instynkt łowcy vs bliśkość - Netkobiety.pl

Gary, dziękuję Ci za odpowiedź w moim temacie.

Więc co mogła bym zrobić ?
Partner zgodził się z moimi obserwacjami, przyznał się ze coś jest na rzeczy, ale że nie o mnie tu chodzi, lecz o niego ( nie zawierzam tu jemu w 100%) , i że zajmie się tym... Na początku jak się poznawaliśmy, a znamy sie 2 lata, razem tworzymy parę od jakichś 9 miesięcy, pokazał mi się jako ktoś kto ogarnia samego siebie, dogadywaliśmy się na każdej płaszczyźnie - spodobał mi się że jest zaradny bo i ja taka jestem, za taką się uważam ( choć ten post pewnie o tym nie świadczy ) bo nie związałą bym się z kimś kto swoje problemy przelewa na innych, nie szuka rozwiązań problemów, sam ze sobą nic nie zrobi by polepszyć swoje położenie.....  - wierzyć że sobie sam z tym poradzi ? i jak się zachowywać wobec takiego problemu ( trwa to od 5-6 miesiecy ...) Bo teraz jak mi ktoś z zewnątrz, odpowiada, że nie jest w porządku jednym słowem mówiąc - CO MAM ZROBIĆ ??? po za tym że postanowiłam się trochę oddalić bo na prawdę czuję się psychicznie zmęczona... Temat poruszałam też z koleżankami bliskimi, każda twierdzi że ma jakiś problem a ja wiem, że tylko on może ten problem rozwiązać - ja się nie dam wcisnąć w sukienki kiedy nie mam ochoty ( takie stwierdzenie padlo z jego ust, gdy na pytanie czy jestem wystarczająco kobieca dla niego - tak tak, juz mi frustracja zaczela robic odcisk na samoocenie - usłyszałam, że miło by było gdybym czasem w sukience chodziła - do tej pory nie czułam takiej potrzeby zwłaszcza że wcześniej podkreślając swoje atuty próbowałam go sobą zainteresować... i nic ... wiec nie chcę leczyć jego problemów zachowaniem , sposobem ubioru który wydaje się ze mu pomoże..próbowałam  i dostawałąm po nosie... i z pewnoscią tolerować zaczepianie innych kobiet nie będę, i tez już o tym wie... też przyznał że mam rację, że to nie wporządku , że rozumie o co mi chodzi "zadnych takich tekstów do kobiet, ok, raz wystarczy jak mi to powiedziałaś" ...

Zaczynam na prawde coraz bardziej się zastanawiać czy on dorósł do związku jaki ja chcę z nim tworzyć ( który oboje na początku określiliśmy jak chcemy by nasz związek wyglądał, czego oczekujemy od siebie, co jesteśmy w stanie od siebie dać... daliśmy sobei czas, było dobrze) .. wiem że na wszystko trzeba czasu , lecz jeśli wciąz będzie zamiatanie problemów pod dywan, ucieczka w czynnosci które odsuwają uwagę od problemu ... to nie wiem ..

Przede wszystkim Ty musisz działać tak, aby sama ze sobą być szczera. NIE udawaj, że jesteś niedostępna, NIE udawaj orgazmów, NIE udawaj nikogo kim nie jesteś. Po drugie musisz o niego dbać -- "potrafi zatrząść ziemią" -- czy mu to powiedziałaś? Czy jak Ci było dobrze, to mu mówiłaś? Czy wystarczająco dobrze mu pokazałaś, że Wasz seks jest udany... np. po nocy widział twój uśmiech, błyszczące oczy, zadowolenie? Dlaczego musiałaś go uwieść? Dlaczego on sam Cię nie podrywa?

Może jest aseksualny, nie zależy mu na tym. W przyszłości będziesz cierpieć. Bo Cię nie dotknie, bo nie będzie na Ciebie patrzył z pożądaniem. Z biegiem lat wasz seks stanie się nieprzyjemny dla Ciebie -- będziesz myślała, że on to robi dla świętego spokoju, a jego dotyk będziesz odbierać tak sztucznie, jakby on konia dotykał -- bez emocji, bez pożądania.

Dżizas! Masz takie poglądy jakbyś czytała gazety dla nastolatek i rozmawiała z koleżankami, które też się tak wychowały. Nie ważne, czy wymieniasz koło, czy gotujesz, czy jedziesz na rowerze, czy robisz zakupy, czy w miniówie tańczysz na dyskotece -- w każdej sytuacji możesz być seksi. "Zbyt męska" może znaczyć że ogółnie dziewczyna jest taką chłopczycą, bez seksapilu -- ale zazwyczaj one same są sobie winne.

Piszesz niejasno... Jaką ścianą? czego chce a nie może? Erekcji nie ma? Czy to przenośnia że nie radzi sobie psychicznie? Możesz z nim porozmawiać szczerze.

