Porzucenie jak sobie poradzić? - Netkobiety.pl

Przyszły mąż napisałeś ze nikt nie czuje tak jak Ty.Dokładnie nikt.I to jest prawda.Bo każdy jest inny i ma do tego prawo.Karolciu38 ratuj nas !!!!!

malczy1967 nie nie napisałam (oprócz pamiętnika mojego ;-) żadej ksiażki. owszem polecić mogę całą masę pozycji. aaa i ważne nie. nie jestem certyfikowanym psychologiem. psychologią się interesuje od dawna i mam pewną wiedzę z książek jednak oczywiście nic jej nie zastąpi tym czego sama doświadczyłam i co sama zrozumiałam. czy jestem wolna od trosk itp. nie. jednak jestem o lata świetlne od tego kim byłam kiedyś gdy porzucał mnie po 12 latach małżeństwa mój mąż. dziś jestem mu wdzięczna bo nie była bym w tym miejscy gdyby nie jego bądź co bądź trudna życiowa decyzja.

Karolcia38 jestem bardzo wdzięczna ze się odezwałaś i naprawdę P omoglas mi cos zobaczyć coś bardzo istotnego dla mnie w tym momencie.Mogę tylko poprosić Ciebie bo oprócz jak sama napisałaś zainteresowania psychologia to masz doświadczenie z własnego życia.Podziwiam Ciebie.Z taka mądrością i jasnością umysłu to uważam ze powinnaś napisać książkę.Myślę ze mogłabyś pomóc wielu ludziom.Bo mi już P omoglas.Jeśli możesz to proszę podziel się tym co już wiesz A moim zdaniem to masz Piękny Umysł.

na maila do mnie napisz. jest doczepiony do mojego profilu. postaram się pomóc.

Peter35 zobacz ze Karolcia jest teraz o lata świetlne od tego kim była.Zobacz jaki ma stan umysłu i wolna wolę.Przeżyła też tragedię.Ja myślę ,ze to jest szczęście ,ze właśnie pokazała ze można wyjść i podnieść się tylko trzeba chcieć sięgnąć po więcej.Wydaje mi się ze mi wystarczy jeszcze kilka porad jak do takiego stanu dojść.I mam nadzieje ze Karolcia jeszcze da znać.Liczę na to.

aż się uśmiechnęłam na to co napisałeś :-D.  primo żaden inny temat. tu jest miłość i tu jest miłość ;-).

nic z czego? jak jest miłość własna to ona nie wygasa i nie jest uzależniona od tego czy on/ona mnie kocha czy nie. z tego jest tyle ile w sobie nosisz. jeśli nie nosisz w sobie nic to nic nie masz. jeśli nosisz w sobie miłość właśną to z nią zostajesz.

co to znaczy w pewnym sensie?. jak kocha się w pewnym sensie?. czy to kochanie w pewnym sensie to nie jest przypadkiem pół prawda? a czy pół prawda jest pół fauszem czy jednak pół prawda czy też ćwierć prawda a nawet 99% prawda jest fauszem? czy białe z odcieniem niebieskiego jest białe czy już może blado niebieskie? szukasz potwierdzenia czegoś do czego przyznać się przed samym sobą nie chcesz. co to jest ja nie wiem. ale brzmisz tak jakbyś kręcił się wkoło i nadal nie brał na siebie odpowiedzialności za własne szczęście. nadal tkiwsz w związku. oczywiście to moja subiektywna ocena. czy mam rację wiesz Ty. ja znam ten schemat czy akurat dobrze odczytałam Twoje słowa tego nie wiem. wiem jedynie co się dzieje gdy nie chcemy za wszelką cenę nie chcemy puścić tego w co wierzymy choć to straciło już ważność.

