Dzieci wychowane w patologii w późniejszym życiu też do niej 'dążą'? - Netkobiety.pl

Witam, również jestem DDA. Praktycznie mogę skopiować wypowiedzi innych ponieważ to także schemat mojego życia. Ojciec alkoholik od kiedy pamiętam, nieźle zniszczył mi psychikę, do tego stopnia że brzydzę się ludźmi pijącymi alkohol. To nieprawda że dzieci wychowane w patologii w późniejszym życiu do niej dążą. Podając swój przykład gdy poznaję osobę to najpierw patrzę czy pije alkohol albo pali papierosy. Później sprawdzam jak często pije albo pali, takie zboczenie. Mam straszne obrzydzenie do alkoholu mimo że sam raz na miesiąc wypiję piwo. Wiem że jestem potencjalnym alkoholikiem i dlatego wolę sam zapobiegać by sięgnąć po alkohol. Pozdrawiam wszystkich mających problemy w rodzinie z alkoholikami. Ludzie nie doceniają tego co mają...

Ja jestem chlopakien który ma 20lat wychowalem sie w rodzinie patologicznej w obecnej chwili próbuje od niej uciec wyprowadzić sie niestety jesli chodzi o alkohol i bijatyki w moim domu byly one częstym widokiem tak samo ja chlalem od 14 lub 15 roku zycia aż do tego roku 2016 nie pije nie pale chciałbym założyć rodzinę ale czuje ze nie potrafię jestem emocjonalnym niedorozwojem.. Chciałbym miec normalne spokojne życie alkoholowi powiedziec na dobre zegnaj z mojego zycia ale boje sie ze patologia jaka była w moim domu od kiedy pamiętam calutki okres dzieciństwa odkąd sie urodzilem boje sie ze to mnie zmienilo obecnie chodzę do psycholog i psychiatry staram sie wyjść z tego dolka ale jest cholernie ciężko..

Cieszę się, że ten wątek został reaktywowany
I liczę na kontynuację dyskusji.

Niestety nie ma tak , że złe wychowanie nie pozostawia śladów. Pozostawia i to zawsze. w dzieciństwie mózg ludzki sie uczy, rozwija i to czego wówczas doświadczy jest jego potencjałem, tylko z tego może czerpać. Gdyby ktoś przez wiele lat chodził z dłońmi szczelnie owiniętymi bandażem i potem je nagle rozwinął , to raczej nie byłby w stanie rozprostować palców i normalnie ich używać tylko dlatego, że je własnie uwolnił. Podobnie mózg przez lata karmiony pewnym typem pożywienia nie jest w stanie funkcjonować normalnie tylko dlatego że jego właściciel stał sie dorosły i teoretycznie wolny. Mózg można jednak oduczyć jednego sposobu myślenia i nauczyć następnego. Trzeba jednak wykonać duża prace własną w tym kierunku, trzeba siebie leczyć.

Ja jestem osobą po terapii dla osób współuzależnionych i u kresu terapii indywidualnej. I powiem tak - nie tylko da się normalnie żyć po patologicznym wychowaniu, można wręcz z tego czerpać Jestem na etapie dostrzegania dobrodziejstw takiego stanu rzeczy. Nie, nie pomyliłam się Traumatyczne dzieciństwo bardzo wiele mi dało. Po pierwsze jestem niebywale silna i odważna, nie boje sie życia, problemów, konfrontacji. Po drugie w dzieciństwie, aby przetrwać musiałam wytworzyć sobie pewne mechanizmy ochronne, które po lekkiej obróbce sa mi obecnie niesamowicie przydatne. Potrafię więc doskonale chronić siebie w relacji i opiekować się sobą oraz mam zdolność czytania miedzy wierszami, wyczuwania ludzkich nastrojów , zamiarów, odczuć....no znam sie na ludziach mówiąc kolokwialnie. Patologiczne dzieciństwo mnie ukształtowało i doprowadziło do miejsca w którym teraz jestem. Odbieram siebie jako człowieka dobrego i mądrego i nie odcinam się od traumatycznej przeszłości, ale z niej czerpię . 