Mądra jesteś dziewczna. Wybrałaś najlepsze słuszne rozwiązanie... Trochę się oddalić i zobaczyć co będzie. Potem jeszcze trochę i zobaczyć co będzie. Może on zobaczy, że się oddalasz i szybko zacznie o siebie i Ciebie i o Was razem walczyć. A może nic nie zrobi, aby ten związek zwiędł jak niepodlewana róża.

Fajna laska nawet w dresie super wygląda. Nie ma problemu.

A czy Ty jesteś chłopczycą? Nie umiesz się ubrać? Masz zaniedbane pazury? Krótkie włosy? Tatuaż? Klniesz? Brzydko chodzisz i się nie kobieco poruszasz? Czy jesteś atrakcyjna powinnaś wiedzieć na podstawie tego, czy się podobasz obcym chłopakom.

Okej... takie wchowywanie chłopca... Nadrabianie zaległości za jego mamę...

Związku się nie tworzy... związek istnieje. O związek się nie dba, nie walczy -- on po prostu trwa.
Dlatego przestań przesadnie o ten związek dbać... może będzie trwał a może umrze.

Po drugie... "Ty chcesz związku" -- ale twoje chcenie nic nie zmieni... nie zmienisz świata, nie zmienisz jego, nie ustawisz go tak, aby był w takim związku jak sobie wymarzyłaś. Ludzie mają wady, trzeba ta wady akceptować.

Ma ścianę przed sobą, chce ale nie może - do końca nie wiem, przy tamtej rozmowie strasznie zaczęła go głowa boleć, nie dziwię mu się.

Wspominał że z poprzednimi kobietami nie wychodziło własnie przez to... ( tego nie chciał mi wyznać, więc do końca nie mam pojęcia o co dokładnie chodziło,m o jaki problem jego.)

Doceniam go, komplementuje, powtarzam jak było cudownie - i widzę w nim brak wiary w te słowa... może potrzebuje wiecej psychicznej i emocjonalnej pieszczotliwości.

Nie czytam gówien czasopismowych, pytanie aporopo " czy nie jestem zbyt męska mało kobieca" zrodziło się z frustracji narastającej z biegiem czasu... w pierwszej chwili odpowiedział, że zna odpowiedź, ale że nie jest ona na ten moment...
Odpowiedział później.

Czy jestem męska ? Paznokcie zadbane, pomalowane. Czasem są krótko spiłowane bo niestety zdaży mi się je zbyt krótko spiłować , perfum , styl ubioru , fryzura ( tak, włosy ścięłam i o to też podejżewałam spadek zainteresowania z jego strony .. ) ale twierdzi że zaj*** go kręce , kłamałby ? Wie że nie wydre się na niego, nie jestem hard babą z toporem - jestem szczera, nie jestem chamska. Nie przeklinam , nie worze się chodem, fakt, za sukienkami, spodniczkami nie przepadam ale nie uwazam ze ujmuje mi mojej kobiecosci to jaki mam styl - kobiecosc mam w sobie a nie na SOBIE. Odpisowuje sie dla "tego z którym jestem" kiedy wiem, że chce sprawić i jemu przyjemnosć bo wiem ze tez by chciał...
Powiedział raz, że ciężko mu się przyzwyczaić do takiego układu , w którym partnerzy się nie kłócą, nie strzelają fochów, nie obrażają się na siebie z byle pierdoły, że jest troska, zainteresowanie, ciepło i tak...dobrze  - to jego słowa.... problem tkwi za pewne po obu stronach , jego jak i mojej .

Gary masz rację, że jak będzie to będzie, jak nie , to nie. Nie ma co udawać.

W pewnym momecie czułam brak jego dotyku, dystans... stwierdził że sytuacja w domu go stresuje. Rodzice. Bo tam nie ma za fajnie. Rozumiem to. Wspieram go. Po tym jak sie otworzył co go boli w domu i czemu sie tak zamyka na mnie ... widziałam ze się odblokował... wieć moze boi się mnie - tego co ma w swojej głowie , że mogło by być a nie jest i to powoduje w nim tez jakąś frustracje. Trochę go już znam, wiem że cieżko mu się przestawić, uwierzyć w to że moze byc tak dobrze jak jest miedzy nami mimo tego braku sexu ze nie jestem jędzą że mu nie robie wyrzutów, nie , nie robie, lecz na spokojnie poruszam tamat.... też ciąglę się uczę być taktowna, wiem , po swoich przejściach, że nei da się nic załatwić chorym postępowaniem ...
ram mi powiedizał " Ty tyle przeszlas...wiesz wiecej" , "ale ja glupi jestem... " - powiedzialam mu ze to nei ma znaczenia ile kto przezyl, doswiadczyl, kazdy z nas ma inne sciezki i kazdy sie od siebie czegos nowego uczy a to ze mowi jaki to on glupi jest bo cos poszlo nei po jego mysli, tlumacze mu by sam sobei takich bzdur nie wmawial...

Nie chce zachowywać się jak matka która go dochowywuje,... otawrcie mowie gdzie przekracza pewne granice ... on z reszta tez mi je pokazuje i szanujemy je wzajemnie...

