Odeszłam od męża - proszę o wsparcie - Netkobiety.pl

Najgorsze to wrócic do meża!!!!Jeżeli raz cię uderzył to bedzie to robił.To nie twoja wina.Najlepszym rozwiązaniem będzie jak sie wyprowadzisz od matki.Mama powinna cię wspierać,a zamiast tego obwinia cię o wszystko.Jestem córką alkoholika więc awantury z byle powodu były. Dzieci powinny czuc sie bezpiecznie. Wiem co piszę.Piszesz aby oddać dzieci ojcom,a pozbawisz ich kochającej matki.Wyrzadzisz im wielką krzywdę.Ani ty ani dzieci nie są nieczemu winne.

tak.
raz zwyzywał mnie, poszarpał itd.
były różne sytuacje.
Ale teraz mi nie lepiej tutaj też nas nie chcą, moje rodzeństwo daje znać, że nie jestem zbyt pożądana..
Coraz częściej myślę, że lepiej było cierpieć tam w ciszy i przynajmniej być na swoim niż tu na łasce innych ludzi.

Mam wrażenie, że za szybko reagujesz, nie przemyślasz swojego zachowania. Wracasz, odchodzisz, motasz się między jednym a drugim domem, robisz zamieszanie nie tylko w swoim życiu ale i dzieci. Zdecyduj się na coś. O ile łatwo zrozumieć Twoje odejście od męża o tyle powrotów do mamy nie. W czym ona Ci pomaga? Z tego co piszesz, to tylko daje dach nad głową. A przecież masz pracę, dom który wynajmujesz. Dlaczego nie zamieszkasz w tym domu? Sama z dziećmi w świętym spokoju?

Boję się. Nie wiem czego, ale od kiedy odszedł mój pierwszy mąż panicznie się boję.
MrówkaBigbitówka - wróciłma do matki nma kilka dni, dopóki lokator się nie wyprowadzi. Potem idę do siebie.
Przyszły_maz, tak PANICZNIE boję się być sama. Z mężem przy boku mogę zdobywać szczyty, bez, czuję się jak bezwartościowy przymulacz.
Boję się wszystkiego - że nie wyjdę z domu, bo z kim dzieci zostawię. Ze się nie ruszę nigdzie bez nich (są maluśkie - 5 i 2 latka)

Jeżeli uważasz, ze ciągle robisz cos nie tak, to wykorzystaj tą samotność i spokój do przemyslenia swojego życia i podjęcia konkretnych decyzji. Moze udaj się do psychologa? Z kim do tej pory zostawialas dzieci, jak szłas do pracy?

Do tej pory w czasie pracy przedszkolak byl w przedszkolu, mlodszy u teściowej. Po tym czasie ciagle e mną. Nie wychodzilam nigdzie sama przez 3 lata bo balam sie zostawiac meza samego z nimi na wypadek gdyby die pobili. Dlatgo m.in odeszlam, bo nie moglam sie ruszyc z domu. Tu mam zaufana nianke i moja matke w razie czego żeby choc na godzine dziennie wyjść.byerapie chce zacząć.

Nie. Będę mieszkała u siebie, ale to jest niedaleko mojej matki. A przedszkole jest pomiędzy naszymi domami. Więc pomoc będę miała, a jednocześnie mieszkać będę sama.

tak, fizycznie się wszystko układa.
Tylko ta samotność.
Nie potrafię się cieszyć z życia będąc w nim sama. Nie mając z kim wieczorem porozmawiać, nie mogąc liczyć, że mi naprawi gniazdko, lusterko w aucie

Co mam robić? Moj obecny maz od którego uciekłam, chce teraz rozmawiać z synem. Chce rozmawiać tylko ze swoim, co ja mam zrobić, przecież moj synek, czylibstarszy cierpi jak slyszy ze z nim nienchce. I druga sprawa, on zaczyna ryczeć jak rozmawai z mlodszym, ja się wtedy rozlaczam, bo nie chce zeby dziecko się balo.

Postaraj się odnaleźć w sobie siłę i to poczuć, wiem, wiem łatwo radzić....
Ale lwią część problemu stanowisz chyba sama dla siebie - tak bardzo poszukujesz oparcia i obawiasz się samotności.