Samotność, złość, zrozumieć siebie, kochać siebie? Ale jak dalej żyć? Co robić? Ja też zostałam sama. Zostawił mnie facet, po 6 latach mieszkania razem. Myślałam, że się razem zestarzejemy, wierzyłam, że jest tym jedynym na zawsze. A on po prostu wyprowadził się, gdy znalazł lepiej płatną pracę w innym mieście. Powiedział tylko "głupio mi, ze zostałaś sama, ale znajdziesz sobie lepszego. Dla mnie za mało zarabiasz, żebym w ogóle rozważał bycie z tobą". Czuję tak ogromną złość, że co dzień (od dwóch miesięcy) cicho krzyczę co wieczór. Cały czas zadaję sobie pytanie, dlaczego nie odszedł wcześniej? Jak mógł zostawić mnie dla pieniędzy? Czy wszystko między nami było kłamstwem? Już bym wolała, żeby odszedł do innej. Ale jak to możliwe, że tyle czasu wierzyłam że kocham z wzajemnością, jak to możliwe, że było mi tak dobrze? Ale najgorsze jest to, że nie umiem dalej żyć. Ja nigdy nie była sama. Jak tylko skończyłam liceum wyszłam za mąż, z wielkim trudem odeszłam od męża, który bardzo źle mnie traktował, choć wtedy wydawało mi się to normalne. Mój ostatni partner, o którym piszę pomógł mi odejść, rozwiodłam się i zamieszkaliśmy razem. Zakochałam się w nim, wiedział o mnie wszystko, nauczył mnie nowego, bezpiecznego życia. A teraz nie wiem jak żyć. Kompletnie mnie to zaskoczyło. Okazało się, że zostałam zupełnie sama. Nie mam ani jednej koleżanki. Tak, teraz wiem, że błędem było to, że był całym moim życiem, ale był i czasu nie cofnę. Teraz jestem zupełnie sama, a on robi karierę, poznaje nowych ludzi, imprezuje. A ja szczerze nienawidzę go za to, że mnie zostawił. Byłabym gotowa zrobić wszystko byle tylko nie być sama. Mam 29 lat, a czuję, że moje życie się skończyło. Nie mam rodziny, partnera, żadnych znajomych. Chodzę do pracy, bo muszę żyć, ale pracuję sama w biurze, czasem cały dzień nie zamienią z nikim nawet jednego słowa... Nagle psuje mi się samochód i czuję, że nie dam rady być sama i jak ostatnia idiotka dzwonię do byłego i błagam, żeby mi pomógł. I pomaga... I jestem mu wdzięczna i jednocześnie jeszcze bardziej nienawidzę siebie, że nie umiem żyć sama, nie wiem jak, potem łudzę się, że może wróci, może się wyszaleje i wróci. Ale wiem, że to nie prawda. Co robi samotna kobieta, jak psuje się jej kran czy samochód? Z kim rozmawia o swoich problemach i radościach? Czy pójdę jeszcze kiedyś na spacer? do kina?

tu widzę głębszy problem. i tak właśnie dramatycznie kończą się rozstania ludzi którzy siebie nie kochają. mam jednak dla Ciebie dobrą wiadomość to jak dalej potoczy się Twoje życie i czy wykorzytasz dany Ci czas tylko zależy od Ciebie....... choć może w tej chwili mocno szarpać Twoimi nerwami i krzyczeć w środku możesz że to nie prawda i nie zgadzasz się to nie zmienia jednak rzeczywistości, że Twoje życie jest w Twoich rękach. i to Ty decyzdujesz co z nim dalej zrobisz.

No ładna zmiana zazdroszczę 2 rzeczy, że twój eks w ogóle dzwoni a drugie, to że umiesz to olać. Radzisz sobie z tym lepiej ode mnie, będę śledzić twój temat

Hahahaha, rozbawiłaś mnie no racja, u mnie też zostały jakieś sukienki, legginsy, kosmetyki itp. Czuję, że prędzej czy pozniej ktos sie po to zjawi. Ciekawi mnie jednak, czy chodzi mu tylko o rzeczy, czy o coś więcej

Malczy, no brawooo !
Zobacz, jak dobrze człowiekowi robi taki zdrowy egoizm, prawda ?
Dbaj o siebie. Bądź dla siebie dobra. Tobie ma być dobrze, to Ty masz się dobrze czuć, mieć komfort psychiczny i emocjonalny.
Bardzo się cieszę, że Ciebie czytam w takim tonie, wydajesz się być już w zupełnie innej formie.

Malczy, nie ... ten świat, który Ci się zawalił na pewno był coś wart.
Ale wiesz co ? Nie ma co roztrząsać. Weź z tego wszystko co najlepsze, co było dobre.
I idź dalej.
Złe niech już zostaje, tego już ze sobą nie ciągnij, dość się już namęczyłaś dźwiganiem tego.

Tak, to prawda
Brawo Ty !

