Ciąża - sprawa fajna czy przereklamowana? - Netkobiety.pl

Z mojego punktu widzenia mimo wszystko ciąża to coś pięknego. Co to byłaby za radość gdyby na drugi dzień od zapłodnienia pojawiło się dziecko ? A tak, mamy czas żeby wyczekiwać, wyobrażać sobie nasze pociechy, cieszyć się tym innym stanem..
Wiadomo, że są różne ciąże i różnie się je przechodzi. Zawsze bałam się, że będzie tak jak to właśnie nakazuje ta poprawność polityczna. Kobieta w ciąży jest nie do zniesienia, dzieją się z nią straszne rzeczy, opętana i w ogóle. Najlepiej nie podchodź, bo dostaniesz.
Ja swoją ciążę przechodzę pięknie. Pierwszy trymestr był straszną huśtawką nastrojów co się odbiło na każdym bliższym członku rodziny, ale tak jak teraz w 36 tygodniu, tak mogłabym trwać w niej jak słoń Może nie pod względem komfortu fizycznego, ale psychicznego jak najbardziej.
Czuje się taka delikatniejsza niż przed ciążą. Hormony i instynkt strasznie mnie zmieniły. Ogólnie czym bliżej rozwiązania tym częściej myślę o tym jak mi będzie przykro bez tej ciąży.

Za to jaka będzie nagroda !

Strasznie się cieszę, że ktoś zadał to pytanie i uspokaja mnie myśl, że może nie tylko ja jestem jakaś dziwna. Dla mnie ciąża jest zdecydowanie przereklamowana. I w tej kwestii mam takie samo zdanie bez względu na to, czy jest to dzień, w którym mam mdłości, czy taki gdy czuję się doskonale. Nie podoba mi się i już i przeraża mnie myśl, że nie jestem nawet w połowie drogi. Nie podoba mi się to jak się czuję i sama już nie umiem ocenić czy ja się ciągle czuję źle, bo jest mi źle czy dlatego, że mi się ciąża nie podoba.
Nie chcę żeby to zabrzmiało źle, ale bardzo chciałam mieć dziecko i jestem bardzo szczęśliwa, że wszystko zmierza w dobrym kierunku, ale nie umiem na razie o zawartości mojego brzucha w ogóle myśleć jak o dziecku. Nigdy w życiu bym nie zrobiła mu krzywdy, ani nie zrobiłabym nic, co mogłoby mu zaszkodzić, więc super zdrowo żyję i się odżywiam, ale robię to z rozsądku, a nie dlatego, że targają mną jakieś fantastyczne uczucia. Choć wydaje mi się, że i tak teraz zdarza mi się jakoś świadomiej myśleć o dziecku, bo do końca I trymestru to była dla mnie totalna abstrakcja (także dlatego, że rozumiem, że to niepewny czas ciąży i nie chciałam potem przechodzić jakiejś tragedii).

Tak czy owak uważam, że ciąża jest przereklamowana. I zastanawiam się czy te wszystkie super szczęśliwe i zachwycone dziewczyny to one serio tak mają, czy po prostu głupio im się przyznać, że im się nie podoba. Mi się nie podoba

cześć kobietki

Ja właśnie zaczęłam 9 miesiąc i stwierdzam że dla mnie ciąża to był cudowny czas.
Co prawda teraz już czekam za rozwiązaniem bo wiadomo coraz ciężej się robi bo parę kilo do przodu, brak kondycji
te różne objawy przygotowujące do porodu w kość dają

Ale uczciwie muszę powiedzieć że ja ciąże w pierwszych miesiącach przechodziłam prawie bezobjawowo żadnych mdłości nudności
a że czasem słabo mi się robiło czy nie mogłam długo stać? to nie był dla mnie problem

Ja nie oddałabym tych miesięcy z brzuszkiem nikomu, bo był to dla mnie czas kiedy przyzwyczaiłam się do myśli że niedługo będę miała dziecko. Bez ciąży to bym chyba zawału dostała

Haha, jakbym siebie w tamtym czasie słyszała .
Za to moja przyjaciółka, mama dwójki dzieci, stwierdziła kiedyś, że czuje się wręcz stworzona do bycia w ciąży i rodzenia dzieci. Obydwie ciąże znosiła lekko, ale obydwie zakończone były cesarskim cięciem, po którym czuła się bardzo źle, potem, tuż po porodzie, dwukrotnie nabawiła się zapalenia piersi. Mimo wszystko zdania nie zmieniła .

Ja też mam znajomą, która była 5 razy w ciąży i zawsze powtarzała, że uwielbiała być w ciąży, że to był dla niej najlepszy czas. Pamiętam jak zaszłam w ciążę to się zastanawiałam kiedy mnie ten cudowny stan nastanie. Ale czekałam, czekałam i nic. Pierwszy kwartał przeleciał na burzy hormonów i senności, drugi był teoretycznie w porządku, a trzeci znowu huśtawka nastrojów, uczucie ciężkości, problemy ze snem, ciągłe przebywanie w pobliży toalety (gdyż mały mi non stop naciska na pęcherz). No i niestety przez całą ciążę libido równe zeru, co przekłada się na związek.