Wybaczcie, że pisze bez fałszywej skromności (z niej tez się wyleczyłam), ale dużo kosztowało mnie dojście do tego etapu i  mam nadzieję, że moja historia stanie się nadzieją dla wszystkich, którzy myślą, że  przez ojca alkoholika muszą sie stoczyć. Nie muszą. Jest wiele wspaniałych rozwiązań dróg i wyborów. A życie jest cudem

Piszez telefonu takze dlugie to nie będzie

Wierzysz w cuda?, rozumiem ze wiesz ile wysiłku emocjonalnego, kosztuje zmiana schematów, zmiana postrzegania, ze tak naprawde to jest nie kończący sie proces, osiagamy jakis stan i trzeba go pielęgnować, bo ja nie odwiedzany ogrod zarasta chwastami

Jaki ból i opór towarzyszy, zmianie ładunków z plusa na minus i odwrotnie, jak wielu ludzi woli wybrać stara latwiejsza/bezpieczniejsza w ich mniemaniu drogę,

Jedno jest piękne ze wszystko dostajemy takie jak ma byc, tylko używać nie umiemy, nasze slabosci staja sie naszymi najmocniejszymi argumentami,

Najwiekszy koszt tych zmian to nasz ból zmian

Trzeba tez uważać aby ze skrajności w skrajność nie wpaść

Mam wglad w dwa odmienne bieguny dysfunkcji, zdziwilabys sie co moze nie alkoholik z rodzina zrobic, w ramach matczynej nadopieki

Mowi sie o optymizmie i pesymizmie, po srodku jest realizm

A jak to jest z dziecmi wychowanymi przez jednego rodzica np. po rozwodzie?

skąd pewność że relacja z "normalnym/zdrowym" rzekomo osobnikiem wpłynąć może pozytywnie na mnie

jeśli sam mam problem z dostrzeganiem, zdając się na kogoś, dalej jestem "ślepy"

na chwilę obecną sądzę, że rezygnacja to budowa dobrej relacji za samym sobą

traktuje schemat jako uproszczenie, uproszczenia z założenia maja nam służyć

budujemy wielką sieć uproszczeń, i siadamy na tylnej części ciała, w spokoju, zadumie

problem pojawia się w momencie jak nie potrafimy wyjść poza myśl że zmiana schematu może być korzystna, przywiązujemy się do swojego wyrobionego, potwierdzonego n-próbami doświadczenia

rezygnacja ze schematów, to w bardzo dużym uproszczeniu dla mnie

to po prostu rezygnacja

"domy nie są po to żeby w nich mieszkać, tylko się z nich wyprowadzać"

ciągła praca, i dążenie do czegoś, jednak ze świadomością że to nie jest koniec podróży, gotowość do pozbycia się czegoś, skonfrontowania z rzeczywistością

na przykładzie mogę

jak mam "nawigację" i jeżdzę tylko na nawigacji, nie aktualizując jej od czasu do czasu, to mogę się spotkać z sytuacją, że jadę np drogą, pod prąd
problem dla mnie w tym, że ja może za aktualizacją i byłem, tylko żeby ktoś za mnie to zrobił,

dziś czuję to w sensie że ja, jadąc aktualizuje to na bieżąco, czasem wpadam na jednokierunkową pod prąd, jednak dziś nie twierdzę że wszyscy jadą źle, tylko ja dobrze

to tak jak na drodze, trzeba być uważnym, i patrzeć na znaki, wiele osób już tą drogą się porusza, poza tym ja bardzo lubiłem szybką jazdę, od punktu A do punktu B, znać drogę i pędzić, liczył się szybki efekt

jak to mi jedna koleżanka z tego forum napisała, żeby zacząć przyglądać się "krajobrazowi" podczas podróży

pokrętne być może w odbiorze co piszę, sądzę że przykłady jak najbardziej wyobraźnie pobudzają do działania :d

jednych pobudza do zmian, muzyka, innych jakaś pasja, innych bycie między ludźmi, sposób jest wiele, są różnej maści poradniki, terapie, grupy samopomocowe,

chodź sprowadza się to chyba do wyjścia z "izolacji" jak kolwiek to zabrzmi

pozdr

Terapia :-) Działa cuda, naprawdę.

Jak się wybić? Wyprowadzić się i zacząć żyć na własny rachunek. Zobojętnieć na patologię. Zaakceptować, że ona jest i będzie.
A Ty, mimo jej obecności, możesz być ''poza'' nią, żyć normalnie, mieć normalny związek. Terapia pomoże.