W ogóle sobie nie radzę. Chcę umrzeć, tylko nie chcę tego dzieciom zrobić. Moja matka codziennie mi powtarza  że nikt nie będzie się nade mną litował, krzyczy na moich synków, na siłę wciska im jedzenie, do jednego powiedziała dzisiaj "jak będziesz taki niegrzeczny to babcia nie będzie cię w ogóle kochać. Ja leżę i płaczę, dzieci na to patrzą. Na nic się nie nadaję już Nie mam pojęcia kiedy bnędę mogła się wprowadzić do tamtego mieszkania, a każdy dzień tutaj to koszmar. Ni mam na nic siły, nie wiem co jeszcze szykuje mąż, nie mogę się w ogóle skoncentrować dan tym co mam robić, nie mam siły karmić dzieci. Boże dlaczego to wszystko mi się dzieje, nie powinnam w ogóle mieć dzieci, czemu nie wiedziałam tego wcześniej, że tak mi się życie rozwali

Alexako80 przepraszam z góry jeśli Cię urażę za to co napisze, ale może kilka słów prawdy otrzeźwi Cię i zmobilizuje do działania.

To co się dzieje teraz w Twoim życiu i życiu Twoich dzieci to tylko i wyłącznie Twoja zasługa.
Jesteś dysfunkcyjna i po rozwodzie ze swoim pierwszym mężem zaczęłaś przerzucać odpowiedzialność za Twoje życie na osoby z Twojego otoczenia ( matkę, 2-go męża, rodzeństwo i kogo tam jeszcze )
Masz roszczenia do mamy, a niby z jakiej racji!! Ostrzegała Cię i pewnie dawała wskazówki ale Ty zrobiłaś po swojemu! Teraz naucz się ponosić konsekwencje swoich zachowań a nie obwiniaj bliskich!
Co do drugiego męża to skoro wyprowadzałaś się do mamy 2 razy z jego powodu to po cholerę wracałaś skoro on taki zły! Dla dzieci? To kolejny pretekst!
Co do pierwszego męża - zostawił Cię, tak jak mężowie 80% kobiet tu piszących. Niektóry z nich były naprawdę w dramatycznej sytuacji bo zostały np. z 3 dzieci bez pracy, ale podniosły się, zawalczyły o siebie i dzieci..

Kobieto idź do psychologa i prawnika, przeprowadź się do siebie i zacznij żyć swoim życie nie oglądając się na innych. Inaczej za 5 lat napiszesz znowu na tym forum mając kolejny nieudany związek i kolejne dziecko z kolejnym facetem...

DO Autorki:

Otrzasnij sie glupia babo, bo innaczej nie da sie ciebie nazwac.

Zajmij sie pozadnie dziecmi i soba sama a nie lataj za portakmi bo ci to nie wychodzi, pobadz troche sama ze soba i przestan sie nad soba uzalac.

Jestes przedeszystkim matka i dzieci musza miec w tobie oparcie , a jak cie widza rozmemlana na kanapie placzaca czy bog wie co jeszcze to napawasz ich strachem.

Wez w koncu zycie w swojej rece bo nie zbudujesz szcescia w kolejnym zwiazku jesli sama nie zaczniesz byc ze soba szczesliwa.

I najwazniejsze zacznij ponosci konsekwencje swoich czynow.

A teraz do roboty.

poza tym boli mnie to, że nie wiem czy dobrze zrobiłam odchodząc od męża, wydaje mi się, zę to moja wina wszystko, że ja przez to że chciałam idealnego domu, sprawiłam, że było źle. Trzeba było przyjmować rzeczy takimi jakimi były i przynajmniej mieć rodzinę, i swój dom, a nie poniewierać się po kątach matki.
I właśnie o tym chciałam porozmawiać, tylko nie mam z kim. Moja matka mówi, że to kawał drania i że nic nie usprawiedliwia faktu, ze np. mnie spoliczkował na sali poporodowej, ablbo groził mi, ale ja myślę, że to ja go prowokowałam

Mój pierwszy mąż jest u synka regularnie dwa razy w mcu.
Pewnie do końca moją winą nie jest, ale mogłam się postarać. Mogłam być miła. Drugi mąż się starał, rzucił ppapierosy, był w domu. Tylko to, że mi groził jak było źle, nie był wsparciem, ale teraz uważam, że to ja do tego doprowadziłam. Gdybym miała inny charakter..