Domyślam się ze dystans może zniszczyć nić i coś pęknie ... chodzi o dystans w środku - uspokoić nerwy, mysli i być przy nim, być tym oparciem jaki on bywa dla mnie i zobaczyć co będzie dalej ...

Dziękuję Gary za Twe odpowiedzi, dałeś mi do myślenia

Waśnie o to chodzi... łączy was tylko nić? Niteczka? Czy może jesteście silno związani?
Ludzie są jak dwie łódki... najpiękniej gdy te dwie łódki płyną razem i się nie oddalają, obie szczęśliwe.
Ale czasem jedna łódka płynie gdzie indziej niż druga. Jeśli się oddalają, to może któraś zatęskni i czym prędzej się zbliży do tej pierwszej? A może tak się oddalą, że zapomną, że razem płynęły?
Nie trzymaj tych łódek na siłę razem... zobacz gdzie płyną.

PS. nie kojarzę ile on ma lat, ale z opowieści stawiam, że 17-cie.

Powodzenia

Myślę, że to słuszna koncepcja.....

Czytam Twoje relacje i wyczuwam, że jest w tym wszystkim coś co go przeraża, może zbyt mocne słowo - coś co go powstrzymuje od czerpania z tego związku pełnymi garściami. Dla mnie związek między kobietą i mężczyzną, to coś wspaniałego. Tym bardziej, kiedy jesteście jeszcze na początku związku - więc wszystko dopiero przed Wami. Nauczenie się siebie, czerpanie przyjemności z bliskości, seksu. Człowiek ma jeszcze dużo mocy i mu się chce. Nie ma rutyny w związku, zmęczenia sobą, problemów związanych z prozą życia, dzieciaków, które potrafią człowieka niejednokrotnie zmusić do kapitulacji. Ogólnie rzecz biorąc, żyć nie umierać i cieszyć się życiem - bynajmniej ja to tak postrzegałem w tym czasie.

Tu zamiast radości ze związku widać jakieś problemy..... Z opisu, który przedstawiasz może być tak, że on jednak przy Tobie czuje się trochę niepewnie. Chyba Twoja pewność siebie, dojrzałość wybiły go z rytmu. Być może w w jego pojmowaniu relacji damsko-męskich, to facet powinien być tym, który kieruje wszystkim i wszystko odbywa się według jego rytmu. Tu trafił na mocniejszy od niego egzemplarz, który pomimo iż wykazuje zrozumienie i stara się z nim rozmawiać, ustalać itd.. i tak swoją postawą, wyraża mocniejszą pozycję w tym związku i to może doprowadziło do tego, że nie potrafi sobie z tym poradzić.

Kwestia rozmów - jak mówiłaś, istnieje jakiś problem i przez dwa miesiące nie potrafił o nim z Tobą porozmawiać, to znów była Twoja inicjatywa, by podjąć rozmowy.

Wyczuwam, że chyba chłop nie ogarnia związku z Tobą. Ja bym kwilił ze szczęścia, gdybym trafił taki "egzemplarz" jak Ty, lecz widocznie dla niego to coś, z czym sobie nie potrafi poradzić. Jako facet, nie przyzna się do tego, dlatego też wymyśla jakieś historie, problemy z rodziną itd. Każde wytłumaczenie jego zachowania jest dobre, aby odepchnąć od siebie sytuację, w której będzie się czuł i czuje niekomfortowo.

Może też stąd brało się,że w momencie gdy odpuszczałaś i nie angażowałaś się w związek, nie było Ciebie jakby więcej wokół niego, nie czuł presji Twojej mocnej osobowości na sobie i odżywał, co znajdowało przełożenie na poprawę relacji -jak to pisałaś, odpalał się w nim instynkt łowcy.

Jak pisałaś, nawet jakaś inicjatywa w seksie wychodziła z Twojej strony i to Ty go uwodziłaś. Na żadnej płaszczyźnie nie widać w jego zachowaniu chęci przejęcia inicjatywy, lub jej wykazania. Wszędzie i wszystko odbywa się z Twojej inicjatywy. Jakby bał się wszystkiego. Nie wiadomo jednak z czego to wynika, bo z tego co piszesz, nie jesteś osobą, która podcina mu skrzydła przy każdej okazji, a wręcz przeciwnie, cały czas jeszcze starasz się go dopingować do działania.....

Myślę, że jeżeli chłop nie zrozumie, że trafił na rewelacyjną kobietą, o którą warto zabiegać i dla niej zwalczać swoje słabości, to raczej grozi Waszemu związkowi rozpad. Nie będziesz go niańczyć całe życie, a on jak już na początku czuje się "zagrożony" w tym związku, to nie sądzę, żeby mu się potem zmieniło. Później ewentualnie może zacząć być agresywny, aby jednak przejąć kontrolę, a do czego nie dopuścisz lub wypadnie z tego związku bo go on przerośnie.