Życie z rolnikiem ;) - Netkobiety.pl

Wiesz w takim razie zawsze może wziąć ślub z mamą może ona będzie wyrozumialsza niż Ty niedobra i wymagająca Facet ewidentnie nie dojrzał do takiego poziomu jakiego Ty od niego oczekujesz, nie jest w stanie spełnić Twoich "wymagań" a Ty się tylko frustrujesz, niepokoisz i martwisz. Dla mnie mnie to bez sensu.. Po ewentualnym Waszym ślubie byłoby jeszcze gorzej..

Historia rok później.
Od kilku miesięcy wysiadam nerwowo - odmawiał mi ze stresu organizm, wyniki się sypały... Studia tak mnie wypalają psychicznie, że ostatni miesiąc to był naprzemienny płacz ze snem, kłótniami (bo mnie nie rozumiał) i zapychaniem się jedzeniem.
Problem również leżał w tym, iż jakoś w kwietniu chciał ze mną zerwać. Koniec końców jakoś tam ze sobą "byliśmy", ale czułam, jak mu ciążę. On nie mówił nic, czasem tylko, że mnie "kocha, ale nie chce ze mną być", cokolwiek to dla niego znaczy. W czerwcu ogarnęła mnie taka panika, że to już koniec, że zaraz się rozstaniemy gdy wróci do mamusi... Chodziłam po ścianach. Płakałam. On zapewniał, że będzie mnie odwiedzać, że mnie nie zostawi.
Wrócił miesiąc temu na wieś, nie odzywa się. Ciągle robi wyrzuty jak to jest niezbędny na wsi, gdy coś wspomnę o jego matce to albo się wielce burzy, albo strzela ogromne fochy. W ogóle ta mamusia tak wielce przewrażliwiona jest, bo gdy chciałam wysłać widokówkę z podróży to dostałam mocny opieprz za samą propozycję, bo przecież zrobiłabym przykrość mamusi, że ona nie jeździ, a ja owszem. On też zaczyna w ten sam sposób zrzędzić - ja proponuję wyjazd, to znajdzie milion powodów, żeby nie jechać, a gdy wybieram się sama, robi mi ogromne wyrzuty. Co, mam siedzieć w domu pod dyktando jego matki? Żeby jej przykrości nie robić? Zaplanowałam sobie wyjazd poza Polskę na wrzesień - bilety kupione, rezerwacja odwołana skutkuje stratą pieniędzy. On nagle sobie o mnie przypomina i robi dramy, że mogłabym wtedy przyjechać na imprezę rodzinną. Nagle sobie o niej przypomniał... Bo wcześniej jakoś nie raczył mnie poinformować o dacie. Ugh.

Ostatnie dwa tygodnie prosiłam go o spotkanie. Na chwilę, moment, poczuć jego zapach, dotyk, niczego więcej nie oczekiwałam. Jestem feministką, walczę o szacunek wobec kobiet, a sama siebie równałam z błotem prosząc go o ciągłe spotkania. Robiłam z siebie idiotkę prosząc o durny kwadrans widzenia, gorzej niż w jakimś więzieniu, jestem podle sama, potrzebuję, żeby ktoś mnie przytulił...
Ale to nie on... On ciągle daje mi do zrozumienia, że jestem gorsza. Że ważniejsze są krowy, ważniejsze są żniwa, które planują już trzeci tydzień, w roku akademickim jego koledzy ze studiów... Poznał jakiegoś typa. Strasznie chamski koleś. Gdy miałam sesję zimową, zaczęli wychodzić na piwo. Ok, wolność jest super, nie mam nic do tego, żeby wychodził, ALE... Wychodzić tydzień w tydzień, obiecując rano "wrócę kochanie o 17", czekam ucząc się na egzaminy - osiemnasta, dziewiętnasta, dwudziesta druga, a jego nie ma. Ale to nie jest takie złe gdyby nie fakt, że zapomniał mnie biedny poinformować. Przeglądam jakieś raporty z miasta zamieszkania, ktoś się rzucił pod pociąg kolejki miejskiej, dzwonię, a tu cisza. Błagam go o kontakt, a on ma gdzieś. Odnajduję na portalu społecznościowym jego kolegę, piszę do niego, a ten... A ten opowiada jak to "mój" płacze i mu smutno, że go tak traktuję. OMG, no taka tragedia, martwię się!!! I tak tydzień w tydzień. Jestem chodzącym nerwem. W końcu za którymś razem jego cudowny przyjaciel wyzywa mnie od chorych psychicznie. Od wariatek, które powinny być na oddziale zamkniętym, bo się martwią o swojego faceta. Zabolało mnie to mocno, tym bardziej, że uciekał coraz częściej. Zawsze obiecując, że wróci, a potem znikał bez słowa... Jedyna refleksja jego jaką usłyszałam to "nie musiałaś do niego pisać, sama tego chciałaś".

