Nieuchronne dorastanie - dziecko małe, duże, ale zawsze moje - Netkobiety.pl

Odliczam dni kiedy to moje młodsze dziecko wyjedzie na studia (to jeszcze tylko dwa tygodnie, hurra!! ). Tydzień po nim także na studia wyjeżdża starszy syn. I wtedy będę rozkoszować się wolnością - nie będę musiała głowić się co zrobić na obiad, żeby zjedli, i żeby można było szybko odgrzać. Zmniejszy się sterta prania i prasowania oraz łatwiej będzie utrzymać porządek w domu itp. A jak będą wracać do domu na któryś weekend to znów będę mogła ich przez te parę dni porozpieszczać. I znów będę się czuła jakbym miała znów dwóch małych synków. A jednocześnie będzie można z nimi porozmawiać jak z dorosłymi facetami. Zdecydowanie jednak wolę moje dzieci już dorosłe. Chociaż bardziej się boję o nich teraz niż jak byli mali. To już sama nie wiem w jakim wieku ich wolę...

Ja zdecydowanie czekam na samodzielność mojego syna. Wprawdzie wychowuję go sama, ale nie należę do matek, które zawłaszczają dzieci z powodu swojej samotności. Oczywiście,  to nie jest palący temat, ale zdarza mi się myśleć,  jak to będzie np za rok, kiedy dziecko będzie o rok starsze...

Mnie taka myśl na razie nie przeraża, bo tymczasem kojarzy mi się jednak z pewnym "odzyskiwaniem wolności". Ale tylko na razie... hihi

Ja tęsknię bardzo, czasem nawet mówię mojemu wyrośniętemu już synowi, że mógłby choć na pół dnia z powrotem mieć roczek czy dwa . Ten czaas mija błyskawicznie, a potem już niestety nie wraca.

I serio a nic tak troche się poprzytulać ani nic? kurcze smutne to

Ja to mam wrażenie, ze gdyby nie cyce to bym poszła w odstawkę. Serio ;D Aktualnie siedzi z tatą i się bawi klockami. Dostała cyca godzinę temu i ma mnie w nosie.
Chociaż z drugiej strony wiem, ze jak się gdziesz uderzy to zaraz będzie mjamja.
ahhh idę ją przytulić ;D

Mam sporo młodszą siostrę. Pamiętam ten okres u niej. Zastanawiałam się, kim jest i gdzie się podziała moja siostra ;D Teraz ma 20 lat i dalej staje okoniem wszedzie tam gdzie może. No nic do niej nie trafia.

Bliski mi temat - dorastanie dziecka.
Mam jedynaka, czego bardzo żałuję (że nie ma rodzeństwa), ale niestety, tak się ułożyło życie. Syn niedawno skończył 11 lat. Bardzo ciekawa mieszanka małego chłopca ze spragnionym niezależności nastolatkiem.
Towarzyszą mi rózne uczucia: duma z jego coraz większej samodzielności i mądrości miesza się z nostalgią.
To taki piękny i taki krótki czas, gdy dziecko całe jest mamusi. Ta mała łapka w mojej dłoni, to ciepłe ciałko w ramionach (gdy był maleńki zawsze usypiałam go na rękach śpiewając wszystkie znane mi piosenki). Ale czas daje mi coś w zamian: wielka dumę i satysfakcję z jego rozwoju. Zdarzyły się już sytuacje, gdy to on był moim wsparciem i przewodnikiem, np. gdy źle się czułam w czasie urlopu w Warszawie i funkcjonowałam na zwolnionych obrotach, a syn błyskawicznie orientował się w metrze, wypatrywał punkty zakupu biletów itd.
Staram się podchodzić ze spokojem i akceptacją do tego całego dorastania i usamodzielniania się. Mam własne zainteresowania i wiem, ze będą mi ratunkiem, gdy ukochany syn opuści gniazdo. Na wiele brakuje teraz czasu.
Jednak nie wypatruję przyszłości z utęsknieniem, nigdy tego nie robiłam. Gdy syn był asorbującym kilkulatkiem, co bywało męczące, zawsze sobie powtarzałam: "ciesz się każdą chwilą, zapamiętaj wszystkie, bo prędko przeminą i nie powrócą". Powtarzam to znajomym młodym mamom. Taki jest w ogóle mój stosunek do życia, nie tylko do macierzyństwa: Trwaj, chwilo!

Chyba w ogóle w dzisiejszych czasach każdy "sukces wychowawczy"  należy celebrować i hołubić odpowiednio... Obecnie niełatwo się żyje,  a jeszcze trudniej nauczyć dzieci dobrego życia i wpoić im wartości.
Ja osobiście jestem dumna z tego, że zaraziłam swoje dziecko miłością do książek.

Tak! Świetny pomysł! Pozytywny!
Mnie się też np udało uwrażliwić moje dziecko na czystość świata. Śmieci wyrzuca się do kosza, a nie do lasu. Mojemu dziecku też wyrzucone przy drodze opakowania czy butelki przeszkadzają bardzo... Tak jak mnie :-)

Główny temat wątku został wyraźnie sprecyzowany, dlatego bardzo proszę, aby tak diametralnie nie zmieniać kierunku dyskusji. Drobne odstępstwa są oczywiście dopuszczalne.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Ale o co chodzi? Tylko odpowiedziałam na bardzo sympatyczną propozycję pochwalenia się, co dzieci przejęły od nas.

Z zasady staram sie byc twardym facetem, mocno stapajacym po ziemi. Cale zycie jestem zdania ze rola rodzica jest pomoc dziecku spakowac walizki z ktorymi ono pojdzie przez zycie. W tym sensie ich wyjscie z domu bylo dla mnie bardzo stresujace. To jest moment w ktorym widzimy czy to co zabralo z domu, to rzeczy ktore mu pomoga w zyciu,  czy zapakowalismy mu setke pluszowych misiow.
Jednak nie mialem oporow przed wypuszczeniem dzieci z domu. Wiedzialem ze corki sa dobrymi ludzmi, co z jednej strony czyni je podatnymi na skrzywdzenie, z drugiej pozwala spac spokojnie “snem sprawiedliwego“.
Teraz, z perspektywy czasu wiem ze nie dostaly ode mnie wielu rzeczy ktore sa wazne, ktore by im sie przydaly. Coz, juz tego nie zmienie.
Ale ostatnio dostalem od jednej z corek kubeczek “i love daddy this much“ i o malo sie nie poplakalem.

A zeby soebie ulatwic to rozstanie, na whatsappie mamy swoja grupe rodzinna i codziennie laduje tam masa spamu, ot takiego dzielenia sie myslami, uczuciami, codziennymi, sukcesami i porazkami. To bardzo ulatwia  nam utrzymanie wrazenia ze nadal jestesmy sobie bliscy. Kupilem tez psa, ktory stal sie centralnym punktem rodziny i corki lubia go odwiedzac (a my przy okazji korzystamy )