Czuję się bezradny ponieważ... - Netkobiety.pl

Biopsja gruboigłowa przy znieczuleniu miejscowym to nie wyrok śmierci, także obydwojgu życzę spokoju przede wszystkim. Po biopsji mniej więcej będzie wiadomo z czym ma do czynienia, ale jest duże prawdopodobieństwo, że jest to nowotwór łagodny. Nie ma co już teraz roić sobie mastektomie. Po biopsji przyjdzie czas na zabieg, a dopiero analiza całego guza da ostateczne wyjaśnienie. Jeżeli chce pobyć sama, to ok. Jeżeli chce pobyć sama, po to, żeby pogrążać się w czarnej rozpaczy, to już ok nie jest i przydałoby się jednak oderwać jej myśli od czarnych scenariuszy.

Każdy na swój sposób przeżywa kryzysy i trzeba się z tym liczyć, ale z drugiej strony jej reakcja jest niewspółmierna do przyczyny. Skierowanie na biopsję nie powinno stać się impulsem do zawieszania znajomości i depresji. Bez przesady. Co dopiero, gdyby rzeczywiście okazało się, że nowotwór nie jest łagodny. Wtedy trzeba wykrzesać z siebie pozytywne nastawienie, ducha walki choćby nie wiem co. Ona dostała skierowanie na badanie i już się poddała...
Może napisz, że tęsknisz, że rozumiesz, ale potrzebujesz kontaktu. Zorganizuj spotkanie i jeżeli ona nie będzie chciała skupiać się na tym temacie, to tym bardziej Ty tego nie rób. Rozerwijcie się gdzieś razem i tym razem na spotkaniu twarzą w twarz ustal, że jeżeli powodem zawieszenia znajomości mają być badania, to Ty z takim powodem się nie godzisz.

Nie rezygnuj i sam nie okazuj swoim podejściem i zachowaniem rezygnacji i czarnowidztwa. Najlepszym rozwiązaniem w obecnej sytuacji jest życie po staremu, bo tak naprawdę jeszcze nic nie wiadomo. Nawet kiedy będzie wiadomo i okaże się, że nie jest dobrze, to życie toczy się dalej i trzeba skupiać się właśnie na życiu, a nie na czarnych myślach o nie wiadomo czym. Wynik będzie za dwa tygodnie i wtedy coś można będzie postanowić, zorganizować, a tymczasem życie po staremu. Naprawdę większość przypadków nowotworów piersi, to nowotwory łagodne. Potrzebny będzie zabieg, a po nim regularne kontrole. Dopóki nie ma pewności, lepiej nie zakładać, że to musi być najczarniejszy scenariusz.
Dobrze byłoby się spotkać przed wynikami badań i może porozmawiać, fizycznie dać znać o wsparciu i uczuciu.

Zgadzam się z Tobą w całej rozciągłości. Nie okazuję nic co jeszcze bardziej mogłoby by ją podłamać. Niektórzy mówią że jak się człowiek martwi to stan zdrowia mu się pogarsza. Wierzę że będzie dobrze i że przejdziemy przez to jeszcze silniejsi niż do tej pory. W końcu nie zakochujemy się tylko na dobre chwile ale także na te pochmurne.

Dzięki Klio. Dobrej nocy...

Bardzo mi przykro, że tak to się jednak rozwinęło.
Jedyne tak naprawdę co możesz zrobić i co pomoże to bycie przy niej. Twoja obecność daje już ogromne wsparcie. To, że nie jest z tym sama jest niezwykle ważne.
Jeżeli ona sama wyrazi chęć i wolę, to możesz wskazać jej grupy wsparcia w waszej okolicy. Na stronie internetowej Amazonek możesz rozpocząć poszukiwania, a przy okazji być może znaleźć odpowiedzi na choćby część swoich pytań i wątpliwości.
Ściskam was oboje serdecznie

