samotność samotnej matki..... - Netkobiety.pl

Jestem sama już od dawna , mam dwoje dzieci .... zostałam sama na początku 2 ciąży, a synek ma prawie 2 lata, no cóz wybrałam takie życie chyba z obawy , jestem odpowiedzialną osobą chodz mam 25 lat - niektórzy w tym wieku żyją imprezowaniem - mając dzieci. Ja sobie rodzicielstwo wyobrażam inaczej, marze o domu, spokoju, pracy, szczęśliwych dzieciach, facecie który po prostu jest i kocha nieważne co by sie działo,licze na oparcie a dla facetów którzy pojawiali sie w moim życiu to chyba nie ta droga, nie te życie
Więc sobie żyje po swojemu, radząc każdego dnia, ucząc się na błędach codzienności i z nadzieja że gdzieś tam jest ktos kto szuka tego samego co ja i byc może sie odnajdziemy
Co do pomocy, hmm od poczatku zajmuje się dziećmi sama, mieszkam z mamą więc jakis komfort psychiczny zawsze mam ale wiadomo to nie facet
Napewno życie jest tańsze jak sie mieszka razem ale finansowo tez sobie jakos radze narzekać nie mogę, bo wiem jak żyją inni więc jestem wdzieczna za to co mam i co moge dac dzieciom.
Najgorsze sa choroby, jak choruje jedno zaraz łapie tez drugie, a ja sama z lekami, wizytami u lekarza, receptami, każda matka wie co to znaczy nieprzespana noc z termometrem w reku , ja ma to X2 jest ciężko czasami bardzo ale jakoś daje rade bo muszę , nikt tego za mnie nie zrobi. Niewiem co bym zrobiła gdyby nie rodzina, mam, babcia, ciocia itd. Zawsze pomoga jak umia, posiedza z dziećmi kiedy trzeba, doradzą..
I tak z dnia na dzień, potrzeby dzieci zawsze na 1 miejscu tego sie trzymam i jest mi z tym dobrze
a co do faceta no cóż z jednym dzieckiem napewno sa wieksze szanse, mówie z obserwacji wsród znajomych ciężko kogos poznac bo w sumie gdzie ??>>> na placu zabaw, na plazy, na spacerze inne funkcjonowanie jest z dziecmi, nie bywam w barach, wieczory tez raczej w domu wiec napweno jest to utrudnienie, ale i tak wiekszosc chetnych ze tak powiem liczy na przygody a mi sie akurat w głowie to nie miesci
Pozdrawiam serdecznie

ja również jestem samotną matką i wiem co to znaczy.. co do facetów to nie koniecznie dyskoteka. Możesz spotkać faceta wszędzie, będą różne sytuacje w życiu  Damy radę..

