Bolesna zdrada emocjonalna - Netkobiety.pl

qrde, ale ja nic nie mówię o prawdziwej miłości
zresztą gdzie jest napisane, że można kochać tylko jedną osobę na raz?

a moje wątpliwości wyraziłam w poście wyżej (który mi się przypadkowo zacytował zamiast zedytować )

no i to jest konkluzja, z którą najchętniej mogę się zgodzić.
i dlatego między innymi nie wierzę w to cudowne ponowne pokochanie talerz przez jej męża.
dla mnie to klasyka - facetowi zaczął się palić grunt pod nogami, to teraz zrobi wszystko, żeby mieć miękkie lądowanie.
jak już się dowiedział, że warto mówić, żeby było lepiej, to mówi to - i to bardzo przekonująco jak widać

Oczywiście że za pierwszą chętną...
Jego prawdziwą miłością, którą karmi, jest on sam, ani ta żona ani kochanka "in spe".

Kurcze ja stwierdzam, że nie umiem pisać ze zrozumieniem . Albo, wychodzę z błędnego założenia, że wszyscy zrozumieją o co mi chodzi i nie wykładam tego jasno .

Summerko i _V_ i Pannapanna ja się z wami zgadzam. Mój mąż był/ jest (może nadal jest, choć ja wierzę/chcę wierzyć (?), że On się zmienił. Ba - ja daję NAM szansę wierząc w to, że On się JEDNAK zmienił. Jeśli nie to, będzie tak jak piszesz _V_ i tyle... Ale  WIERZĘ, że mamy szansę stworzyć RAZEM NOWY, fajny związek. I tyle. Jak było to ja doskonale wiem.) dokładnie taki jak go opisywałyście i ja już o tym pisałam. To czysty egoista. Zakochany w sobie. Zawsze taki był. A ja niestety tego kiedyś nie widziałam. Ale teraz to WIEM. Wiem też, że On chce to zmienić i wiele już w sobie zmienił. Inaczej nie mielibyśmy o czym gadać.

Summerko i ja żadnych akrobacji myślowych nie robię. Może poza jedną: skaczę sobie po tych trapezach, "latam" na tych szarfach i stąpam po tej cienkiej linii w mojej wyobraźni i zastanawiam się, czy możliwe jest by człowiek się aż tak zmienił...i wierzę jednak, że jest to możliwe. A czy moja wiara nie okaże się zawiedzioną nadzieją tego nie wiem - biorę to pod uwagę i "ryzykuję".

Summerko i dość dobrze mnie zdiagnozowałaś. Tak jestem zadufana w sobie. To właśnie odkryłam jak wzięłam się za siebie i chciałam poznać co kryje się w moim wnętrzu. Co spowodowało we mnie taką rewolucję. Skąd te emocje i te mechanizmy obronne, które sterowały moim życiem przez tyle lat. Jestem egoistką. Dość jednak specyficzną . Dlatego napisałam, że zaczynam rozumieć siebie i akceptować to kim jestem .

Ja przynajmniej mam tego świadomość

Dziewczyny mój mąż po fazie wypierania i zaprzeczania przyznał, że mnie wtedy nie kochał a na pewno nie bardziej niż siebie. Ja nawet w pewnym momencie zaczęłam w naszym poprzednim życiu widzieć już same negatywy i tylko te sytuacje, które sprawiły, że zaczęłam wątpić, czy On w ogóle mnie kiedyś kochał. Tak szczerze. Tak za nic. Tak pomimo. I stwierdziłam, że nigdy nie byłam kochana przez niego. Że byłam "wygodną" opcją (czyli ten etap Summerko jednak przeszłam). Oczywiście podzieliłam się tym z nim. A mój maż niewiele mówiąc wsadził nas w auto i wywiózł do miejsca,  w którym spędziliśmy kiedyś kawał życia. I zabierał wszędzie bym sobie przypomniała. Okazało się, że spędziliśmy też wiele pięknych chwil, które ja na podstawie moich niedawnych doświadczeń zdążyłam już wyprzeć. I wróciły do mnie też te dobre wspomnienia. I mój świat znowu przestał być zero-jedynkowy. Odzyskał kolory. I to był między innymi krok mojego męża,  który uzmysłowił mi, że jemu chyba jednak zależy na NAS.

Krok - nie słowa, w które ja po prostu nie wierzę/lub uwierzyć jeszcze nie potrafię _V_ .

Snake , ale Oni działali w realu również, a mój mąż lecąc na spotkanie z tą dziewczyną po prostu - z euforii - zapomniał wylogować się z facebooka, do którego dostępu już nie miałam. Ja chciałam zalogować się na mojego i stałam się świadkiem rozmowy, od której zmieniło się moje życie .

_V_ i ja nie napisałam, że wiem, że On by Jej nie pokochał. Napisałam coś zupełnie odwrotnego .

Random.furder dlatego napisałam "w zasadzie"

Snake
Jesteś inteligentny, wyciągnij wnioski z tego co napisałeś...

Summerko już wiele osób mi to pisało. Na szczęście jestem zadufana w sobie i bardzo pewna siebie (o dziwo .) i nie działa to na mnie .

