Wymarzone dzienne studia - w wieku 24 lat? - Netkobiety.pl

Warto, jak najbardziej.
Czy masz wymagane przedmioty zdane czy dopiero zaczniesz naukę?
A co sądzisz o stomie, lek lub pielęgniarstwo?

Studia na które idzie się z pasji, które są kontynuacją naszych zainteresowań są zawsze łatwiejsze i przyjemniejsze od tych na które idzie się "z rozsądku". Więc myślę, że naprawdę warto. W dodatku będą "przedłużeniem młodości", szczególnie, że jak piszesz trochę czasu zabrały Ci problemy zdrowotne. Więc próbuj i się nie zastanawiaj czy Twój wiek jest odpowiedni. Powodzenia!

nigdy nie rezygnuj z marzeń! a zaczynanie studiów na "rosądnym" kierunku zazwyczaj kończy się dyplomem w szufladzie, bez pracy w zawodzie, bo nie chcesz potem robić czegoś za czym niekoniecznie przepadasz...

Nie rezygnuj z marzeń tylko ze względu na wiek. Mam 26 lat i gdybym miała możliwość pójścia na wymarzone studia, to nie zastanawiałabym się ani chwili.

W mojej grupie na studiach była dziewczyna, która miała 25 lat jak zaczynaliśmy. Skończyła, realizuje się w wyuczonym zawodzie. To wcale nie jest późno.

Jeżeli masz możliwość to studiuj :-) Studia w kierunku który Cię interesuje i na dodatek gwarantuje pracę w dochodowym zawodzie, to najlepsze co możesz sama sobie dać

Byłam w grupie  z Panią, miała koło 40-45, na drugim roku. Za 3 lata na studiach bardzo często (prawie na co drugim przedmiocie) zdażały się przypadki, gdy Panie były nawet w wieku jeszcze starszym. Ostatnia, którą widziałam, miała 6o! I to wszystko na studiach stacjonarnych dziennych Licencjackich!
Więc nie martw się o swój wiek! W ogóle nie martw się! Te Panie byli lepszymi w grupie! Nie sciągały, codzienie przygotowane plus bardziej głęboka znajomość przedmiotu niż u młodych, bardziej poważny stosunek do studiów. Szkoda, że te Panie nie chciały iść do Samorządu, może było by więcej porządku tam.
Warto iść i spróbować, niż potem żałować, że  nie poszłaś.

Moim zdaniem nigdy nie jest za późno na studia. W swojej grupie miałam kobietę, która miała grubo ponad 40 lat i udało jej się ukończyć studia. Jeśli masz tylko chęci oraz czas to warto, może to pozytywnie się odbić na twoim życiu zawodowym.

A to niby dlaczego? Ja zostałam magistrem w wieku 29 lat, teraz pracuję w zawodzie i odnoszę sukcesy. Proszę mi podać jeden racjonalny powód, dla którego miałabym z tego wszystkiego zrezygnować. Oczywiście, gdybym była mężatką z trojgiem dzieci, moja edukacja okazałaby się trudniejsza - ale nią nie byłam. Jako singielka mogłam zrobić dokładnie to, na co miałam w danej chwili ochotę.

Ponieważ można domniemywać, że dziewczyna jest niepracująca. I taka pozostanie do 28 roku życia. Będzie zupełnie nieprzydatna na rynku pracy w takim wieku z zerowym doświadczeniem (nie licząc kelnerkowania na 1/5 etatu w trakcie studiów dziennych). Zakładając że nie pracuje, ktoś ją będzie musiał utrzymywać. Trudno mi wyobrazić sobie utrzymywanie córki do tak późnej dorosłości...
Oczywiście poruszamy się w sferze spekulacji, bo za mało o dziewczynie wiemy, ale ryzyko jest znaczne.

A sama się utrzymywałaś do 27 lat na dziennych?

No właśnie.

Skończyłam studia w wieku 27 lat. Mieszkałam sama, pracowałam na swoje utrzymanie. I tak, studiowałam na dziennych. Można starać się o stypendia socjalne na uczelniach.
Nigdy nie jest za późno na naukę. Na studia magisterskie chodziła ze mną kobieta ok. 40-45 lat. A na licencjacie mieliśmy taką starszą parę, już na emeryturze oboje, małżonka była na wózku inwalidzkim. Razem z mężem przychodzili na zajęcia, widać dla nich wiek też nie stanowił problemu.

Znajomy skończył studia w wieku ok 45 lat, ale to nie w Polsce. I nie jest Polakiem. Tam nikt nie ma takich dylematów.