Zostać z facetem, czy wyjechać? - Netkobiety.pl

W takich sprawach ktoś musi po prostu zrezygnować. Skoro Ty spróbowałaś i nie jest Ci zbyt dobrze, to pora na niego, bez zasłaniania się obowiązkami zawodowymi. Pozostaje też druga opcja - oboje rezygnujecie z dawnych miejsc zamieszkania i próbujecie w zupełnie nowym miejscu. Wtedy przynajmniej oboje jedziecie na tym samym wózku.

Lub trzecia, rozstanie.

Przerabiałem kiedyś coś podobnego. Wprawdzie jesteśmy w podobnym wieku, ale powiem krótko - kumple/koleżanki koło trzydziestki powoli odchodzą i ucinają kontakt (zwykle z powodu dzieci), na wydarzenia kulturalne w życiu przestaje w końcu starczać czasu i ochoty, z pracy można wylecieć bądź ją znienawidzić z różnych powodów (przełożony, współpracownicy) - a szczęśliwy związek to raczej coś, na co warto postawić w życiu. I coś, co zdarza się w życiu rzadko, a u sporej częsci osób - nigdy. Natomiast koleżanki, puby i orka w pracy jest wszędzie.

Jeśli jednak nie umiesz się odnaleźć, to być może uczucie nie jest tak silne, jak wam się wydaje.

Pozostaje więc zastanowić się, czy strata starego stylu życia boli bardziej, niż (będzie boleć) strata partnera. Ewentualnie zastanowić się, czemu partner nie jest skory do ustępstwa ze swojej strony (Ty zrobiłaś swoje i jesteś nieszczęśliwa - powinien zareagować).

Dziękuję za odpowiedź. Wiem, że siedzenie w barze to nie jest coś, o co warto się szarpać w życiu. Może trochę uprościłam sprawę, w końcu nie chciałam pisać tutaj elaboratu. Chodzi mi po prostu o trochę własnego życia. Uważam to za zdrowe wyjść chociaż raz na miesiąc spotkać się ze znajomymi, tymczasem jestem w chorej sytuacji, w której przychodzę z pracy do domu i siedzę od kilkunastu miesięcy zamknięta w 4 ścianach, co prawda w towarzystwie kochanego faceta, ale czasami mam np. potrzebę zwykłego, emocjonalnego wygadania się i go zamęczam, a tymczasem powinnam iść trajkotać do jakiejś kobiety. Nie ma tej radości, że mamy osobne hobby i dzielimy się wrażeniami o tym, co robiliśmy albo co widzieliśmy. Każde wyjście z domu jest wspólne. Zapisałam się rok temu na krótki kurs językowy, żeby mieć jakieś konstruktywne zajęcie - chłopak poszedł ze mną. I tak to wygląda. Teraz mam nowe studia, więc chociaż tym razem rozwijam się w czymś jak odrębny człowiek. Czuję się trochę oblepiona tym robieniem większości razem albo obok siebie. Próbował mi wytknąć, kiedy pojechałam sama w rodzinne strony - no bo jak to na niego nie poczekam, mu takie terminy nie pasują. Powiedziałam mu wtedy co o tym sądzę, bo nie widzę powodów, żeby nie odwiedzić własnych, starszych już rodziców i odkładać to już trzeci miesiąc.

Czuję się po prostu jak emerytka, a nie dwudziestoparoletnia kobieta. Co do kultury, to się po po prostu łączy z tym, co chcę robić zawodowo. Byłabym nawet w stanie iść na kompromis, że nie muszę robić w ramach pracy tego, co sobie wymyślam (zresztą, to w dzisiejszych czasach luksus dla nielicznych, zwykle życie pisze inny scenariusz), ale nie mam jak się rozwijać nawet traktując to jako nieodpłatne hobby (pozwolę sobie nie pisać, co robię konkretnie).

[...]

edit: uznałam, że dość tego jojczenia.

Mam, ale zdałam sobie sprawę, że może jednak wymyślam. Znośnie zarabiałam na znajomości dośc specyficznych języków, ale w tym regionie Polski, w którym teraz jestem nie ma żadnych firm czy instytucji, w których mogłabym podjąć pełnoetatową pracę (nie jestem tłumaczem z wykształcenia, ale nadaję się do kontaktów biznesowych, gdzie trzeba się dogadać z zagranicznym kontrahentem). Po prostu, nie ma. Zaproszenia na rozmowę miałam np. z Warszawy, bo kiedyś zdesperowana tam sobie napisałam (ostatecznie powiedziałam, że sprawa jest nieaktualna). I to o to chodziło z tymi wydarzeniami kulturalnymi, są związane z krajem, którego język znam, bo mnie to po prostu zawsze interesowało, ale lubię mieszkać też w Polsce i nie chciałabym się przeprowadzać mimo mojego zaciekawienia obcą kulturą, tym bardziej, ze wcześniej też mogłam zarobić na tym w Polsce. Pracę obecnie mam, niezwiązaną w ogóle z wcześniejszym doświadczeniem. Siedzę i klepię na kompie, trochę sobie pogadam z ludźmi, ale specyfika biura jest taka, że rozmowy toczą się przy parzeniu kawy, a potem każdy rozchodzi się do swoich biurek i nie ma jak rozmawiać, chyba, że się krzyczy na cały open space (duże odległości między biurkami).

Wiecie, chyba chciałam sobie zwyczajnie pogadać. Mniejsza z tym. Temat do zamknięcia.