Bardzo wzruszyła mnie Twoja postawa , Autorze. To piękne,  że nie przestraszyłeś się tej choroby i jesteś z nią. Uwierz, ze to najlepsze co mozesz zrobic.
Jesli da radę z chemią, to radioterapia pewnie nie będzie już potrzebna. Ważne jednak by tę chemię wytrzymać. Im młodszy organizm tym ma wiecej siły. Nie poddawajcie się.
Nowotwory sa teraz niczym choroba cywilizacyjna. Z jednej strony to straszne, z drugiej - coraz lepiej lekarze sobie z nimi radzą.
Medycyna się rozwija. Wierzę że sobie poradzicie i z całego serca Wam tego życzę

Ciąg dalszy... Chemioterapia trwa. Zarządzono TAC, 6 wlewów z przerwami co 3 tygodnie. Ostatni wlew 11.07. Potem przerwa i radioterapia. Związek stał się czymś w zawieszeniu... W lutym, przed chemią, widzieliśmy się po raz ostatni. Potem wydała zakaz jeżdżenia. Dmucha na zimne bo boi się że coś złapie, że obniżona odporność... Jedynie domownicy mają dostęp. Oczywiście wychodzi na spacery. Unika miejsc gdzie jest dużo ludzi.

Znalazłem się na bocznym torze. Nie ma mowy o uczuciach bo wszystko Ją drażni. Wcześniej nie była wylewna ale teraz... nawet nie pamiętam kiedy powiedziała że kocha, tęskni. Dzwonię rzadziej bo twierdzi że chce mieć święty spokój. Skupiła się tylko i wyłącznie na sobie i na niczym innym.

Byłem u psychologa onkologicznego. Rozjaśniła trochę w głowie. Choćby tym że będę walić w mur, że będę dawać i nie dostawać nic w zamian. Że ten okres minie. Na jakiś czas pomogło. Nie umiem z Nią rozmawiać bo niekiedy agresywnie reaguje. Na niektóre pytania aż kipi złością. Na Wielkanoc oczywiście nie pozwoliła przyjechać. Trzeci wlew jest we wtorek więc organizm się już zregenerował trochę. Jestem zdrowy.

Próbuję Ją zrozumieć, wczuć się w Jej położenie choć wiem że do końca nie jest to możliwe. W moim pojęciu w takiej sytuacji chciałbym by bliska mi osoba przy mnie była a tu jest zupełnie odwrotnie... Trudne to dla mnie wszystko... Kocham Ją, tęsknię, pragnę przy Niej być. A Ona jakby tego nie widziała. Jakbym nie istniał. Owszem, telefon odbiera, odpisuje na wiadomości. Powoli tracę siły. Nie wątpię w swe uczucia. Nie wiem jak to z Nią jest a próba rozmowy podnosi temperaturę między nami. Stworzyła mur na którym się rozbijam. Może pewnych rzeczy nie widzi, może nie jest tego świadoma. Chemia z pewnością czyni szkody w organizmie ale to bardziej chodzi o fizyczne aspekty. Nie wiem, nie rozumiem. Zdjęcie swoje jako łysej kobiety przysłała. Więc chyba nie o to chodzi.

Czuję się bezradny. Zdarzyło mi się rozmawiać z kilkoma osobami i mówiły to samo. Albo wytrwać albo odejść bo to wszystko jest co najmniej dziwne... Jeśli możecie wypowiedzcie się, proszę. Może ktoś jest w podobnej sytuacji.

Bądż przy niej w taki sposób, w jaki ona chce...może nie chce,żebyś ją taką widział, w niedyspozycji, podłamaną, smutną, dla kobiet to ważne. Powoli próbowałabym się zbliżać, drobnymi kroczkami, jeśli cię zatrzyma, uszanuj to. Nic na siłę. Czasem osoby w takiej sytuacji nie wierzą, że mimo ich choroby ktoś je kocha i chce z nimi być...wtedy się odsuwają, a nawet proszą, żeby partner ułozył sobie inaczej życie...powodzenia.