Rozumiem co masz na myśli.
Moim zdaniem, klucz tkwi w akceptacji.
I owszem, najlepiej i najzdrowiej jest zamykać za sobą rozdziały i etapy. Z tym jednak jednym zastrzeżeniem - że to co się stało, to się stało.
Nie można stać się obojętnym na to co Ciebie dotyczy, zwłaszcza że wiążą się z tym emocje i uczucia. Ale możesz to zaakceptować. Powiedzieć sobie, tak, to właśnie mnie spotkało. To właśnie mi się przydarzyło.
Tak a tak się w związku z tym czuję.
Doświadczenia mają wpływ na to kim jesteśmy. Nie da się zupełnie rozerwać tego co było i tego co będzie, bo jesteśmy w pewien sposób naznaczeni tym co się wydarzyło w naszym życiu.

Myślenie o sobie jak najbardziej napawa optymizmem. A od kogo się wszystko zaczyna w naszym życiu Malczy ? Od nas samych.
Zobacz, taki przykład ... leciałaś kiedyś samolotem ?
Zawsze przed startem pokazują tam co należy w razie zagrożenia zrobić i w jakiej kolejności i takie tam instrukcje bezpieczeństwa.
I dla rodziców z małymi dziećmi jest taki instruktaż. Maskę tlenową zawsze najpierw sobie zakładać.
Ja sobie to przełożyłam na swój rozumek ...
Dopiero kiedy ty sam jesteś bezpieczny - wtedy możesz zaopiekować się kimś.
Dopiero kiedy zadbasz najpierw o siebie - możesz później zadbać o innych.
Według mnie nie jest to egoizm, ani coś mało optymistycznego, ale tkwi w tym głęboka prawda.

To nie jest narcyzm, ani egoizm. Nie możesz bowiem podzielić z kimś czegoś, czego sama nie masz.
Jeśli nie masz miłości i szacunku dla siebie samej, to jak będziesz mogła tym obdarować kogoś innego ?

Nie miało być znaku zapytania A wykrzyknik .Jeszcze raz brawo Ty!!!!

Byłem ciekaw jak sobie radzisz. Lepiej ode mnie... A nie zastanawiasz się nigdy o powrót i zbudowanie tego od nowa? Ja akurat mam kontakt z eks niemal codziennie i nie wiem jak się odciąć. W 99% ona inicjuje kontakt, ale jest zimno niestety z jej strony.

Bo mój ex powiedział ze ma tak dużo na głowie i ciągle wyjazdy ze nie ma czasu na nic.I zebym dała mu jeszcze czas.A jak co zapytałam czy po prostu ma kogoś to powiedział ze nie ma czasu na nic.Tyle się dowiedziałam od niego jak byłam na spotkaniu.Jedynym po 4 miesiącach jego wyjścia z domu.Ale nie mógł mi spojrzeć w oczy ani razu i czuje ze kłamie.Nie jestem aż tak naiwną.

Nie mogę pierdolnac Facebooka bo on go nigdy nie miał hi hi taki cwany.Ty się jeszcze nie podałeś?Masz jeszcze nadzieję ?

Jak nie Ty to kto?Tylko Ty możesz poradzić.Wiem ze łatwo się mówi gorzej zrobić.A jak długo żona nie ma czasu?Może oni są razem ?Hi hi Świat jest taki mały.

Wiesz co, jak to już napisała Autre w wątku "chłodne rozstania" raczej zostałem psiapsiułą eks do pocieszenia. Także lepiej nie trzymać kontaktu i już.
A po co masz się z nim widzieć? Chodzi o jego rzeczy? Ja osobiście rozdam wszystkie ciuszki, szpilki itp. od eks, jak się po nie nie zjawi do końca miesiąca.