Za rok bronię inż. po tej obronię chcę się wyprowadzić. Wiem ,że to będzie mega trudne , odciąć się od patologii i zmienić schematy postępowania.

Nie szukać relacji póki ni odbuduje się siebie. Najważniejsza relacja to jest ta , którą tworzymy sami ze sobą. Od niej trzeba zacząć, ją uzdrowić.

CO do schematów...należy nauczyć mózg nowego sposobu myślenia, przestawić go na inne tory. Terapia jest tu moja jedyną odpowiedzią ... że bywa długa i bolesna... jak już pisałam wyżej - to jest kwestia przewartościowania pewnych rzeczy. Ból nie jest niczym złym ani destrukcyjnym. Życie w poczuciu winy, krzywdy i nieustannego zagrożenia jest dużo gorsze niż zmiana sposobu myślenia. Mózg to jest mięsień, hula tak jak jest wyćwiczony. Wszystko można zmienić i odkręcić, ale trzeba siebie leczyć, trzeba nad sobą pracować.

Kto gdzie znajdę dobre terapie dla siebie ? Kto może mi w tym pomóc ?

Znalazłam taki ośrodek w mojej okolicy i chcę się tam wybrać. Mam nadzieję,że coś mi pomoże i nie będę szukać facetów z nałogami. Boje się,że jeszcze gorzej na mnie taka terapia zadziała. Szczerze mówiąc pogubiłam się w swoim toku myślenia czego chcę itp. Mój mózg działa tak,że niby nie chcę faceta z patologii,ale jednak takiego wybieram i myślę ,że to jest ok. Pierwszy facet miał ojca alkoholika 2 facet był normalny,ale nie był we mnie zakochany i mi coś nie pasowało. Następny miał problemy z alkoholem, narkotykami, papierosami. Ostatni miał problem z nerwami i alkoholem. Gdzie ja mam szukać normalnych czemu takich wybieram. Boję się kto będzie kolejny. Najlepsze jest to ,że ja to widzę i szybko rezygnuje z takich znajomości.

Bardzo mocno się skupiam. Skąd mam wiedzieć co to jest zdrowa relacja ? Terapia w tym pomaga ? Bardzo mi zależy na zdrowej relacji. Boję się niekiedy kogoś mądrzejszego,że zauważy jaka jestem dziwna i odejdzie.

Tak, terapia w tym pomaga między innymi.

Zdrowa relacja to jest taka, którą tworzą zdrowi ludzie. Ty na razie nie jesteś na nią gotowa. własnie ty, a nie twój potencjalny partner. Pomyśl tak - jak jesteś przeziębiona to zostajesz w domu , leżysz i unikasz kontaktów z ludźmi, aby ich nie zarażać, tak? możesz też wziąć dwa ibuprofeny i udawać , że nic ci nie jest, spotkać sie z przyjacielem oraz liczyć na to , że nie zauważy twojego prawdziwego stanu. Pewnie i nie zauważy, ale czy to znaczy, że się nie zarazi? no nie... Jak sie dobrze postarasz to ukryjesz przed facetem również swoją prawdziwą twarz...Nie zorientuje się, ale i tak się zarazi. Ty wchodząc w związek nawet ze zdrowym człowiekiem jesteś teraz czynnikiem chorobotwórczym i co z tego , że on jest ok, skoro związek i tak się nie uda ze względu na twoje deficyty.
wyobraź sobie, że chcesz leczyć ludzi, ale nie jesteś lekarze. możesz sfałszować dyplom , przejść pozytywnie rozmowę kwalifikacyjną i rozpocząć pracę... Jak myślisz - kiedy twoja mistyfikacja wyjdzie na jaw? Ja obstawiam, że pierwszego dnia .... w związkach jest podobnie. Zasłona dymna w końcu znika a maski spadają z wielkim hukiem. wbrew pozorom bardzo szybko okazuje się kto jest kim. Praca nad sobą i uleczenie siebie sprawi , że wcale nie będziesz chciała ukrywać tego kim naprawdę jesteś. wręcz przeciwnie - będziesz sie tym chwalić

To czemu w takim razie odpycham normalnych zdrowych w relacjach facetów?