Teraz jesteśmy tu gdzie jesteśmy i też jest fatalnie. Więc może ja jestem osobą, której zawsze będzie ni tak
Wrócilismy na wieś, maż mieszka w większym mieście. Wszystko tutaj jest takie stare, brzydkie, nawet biblioteka dla dzieci, zero książek, zero imprez dla dzieci.
Wszystko to mnie tak przygnębia

I powtarzam, to nie jest tak, że ja leżę i płaczę. Nie, wstaję, robię, pracuję, staram się. Czasem tylko się zdenerwuję i płaczę, ale zaraz się podnoszę. Okładmuję sama siebie, że jest lepiej. Ale tak naprawdę dopóki ktoś mi nie udowodni, że dobrze zrobiłam odchodząc, nie zaznam spokoju. Czy ktoś w ogóle mi da taką odpowiedź? Czy mąż gtaki byłby zawsze, dla każdego, czy to tylko moje schizy?? I tylko dla mnie taki jest?

I drugie pytanie: powiedziałam mojemu mężwoi, że możemy spróbować wszystko od nowa, zapiszemy się na teraipę, będziemy żyć inaczej, z dala od jego rodziny, jego środowiska, tutaj gdzie jestem teraz, w mieszkaniu. Nie chciał., Czy gdyby chciał nas, to zdecydowałby się n ato?

To co piszesz to dla mnie jakaś kompletna abstrakcja jak dorosła kobieta z dwójką dzieci pracą i domem mogła się tak głupio zachowywać, no ale zostawmy już ten temat idź do tego psychologa i nie wychodź z jego gabinetu aż nie zaczniesz zachowywać się jak dorosła i odpowiedzialna osoba. No i na koniec nie rozważaj już nawet tych bzdur o powrocie do męża który cię spoliczkował na po-porodówce

I tak, do tej pory byłam bardzo odpowiedzialną osobą. Od 18 roku życia zarabiałam na siebie, skończyłam studia, miałam bardzo dobrą pracę. Wszystko wylazło i zawaliło się gdy odszedł ode mnie pierwszy mąż i zostawił mnie z rocznym dzieckiem. Wszystko wtedy przestało działać Na szczęście pracę udało mi się znaleźć inną, lepszą, ale problemy pojawiły się wraz z drugim małżeństwem, a raczej ucieczką w nie przed matką. Powinnam wtedy była zupełnie inaczej postąpić, na spokojnie sprzedać dom, przenieść się z dzieckiem do bloku i żyć spokojnie dalej, poza matką i czyjąkolwiek pomocą.
Ale czy ja nie mam prawa się załamać, muszę zawsze udawać twarda? Wtedy moghłam liczyć tylko na jej pomoc z dzieckiem, nie miałam na tyle pieniędzy aby wynająć niańkę do dziecka, a pracować musiałam.
Podsumowowując - zamierzam przywrócić memu życiu spokój i normalnie żyć, ale chyba mam prawo się pożalić i płakać.. Mam udawać , że jest cudownie?
Czy nie mogę mieć wątpliwości?

Dzięki za tą wypowiedź, właśnie takie mi bardzo pomagają.
Co do tego spoliczkowania, to tak, wydaje mi się, że jestem takim paskudnym typkiem, że to przeze mnie mnie spoliczkował.

Jak bym chciała aby moje życie wyglądało?

Chciałabym mieć to co miałam, tylko w pełni - rodzinę, kochającego meża, z którym mogę porozmawiać, wychowywać dzieci, jeździć na wycieczki. Chciałabym mieć swoje stałe miejsce, z którego nie chcę się już ruszać, gdzie możemy się zaidentyfikować, chodzić na zajęcia dla dzieci, aby dzieci miały stałe miejsce przedszkola, szkoły.
I tyle.

A jak to osiągnąć? Nie widzę możliwości.
I z tego powodu też mi przykro, bo wiem, że na pewno się już nigdzie nie przeprowadzę, bo nigdy już nie zaserwuję moim dzieciom przeprowadzek i szaleństw. Mam zamiar siedzieć tu jak grzyb. A to jest mała miejscowość, nie ma tu pracy, to jest taki wygwizdów Polski (to też bardzo przeszkadzało pierwszemu mężowi, który po rozwodzie wrócił na zachód, gdzie zamieszkał z kochanką i ją poślubił), także nikt sensowny się do mnie nie przeprowadzi. Mój obecny mąż też nie chce.

