Zaczynam go nienawidzić - Netkobiety.pl

Tak to jest jak się naogląda za dużo amerykańskich filmów i naczyta romansideł.  A potem takie kobiety traktują walentynki jak dzień kobiet. 

Autorko, co takiego poświęciłaś dla związku? Dlaczego to on miał wszystko zaplanować na Waszą rocznicę?  Rozumiem, że to "wydarzenie" o którym marzyłaś to zaręczyny, które trochę na nim wymusiłaś.
Dziwię się jak on te 8 lat z Tobą wytrzymał...

Jesteśmy w związku. Organizowałam milion rzeczy wcześniej (i później) - wyjazdy, wyjścia. On miał zrobić piątą rocznicę, tak się umówiliśmy, bo wiedział, że o tym marzę, po prostu. Nie było to wymuszone, było to omawiane przez wiele miesięcy.

Absolutnie nie. Zaręczyliśmy się po roku znajomości, inicjatywa wyszła od niego. Poświęciłam swoje młodzieńcze lata na spłacanie jego długów. Nie wychodziliśmy, nie wyjeżdżaliśmy - dla niego (w problemy finansowe wpędził się przed naszym związkiem, sam nie był w stanie z nich wyjść). Marzyłam o wspólnym dniu.

Naprawdę pięknie czytacie między wierszami. Szkoda, że błędnie.

Jesteście razem 8 lat, piąta rocznica była zatem 3 lata temu, a Ty nadal o tym mu gadasz nad uchem?

trzeba było od razu pisać do rzeczy, a nie "ukrywać" swoje poświęcenie.
Cały czas wymagasz i mam wrażenie, że wychowujesz. Skoro Ci nie odpowiada życie z tym Facetem, to odejdź. Ślubu nie macie, dzieci nie macie jaki to problem? Firmę możecie podzielić, albo nadal współpracować na zasadzie partnerstwa.

No i co? Problem się rozwiązał?

Autorko, doskonale zdajesz sobie sprawę z sytuacji w jakiej się znajdujesz. Tu nie chodzi o wygadanie się i pomarudzenie. Ty nie wyobrażasz sobie życia z tym człowiekiem. W Twoich oczach on się nie stara, nie zabiega, nie robi niespodzianek. Ty próbujesz organizować Wasz czas, ale rzadko co z tego udaje się zrobić. Chcesz zwrotu poniesionych przez Ciebie nakładów (czyt. uczuć, pieniędzy, wsparcia). Tak to niestety nie działa.

Dlaczego nie da się podzielić firmy? Jedno spłaca drugie i zakłada własną działalność. Przez pracę będziesz nadal tkwić w związku, który Cię nie satysfakcjonuje?

Zdaję sobie sprawę, to prawda, po prostu mam dziś gorszy dzień, dużo gorszy.
Firmy nie można podzielić. Mieliśmy zewnętrznych inwestorów, pensję otrzymujemy na jednej fakturze (na moją firmę), on nie ma w tej chwili nawet konta w banku, bo wszystko zająłby ZUS (prowadził kiedyś własną działalność, nie opłacał składek). On nie ma żadnych dokumentów, jedynie kolejny dług do spłacenia, bo jest prezesem, a inwestorzy zewnętrzni. Ja nie podpisałam nawet umowy. Mówiłam: dość skomplikowane, ale gdy ja odejdę, on zostaje w tej kwestii z niczym.
Proponowałam mu, że tylko ja zmienię pracę, po prostu na inną firmę. Nie chce się na to zgodzić, bo wie, że dzięki mnie jakoś się to trzyma - ja pilnuję realizacji, stażystów itd.

Nie musi czytać mi w myślach, komunikowałam jasno. Robiliśmy listy miejsc, które chciałabym zobaczyć (jego pomysł, jako wynagrodzenie, pokazanie, że chce robić rzeczy z myślą o mnie). Nie gdzieś daleko, w tym samym mieście. Wszystkie darmowe. Byliśmy w dwóch. Nie rozumiem po prostu dlaczego jakby... jemu się nie chce tego dla mnie robić. Nie wychodzimy razem (bo pracujemy -.-), wspólne hobby to raczej praca (tak się składa). Ustalaliśmy weekendy w domu, maratony filmowe... Próbowałam - zawsze coś stoi na przeszkodzie.

I nie, absolutnie nie porównuję się z koleżankami z Facebooka. Głównie dlatego, że to moje narzędzie pracy i na prywatne "siedzenie" tam nie mam czasu

tzn. on pracuje, zarabia. Tylko, że spora część jego zarobków powinna iść na spłacenie np. zaległego jego ZUSu (w tej firmie nie ma umowy, nie ma odprowadzanych składek, co mnie dodatkowo wpędza w stres - już przeszedł jeden zawał, choć jest młody). To jest kombinowanie, a ja trochę w tym ugrzęzłam. Odejść z firmy mogę w każdej chwili, nie trzyma mnie żaden dokument, pracę znajdę raczej bez problemów, ale tak po prostu, po ludzku, nie powinnam się zachować.

Odchodząc, sytuację miałabym podobną. Poprzednia firma nas oszukała, ostatnich faktur nie płacili, walczymy z nimi, odzyskujemy te pieniądze, ale aby móc żyć (np. wynajmujemy mieszkanie) musiałam brać kredyty. Ze spłacaniem zostałabym sama. Jak i z innymi rzeczami.

Wyrok też miał, w zawieszeniu. Fałszowanie dokumentów.

I chyba się nie mylisz.

Czyli uważasz, że życie z mężczyzną to powinno być coś więcej jak tylko gorzka codzienność i ciągle nierozwiązane problemy?

Że też każdemu związkowi potrzeba słodyczy i wyjątkowości od czasu do czasu?

Nawet mnie już nie przeprasza, gdy czegoś nie robi. Taki brak stabilizacji, niepewność ciągła, zwodzenie - to doprowadziło u mnie do depresji, z którą staram sobie radzić, ale nieraz wolę wyjść z domu i siedzieć samotnie na schodach szkoły niedaleko i płakać, niż robić to przy nim, bo tylko mi dokopie bardziej.
To, żebym poszła do psychiatry, to był też jego pomysł. Za bardzo się denerwowałam według niego. Dużo płakałam, ale uwierzcie mi - ciężko było nie płakać. Szkoda, że nie zastosował się do porad lekarza. Ja owszem, dzięki temu funkcjonuję bardzo dobrze.

Macie rację pisząc, że szukałam potwierdzenia dla swoich myśli. Jestem przed trzydziestką, nie mam dzieci - lepszego czasu na zmiany nie będzie.