Znajomość przyczyny bólu to nie jest "gdyby tylko", to jest "aż tyle". Substancje uzależniające, to jest lek przeciwbólowy, droga na skróty, dlatego łatwiej ją wybrać. Można doznać szybkiej ulgi choć na chwilę. to jest ucieczka przed bólem, a nie przyglądanie się cierpieniu . znalezienie przyczyny problemu rozwiązuje problem, tylko że to jest droga długa i niełatwa dlatego też nieatrakcyjna  dla wielu osób. Po prostu są i tacy, którzy wolą iść na skróty. dlatego rozwiązanie pewne i sprawdzone nie daje stuprocentowej skuteczności.
Jesteś facetem więc bólu porodowego nie poznasz, ale mimo wszystko uwierz mi na słowo - tylko świadomość faktu, że jest on niezbędny, konieczny, życiodajny i piękny w swoim okrucieństwie, sprawia, że jesteśmy w stanie go znosić i nie umieramy od niego. żaden ból nie jest nie do zniesienia, jeśli wiemy skąd pochodzi i mamy chociaż pomysł na to dokąd może nas zaprowadzić.

Musialbym na chwilę byc kobietą
Chodź kilka "porodów" mam za sobą

Dzieki temu jestem gdzie jestem, a te zmiany to jak obdzieranie ze skóry, za kazdym razem czlowiek wolnosc odzyskuje, w pewnym sensie umierajac i rodząc sie

Moja droga bardziej poprzez doswiadczanie, teorie bym z racjonalizował na swoj pokretny, po 2 kierunkach technicznych móżdzek
Co czasem przychodzi mi jeszcze z lekkoscia

hej, zapisałam się na wizytę do ośrodka uzależnień. Szczerze mówiąc boję się,że będzie ze mną jeszcze gorzej lub zmarnuje czas.
Niektórzy uważają w necie,że te terapie dla DDA to ściema.

To czemu ludzie w necie piszą ,że te terapie to ściema? Poczułam się zniesmaczona i skołowana.

A Ty co na ten temat myślisz?

Tudzież chyba się po pierwszych bólach znajdujemy
Coś mi podpowiada że po znalezieniu przyczyny, dopiero jest problem
Problem ktory nie rozwiazuje sam problemu,

tutaj pewnie o technike oddechu sie rozchodzi

Jeszcze narodzin nie ma
Jak.kogos urazilem to sorki, mam nawrot choroby

i modlitwa żeby samo uciekło, to już nie poważnie z mojej strony

jednak jeśli o sobie mówimy, zostawiając te rzeczy na które nie mamy wpływu
to ja dodaje
"zmieniać co mogę zmieniać" sama klasyfikacja to połowa sukcesu,
bo mam wrażenie jakby to unikało w Twojej wypowiedzi

może źle interpretuje

myślę że odnosi się to faktu, podejścia ludzi do uzdrawiającej mocy terapii,
bo szukają substytutu, zamiennika, łatwego rozwiązania
to nie jest produkt jak w sklepie że idziesz, bierzesz z półki i jest Twój, a jak płacisz to wymagasz, co z tego że jakąś wiedze dostaniesz, jak zastosować jej nie będziesz w stanie

dla mnie ściemą tez jest coś w stylu, szukam dobrego psychologa, albo jakieś takieś
zapewne są lepsi i gorsi, w jakimś sensie

jeśli ja przychodzę po pomoc to muszę umieć przyjąć ta pomoc, jeśli już na wstępie, mówię a to tak ma być, a to nie, a tamto tak
to sam się za terapeutę uważam

i klapa z takiej terapii
jak ktoś lubi kasę wydawać, nie ma co z nią zrobić, to sugeruje na jakieś biedne dzieci przelać, a nie pompować w swoje ego, chodź nic mi do czyjejś np kasy

Miłego Dnia pozdr

Mam niskie poczucie własnej wartości. Moje siostry cały czas krzyczą na mnie, cały czas się denerwują. Co nie powiem, zrobie jest źle.

A ty jak myślisz? Jest źle?

Widzę, że całkiem ciekawa dyskusja, z góry przyznam, że nie czytałam dosłownie wszystkiego, bo pierwsze posty są sprzed kilku lat, ale mimo wszystko postanowiłam się dołączyć.