Podsumowując - jesteśmy na zupełnie innym etapie.
Ja potrzebuję spokoju, przytulenia, milczenia w tymże przytuleniu...
On - w mieście: koledzy, a jak nie, to jest zmęczony życiem i siedzi rżnąc seriale. Na wsi: tylko krowy, mamusia, wiejskie libacje.

To przykre. Przykre, że na początku był innym człowiekiem, krył się ze swoimi cechami. Zbieram siły, by to zakończyć, bo to nie ma sensu... Jestem zależna emocjonalnie od jego uczuć. Od jego pięciu minut dziennie, które poświęca mi czasem. I polega to na słuchaniu jakiego to zwierzęcia nie zabił albo czego to dziś na polu nie zrobił...
Przez cały miesiąc nie spytał się co u mnie, jak się czuję, czy może nie chcę go zobaczyć...

edit: wybaczcie, że chaotycznie. Dziś znowu odezwał się na chwilę, ma mnie za wariatkę, jedyne co do mnie pisze to np "czy już się uspokoiłaś?" a gdy się spytam o spotkanie to jedyne co umie powiedzieć to "czyli nie chcesz rozmawiać" albo coś równie zbywającego i bez sensu.
Nie mam siły na to jak mnie traktuje. Jak mnie zbywa.
Bo co, jestem szalona, bo chcę się spotkać? To rzeczywiście takie dziwne w związku?

Groził mi, że sobie coś zrobi jak ostatecznie się rozstaniemy. Bałam się.
Z tego co widzę myślę, że on widzi związek tak, że prowadziłby dalej kawalerskie życie, a ja miałabym być na zawołanie.

Czuję się podle samotnie, ale to ten czas, kiedy nabieram siły, by ostatecznie to zakończyć.

Myślę, że bardziej bałaś się o siebie, czyli że to Ty zostaniesz sama, a tego wyraźnie boisz się panicznie. Tkwisz w tym związku, bo na dobrą sprawę wolisz tak niż wcale, pomimo że więcej w tym szarpania niż dobrego. Unieszczęśliwiasz się na własne życzenie i jeszcze szukasz sposobów, aby to usprawiedliwić.

Pokusiłabym się o stwierdzenie, że tak. Skoro płacze i grozi, to znaczy, że kompletnie nie ma takiego zamiaru, a jego zachowanie jest typowym szantażem emocjonalnym, żeby wymusić na Tobie coś, co mu pasuje.
Mogłabym się nawet założyć, że po skierowaniu go na te najbliższe tory te płacze i groźby ucichłyby jak ręką odjął.

Można nawet bardziej, ale już nie chciałam tak daleko pojechać zawiadomić najbliższą jednostkę policji, że się ma informacje, że ktoś chce popełnić samobójstwo

ja bym tak zrobila
az szkoda, ze "moj" psychol tak nie chce zrobic
mialabym pewnosc, ze juz nigdy go nie zobaczę

wrzosiec, owszem, no martwię się o każdego jak mi narzeka, tak mam. Nieważne w jakiej zażyłości jestem. W liceum mój przyjaciel mówił, że mu smutno, nie zareagowałam, a po jakimś czasie dostałam info od jego matki, że próbował się zabić i jest w szpitalu psychiatrycznym. Owszem, może jestem przewrażliwiona i tym bardziej łatwo mnie szantażować emocjonalnie.

Pisząc tu po roku chciałam opisać jego dalsze zachowanie, ale też podsumować wszystko, by ostatecznie zakończyć znajomość. Zrobić sobie taki rachunek sumienia.
Teraz mogę to zakończyć, i tak nie rozmawiamy, ostatnio wygrażał się ze dwa tygodnie temu i tyle. Następnym razem jak będzie grozić, że "na zapiździałej wsi znajdzie tysiąc sposobów na bolesną śmierć", zadzwonię na policję.
Poza tym ma teraz matkę, może iść i płakać na jej piersi.

Mam koleżanki, wychodzę z nimi, telefonuję. Zawsze gdy wyjdę, otrzymuję 934832742387 wiadomości z wyrzutami, że gdzieś wyszłam, że robię projekt itd. Najlepiej jakbym meldowała się co chwilę. Mimo że zawsze mówię, że idę na tę godzinę, do tej - w porównaniu do niego.