dziewczyny aż się popłakałam...Ja mam 21 lat.Jestem sama od czerwca.Wiem o co Wam chodzi...też znam matki, które co weekend zostawiaja dzieci i idą się bawić.to nie dla mnie.Ja tez chce spokoju...domu.Chcę usiąśc z kims wieczorem i porozmawiać, pośmiać się.obejrzeć film albo po prostu pomilczć.Chce wiedzieć,że kiedy wyciągnę rekę ktoś ją złapie,że zawsze gdy będzie mi zle obok będzie męzczyzna który mnie wesprze.Zaopiekuje sie mną i pokocha nas z całego serca.Co to za różnica,że mam dziecko?W czym to przeszkadza?Czy to oznacza,że to juz nie jestem ja? W jaki sposób to ma wpływ na męskie wybory? Podobno chcą poważnych związków więc w czym problem???
Myslałam,że moja smutna historia sie kończy a ona dopiero się zaczyna...
Najpierw związek z damskim bokserem i alkoholikiem, niby był  a tak naprawdę całą ciążę przeżyłam sama.Później długie miesiące wiecznych awantur,czułam się jak ktos gorszy jakis podczłowiek...ciągle poniżana i upokarzana przez własnego męza...Gdy odeszłam i znalazłam pracę było mi naprawde ciezko.Ciagle brakowalo czasu, pieniedzy.Nie wysypiałam sie...Jedyny plus- poznałam świetnych ludzi.Moja odwaga i pewność siebie zaczeły wracać.Byłam znów tą samą dziewczyną co kiedys.Bardziej dojrzałą, ale zawsze uśmiechniętą i śmiało patrząca w przyszłość.i w koncu nadszedł ten moment gdy poczułam,że cos zaczyna się zmieniać.Podobali mi się mężczyźni ale czułam jakąś blokadę.Wiedziałam,że nie jestem w stanie nic do żadnego poczuć..Nadszedł moment gdy postanowiłam poszukać lepszej pracy.Umówiłam się nawet na romowę kwalifikayjną w jakiejś firmie.Adres pod który mam pojechać zapisałam na mailu. Na pare godzin przed spotkaniem nawalił mi komputer...wsciekła na cały swiat zaczelam dzwonic po znajomych.Nikt nie miał akurat dostepu do internetu.Biblioteki jeszcze pozamykane a ja w kropce.pojechalam wiec  do starej pracy(na szczescie nie zdazyłam złozyc wymowienia)tego samego dnia usłyszałam ze dostałam awans.Pomyslałam:"świetnie, nic nie dzieje sie bez pzyczyny"
Jeszcze tego samego dnia poznałam kogoś, kto sprawił,że coś we mnie pękło.Miał w sobie coś co przyciągało mnie.Nadajemy na tych samych falach.Wszystko układało sie cudownie do wczoraj...Poszlismy ze znajomymi na małą imprezę.przez pierwsza godzine slyszalam tylko pełno aluzji jak to do siebie pasujemy, jaki on we mnie wpatrzony itd...Trzymalismy sie za rece a ja wiedziałam,że zaraz czar moze prysnąć.Wziełam go na stronę i powiedziałam "magiczne" zdanie:mam dzieco i jestem w trakcie rozwodu....
odpowiedziała mi cisza....
i jak ma nie boleć myśl,że mogła bym być szczęśliwa...z nim...Boi się, to normalne...ludzkie...gdyby wiedział wcześniej to moze bylo by inaczej....a tak obudziłam sie nie z bolem glowy a serca...

trafne słowa:) o to właśnie nam chodzi.

ewa158 a jak było u ciebie?jak to się stało ze zostałaś samotna mama?

założycielko forum żyjesz??

Jakoś wcale się nie dziwię.I też to znam.Widzisz.U mnie troszkę inaczej wygląda sytuacja.Jestem samotną matką -  zaszłam w ciążę po pierwszym seksie i  zostałam sama z dzieckiem.Poznałam idealnego jak mi się wtedy wydawało mężczyznę.Był wspaniały , miał zasady, od początku mi mówił że nie szuka nikogo na stałe - jakoś w to nie wierzyłam.Jakoś tak  też się potoczyło że po 6 latach znajomości zamieszkaliśmy u niego w połowie domu  w drugiej połowie jego mama i siostra.Ktoś mógłby powiedzieć - czego ona jeszcze chce, chłop ją z dzieckiem wziął sobie na głowę , a tej jeszcze źle. Powinna  być mu wdzięczna.Niestety regularnie co pół roku była u nas awantura o brak uczucia i brak czułości z jego strony.Wygląda to tak że ja potrzebuję czułości i bliskości - on nie.Przynajmniej  tak twierdził choć to dla mnie chore - jeśli się z kimś jest  to chyba chce się być "blisko".Zawsze tłumaczyłam sobie to tak - że wychowywał się bez ojca ale.... kiedy  uświadomiłam sobie że nigdy w życiu przez całe 10 lat "bycia razem" z jego ust nie padło słowo "kocham cię" wszystko zaczęło układać mi się w jedną całość.Oczywiście na argumenty z mojej strony zawsze twierdził że on nie jest wylewny i  pokazuje mi to "czynami".Mieszkaliśmy  razem , ale o ślubie czy choćby narzeczeństwie nie było mowy.Nigdy nawet nie zaczepił o ten temat.Siedzieliśmy  w jego "połowie domu" - ja - jako  "NIC", sprzątaczka,czasem kochanka - taka pseudo baba.On Pan i Władca, jedyny sprawiedliwy.Ja nie mogłam się odezwać bo  zawsze było że się czepiam i że nie znoszę krytyki.Zawsze twierdził że to ja mam problem.Nie zniosę tego więcej.Tyrałam jak głupia po 10 godzin - potem od niego słyszałam że dom jak hotel traktuję, wyłaziłam  ze skóry a słyszałam  że nic nie  robię.Czuję że już nic mnie tu nie trzyma, bo w nim  miłości  nie ma  a na siłę sama nic nie zbuduję. Zmarnowaliśmy bliskość,nie celebrowaliśmy własnych chwil - nigdzie nie wychodziliśmy,gdy wracałam do domu on z reguły  siedział przy komputerze.I dlatego powiem tak - to straszne czuć się samotnym będąc w "związku"- jeśli można to tak nazwać.Lepiej już chyba być samemu niż walczyć co dzień z obrazem  idealnej rodziny jaką chciałoby się stworzyć.Już nawet mój syn mówi - mamo - on nie zachowuje się jak ch.op,daj już spokój