Moja rodzina nigdy nie była łatwa. Ojciec, który był agresywny, nie radził sobie z emocjami i niestety odbijał sobie wszystko na mnie. Moje rodzeństwo pozostawiał w spokoju, byłam jedyną ofiarą jego zachowań. Matka pochodziła z rodziny, w której problem alkoholowy współistniał z problemem chwilami skrajnej biedy, co odcisnęło na niej swoje piętno. Z biegiem lat również wpadła w to błędne koło. Na szczęście nie piła nigdy codziennie, u niej to było cykliczne. Raz na dwa miesiące, raz na pół roku. Generalnie różnie bywało. Jednak wtedy sytuacja w domu była paskudna przez kilka tygodni. Widziałam ją w takim stanie, w jakim nikt nigdy nie chciałby zobaczyć własnego rodzica. Przeżyłam jej próbę samobójczą. Generalnie mogłabym tu siedzieć i opowiadać do jutra, ale chyba każdy, kto przeżył coś podobnego, wie jak to mniej więcej wygląda. Nie twierdzę, że nie zostałam przez to w żaden sposób skrzywiona, tym bardziej, że problemów było o wiele więcej, ale powiem szczerze, że MOŻNA z tego wyjść. Co więcej, mi udało się bez pomocy specjalisty. Po prostu w pewnym momencie, gdy kolejna osoba, na której mi zależało, bardzo mnie skrzywdziła, pogarszając mój stan do tego stopnia, że byłam naprawdę na niebezpiecznej granicy, coś się we mnie przełączyło. Stwierdziłam, że nie mogę tak dłużej, że nie chcę wpaść w większą depresję, nie chcę na dobre z siebie zrezygnować.

Więc wzięłam się za siebie, a pomogły mi w tym dwie rzeczy:
1. Odkąd przez parę miesięcy nie mieszkałam z rodziną, bo wyniosłam się po tym, gdy zostałam zrównana z ziemią przez ojca po raz kolejny, jego stosunek do mnie zmienił się. To najwyraźniej był jakiś szok dla jego psychiki, który spowodował, że zaczął widzieć, co robił źle. Poza tym gdy wróciłam, byłam już silniejsza. Nie dało się mnie tak łatwo zranić jak dawniej. Czasem nadal się kłócimy, ale od ponad dwóch lat nie podniósł na mnie ręki, mam też wrażenie, że próbuje być lepszy. Nie tylko dla mnie, ale dla wszystkich. Niektóre złe nawyki udało mu się już usunąć, inne nadal są, jednak to dało mi nadzieję. Gdyby ktoś powiedział mi dawniej, że kiedykolwiek wybaczę mu to, co robił, zaśmiałabym mu się w twarz. A jednak wybaczyłam. Nie wyobrażacie sobie jak bardzo wyzwalające to było.
2. To forum. Były dni, gdy czytałam różne wątki do upadłego, czerpiąc z nich wiedzę, której mi brakowało, której nie wpoili mi rodzice. Przeanalizowałam sobie wszystko, co wcześniej robiłam, przyznałam się przed sobą do błędów, które popełniałam i obiecałam sobie, że stanę się lepsza.

Uporałam się z tamtym toksycznym uczuciem, ze wspomnieniami, zaczęłam inaczej rozmawiać z rodziną. Spróbowałam zacząć jakoś na nowo, powoli. Jedyne, co wciąż było i jest nie tak, to moja mama, choć tu też wiele się zmieniło. Od roku nie piła i mam nadzieję, że tak już pozostanie. Próbuję ją tylko namówić, by wzięła się za swoją psychikę, bo krucho z tym, na razie wciąż się opiera, ale może uda mi się zmienić jej zdanie. Nie próbuję być jej aniołem stróżem, nie chcę brać za swoje życiowe zadanie naprawienie jej, ale nigdy nie miała w nikim oparcia, w moim ojcu także nie. Chcę, by wiedziała, że jeśli zechce, może mieć je we mnie.