Także w tym momencie swoje życie widzę ponuro i zgoła inaczej niż chciałam - codzienna ponura egzystencja z dziećmi sama, ale samotna. Za wszystko odpowiedzialna ja.

panna panna, ale po co tyle jadu.
Gdzie ja napisałam, że dziecka do przedszkola nie prowadziłam? Będąc teraz 2,5 roku z mężem codziennie prowadzałam dziecko w to i we wto, pracowałam, jednocześnie zajmowałam się drugim dzieckiem, bo nie zawsze pomoc miałam, niańkę miałam 2 mce.
Nie miałam samochodu, sama robiłam zakupy, zajmowałam się dziećmi non stop, w nocy też tylko ja do dzieci wstawałam.
Nawet moja matka przyznała, że tyrałam jak dziki osioł. NIe miałam czasu się czasem umyć, dzieci non stop były przy mnie.
Więc nie wiem skąd taka opinia. Przez te 2,5 roku nawet nie jęknęłam, ale wreszcie czara się przebrała.

o jezu...
ale o co właściwie Tobie chodzi?
A jak sobie wyobrażałaś, że miałam pracować jak miałam malutkie dziecko? Miliony kobiet nosi ze sobą dziecko do pracy? To rzeczywiście nie wiedziałam i nie widziałam. Bo wokół mnie to raczej albo do żłobka zaprowadzają, albo niańki mają, albo rodzice bawią. Ale może rzeczywiście straciłam kontakt z rzeczywistością na tyle, że teraz tak się robi, że z dzieckiem na plecach się biega do pracy..

CO jest jasne w moich związkach? Każdy był zupełnie inny, w pierwszym nie było dziecka, pojawiło się w ostatnim roku, a mąż wtedy wyjechał już i znalazł kochankę - to też znaczy się moja wina?? Czy tu jestem jak miliardy innych kobiet na świecie, czy tylko mi to sięzdarzyło z mojej winy?
W pierwszym związku nie było agresji, a pierwszy mąż odchodząc powiedział, że "ja na pewno nie będę mu problemów robiła, bo jestem dobrą osobą". Zmienił zdanie jak postawiłam się i nie oddałam jemu ikochance wszystkiego co żądał. A i tak nigdy z moich ust nie usłyszał gróźb, rozstałam się z nim bez orzekania, mimo że sam się przyznał, że się zakochał.
I od tego momentu się wszystko zawaliło. Więc znowu powtarzam, że nie bardzo wiem co takiego jest w moich związkach, skoro pierwszy był klasyczną zdradą, gdzie mój mąż może i potem chciałby wrócić, ale ja zdrady nie wybaczyłam.

Tak, masz rację. Zgadzam się. Nie mam pojęcia czemu bez kogoś zdaję się sobie nieatrakcyjna i nie warta niczego. Mam nadzieję, że psycholog mi pomoże to odkryć.
Mało tego, gdy jestem sama, bez męża, to wydaje mi się, że nic nie umiem i z niczym sobie nie poradzę.
Może rzeczywiście bycie samą pomoże mi uświadomić sobie, że mogę dać sobie radę? Oby..
To fakt, że w tym momencie jedyne czego mi potrzeba to psychoterapia. I za to się zamierzam wziąć.

Tylko ż e jak się okazuje nie ma tu w ogóle żadnego psychoterapeuty. Najbliższy godzina drogi. Czy są jacyś przez internet?

Alexa. Twoje zachowanie nie jest prawidłowe choćby dlatego, że racjonalizujesz i usprawiedliwiasz przemoc. I to przemoc wobec siebie. Nic nie usprawiedliwia przemocy wobec drugiego człowieka, a Ty szukasz cały czas winy w sobie za to, że ktoś użył agresji wobec Ciebie. Musisz odbudować poczucie własnej wartości, aby w przyszłości prawidłowo reagować na tego typu zachowania. Prawidłowo czyli tak, że po czymś takim mąż powinien Cię przeprosić za brak hamulców i agresję fizyczną i Ty mogłabyś ewentualnie rozważać czy przyjmiesz przeprosiny i czy chcesz dać mu szansę na dalsze wspólne życie. A w tej chwili wygląda to tak, że on jest przekonany, że miał do tego prawo i postąpił słusznie a Ty go w tym utwierdzasz, i siebie, biorąc winę na siebie ("sprowokowałam go"). Już pomijam kwestię okoliczności (Ty po porodzie, z pełnym prawem do zbyt emocjonalnego reagowania na rzeczy wskutek huśtawki hormonów), to się nie powinno było wydarzyć. Jeśli piszesz, że miał rację robiąc to, człowiek zdrowo myślący zawsze temu zaprzeczy. To nie jest normalne po prostu. Wymagasz pomocy, bo sama nie jesteś w stanie ocenić rzeczy obiektywnie i zadbać o siebie. Pomocy w sensie terapii, rozmowy ze specjalistą, który będzie wiedział jak Ci pomóc. Dalej uważam, że masz objawy depresji, depresanci też potrafią być "wysoko funkcjonujący" tzn. wstawać rano, zajmować się dziećmi, ogarniać dom, tylko w środku zżera ich choroba, przeszłość jawi im się jako pasmo nieszczęść a przyszłość jako czarna dziura. Nie mają marzeń ani planów, myślą o samobójstwie. Szukaj pomocy specjalisty, nie na forum, bo możesz też pogłębić przez to swoje poczucie beznadziei i pogorszyć ogólny stan (przez rady typu: "ogarnij się głupia kobieto").
Pozdrawiam