Ale tak na poważnie piszę dużo o tym co dotyczy mojego męża, bo to mnie dziwi najbardziej. Bo to jest dla mnie "obce". To co dotyczy mnie jest TERAZ dla mnie jasne i oczywiste, dlatego poniekąd "mniej inspirujące". Pewno dlatego, że ja do końca jeszcze nie "wierzę" (pewno boję się - podświadomie) i szukam gdzieś potwierdzenia, podobnych przeżyć u kogoś. Ale ja cały czas podkreślam chyba we wszystkich wątkach, w których się "bardziej" wypowiadam, że nie ważne co będzie z nami, ważne jest to co udało mi się osiągnąć (ponownie egoistycznie bardzo )- reszta jakoś tam będzie.
Ale paradoksalnie też to o czym piszą mi inny - ich sceptycyzm i to, że się zastanawiam nad tym, co piszą i odnoszę to do moich odczuć i doświadczeń pozwala mi upewnić się w swoich...schematach . Potwierdzić  je, zmienić,  zmodyfikować, albo wyskoczyć poza nie.
I karmię się tą wiedzą teraz również czysto naukowo - szukam, czytam, porównuję (do siebie - różne podejścia) i uczę się.
A to o czym piszesz w związku z doświadczeniem zdrady i konsekwencjach dla związku zawsze zawieram w jednym zdaniu: trzeba wiedzieć skąd zdrada się wzięła, jaka była jej przyczyna i to zaakceptować - obustronnie. I zadecydować co z tym zrobić. I ważne, żeby ta decyzja była wspólna. To jest feedback i dla mnie jest to tak oczywiste, że pewno dlatego mniej "godne" uwagi. Ale jak już kiedyś napisałam: "rzeczy proste są zawsze najbardziej niezwykłe" - szkoda, że o tym tak często zapominam. No, ale cytując tegoż samego : "drogę wytacza się idąc".

Jednocześnie idąc pozdrawiam tych, co ... nie idąc wytyczają . (i nie myślę o Tobie Summerko).

Nie bardzo rozumiem jak można wspólnie podjąć decyzje jak jedno z partnerów zostało zdradzonych?
W jaki sposób dochodzi się do wspólnej decyzji jak jedno chce odejść, a drugie nie chce do tego odejścia dopuścić?

summerka88 ale co się z tą wiedzą robi jak każdy widzi to inaczej? Facet powie, że czuł się odtrącony, a kobieta, że nie miała wsparcia. Każdy widzi przyczynę inaczej. Każdy zdradzony i każdy zdradzający  będzie miał własną wersje wydarzeń, własną praprzyczynę do tego "dlaczego".
Dla mnie to dorabianie jakiejś pseudopsychologii dla zwykłego kures...twa. Taka forma obrony mózgu przed dopuszczeniem prawdy do siebie.
Bo łatwiej powiedzieć: "weszłam w swoje "ja" i faktycznie odkryłam, że mało dawałam z siebie mężowi, niż dopuścić do siebie myśl, że on miał najnormalniej ochotę na seks z nią.
Lepiej smęcić o odkrywaniu "drogi" w nowym życiu, o gadaniu, że "żyję dla siebie" i innych pierdołach zamiast spojrzeć prawdzie w oczy.
Potrzeba jeszcze wycieczki do Tybetu i walenie w misy na uspokojenie.

Inaczej to widzę.  Raczej w związku, w którym kwitnie miłość zdrad nie ma.
Przynajmniej jedna osoba nie kocha i nie szanuje drugiej, czego ta nawet nie zauważa albo udaje, że nie widzi. Przynajmniej jedna osoba ma w du...pie związek, co umyka uwadze drugiego albo jest jej wszystko jedno byle by związek trwał. Przynajmniej jedna osoba czuje, że czegoś jej brakuje i nawet słowem nie szepnie drugiemu, bo być może nigdy o swoich najgłębszych pragnieniach i skrytych obawach nie rozmawiali. Zdrada to przeważnie skutek kryzysu w związku a nie dopiero jego początek.

Jasne, że zdradzonym lepiej myśleć, że oni są bez winy, bo nie zdradzili, ale bezrefleksyjnością jest obarczone myślenie, że zdrada pojawiła się podstępnie w relacji kochającej się pary.
Szacunek dla tych wszystkich, którzy mimo bólu i upokorzenia zdrady, potrafią zobaczyć, że związek przed zdradą był słaby i dziurawy, bo w przeciwnym wypadku do zdrady w ogóle by w nim nie doszło.

Raczej nie wiesz, o czym piszę. To, że zmienia ci się punkt widzenia to jedno (sama zupełnie inaczej interpretuję wiersze w zależności od tego, w jakim jestem nastroju), ale uparte dążenie do tego, aby udowadniać (sobie?), że czujesz się zadowolona że swojego obecnego źycia z uwagi na zmiany, które dokonują się w twoim męźu, to zupełnie inny wątek. Pisz o sobie, o swoich zmianach, o twoim rozwoju, bo to, jak widzisz teraz swojego męża to tylko twoja interpretacja. A forumowicze mogą mieć i jak widać mają swoje własne interpretacje, dlaczego on tak a nie inaczej teraz postępuje

To jest pozytyw, którego warto się trzymać. Ty zapomniałaś ale on nie. Nie trzyma się takich rzeczy w głowie bez powodu. Czasem jest to jeden punkt zaczepienia, który pozwala całkiem nie odlecieć.