No i jestem teraz półtorej roku później. Półtorej roku starsza od osoby, którą byłam wtedy, a mądrzejsza o wiele lat. Zawsze chciałam mieć w przyszłości lepsze życie niż mieli moi rodzice, lepszy związek. Mojemu rodzeństwu się to nie udaje, przyciągają nieodpowiednie typy. Również takie przyciągam od czasu do czasu, ale różnica polega na tym, że natychmiast wyrzucam takich ludzi ze swojego życia. Odbudowałam swoje poczucie wartości, polubiłam siebie, staram się dbać o siebie. Ludzie, którzy mnie znają od lat także zauważyli zmiany. Wiem, że to nie koniec mojej drogi, bo ciężko w ciągu roku naprawić tak wiele lat, ale udowodniłam już sobie, że można. Trzeba tylko, a może AŻ chcieć.

P.S. Uff, ale się rozgadałam. Nie wiem czy komuś chciało się to czytać, ale gdyby ktokolwiek miał jakieś pytania, albo chciał się podzielić swoimi doświadczeniami, to śmiało

Tylko to się składa na wiele czynników. Trzeba chcieć nie tylko coś zmienić, ale też wiedzieć co trzeba zmienić oraz znaleźć sposób na to. Jest przy tym sporo roboty, ale można. Najważniejsze, że dostrzegasz swój problem i chcesz coś naprawić. To już połowa sukcesu. Teraz pozostaje ta druga połowa. Znalezienie rozwiązania i wprowadzenie go w życie. Sióstr nie słuchaj, to Ty najlepiej wiesz co się z Tobą dzieje, czego brakuje i czego potrzebujesz, by żyło Ci się lepiej. Wiem, że jestem tylko randomową osobą z forum, ale wiedz, że trzymam kciuki i mam nadzieję, że się nie poddasz. Bo jeśli będziesz cały czas sukcesywnie walczyć o swoje dobro, to osiągniesz cel

Może się boi, że zostanie sama, więc trzyma się kurczowo swoich dzieci. Niektórzy tak mają. Nie zwracaj na to takiej uwagi. Zajmij się sobą, bo mama swoje życie już ułożyła. Zrobiła to po swojemu, nie wyszło najlepiej, ale tak sobie wybrała. Nie może wymagać, że poświęcicie jej własne.

Kiedy planujesz umówić się na wizytę do specjalisty?
Bo nie wiem czy gdzieś tutaj pisałaś cokolwiek na ten temat.

Dasz radę. Specjalista jest od tego, by Cię nakierować, ale pamiętaj, że pomóc możesz sobie tylko Ty sama. To Twoja ciężka praca i samozaparcie są potrzebne, by z tego wyjść. Inni mogą tylko doradzać, wskazywać drogę. Nic więcej. Spróbuj do tego czasu bardziej w siebie uwierzyć. Uwierzyć, że możesz coś zmienić. Wtedy będzie Ci łatwiej.

Pewnie też miało to jakiś wpływ. Może po prostu zajmij się czymś, zamiast ciągle myśleć? Masz jakieś hobby? Gdybyś robiła coś, co Cię cieszy, też poczułabyś się lepiej.

Oczywiście, że dobrze, bo to był pierwszy krok ku zmianom. Niektórzy poprzestają na nim, bo stwierdzają, że nie chce im się robić kolejnych. Inni znajdują w sobie całą siłę, jaką mają a nawet tą, której nie mają, i działają dalej. Skoro umówiłaś się na wizytę, to masz za sobą kolejny krok. Myślę, że już to możesz uznać za sukces i cieszyć się nim. Wielu osób nie stać nawet na to.

O, to świetnie. Od dawna się tym zajmujesz, czy to coś nowego?

Nie ma sprawy
Daj znać jak już będziesz po wizycie

Czyli można powiedzieć, że odrobinę Ci się to wkręciło. Fajnie. Miałam sporo koleżanek, które bardzo lubiły konie, a że w wiosce obok jest duża stadnina i też uczą jazdy, to mogły się tym zajmować. Mnie nigdy nie ciągnęło do tego, ale najważniejsze, by każdy znalazł to, co kocha i zajmował się tym. Sama mam jedno większe hobby i zawsze jak się w nim trochę bardziej rozwinę, to czuję się szczęśliwa

Tak rozumie. Chodzi mi o pomoc. O to,aby zrozumiała w którym kierunku iść. Wszystko już później będzie zależeć ode mnie fakt.