Nigdy nie przeżyłam wielkiego rozczarowania miłosnego, które odbiłoby piętno na moim życiu. Problem w tym, że szybko się zapalam i szybko gasnę, nie tylko w codziennym funkcjonowaniu, ale też w relacjach międzyludzkich.
Poznaję kogoś interesującego, na początku jestem tą osobą zafascynowana, a po paru tygodniach bez żadnego powodu tracę zainteresowanie.
Ta osoba może być całkowicie idealna, a ja i tak szybko od niej uciekne, przestanę odpisywać na wiadomości, będę wymigiwać się od spotkań.
Może przytoczę przykład. Poznałam chłopaka, pisaliśmy przez jakiś czas, a potem stwierdziłam, że się zakochałam. Z wzajemnością. Zostaliśmy parą. Byłam pełna miłości, przekonana, że znalazłam tego jedynego. Chłopak był wobec mnie w porządku, a jego charakter zupełnie mi odpowiadał. Po krótkim czasie coś we mnie pękło. Wielka miłość okazała się zauroczeniem, a ja zaczęłam się dusić w związku i wkrótce go zakończyłam.
Tak było za każdym razem, gdy zbliżałam się do jakiegoś mężczyzny. Każdy był moim ideałem do momentu, aż coś we mnie pękło. Podobnie jest z przyjaźnią.
Jestem młoda i zamiast spędzać czas z ludźmi, których znam i lubię ja zawsze wybieram samotność. Całe dnie spędzam w domu praktycznie nic nie robiąc.
Nie mam ochoty odpisywać na wiadomości, nie mówiąc nawet o spotkaniach. Mam cudownego przyjaciela, którego uwielbiam, ale nie jestem pewna czy mi na nim zależy. Na początku byłam nim zachwycona, teraz mimo że niczym mi nie zawinił nagle znalazł się na mało ważnej pozycji.
Dlaczego zawsze uciekam od ludzi, mimo że chciałabym, żeby było inaczej? Może po prostu nie umiem kochać ani się przyjaźnic? Ignoruję osoby, które się mną interesują, a potem doskwiera mi samotność. Dodam jeszcze, że mam tendencję do popadania w depresję.
Zastanawiałam się, czy nie cierpię na jakieś zaburzenie psychiczne, ale niezbyt się na tym znam. Może ktoś z was pomoże mi określić, dlaczego taka jestem, a nie inna?
Dlaczego szybko przestaje mi zależeć na ludziach, których myślałam, że kocham całym sercem? Może jestem niezdolna do uczuć? Chcę kiedyś założyć rodzinę, potrafić prawdziwie kogoś pokochać, a nie tylko na chwilę. Nie chcę zostać zgorzkniałą kobietą, której nikt nie darzy uczuciem, bo odpycha wszystkich od siebie. Pomocy..
- zaklopotana123451
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Hej. Moim zdaniem nie jest tak, że przestajesz nagle kogoś lubić lub kochać, tylko wmawiasz to sobie, ponieważ w ten sposób bronisz się przed bliskością, której się boisz. Może nie jesteś do niej przyzwyczajona, może ma na to wpływ Twoje dzieciństwo. Nie wiem, ale na pewno jest tego jakaś przyczyna, którą musisz odkryć. Trzeba przepracować w sobie to wszystko, z czym mamy problem i dojść do różnych wniosków. Wtedy zaczynamy inaczej się zachowywać, bo rozumiemy o wiele więcej niż kiedyś. To, co opisujesz jest problemem, który może Ci bardzo dokuczać, dlatego musisz nim się zająć, aby lepiej Ci się żyło.
- koteczek1215
- Dobry Duszek Forum
- Nieaktywny
A może warto zrobić sobie analizę?
Dlaczego tak szybko tracisz zapał?
Może przyczyn należy szukać głębiej.
To kim jesteśmy w dużej mierze zależy od naszych rodziców,
od tego jakie mieliśmy dzieciństwo.
Może cierpisz na syndrom odrzuconego dziecka i dlatego
tak boisz się angażować w głębsze relacje.
Ja Ci nie odpowiem na te pytania,sama musisz poszukać odpowiedzi,
bo nie znam całej Twojej historii..
Myślę że to są cechy osobowości niedojrzałej. Dorosła osoba powoli poznaje przyjaciół i po pewnym czasie zostaje z nimi, ty robisz odwrotnie. Nie wiem czy to da się zmienić.
- zaklopotana123451
- Przyjaciółka Forum
- Nieaktywny
Wszystko się da.
Proponowałbym powstrzymywanie się od szybkiego wchodzenia w relacje. Po prostu dać sobie taką zasadę - spotykacie się po koleżeńsku przez kilka miesięcy i bardzo powoli zaprzyjaźniacie. W ten sposób unikniesz nadmiernych emocji, które powodują zerwanie relacji, bo możliwe że nic innego tylko właśnie te emocje to powodują. Jak będziecie zaprzyjaźniać się ze sobą tak powoli, że nawet tego nie zauważysz, to wtedy relacja sama się rozwinie. Na siłę hamuj postęp, żeby go zwolnić i chłopak też powinien tak robić.