Dasz radę bo nie masz innego  wyjścia i najważniejsze - masz dla kogo.Masz piękne dzieci i to najważniejsze.Muszą być zdrowe, mieć  super mamę i  mieć pewność że w tym wielkim szalonym świecie to Ona jest dla nich stabilizacją i ostoją.Nikt nam nie mówił że będzie łatwo i że wykupiony mamy bilet na I klasę.Trzeba zakasać rękawy i dać sobie radę.To faceci mogą mieć problem z podstawowymi rzeczami - my kobiety jesteśmy uniwersalne.Jeśli trzeba będzie pamiętać o przeglądzie samochodu , zeszyciu spodni czy zrobieniu korony na bal - damy radę .Facet niestety nie.

Witam!
Równiez jestem samotna mamą dwóch chłopców. Pewnie Was zszokuję, ale ja nie marzę o facecie. Cieszę się spokojem i stabilnością mojego teraźniejszego życia. Są momenty zwątpienia, ale przychodzi natychmiastowe otrzeźwienie, że nie warto się łamać i dam radę.

Kiedyś przeszło mi przez myśl, że może byłoby fajnie z kims być, ale niestety to musiałby być mężczyzna idealny, doskonale dobry, któremu można bezgranicznie zaufać. Niestety taki facet nie istnieje. Toteż skazuje się na samotność. Bynajmniej nie cierpie z tego powodu. Robię to dla spokoju emocjonalnego moich dzieci i wlasnego. Specjalnie nie prowadzę zbyt bogatego życia towarzyskiego, bo wiem, że jak w to wdepne to na pewno pojawi sie na horyzoncie jakis goguś, a mnie się nie chce odganiać, tlumaczyć.

Moja logika jest taka: kto niby szczerze pokocha babę z dzieckiem/dwójką dzieci? żonaty, dla którego jesteś przygodą i odskocznią na chwilę? rozwodnik, ktory chwile temu porzucił własne potomstwo?? fagas z syndromem Piotrusia Pana? psychopata? umowmy sie, ze tzw "normalni" nie pchaja się w zbyt skomplikowane relacje. Wiem, że takim rozumowanie nigdzie nie zajdę i nie dam sobie i innym szansy, ale na dzień dzisiejszy tak to widzę.

Hej Dziewczyny,

Szukałam dziś miejsca dla siebie, kawałka przestrzeni, gdzie może ktoś mógłby mnie wysłuchać, gdzie mogłabym zrzucić z siebie ciężar...

Mam 29 lat i niedługo zostanę mamą. Mieszkam u rodziców, mąż w wynajętym mieszkaniu. Dziś odbyliśmy poważną rozmowę i wygląda na to, że nie uda się uratować naszego małżeństwa. Wina jest pewnie po obu stronach, dokładnie wiem co zrobiłam nie tak i bardzo żałuję, ale nie mogę cofnąć czasu ani w żaden sposób przekonać męża, że to jeszcze ma sens.

Nie mam z kim o tym pogadać. Nie wyobrażam sobie samotnego macierzyństwa. Ojciec dziecka chce brać udział w jego życiu, ale ...to po prostu nie to samo.
Może zresztą to rzeczywiście nie ma sensu i próbuję odnaleźć jakiś cień szczęścia tam, gdzie go już dawno nie ma... Być może lepiej będzie dla nas wszystkich jeśli się rozwiedziemy... nie wiem tylko czy próbuję przekonać sama siebie czy faktycznie w to wierzę.

Pozdrawiam, trzymajcie się ciepło!

Drogie Samotne Mamy!!!!!

Przytulam sie do Was, bo tak jak Karmelita bede niedlugo mama, to moje pierwsze dziecko, a jestem sama jak palec.MOj byly chlopak stwierdzil ze nie chce miec ze mna dziecka wiec naklanial mnie do aborcji.NIe udalo mu sie wiec bardzo zly i urazony do szpiku kosci ulotnil sie zapowiadajac bym nie probowala sie z nim kontaktowac.