Jak ja to robię? Banalna sprawa. Ona pisze, że ciężko w nowym mieście, że kasy brakuje no to ja robię przelew, potem przepraszam, że taki i siaki byłem w przeszłości itd. Potem mówię, że tęsknię i kocham itd. Na końcu jak już nic nie odpisuje, to tylko dopiszę: "Gdybyś czegoś potrzebowała to daj znać." - no i tak leci dzień

Kilka razy to zrobiłem i już niżej nie upadnę. Kończę to, bo w życiu jeszcze tak upokorzony nie byłem. Wstyd mi. Urwałem każdy kontakt, a na wiadomości już nie odpisuję. Jedyne pytanie jakie może mnie ruszyć z jej strony to: "Kiedy mogę przyjechać po moje rzeczy?".
Malczy, no to nieciekawie z tymi wspólnym interesami, ale to raczej naturalne po tylu latach razem. Wiesz, mi się wydaje, że gdyby mi eks kiedyś powiedziała, że mnie zdradziła, to chyba byłoby mi paradoksalnie łatwiej. Powiedziałbym jej "A ja byłem takim idiotą i Ci jeszcze współczułem sytuacji, po tym jak mnie rzuciłaś...". Wychodzę z założenia, że wyjście prawdy na jaw to kwestia czasu, więc prędzej czy później się dowiesz co się stało dokładnie.

Witam. Rozmawiałam z byłym przez telefon.Zapytał co słychać i jak się czuję.Odpowiedziałam dziękuję czy chcesz cos odemnie?Nie tylko tak chciałem zapytać.Powiedziałam ze nie mam czasu i wyjeżdżam na tydzień dam znać jak wrócę.Wczoraj wróciłam bylam u koleżanki na wsi.Cudowne miejsce i naprawdę spędziłam fajny czas.Jestem w domu ale nie chce mi się do byłego odzywać bo tak naprawdę to wiem ze ja już przestałam jego interesować.Może jest ciekawy gdzie byłam?Ale w sumie to przecież rozdział zamknięty.Mam jeszcze hustawke nastrojów ale chyba to naturalne.Kochani trzymam się.Jestem już wyprostowana i głowę mam podniesioną.Chce żyć i cieszyć się życiem.Pomimo mojego wieku życie jest piękne i szkoda czasu na gorzkie żale.A na Nowy związek nie jestem absolutnie gotowa i trochę się boje ze już nigdy nie będę ale mam nadzieje ze czas będzie moim sprzymierzeńcem A nie okaże się wrogiem.Wiem ze jak sie kocha i szanuję siebie to nic nie będzie stało na przeszkodzie szczęścia które zależeć będzie odemnie.Czytam i uczę się na tym forum każdego dnia i naprawdę jest to bardzo pomocne.Pozdrawiam serdecznie .

Przyszlymezu też się cieszę ze twoją ex  traktujesz ,,konkretnie".Widzisz nie mamy wyłączności na nikogo.Każdy ma prawo do wyboru.Fakt ,ze naszym wyborem nie było to żeby być porzuconym i zdradzonym (bo wiadomo ze to boli i nie tylko)Ale trzeba dac tym ludziom wolność i sobie również.Myślę ze zrozumiałam na czym polega puścić to co było i nie wracać do tego.Dlatego pogodzilam się z jego wyborem.Mój wybór to pozostać sobą mieć szacunek do samej siebie.Czy on będzie żałował?Tego nie wiem.Ale to już nie będzie mój żal.Ja nie żałuję tego związku bo byłam szczęśliwa.Ale ten związek się zakończył.To już było i nie wroci wiecej.Jak w piosence.Fajnie ze się odezwałeś.Pozdrawiam cieplutko w ten zimowy wieczór.

Witam.Minęło już trochę czasu od mojego jak to nazwałam końca świata.Mój związek który trwał 15 lat dobiegł końca.Dzisiaj już emocje opadły i mogę napisać ,ze pomimo wszystko dałam radę .Jestem już silna i mocno stoję na własnych nogach.Jestem wolna.Naprawdę czuje się wolna.Moja terapia u psychoterapeuty pomaga mi widzieć fakty których nie widziałam bo byłam zaslepiona bo żyłam w świecie iluzji bo wydawało mi się ze moje szczęście jest zależne od kogoś innego a nie odemnie.Nie miałam pojęcia ,ze można kochać za bardzo,a jednak tak właśnie robiłam.Zrobiłam sobie sama obraz idealnego partnera który był dla mnie wszystkim całym miom życiem.Na własne życzenie to wszystko co robiłam w imię niby miłości zatracilam siebie.Jeszcze jakiś czas będzie trwało moje odrodzenie ale najważniejsze już mam.Poczucie wolności ,szacunek i miłość własną.Wyciągnęłam wnioski i wiem ,ze co nas nie zabije to nas wzmocni.Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkim miłości.