Oczywiście nie chciałabym żeby ktoś inny za mnie miał dziecko nosić (poza mężem ) bo jak pisałam wcześniej ma swoje dobre strony, ale dla mnie nie jest to okres usłany różami i już nie mogę się doczekać, aż mały będzie na świecie. Jest to po prostu stan konieczny do przebycia jeśli chce się dziecko posiadać.

I ja tez tak mysle.
Kiedys myslalam,ze ciaza to najpiękniejsze chwile w zyciu kobiety,a jakze się myliłam.
Owszem to,ze we mnie drugi człowiek rosnie,ze będę mama,to z Tego powodu jestem szczesliwa.
Ale same donoszenie ciąży,to już inna sprawa.
Wiecznie strach i obawa aby maleństwo było zdrowe.
Jakas infekcja w moim organizmie i już lek czy na dziecko to nie przejdzie.
Ciaza ma swoje uroki,ale nie koniecznie te piękne.
I tez uważam,ze ciaza jest przereklamowana

Ja kończę I trymestr i z trwogą myślę o tym, co będzie w przyszłości.

Moja ciąża to niestety choroba. Jestem w ciąży wysokiego ryzyka; aplikuję codziennie leki i zastrzyki. Dodatkowo mam wszystkie nieprzyjemne objawy ciążowe; wymioty, mdłości, bóle migrenowe, bóle pleców, bóle piersi -taki pakiet od organizmu na zajechanie przeciwnika

Dochodzi jeszcze strach, czy wszystko się dobrze rozwija.

Więc dla mnie to nie są kolorowe chwile, bo wszystkie te moje nieprzyjemności przysłaniają najważniejszą kwestię, czyli fakt, że w brzuszku zagnieździła się fasolka, która powoli zmienia się w małego człowieczka - moją córkę lub mojego syna.
A nie potrafię się od nich oderwać i o nich nie myśleć, bo trwa to już długo i męczy i dołuje.

Zapewne więc stosunek do ciąży i odczucia względem niej są mocno powiązane z tym, jak ona przebiega.

Moja ciąża trwała krótko, ja jako ja czułam się świetnie, lepiej wyglądałam, cukry same mi się normowały (mam cukrzycę), ale jednocześnie był to ciągły stres i stres i więcej stresu bo ciąża od początku była zagrożona, wrażenia potęgowało to że mam słabe zdrowie i to że przez dwa miesiące nie wiedziałam o ciąży, więc paliłam, pracowałam (a moja praca wiązała się z oparami kwasu siarkowego, pyłem i dźwiganiem rzeczy nawet do 40 kilo.

Więc gdybym mogła pstryknąć palcami i mieć dzidzie na kolanach to zrobiłabym to, już natychmiast, a że wiem że prawdopodobnie w tym momencie nie donosiłabym kolejnej ciąży to nawet o niej nie myślę.

A może to zależy od tego, czego spodziewałyśmy się przed ciążą?
Wszędzie nam wmawiają, że to taki cudowny okres a mało gdzie mówią o tych ciemniejszych stronach ciąży. Więc kiedy nas one dopadają nagle uświadamiamy sobie, że ta cała ciąża to nie jest wcale taka kolorowa

Ja obecnie kończę 26 tydzień i nie powiem, że mogłabym w ciąży być cały czas bo to jednak czas wielu wyrzeczeń.
Jednak od poczatku czuję się świetnie, przechodzę ja właściwie bezobjawowo. Nic mnie nie boli, nie wymiotowałam, mam mnóstwo energii, szalejące hormony nie mają negatywnego wpływy na mój humor, jestem spokojna, przytyłam tyle co nic a i brzuszek mam malutki
Na dzień dzisiejszy ciąża jest dla mnie super sprawą bo pozostaje mi tylko cieszyć się z kopniaków. Chociaż nie mogę powiedzieć że czuję się jakoś wyjątkowo - po postu cieszę się, że będę miała córeczkę już niedługo przy sobie
No ale też nie mogę powiedzieć że za miesiąc czy dwa nie wejdę tutaj i nie napisze, że ciąża jest okropna bo nagle wszystko zacznie boleć a ja zamienię się w słonicę

Raczej lekko zniosłam ciążę, więc nie mogę narzekać. Dopiero te ostatnie 2-3 tygodnie strasznie mi się dłużyły, czułam się jak wielka, niezdarna kulka i miałam wrażenie, że już zawsze tak będzie. Chyba jednak nie mogę powiedzieć, że ciąża była dla mnie czymś magicznym i cudownym, czymś innym niż codzienne życie, bo ja właśnie żyłam głównie moją normalną codziennością. Przyszłe macierzyństwo było dla mnie bardzo abstrakcyjne i trudne do wyobrażenia. Gdybym nie musiała przechodzić przez ciążę, by mieć dziecko, to chętnie bym z tego zrezygnowała. Mimo, że nie rodziłam naturalnie, przez całą ciążę ćwiczyłam i nie miałam wielu nieprzyjemnych dolegliwości na początku i na końcu ciąży, to jednak odczułam jak duże to było obciążenie dla organizmu. I nawet gdybym chciała i mogła mieć piątkę lub szóstkę dzieci, to właśnie z tego banalnego powodu nie zdecydowałabym się. Dlatego też bardzo się cieszę, że udało mi się ustrzelić dwójkę za jednym razem, bo to jedna ciąża z głowy.