Patologiczne roztargnienie, które niszczy życie - Netkobiety.pl

jedna z prostszych

w teorii
nie odlatywać w przyszłość, wyjść z przeszłości

w praktyce,
uporządkować życie, jeśli coś zaczynać to doprowadzać do końca, zrezygnować z kilkunastu "spraw" naraz, do kilku "rzetelnie"
znaleźć trochę czasu każdego dnia aby "silniki" na jałowym biegu, popracowały, dla siebie samego, pobyć ze sobą samym
nie kręcić sobie "wałków" co sobie ktoś myśli, jak mnie postrzega
zacząć słuchać siebie czasem z sobą porozmawiać żeby w patologie nie wpaść, rozmawiać z innymi

Niestety potrafię wyłączyć się w każdej sytuacji, w każdej chwili, zdarzało mi się to nawet podczas wykładów czy konferencji, które bardzo mnie ciekawiły. Zupełnie nagle np. przypominam sobie, że powinnam coś dziś zrobić i zaczynam to sobie planować i zastanawiać się jak, o której. Innym razem to co ktoś mówi skojarzy mi się z czymś (czasami są to bardzo odległe skojarzenia), przypomni mi o czymś i już odlatuję.

Amethis - dzięki za rady!

jak autorka w moim rozumieniu, odlatuje, właśnie dlatego że jej się nie chce robić, tego co powinna

w pewnym sensie zapisywanie, czegoś hmm, może i dobre jak się pamięta że się zapisało

takie czasy, organizery, zapiski, tylko "głowa" nie ta

czasem po prostu trzeba się oderwać od tej,  szybkości, zmienności, tempa, pozwolić żeby to wszystko poleciało "beze mnie"

póki co, to tak trochu, że szybsza jest od rzeczywistości na ulicy, Target od punktu A do punktu B
środek niezauważalny, za "środek" można by wstawić np "treść"

albo przynajmniej "pogrzebać" przy bilansie, zrównoważeniu tych dwóch pojęć

w szkole jak dzieci, odlatują, to z moich czasów szkolnych, kojarzę albo nie zachęcają formę przekazu, przymus, własne zapętlenie z czymś w innym miejscu
w życiu dalszym podobnie,
dziś też to mam, tylko nie dominuje to mojego życia

po części przez rozwiązywanie, staranie się rozwiązywać "problemów" na bieżąco
jak rozwiązuje na bieżąco, to nie wpadam w pętle "nowych", tym samym "głowa" nie krąży po świecie, i nie załatwia problemów, spraw wirtualnie
popędzana stanami emocjonalnymi

żeby to zobaczyć, warto się zatrzymać:) na chwilę

ćwiczenia ćwiczeniami, najważniejsze żeby własny sposób znaleźć, nie klonować czyjegoś,
tylko ciężko znaleźć, nie przechodząc przez "poszukiwanie/błądzenie"

Wielokropku, nie zapominam, że muszę iść do pracy, że mam pociąg czy wizytę u lekarza. Ale fakt, że ciągle zapominam, co gdzie kładę, że nie słucham uważnie co kto do mnie mówi, że robię pewne rzeczy bezwiednie, mechanicznie i bez zastanawiania się, bez myślenia, powoduje, że cały czas chodzę sfrustrowana, że czuję się jak jakiś idiota, który nie potrafi poradzić sobie z prostymi czynnościami. Z pełną świadomością wagi tych słów mogę powiedzieć, że te codzienne sprawy, które zawalam rozwalają mi życie (w końcu życie składa się w ogromnej mierze ze zwykłych codziennych spraw, w mniejszym stopniu chyba z tych ogromnych, ekstremalnie ważnych decyzji i przedsięwzięć). Poza tym to psuje moje relacje z ludźmi, bo jak długo można znosić to, że ktoś nie słucha, jest rozkojarzony, że trzeba mu powtarzać po kilka razy różne rzeczy, bo nie pamięta.

Ja mam dokładnie tak samo, ale u mnie ma to związek z chorobą. Nie chcę brzmieć jak paranoiczka i nie uważam, że każdy z podobnym objawem musi mieć to samo co ja, ale myślę, że warto się dokładnie przebadać. Są choroby, które powodują np. demielinizację komórek nerwowych i, co za tym idzie, zmiany w funkcjonowaniu mózgu. Nawet "głupi" niedobór witaminy D może dawać podobne objawy (+ ogromne zmęczenie). Uważam, że nie można bagatelizować takich, uprzykrzających życie przecież, przypadłości. Warto też szukać wyjaśnień na własną rękę, bo lekarze najczęściej również bagatelizują symptomy pacjentów, odsyłają ich do psychiatry lub brakuje im wiedzy.

jeśli by to traktować jako "zaburzenie"

choroba w tej perspektywie, to nic innego jak "stan umysłu"
stan w środku, zapewne dieta też czemuś służy/nie służy

jednak zwolnione procesy myślowe, to nie to samo co, w pewnym sensie wyuczone/ te z których sprawnie idzie mi korzystać

im dłużej z tego korzystam, tym dłużej/mocniej cierpię, kółko własnego "majstersztyku" się zamyka

a stąd już jest z górki , czyli coraz większa "prędkość" tego

ja to przynajmniej tak rozumiem,

jak to ktoś kiedyś, stwierdził, jeśli nauczę się rozwiązywać "problem młotkiem", to każdy problem będę w pierwszej/jeśli nie jedynej kolejności, tak próbował rozwiązywać

tylko to rozwiązanie, mętne jest, warto się przyglądnąć skutkom tego rozwiązania/ nie tylko faktowi że coś rozwiązałem

taki to już ten ciężar "lęku przed nieznanym"

Myślę, że Anemonne będzie dobrą przewodniczką, może wskazać Ci drogę, by potwierdzić lub wykluczyć schorzenie.

Mam to samo od dziecka, mama się do dziś śmieje jak zakładałam rajstopki i jedna nogawka, a z drugą no cóż zawiesiłam się i gapiłam przed siebie przez 5 minut.
Mimo to nie przeszkadza mi to normalnie żyć, być dobrym kierowcą. Pracowałam z dużą gotówką nigdy się nie pomyliłam.

Ps nie wiem czy to ma jakieś chorobowe podłoże, mam zaburzenia neurologiczne czy to ma wszystko jakiś związek to nie wiem i chyba nawet wolę nie wiedzieć

Jeszcze ci mogę polecić tekst: "Roztrzepania to nie zbrodnia". Mi pomógł odpuścić. Bez względu na to, czy człowiek nawrzuca sobie za to, że po raz 3 pilot wylądował w lodówce XD, czy nie trzeba się skupić na tym aby on tam nie lądował. To taka zabawa na co dzień. Raz się uda, raz nie. Na jedną rzecz wypracowujesz sposób np. jak gdzieś jedziesz to zawsze mapka i znajomość adresu, potem pojawia się druga. Zostanę za to zjechana, ale uczę się też ignorować reakcję innych ludzi na kolejne pomyłki i wpadki spowodowane przez moje roztrzepanie. Inaczej bym się po prostu zajechała psychicznie. A nie będę się karać, za to, że jestem, jaka jestem i komuś to nie leży.