Ja 39 lat, on 44. Ja na polnocy Polski, on na poludniu. Ja wdowa od dwoch lat, on rozwiedziony wiele lat temu. Poznalismy sie w wakacje. Dla mnie to byla wakacyjna przygoda, mile spedzanie czasu kiedy dzieci szly spac. Nie spotykalam sie z nim z zamiarem ciagniecia tego dalej. 550 km to odleglosc, ktora moze tylko dzielic. Cudowne chwile, bawilismy sie jak nastolatki, biegajac w deszczu, tanczac na ulicy przy wakacyjnej knajpce, jeżdżąc na rowerze, czy witajac wschod slonca na jeziornym pomoście. Chwile beztroski, aby zaraz wrócić do szarej rzeczywistości i pozegnac na zawsze. Z takim zamiarem go zegnalam, oddajac my swoja apaszke ostatniego dnia. Ale jakos nie potrafiłam przestać z nim rozmawiać, a on robił wszystko żebym nie przestała. Tak minęło 9,5 miesiąca, a ja zakochalam sie bez pamięci w cydownym mezczyznie, idealnym dla mnie, przy którym świat nagle zaczął miec sens, przy którym czuje sie bezpiecznie, czuje sie kochana..
Ale...
Nie mamy celu, nie mamy planu na przyszłość, nasze zobowiazania, głównie dzieci nie.pozwalaja nam na przeprowadzkę, mi tam, jemu tu. Wizja tamiego życia, ciaglej tęsknoty jest dla mnie straszna. Nie umiem tak...Czuję, ze z kazdym miesiącem jest mi trudniej. Kiedy jestem z nim wszystko jest super, ale kiedy wyjeżdża, czuję jakby mi ktos wyrywal serce. Rozmawiamy przez komunikator, video rozmowy, telefony. Powinno wystarczyc na dwa tygodnie, ale nie wystarcza...
Czuję, ze powoli zaczyna mnie to niszczyć...
Nie chcę tego...
Nie mam pojęcia co robić, jak sobie z tym radzić?
- azja30
- Wróżka Bajuszka
- Nieaktywny
Szczerze współczuje, bo wiem jak trudne są związki na odległość.........sama takiego doświadczyłam.więm jak szybko uciekają chwile kiedy jest się razem, a jak wolno płynie czas dzielący do kolejnego spotkania,z tego co piszesz wasze uczucie jest bardzo silne....ale wiem że z czasem takie weekendowe sporadyczne spotkania przestają wystarczać,człowiek maży o wspólnej codzienności...........niektórrzy ludzie potrafią znosić rozłąkę latami, a codzinność ich związki niszczy, dlatego dla niektórych takie rozwiązanie jest źródłem ciągłego podsycania związku ...nie wszyscy jednak są w stanie znosić rozłąkę, i ty należysz do tej grupy osób. Co możesz w tej sytuacji zrobić?albo czekać aż dzieci dorosną na tyle by się usamodzielnić i wtedy podjąć decyzję o wyprowadzce, albo wraz z partnerem zaryzykować i podjać decyzję o wspólnym zamieszkaniu-co oczywiście dla któregoś z was będzie oznaczało poważne w życiu zmiany.......ale dla takiego uczucia może warto...?
