Rozwód po 40stce - Netkobiety.pl

Nikogo do niczego nie musisz przekonywać, to jest Twoje życie, Ty jesteś za nie odpowiedzialna, Ty ponosisz konsekwencje swoich decyzji.
Najważniejsze byś żyła w zgodzie ze sobą, każdy ma prawo do szczęścia.

Dziękuję bardzo za mile słowa szkoda ze moi najblizsi sa innego zdania i nie potrafia tego zrozumiec:-(

Nie poznałam dla mnie to małżeństwo to fikcja od dawna ale mąż jest slepy i tego nie widzi a reszta uwazaja ze tak musi byc a ja sie dusze w tym zwazku i mam juz dość wszystkiego ale nikt tego nie potrafi zrozumiec i uważają ze to nie jest powod i ze musze kogoś mieć to jest jakiś obłed..

Człowiek jest dorosły a nie może postępować jak chce bo wszyscy wokół mówią co mam robic i jak żyć to jest chore czuje się w tym domu teraz okropnie i najchętniej ucieklabym ale nie mam dokąd a poza tym musze stawić temu czoła...

Zgadzam się z Elą. Masz prawo do swoich decyzji, masz prawo do szczęścia, ale nie możesz liczyć, że wszyscy zaakceptują Twoją decyzję. Rozwód jest jednym z najgorszych przeżyć dla większości  - inaczej wygląda  z perspektywy człowieka, który do niego dąży, inaczej - z punktu widzenia osoby, która tego nie chce. Jeśli to Twoja przemyślana decyzja, to po prostu do tego dążysz. I już. Ale nie oczekuj, że inne osoby będą cię w tym wspierać i widzieć same pozytywy tej decyzji. To co jest dobre dla Ciebie, nie musi być takie dla innych. Wiele osób prawdopodobnie skrzywdzisz, ale tego nie da się przeprowadzić bezboleśnie (chyba że obie strony tego samego chcą)...

Mówię to z perspektywy tej drugiej strony. Jestem nieco starsza od Ciebie (46 lat), od dwu miesięcy po rozwodzie. To mój Ex po 24 latach małżeństwa uznał, że jego uczucie się wypaliło, a on ma prawo do ułożenia sobie życia na nowo. Dwójka dzieci, wspólne przeżycia itp. nie były czymś co mogłoby go zatrzymać w tym dążeniu. Zgodziłam się (z bólem serca, ale bez niepotrzebnej walki). Rozwód był błyskawiczny (umówiona wersja zeznań przed sądem, aby skrócić cały proces do minimum). Ja cierpię, próbuję przeżyć swoją żałobę, on dość szybko otrząsnął się z jakichkolwiek wyrzutów sumienia. Czyli  można. Nie wiem czy szukał akceptacji innych, czy nie...To już w tej chwili nie moja sprawa. Może tak, zawsze to lepiej, gdy zracjonalizuję sobie, że przecież dobrze zrobiłem, a inni mnie w tym utwierdzają.

Ty też tak możesz - robisz co postanowiłaś, licząc na to, że inni nie będą ci utrudniać. A jeśli będą, to też nie powinna być to przeszkoda. Przecież każdy chce być szczęśliwy. A to, że szczęście jednej osoby nie zawsze wiąże się ze szczęściem pozostałych będących w tym układzie, to już ich problem... Powodzenia!

Nie ma tak,że uczucie się wypaliło,to ja teraz się rozwodzę bez konsekwencji,i tralalala.Małżeństwo to poważna sprawa.A jak mąż udowodni w sądzie,że robił wszystko,żeby małżeństwo było "trwałe,zgodne,i szczęśliwe",to Tajemnicza 40+ dostanie rozwód z jej winy,i jak pisze josz,także alimenty sąd jej walnie,nie tylko na dzieci,ale i na męża,jeżeli jego sytuacja materialna na tym ucierpi.Tak,kochani,za wolność trzeba płacić,i nie opowiadać głupot przed ołtarzem,że "aż do śmierci",a po latach "wypaliło się",i odchodzę,zostawiając za sobą zgliszcza.

Dlatego mówię: Chcesz rozwodu,ok,ale płać za stracone lata,bo jak powiedział ktoś mądry: "Pieniądze szczęścia nie dają,ale można płakać w kartonie pod mostem,albo w swoim mercu na podjeździe do swojej willi."

Właśnie na tym między innymi polega dorosłość, że ponosi się konsekwencje swoich decyzji.
Jako osoba nieubezwłasnowolniona jak najbardziej masz wpływ na swoje życie, zatem możesz postępować dokładnie tak, jak chcesz, ale jednocześnie musisz liczyć się z tym, że to pociąga za sobą określone skutki, które - również jako osoba dorosła - powinnaś umieć przewidywać. Jeśli Twoje decyzje mają bezpośredni wpływ na życie innych osób, w tym przypadku przede wszystkim męża i dzieci, to oni też mają prawo walczyć o swoje dobro, mało tego, mają prawo głośno wyrażać swoją dezaprobatę, a nawet niechęć. Każda poważna decyzja, a taką niewątpliwie jest rozwód, to ciąg kolejnych zdarzeń, które nie zawsze są łatwe, miłe i przyjemne.
Prawdę mówiąc zastanawiam się czego oczekiwałaś po oświadczeniu, że chcesz rozwodu? Naprawdę sądziłaś, że bliscy bez słowa przyjmą to do wiadomości, tak po prostu?

Cóż, rodzina przywiązuje się również do naszego partnera, też staje się częścią rodziny. Dlatego akceptację tego stanu  najłatwiej uzyskać najpierw przerabiając sprawy z partnerem- mężem- NIKT o zdrowych zmysłach nie będzie trwał w związku w którym ludzie się unieszczęśliwiają.
Zaskoczenie męża i rodziny można wytłumaczyć tym, że Tajemnicza chyba trochę zachowała dla siebie to, że dusi się w związku. Jak przejdzie swoją ścieżkę z mężem i do jakiegoś wniosku dojdą wspólnie- to otoczenie to zaakceptuje- i wesprze ją w decyzji- a na tym jej zależy.
Przyjaciel - a rodzina to przyjaciele- ma prawo zakwestionować Twoją decyzję, bo to szczerość wymagana od przyjaciół, a potem zgadzam się, obowiązek zaakceptować ją. Nie mówię o przypadkach patologicznych- gdzie tak drastycznie nie zgadzamy się z czyimś postepowaniem, że przestaniemy się przyjaźnić.