Szukaj Punktu Interwencji Kryzysowej przy Centrum Pomocy Rodzinie w swoim powiecie. To nie zastąpi psychoterapii, ale doraźnie pomoże Ci się pozbierać.
Ja nawet miałam propozycję cotygodniowych spotkań, ale po dwóch czy trzech stwierdziłam, że nie są mi już potrzebne. Jednak po kilku miesiącach znowu zdarzyło mi się korzystać z tej formy wsparcia.
Idź do nich. Nie zjedzą Cię

Znalazlam juz psychologa i adwokata, ale zanin sie spotkam z nimi ciagle tysiac mysli. Moj maz wcale za mna nie teskni, chce rozwodu, a mi sie zyc nie chce. Powiedzcie co takiego ze mna jest ze nie moge stworzyc dobrego zwiazku. Wokol mnie pary ktore sie kloca ale sa razem. Chyba niepotrzebnie odeszlam od Meza, on chcial pracowac nad tym zwiazkiem, chodzic na terapie. Naprawde mam upierdliwy charakter a on sie satrap naprawde. Zalezalo mu na nas. Wczoraj zadzwonila moja znajoma z tamtej miejscowosci, mowila ze wygladalismy na takich szczesliwych, zawsze razem, z dziecmi. To ja to wszystko zepsulam, kobieta powinna byc ciepla. Cos musi ze mna bc nie tak ze wiekszoacsc kobiet ma udane zwiazki a ja nie i to oba

Czy naprawdę na forum musza pisać takie osoby jak ZlaKobieta? Poczuła się ona lepiej, ze komus dokopała?
Ja ktoś powie pare slów za dużo kochance to jest zle, ale jak pisze kobieta bez wsparcia matki, samotna, to jest gorsza bo dwa razy nie udało się jej malzenstwo i można jej nakopać bezkarnie? Odeszła moim zdaniem za pozno, od kogos kto ja spoliczkował na porodówce!

I znów rece opadaja ..."chyba nie potrzebnie odeszlam od meza .. " a Kiedy wg ciebie było by to "potrzebne" ?? jakby cie uderzyl jeszcze raz,skopał, zwyzywal ...?? Być moze masz trudny charakter, co nie zmienia faktu ze na pewne rzeczy nie mozna sie godzic.Wina zawsze leży po obu stronach,ciekawe czy on chociaz w polowie obwinia sie za to co sie stalo ...

Tak to bardzo smutne.Aczkolwiek jesteś dorosłą osobą i powinnaś być odpowiedzialna za siebie i swoje dzieci.Pomyśl, co one czują?To twoje skarby a ty dla nich jesteś najważniejszą istotą na świecie.Twoj mąż jest jaki jest i na ten fakt nie masz raczej wpływu.Masz natomiast wpływ na to jaką jestes ty.Tylko od ciebie zależy czy będziesz szczęśliwa.Ty kochając siebie,dbając o siebie ,szanując siebie,wierząc w swoją wartość nie bedziesz miała problemu z poczuciem szczęścia bo ono jest w tobie.Nie szukaj go w kimś (mężu)najpierw znajdź w sobie.Nie myśl o sobie źle.Wszystko co nam sie dzieje jest po coś.Wyciagnij wnioski ale wiedz ,że nie na wszystko mamy wpływ.Uwierz w siebie.Dasz radę.Po burzy zawsze świeci słońce.

Czy są tacy ludzie, dla których związek był po prostu bo był, i umieją się tak szybko podnieść?? Co za człowiek z tego mojego drugiego męża, wcale nie walczy, powiedziałam mu, że odeszłam, bo nie widziałam sensu tkwić w jego środowisku, bo był tam zły dla mnie, a on powiedział, że tyle razy mi proponował by zacząć gdzie indziej, a ja odmawiałam.. No mimo wszystko taka je=go miłość była?? Odeszłam, on się obraził jak dziecko i tyle..