To moja pierwsza ciaza, mam 29 lat , nie wiem absolutnie nic o byciu mama a juz calkiem o byciu samotna mama.Jestem przerazona, mam tyle pytan, pewnie glupich, ale skad mam wiedziec tyle rzeczy skoro tyle na mnie spadlo na raz? Mieszkam daleko od rodziny, mam wspollokatorke ktora raczej ma w nosie czyjes problemy, wiec zmagam sie z tym sama.I naprawde czasem o malo nie oszaleje.

Prosze napiszcie jak sobie radzicie, jak dajecie rade przemoc sie i wstac rano, stawic czola problemom, wkurzajacym ludziom po drodze, glupim urzedom, szarpaniu sie o alimenty (mnie to czeka ) , pracy, finansom, pracom domowym......JA jeszcze nie potrafie sobie tego wyobrazic, do tej pory zylam wylacznie dla siebie.....wiec jak czegos nie zrobilam to bylo ok, moglam przelozyc.Ale jak bedzie malenstwo, to organizacja bedzie pierwszym podstawowym zadaniem.
I do tego byc super mama (taka bym chciala byc z calego serca).

Dziekuje z gory za wsparcie, bardzo go potrzebuje, bo nie mam absolutnie nikogo.
Pisalam na innym watku, dziewczyny wspieraly mnie w kwestii palanta ktory zlamal mi serce i zostawil.Powoli przywykam.Teraz musze isc dalej i skupic sie na zyciu dla malenstwa.

Prosze, podpowiedzcie cokolwiek,

pozdrawiam.

Cześć wam nie mam z kim o tym pogadać ale jestem  w  związku toksycznym mamy 4 letnią córeczkę nie wiem co mam robić nie chcę z nim mieszkać i chciałabym się wyprowadzić ale nie mam gdzie nie mam na kogo liczyć jeszcze rok mi zostało na skonczenie szkoły liceum nie wiem co mam zrobić mam depresję z chęcią spakowałabym się i uciekła ale sama ale nie potrawie tego zrobić bez dziecka czy bede wyrodna jak sie sama wyprowadze bez dziecka?
czy z dzieciem kocham ją i to jak bardzo ale nie mam z czego jej utrzymać ;( nie pracuje nie mam dochodów zadnych mieszkamy z jego dziadkiem masakra ja nie mam nikogo na kogo mogę liczyć co mam zrobić dalej juz nie umiem tak żyć boje sie isc do domu samotnej matki bo nie dam rady
nie wiem  co mam zrobić przepraszam za bledy proszę o pomoc czasami mam ochotę się zabic i miec już dość

własnie i to jest nasz bład trafienia na nieodpowiednia osobe zycie jest brutalne cóz trzeba zyc dalej głowa do góry bo wkoncu kiedys kłopoty sie skoncza i zacznie sie normalne zycie

pozdrawiam i powodzenia

Witam.
Każda z nas chciałaby innego życia,ale ja już się przyzwyczaiłam do samotności.Mam troje dzieci i nieraz nie ma czasu na nic,ale nie przecze brakuje osoby która by przytuliła,powiedziała miłe słowo.

Mając takie zdanie o facetach, to nawet impotent (nie obrażając nikogo) na Ciebie nie poleci

Skoro tak nimi gardzisz, są Ci niepotrzebni i nazywasz ich zboczeńcami i świniami, to po cholerę w każdym wątku poświęcasz im swój czas ??

Aha rozumiem ze kobiety sa na forum tylko w tym celu by nam dokopac za innych, chca by je oceniac indywidualnie ale nas mieszaja z blotem bo kiedys sie z tym godzilismy teraz z nadejsciem feminizmu juz malo mamy do gadania - jak cos powiesz szczerze jestes chamem czy frustratem, jestesmy ci zli i do niczego....

To bardzo dobrze, że nie oceniasz innych facetów bo nie każdy jest taki sam. Nie każdy zostawia kobietę z dzieckiem. Zdarzają się tacy ale tak samo jak i kobiety. Mało jest kobiet które zostawiły dzieci, męża i wybrały wolność? Mnóstwo. Dlatego uważam, że takie wytykanie, że każdy facet to świnia to przesada.

