Miłość przez portal? Duże ryzyko ...? - Netkobiety.pl

Pewnie że tak !!!! i nie ma idealnych ludzi zawsze jest jakieś ale ???:))

Przyznanie, że potrzebuje się kogoś innego, bliskiego, jest powodem do wstydu,  przyznaniem się do słabości. Jednak czy nie ma w tym ?pokochaj się sam? czegoś żałosnego: pokochaj się sam, bo ani rodzice cię nie kochali ani nikt inny nie przystanie na swojej drodze, aby cię pokochać?? Czy źródłem tego zalecenia nie jest aby rozpacz? Łykając ideały psychoterapeutów, zbudowane na obserwacji zaburzeń, zaindukowano nam obsesyjny strach przed stałością, zaangażowaniem, zobowiązaniem, czyli ?wchłonięciem?, ?uwikłaniem?, ?uzależnieniem?, ?nudą?. To prawda: im bardziej jesteśmy psychicznie niezależni, tym mniej zaangażowani w związek i przez to w relacji silniejsi. Zawsze pierwsi możemy dumnie wyjść trzaskając drzwiami i zniszczenie My będzie nas bolało mniej. Albo wcale, tak jak przebojowych narcyzów: oni nie odczuwają smutku i lansują takie zachowania jako normę (prawda, że kusi szarego człowieka  smutku-nie-odczuwanie?). Ale czy to jest jeszcze związek czy walka kruchego ego o terytorium?  Zabawa ?mam swoje zabawki, ty masz swoje? jest ciągle zabawą, nawet dla każdego ?rozwojową?, ale już nie we dwoje. Czasem tylko dziecko (dorosłe też) patrzy na takie zabawy stojąc miedzy rodzicami, przerażone, że świat to lotne piaski. Pisze (dla zaawansowanych) Thomas Merton: ?Nie znajdziemy nigdy szczęścia, szukając go wyłącznie dla siebie. Jeśliby miało być pomniejszone przez dzielenie go z innymi, to nie byłoby dość wielkie, aby nas móc nasycić. W zadowoleniu własnego ?ja? mieści się chwilowe i fałszywe szczęście, ale ono zawsze prowadzi do cierpienia, ponieważ wyniszcza i zacieśnia ducha. Prawdziwe szczęście znajduje się jedynie w niesamolubnej miłości, takiej, która wzrasta w udzielania się innym? W bezinteresownym wysiłku najpełniej też rozwijamy nasze zdolności istnienia i działania?. Z pewnością wymaga pewnego poziomu samoświadomości. Ale wieje już tutaj przekonaniem całkowicie nierealnym i będącym źródłem frustracji, że nasze życie zależy od nas całkowicie i że we wszystkim mamy wybór. Podprogowy przekaz brzmi: jeśli jesteś sam, widać za mało pracujesz, nie nauczyłeś się i nie dorosłeś do ideału (i pracuj płacąc spółce psychobiznes). Ale to nieprawda. Związków nie tworzą żadne ideały, ale żywi, jak najbardziej błądzący ludzie. Tu nie mam argumentów. Wystarczy się rozejrzeć.

Cóż jeżeli DOROSŁY człowiek wstydzi się swoich potrzeb... jak dziecko... To i nieszczęśliwy pozostanie, jak i to dziecko, któremu św. Mikołaj nie dał wymarzonego prezentu.
Widzisz w tym cokolwiek nierealnego?
Jeśli człowiek jest skłonny wstydzić się tego, co w żaden sposób na wstyd nie zasługuje - to, obawiam się, że chyba wszystko można próbować mu "za-indukować"
Odpowiem ci również cudzymi słowami:
"W ostatecznym rozrachunku rozwiązanie problemów nie leży ani w działaniu ani w braku działania, lecz w ZROZUMIENIU.
Bo gdzie jest prawdziwe zrozumienie, tam nie ma problemu. (prawdziwa zmiana przychodzi bez wysiłku a dokonuje się przez ŚWIADOMOŚĆ - nie ma miejsca na gwałt na samym sobie)
ŚWIADOMOŚĆ jest źródłem każdej autentycznej zmiany!
PRAWDZIWA zmiana nie jest efektem wysiłku, lecz zrozumienia. (...) W przeciwnym razie to, co nazwiesz zmianą jest TYLKO przesuwaniem mebli wokół Ciebie. Zmienia się twe zachowanie, ALE Ty się NIE zmieniłeś (czujesz sztuczność? - dopisek mój).
Jeśli ktoś zmienia się poprzez wysiłek woli - jest dla innych bardzo surowy. "NIE sposób wytrzymać z ludźmi, którzy nawracają się na bazie NIENAWIŚCI i NIEZADOWOLENIA wobec SIEBIE" - podsumowuje autor. (znasz może te słowa? wiesz czyje one są?).
Osobiście jestem zdania, że pomiędzy "psychopierdami" hurrraoptymizmu a "czarnowidztwem" dziecka oczekującego manny z nieba, JEST MIEJSCE na zwykłe zrównoważenie. Spokojne życie z tym co się ma [łącznie z, jak sama piszesz: "niesamolubną miłością, taką, która wzrasta w udzielania się innym - NIE 1 OSOBIE płci przeciwnej! (jako wolontariusz powinnaś to rozumieć?)] ALE z realną świadomością, że wymarzony partner nie spadnie nam z nieba. Stać całe POZOSTAŁE człowiekowi życie jak to dziecko z noskiem przylepionym do wystawy przedświątecznej z łakociami?
Zakazu nie ma... Można żyć w ciągłym niezadowoleniu i frustracji, czemu NIE?
Tylko W JAKI sposób ma to zmienić JAKOŚĆ tego życia? Jeżeli się na nie narzeka NIEUSTAJĄCO...?

za to na pewno Twoje odzywki są od pewnego czasu chamskie....

Byc moze jest w tym żałość i rozpacz, w tym, ze tego, czego nie dali nam rodzice, musimy dac sobie sami. Ale czy nie jest bardziej zalosnym stwierdzenie "potrzebuje kogos (po to tylko- w domysle), by mnie kochal (bo sama siebie kochac nie umiem)", lub "nie potzrebuje nikogo"? Pokochac samego siebie to po prsotu spojrzec na siebie swoimi oczami, a nie oczami rodzicow, ktorzy nie kochali wystarczajaco.

I nie zgadzam sie z druga czescia - psychiczna niezaleznosc i sila to podstawa dobrego zwiazku, opartego na bliskosci, a nie zaleznosci. Tylko czlowiek slaby psychicznie trzaska drzwiami i wychodzi, raniac partnera, bo tylko w ten sposob umie radzic sobie z wlasnymi emocjami. Czlowiek silny rozumie (jak napisala Anhedonia) siebie i swojego partnera, i angazuje sie. Potrafi nie tylko przyjac milosc, ale i dac ją (niezaleznie). Milosc rozumiana jako szacunke, troske, czulosc, wsparcie i bliskosc. Tam nie ma miejsca na egoistyczne przeciaganie kolderki, kto kogo bardziej zrani czy kto jest gorą. 
A terapeuta jest od tego, by pomagac nam pozbyc owych obsesji i lekow, o ktorych piszesz, pomaga zmienic uzaleznienie od partnera (wchloniecie, uwiklanie, lek przed odrzuceniem) -  w bliskosc z nim.