". Często gęsto, gdy zaczyna dziać się coś w związku to zaraz nastanie wypominanie i granie ważniaka/ważniaczkę z powodu chałupy czy samochodu. Nie dziwię się, że aktualnie młode (i coraz więcej w średnim wieku) inteligentne kobiety chcą same do czegoś dojść, aby później nie słuchać piana koguta "jak to on zarabia na rodzinę". Niestety zdecydowana większość "majętnych" mężczyzn (jak i kobiet) ma za wysokie mniemanie o sobie, co trąca w związku. Pieniądze są najważniejszym dobrem, przez które wyceniają zaangażowanie/włożony trud w budowę rodziny .
Skrajności zawsze nie są dobrym rozwiązaniem.