Masz żal do faceta który Cię zostawił i do drugiego który okazał się draniem. Nie znaczy to, że drzwi do miłości zamknęły Ci się na amen. Zapewne dbasz o dziecko i świetnie sobie radzisz. Nie zapominaj o sobie też. Pamiętaj, że jako kobieta powinnaś czuć się dobrze sama ze sobą. Żeby kogoś poznać, sama na początek musisz poznać SIEBIE. Musisz wiedzieć czego szukasz, czego chcesz, kogo szukasz, czy w ogóle szukasz, na ile, na chwilę, na całe życie... Itd. A na forum zawsze możesz się wyżalić, wypłakać. Tak jak każda z Nas. Po to tu jesteśmy wszyscy.

Dzięki za te słowa. Ciesze się że tu jesteście razem ze mna.
Wybrałam źle, ale myślę że wreszcie podjęłam dobrą decyzję. Chcę teraz postawić na siebie. Zrobić coś tylko dla siebie, realizować marzenia o których dawno zapomniałam. Pewnie żechciałabym kiedyś poznać właściwego człowieka, ale to możekiedyś, boi teraz muszę pokochać sama siebie.

Ty byś pewnie chciał poznac ta ostatnią...:)

gosc po koksie i silowni, z glupim tatuazem itp

To wg Ciebie ideał? Nie rób sobie jaj....

.... cztery miesiące temu odszedł na zawsze mój mężczyzna, ojciec mojego syna , miłość mojego życia .... przegrał walkę z rakiem i ja też przegrałam .... ale mam cudownego syna 5 lat juz niedługo w październiku .... MUSZE ŻYĆ DLA NIEGO  - chociaż czasami prosze Boga by i mnie zabrał do siebie .... ale jak popatrzę na mojego synka jak się uśmiecha , na jego oczy - CAŁY TATUŚ - wtedy przepraszam że wogóle mogła mysleć o odejściu i prosze o siłę ....... MUSIMY SAMOTNE MATKI ŻYĆ DLA NASZYCH DZIECI !!!
p.s.
ja zawiodłam się na wszystkich najbliższych przyjaciołach ......

Po śmierci mojego mężczyzny odeszłam na chwilę w inny świat ale już wracam .....

Pomimo że nadal go Kocham to niestety okazało się juz po śmierci że nie było tak jak myślałam .... ale to już inny temat

JESTEM Z WAMI !!!

ZGADZAM SIĘ ŻE TRZEBA ŻYĆ PRZEDE WSZYSTKIM DLA SIEBIE, ALE ..... JĘSLI MA SIĘ MAŁE DZIECI I ZOSTAŁYŚMY SAME TO ŻYJMY DLA NICH BO NASZYM OBOWIĄZKIEM JEST WYCHOWAĆ JE I DAC IM JAK NAJWIĘCEJ RADOŚCI .... MY TEZ JESTEŚMY WAŻNE .....

Witam.
Jestem studentką II roku Studiów Uzupełniających Magisterskich Pedagogiki Specjalnej na Uniwersytecie Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie i piszę pracę magisterską na temat; ?Poczucie lęku i empatii u matek samotnie wychowujących dzieci" Poszukuje samotnych matek które chciałyby wziąć udział w badaniu i wypełnić ankietę. Będę baaardzo wdzięczna za pomoc. Ankieta jest anonimowa i posłuży mi w napisaniu pracy magisterskiej. Chętne osoby bardzo proszę o prywatną wiadomość, abym mogła wysłać linka do ankiety. Ankieta nie jest długa i zajmuje około 10 minut.

Hej witajcie znajdzie się tu ktoś z Radomia lub okolic? do rozmów i spacerków?? od czasu do czasu do wspólnego spędzenia czasu ??

Cześć dziewczyny,
Sporo nas tu. Również zaliczam się do tego grona. Jednocześnie zdaję sobie sprawę, że jest to skutek moich złych wyborów (ot, ojciec dzieci nie nadawał się na ojca, ale czy ja to widziałam? Czy ja to chciałam dostrzec?)
Tyle, że sporo czasu minęło, a ja dalej sama i brak szans na poprawę, bo... dzieci...
Przestałam wierzyć, że się coś ułoży, że będzie dobrze, że jeszcze kogoś spotkam...
Kogoś kto naprawdę będzie akceptował mnie i moje dzieci, a nie tylko dla własnej wygody udawał, że tak jest.
jestem zmęczona rozczarowaniami, brakiem widoku na lepsze jutro.
Jedno co pewne, to ten kierat... praca, szkoła, dom, praca, szkoła, dom...
I już nic, nic więcej...?

Witajcie ....
tez jestem samotna mama dwojki nastolatkow .
zreszta takich mam tu jest wielu .
Ale tez zdazaja sie samotni ojcowie