Ciąża i nowa praca, brak akceptacji ze strony partnera - Netkobiety.pl

Dziewczyny pisze tutaj, bo w moim środowisku nie mam ani jednej osoby, której mogłabym o tym powiedzieć.
Od 6 miesięcy jestem w związku z mężczyzna, który wydawał mi się księciem z bajki: bardzo dobrze się dogadujemy, mamy wspólne zainteresowania, no po prostu to jest to.. tak myślałam do momentu, gdy w piątek z obawy o spóźniający się okres zrobiłam jeden test, drugi i oczom nie mogłam uwierzyć. Jestem w ciąży, nie wiem jak to możliwe, bo biorę od stycznia tabletki antykoncepcyjne regularnie, zawsze te same i nigdy nie zdarzyło mi się nic przeoczyć.
Zareagowałam normalnie ja mam 26 lat, on 27 oboje bardzo się kochamy, mamy dobre warunki zatrudnienia i dobre zarobki. Nie mieszkamy razem ze względu na prace, jednak widujemy się gdy tylko to możliwe. Wszystko wydaje się okej, no zdarza się dorosli ludzie, wpadliśmy, tabletki bądź co bądź to 99%.
Problem tkwi w tym, ze mój oto idealny chłopak popadł w totalna histerie nie ze względu, ze nie mamy warunków na dziecko, a ze jesteśmy za młodzi, za krótko się znamy i on nie jezt gotowy na bycie ojcem. A kto jest gotowy? Nikt nie jest, gdy nigdy nim nie był i nie wie jak to będzie. Problemem jest to, ze z uwagi na to, ze mieszkamy w kraju gdzie legalne i nornalne jezt przeprowadzanie aborcji on ze stoickim spokojem poinformowała mnie, ze decydujemy się na nią. Nie powiedziałam nic byłam w szoku. Nie powiedziałam nie, nie powuedziaksm tak. Zamarlam. Czy ten człowiek naprawdę mnie kocha? Po całym weekendzie totalnej histerii i wylewania wiadra łez wyperswadował na mnie wizytę w klinice aborcyjnej aby tylko porozmawiać i oni mi wytłumaczą, ze to okej i nie ma później żadnych komplikacji jeśli chciałabym mieć dziecko w przyszłości. Zgodziłam się, bo byłam w szoku. Jutro jest wizyta? Ja nie chce tam iść, ja nie chce tego robić. Wydaje mi się, ze on jest dla mnie dobry tylko dlatego, ze nie powiedziałam aborcji kategoryczne nie. Powiedziałam to sobie w glowie, a nie jemu. Najgorsze w tym wszystkim jest to, ze nie mam przy sobie nikogo kto mógłby ze mną o tym porozmawiać, moja mama mieszka w Polsce, a przyjaciółkom boje się zaufać zwłaszcza, ze ich zdanie na ten temat znam bez żadnej konsultacji. Poza tym pewnie biorąc za i przeciw uznałyby, ze mój chłopak jezt potworem a ja powinnam zwalić się na głowę rodzicom z ciąża, rzucić prace i wychować dziecko, a on będzie mi wysyłał alimenty.
Nie chce stracić osoby, która kocham ale nie chce tez robić nic przeciwko sobie... czy ktoś może cokolwiek mi doradzić bez tego katolickiego bełkotu i spojrzeć na sytuacje obiektywnie? Dziękuje.